Radość pisania – Wisława Szymborska Flashcards
Radość pisania – Wisława Szymborska
Dokąd biegnie ta napisana sarna przez napisany las?
Czy z napisanej wody pić,
która jej pyszczek odbije jak kalka?
Dlaczego łeb podnosi, czy coś słyszy?
Na pożyczonych z prawdy czterech nóżkach wsparta
spod moich palców uchem strzyże.
Cisza - ten wyraz tez szeleści po papierze i rozgarnia
spowodowane slowem “las” gałęzie.
Nad białą kartką czają się do skoku
litery, które mogą ułożyć się źle,
zdania osaczające,
przed którymi nie będzie ratunku.
Jest w kropli atramentu spory zapas
myśliwych z przymrużonym okiem,
gotowych zbiec po stromym piórze w dół,
otoczyc sarnę, złożyć się do strzału.
Zapominają, że tu nie jest życie.
Inne, czarno na białym, panują tu prawa.
Okamgnienie trwać będzie tak długo, jak zechce,
pozwoli się podzielić na małe wieczności
pełne wstrzymanych w locie kul.
Na zawsze, jesli każę, nic się tu nie stanie.
Bez mojej woli nawet liść nie spadnie
ani źdźbło się nie ugnie pod kropką kopytka.
Jest więc taki świat,
nad ktorym los sprawuje niezależny?
Czas, ktory wiąże łańcuchami znaków?
Istnienie na mój rozkaz nieustanne?
Radość pisania.
Możność utrwalania.
Zemsta ręki śmiertelnej. źródło: https://poezja.org/wz/Wislawa_Szymborska/113/Radosc_pisania
MOTYW POETY KREATORA
Koncepcja twórcy jako demiurga, kreatora zakłada, że artysta stwarza nowe światy i posiada moc zmieniania rzeczywistości. Jego akt kreacji przypomina bowiem boski akt stworzenia Taki artysta często jest buntownikiem i uważa, że jego twórczość, choć niedoskonała, śmiało konkuruje z boskim porządkiem rzeczy. Postać poety kreatora szczególnego znaczenia na-brała w literaturze romantyzmu - odnajdziemy ją na przykład w postaci Konrada w Wielkiej Improwizacji z III części Dziadów Mickiewicza - ale też w okresie Młodej Polski czy dwudzie stolecia międzywojennego.
SZTUKA ODPOWIEDZIĄ NA ULOTNOŚĆ ISTNIENIA
Radość pisania jest wierszem otwierającym wydany w 1967 r. tom Sto pociech. Utwór ten to wyznanie poetki świadomej swoich możliwości kreacyjnych, a jednocześnie pełnej szczerego, niemal dziecięcego zdziwienia. Z jednej strony ma ona poczucie nieograniczonej władzy nad stwarzanym światem, z drugiej strony pozostaje pokorna wobec aktu twórczego. Możliwość tworzenia i trwałość poezji to odpowiedź artysty na nicość i przemijanie wpisane w ludzką egzystencję odpowiedź śmiertelnego człowieka na nietrwałość własnego istnienia. W ten sposób wiersz Szymborskiej podejmuje dialog z Horacjańskim non omnis moriar - nadaje bowiem antycznernu toposowi bardziej uniwersalny i egzystencjalny wymiar. Ocalenie przez poezję to nie tylko zachowanie pamięci o artyście, lecz także ocalenie wykreowanego nieza leżnego, odrębnego świata.
PUENTA W POEZJI SZYMBORSKIEJ
Szymborska swoje poetyckie refleksje i dialogi bardzo często podsumowuje charakterystyczną dla siebie puentą. O ile w toku wiersza chętnie sięga po poetykę rozważań, pytań, zaprze-czeń czy wątpliwości, o tyle zakończenia jej utworów mają zazwyczaj charakter sentencji, w których wyrażone zostają prawdy uniwersalne. Nierzadko są one sformułowane w sposób ironiczny.
