LEKI HORMONÓW TARCZYCY I METABOLIZMY WAPNIA Flashcards
Syntetyczne hormony TARCZYCY:
- LEWOTYROKSYNA - T4,
- LIOTYROKSYNA - T3,
- LIOTROKS - mieszanina T3/T4 w fizjologicznym stężeniu,
LEWOTYROKSYNA:
T4,
- najczęściej używany syntetyczny hormon tarczycy,
- długi okres półtrwania,
- stosowana tylko raz dziennie,
- oprócz niedoczynności stosowana także przy guzkach, wolach rozlanych, raku (supresja TSH!),
Nadczynność tarczycy:
TYREOSTATYKI,
- związki JODU,
- NADCHLORANY,
- pochodne TIOIMIDIAZOLOWE,
- pochodne TIOURACYLOWE,
- dodatkowo też Beta-BLOKERY,
PREPARATU JODU:
TYREOSTATYKI,
- w wysokich stężeniach,
- hamują PEROKSYDAZĘ TARCZYCOWĄ,
- blok WYCHWYTU,
- blok SPRZĘGANIA,
- natychmiastowy blok UWALNIANIA,
- nie stosowane długo (homeostatyczna regulacja),
- dają szybką poprawę kliniczną,
- uwaga na alergie,
TIAMAZOL,
PROPYLOTIOURACYL:
HAMOWANIE PEROKSYDAZY,
- hamują WBUDOWANIE jodu,
- hamują SPRZĘGANIE reszt tyroglobulionywch,
- NIE wpływaja na uwalnianie,
TIAMAZOL - pochodnia tioimidiazolowa,
PROPYLOTIOURACYL - pochodna tiouracylowa z dodatkową zdolnością hamowania T4 do T3,
BETA-BLOKERY:
- nieseletywny PROPRANOLOL,
- METOPROLOL,
- -> stosowane w celu ochrony serca (hormony tarczycy potęgują działanie amin katecholowych - ważne przy nagłej nadczynności),
NADCHLORANY:
ANIONY,
- zastępują jod; kompetencyjnie wchłaniane do tarczycy,
- efekt po kilku tygodniach,
Działanie niepożądane TYREOSTATYKÓW:
- wzrost TSH –> wole tarczycy,
- skórne reakcje nadwrażliwości,
- bóle stawowe,
- podrażnienie przewodu pokarmowego,
- polekowe zapalenie wątroby,
- UWAGA na LEUKOPENIE, która może sie przerodzić w AGRANULOCYTOZĘ (po kilku miesiącach terapii –> ale tyreostatytki zazwyczaj używane przez rok i koniec),
TETRAC:
ANTAGONISTA REC. BŁONOWEGO DLA HORMONÓW TARCZYCY,
- nie wnika do wnętrza komórki,
- deaminowana pochodna T4,
- szansa na wykorzystanie leku w terapii przeciwnowotworowej,
- KWAS TETRAJODOTYREOOCTOWY,
WITAMINA D:
D1 - KALCYFEROL,
D2 - ERGOKALCYFEROL,
D3 - CHOLEKARLCYFEROL (o największej aktywności, ale wymaga podwójnej hydroksylacji),
Pochodne witaminy D:
- KALCYFEDIOL - D3, które już nie wymaga hydroksylacji w wątrobie (25-hydroksycholekalcyferol),
- ALFAKALCIDIOL - D3, które już nie wymaga hydroksylacji w nerkach (1 - hydroksycholekalcyferol),
- DOKSYRKALCYFEROL - D2, który też już nie wymaga hydroksylacji w nerkach (1-hydroksydoksyrkalcyferol),
KALCYTRIOL:
- aktywna forma witaminy D3,
- stosowana u pacjętów dializowanych,
- szybko działa,
- typowo daje HIPERKALCEMIE i HIPERFOSFATEMIE,
- działa na: jelito cienkie, nerki, osteoklasty, przytarczyce, układ immunologiczny,
TAKALCYTOL,
KALCYPOTRIOL:
pochodna KALCYTRIOLU,
- mniejsze działanie HIPERKALCEMIZUJĄCE,
- stosowane w ŁUSZCZYCY,
(normalnie produkowana wit. D3 przez makrofagii ma działanie hamujące limfocyty T),
DIHYDROTACHYSTEROL:
syntetyczny ANALOG WIT. D2,
- nie wymaga hydroksylacji (działa przestrzennie),
- szybki i krótkodziałający,
- bardzo aktywny –> mineralizacja tkanki kostnej nasilona bardziej niż po innych lekach,
DZIAŁANIE PTH:
- jelito cieńkie - poprzez WITAMINE D3, z racji pobudzenia jej syntezy w nerkach,
- nerki - zatrzymanie wydalania Ca2+, a wzrost wydalania PO43- (zmniejszenie ekspresji kotransportera NaPiII),
- w nerkach wykazuje szybki efekt,
- kości - długotrwałe połączenie z receptorami kostnymi powoduje utrate masy kostnej, a krótkotrwałe (do 2h) powoduje zwiększenie masy kostnej),
KOŚCIOGUBNY wpływ PTH:
- długa stymulacja receptora,
- osteoblasty zostają zmobilizowane do produkcja IGF-BP, który wiąże IGF-1 potrzebne do stymulowania różnicowania osteoblastów,
- pobudzenie ekspresji RANKL na osteoblastach co stymuluje różnicowanie osteklastów,
TERYPARATYD:
ANALOG PTH,
- krótkodziałający,
- wykazuje kościotwórcze właściwości,
- pobudza CYKLAZE ADENYLOWĄ, której działania hamuje apoptozę osteoblastów,
ASFOTAZA ALFA:
- glikoproteina,
- z domeną katalityczną ALKALICZNEJ FOSFATAZY,
(niedobór tego enzymu powoduje hipofofatezje, a nastepnie krzywicę i osteomalacje,
KALCYTONINA:
- spadek Ca2+,
- łączy się z cyklazą adenylową osteoblastów, hamując ich aktywację,
- podawana paranteralnie lub do nosowo jako KALCYTONINA LUDZKA lub ŁOSOSIOWA (ta druga z większym powinowadztwem),
- niestety po około 2 latach następuje desyntyzacja receptora,
Niedoczynność przytarczyc:
- NIE stosujemy PTH,
- stosujemy preparaty wapnia (doustnie),
- w tężyczce -> preparaty wapnia dożylnie,
- wykorzystujemy też ALFAKALCYDOL,
- stosowany też KALCYTRIOL,
Zapobieganie nadmiernej HIPERFOSFATEMII, która może powstać przy niedoczynności przytarczyc z racji stosowania WITAMINY D:
- PARAKALCYTOL - pochodna witaminy D2, która zmniejsza stężenie PTH o około 50%, jednak pozostawiając nadal wysokie Ca2+,
- WĘGLAN WAPNIA - który wiąże fosforany w przewodzie pokarmowym (ale ma wapń…),
- CHLOROWODOREK SEWELAMERU - nie zawiera wapnia, ale powodował kwasicie metaboliczną i hiperkaliemie,
- WĘGLAN SEWELAMERU lub WĘGLAN LANTANU - zastąpiły CHLOROWODOREK SEWELAMERU,
KALCYMIMETYKI:
- uwrażliwiają receptor wapniowy, który jest zlokalizowany na przytarczycach,
- następuje mniejsza produkcja sprzężonego z receptorem białka G,
- ZMNIEJSZENIE PRODUKCJI PTH,
- lek to np. CYNAKALCET,
BISFOSFONIANY:
ANALOGI PIROFOSFORANÓW,
- NIE hydrolizowane przez FOSFATAZE ALKALICZNĄ,
- nie powodują inhibicji mineralizacji,
- wbudowywują się do kości,
- wchłaniane w kilku %, a czego tylko połowa faktycznie wbudowana do kości,
- pokarm silnie zmniejsza absorbcje leku,
- lek musi być popijany dużą ilością wody, a po zażyciu należy przez 30 minut pozostać w pozycji stojącej,
BISFOSFONIANY cd.:
- leki, uwalniane z kości w czasie ewentualnej hydrolizy, powodują zmniejszenie rozpuszczalności HYDROKSYAPATYTU oraz hamują OSTEOKLASTY (ich przywieranie),
- gdy wchłonięte do osteklastów hamują syntezę PIROFOSFORANÓW,
- stosowane w osteoporozie,
- stosowane w chorobie Pageta,
- stosowane w hiperkalcemii z racji osteolitycznych przerzutów do kości,
BISFOSFONIANY stosowane w leczeniu:
" kwasy z końcówką - DRONOWY", OSTEOPOROZA: - KW. ALENDRONOWY, - KW. RYZEDRONOWY, - KW. IBANDRONOWY, - KW. TYLUDRONOWY,
BISFOSFONIANY stosowane w leczeniu CH. PAGETA:
- KW. ALENDRONOWY,
- KW. PAMIDRONOWY,
- KW. RYZEDRONOWY,
- KW. TYLUDRONOWY,
KW. PAMIDRONOWY,
KW. ZOLEDRONOWY:
- najskuteczniejsze leki w leczeniu przerzutów nowotworowych do kości,
- oba z nim mogą być podawane DOŻYLNIE,
- kw. ZOLEDRONOWY jest 100x silniejszy od kw. PAMIDRONOWEGO,
(a sam kwas PAMIDRONOWY jest już 100x silniejszy od prekursora wszystkich bisfosfonianów - kw. ETYDRONOWEGO),
PLIKAMYCYNA:
ANTYBIOTYK,
- działa przeciwnowotworowo,
- hamuje aktywność PARATHORMONU,
- hamuje też aktywność OSTEOKLASTÓW,
- stosowany w przerzutach osteolitycznych z HIPERKALCEMIĄ (jak BISFOSFONIANY),
- jak typowy cytostatyk może dać MIELOSUPRESJE, wymioty, skłonność do złamań,
- wykorzystywana w ciężkich przypadkach ch. PAGETA,
RANELIAN STRONTU:
- stront z leku odkłada się na powieżchni nowo tworzącej się kości,
- blokuje ewentualną aktywacje osteoklastów,
- pobudza dodatkowo powstawanie osteoblastów,
- hamuje UTRATĘ masy kostnej,
- stymuluje TWORZENIE się nowej masy kostnej,
DENOZUMAB:
PRZECIWCIAŁO MONOKLONALNE,
- humanizowane,
- skierowane przeciwko RANKL,
- blokuje połączenie RANKL - RANK,
- zmniejsza różnicowanie się osteoklastów,