Implanty Flashcards
Czym jest implantacja?
wszczepienie martwego materiału do żywego organizmu
Wszczepy/implanty - czym są?
sztuczne elementy filarowe wprowadzane do tkanek szczęki lub żuchwy w celu odbudowy protetycznej utraconych zębów
Implantoprotezy zębowe - czym są?
korony lub innego typu konstrukcje protetyczne powstałe na bazie implantu
Jakie typy materiałów mogą być wszczepiane do organizmu?
- mat homologiczny = martwa tkanka (np. lizofilowana kość, kolagen)
- mat sztuczny (alloplastyczny) (np. metale, minerały, tworzywa sztuczne)
Wymagania stawiane materiałom stosowanym do produkcji wszczepów:
- biokompatybilne
- nietoksyczne
- niealergizujące
- niekarncerogenne
- odporne na korozję
- dające kontrast na RTG
- odpowiednia wytrzymałość
- łatwość sterylizacji
- łatwe w obróbce mechanicznej
Jakie materiały wykorzystujemy w implantologii?
- Tytan
- Stopy tytanu
- Stopy złoto-platyny z porcelaną
Cechy tytanu:
- szarosrebrny
- duża wytrzymałość mechaniczna
- niski ciężar właściwy
- odporność korozyjna w JU → tworzy warstwę tlenków na powierzchni w reakcji z wodą i powietrzem
- tolerowany biologicznie, ALE! pojawiają się doniesienia o reakcjach alergicznych → alternatywą mogą być implanty z tlenku cyrkonu
Cechy tlenku cyrkonu (jako wszczepu):
- materiał ceramiczny
- biały → znaczenie przy cienkim fenotypie dziąsła
- mniejsza kumulacja płytki nazębnej niż na metalu → mniejsze ryzyko periimplantitis
- najmniej kruchy spośród ceramik, jednak parametry wytrzymałościowe są niższe niż tytanu → ograniczone zastosowanie
- konieczność zabezpieczenia ich przed obciążeniem w czasie gojenia szyną ochronną lub uzupełnieniem tymczasowym
Jakie zjawisko odpowiada za utrzymanie wszczepu w tkance kostnej?
osseointegracja / osteointergacja = zjawisko bezpośredniego strukturalnego i funkcjonalnego połączenia struktur powierzchniowych obciążonego wszczepu z żywą tkanką kostną bez pośrednictwa tkanki łącznej
Czynniki wpływające na zjawisko osseointegracji:
• rodzaj materiału
czynniki fizyczne:
• kształt wszczepu
• mikrotopografia pow implantu
• obciążenie implantu
czynniki biologiczne:
• biozgodność materiału
• reakcje nadwrażliwości
• rodzaj i jakość otaczającej kości, stopień mineralizacji i ukrwienia
• regeneracyjnych zdolności organizmu
• stopnia odporności na uraz operacyjny i powikłania infekcyjne
czynniki chemiczne:
• proc chem zachodzące na granicy implant - tkanka
postępowanie chiru:
• atraumatyczne postępowanie z tk podczas zabiegu
• dokładne dopasowanie łoża kostnego do kształtu wszczepu
Osseointegracja nie jest uwarunkowana konkretnym rodzajem wszczepu ale techniką jego wprowadzenia i materiału, z jakiego jest wykonany.
Uważa się, że wysoki stopień stabilizacji pierwotnej oraz ograniczenie mikroruchów są kluczowe dla prawidłowej osteointegracji. W ten sposób zapobiega się powstawaniu warstwy tkanki łącznej pomiędzy implantem a kością, co zapewnia jej prawidłowe gojenie się.
Ogólny podział i charakterystyka wszczepów ze względu na ich umiejscowienie względem kości:
- podokostnowe (nakostne):
• Rzadkie
• Kształt siatki
• Pod okostną, pokrywają kość
• Filary dla uzupełnień protetycznych
• Obciążenia rozkładane na powierzchnię kości
• W bezzębiu przy zanikach kości wyrostka - śródkostne:
• Najczęściej używane
• Wewnątrz kości
• Lokalizacja zbliżona do umiejscowienia korzeni naturalnych
• Ze względu na kształt wyróżniamy: formy cylindryczne i ostrza śródkostne (coraz rzadziej stosowane)
Który rodzaj wszczepów daje najlepsze wyniki kliniczne?
implanty śródkostne o kształcie śruby dwu- lub jednoczęściowej
Z jakich części składa się implant śródkostny w kształcie śruby?
- fixture - część odtwarzająca kość
- mezostruktura - filar protetyczny
- suprastruktura - uzupełnienie protetyczne
Od czego zależy wybór implantu?
- Lokalizacji
- Anatomii wyrostka zębodołowego
- Rodzaju planowanej konstrukcji docelowej
Cechy które różnią poszczególne wszczepy:
- skok śruby
- agresywność gwintu
- stopień zbieżności ścian
- polerowany lub niepolerowany kołnierz
- rodzaj połączenia z łącznikiem (zwen- lub wewnętrzny)
- kształt (stożkowy, trójkątny, sześciokątny, ośmiokątny)
- rodzaj powierzchni
- długość i średnica
Jaką długość i średnicę zazwyczaj mają wszczepy śródkostne?
długość części wprowadzonej do kości: 5-20 mm
średnica w najszerszym miejscu: 3-8 mm
Mikrotopografa powierzchni implantu:
• nie stosuje się implantów o gładkiej, maszynowo opracowanej pow (MA)
by skrócić okres gojenia i zminimalizować ryzyko braku osteointegracji:
• piaskowanie i trawienie kwasem (SLA)
• utlenianie anodowe (TiUnite)
• nanoszenie powłoki z rozpylonej plazmy tytanowej (TPS)
• nanoszenie powłoki hydroksyapatytowej (HA)
• próby pokrycia pow proteinami stymulującymi wzrost kości
Implanty - wskazania:
• wszystkie rodzaje braków zębowych
- pacjenci zdrowi, w dobrej kondycji psychicznej, gotowi do współpracy
- odpowiednie miejscowe warunki anatomiczne
- gdy zawodzą tradycyjne metody protezowania
- gdy wszczepy stworzą korzystniejsze warunki do rekonstrukcji uzębienia
szczególnie polecane gdy:
• u pacjentów z rozległymi brakami, u których niemożliwe jest wykonanie uzupełnień stałych
• u pacjentów, którzy mają trudności z adaptacją do protez ruchomych
• w przypadku braku pojedynczego zęba, gdy zęby sąsiadujące z luką nie mają ubytków próchnicowych, wypełnień, uzupełnień prot
• u pacjentów, u których uzupełnienia ruchome utrudniają wykonywanie zawodu
Implanty - p/wskazania:
a. bezwzględne ogólne: • Psychozy • Nierealne oczekiwania pacjenta • Nadużywanie narkotyków i alkoholu • Zły stan zdrowia (choroby kości - osteomalacja, osteogenesis imperfecta, choroba Pageta; choroby ukł krwiotwórczego, przeszczepy narządów, choroby autoimmunologiczne tk łącznej, cukrzyca typu I) i terapie z zastosowaniem cytostatyków, leków immunosupr, sterydów
b. bezwzględne miejscowe:
• bruksizm
c. względne ogólne:
• choroby ogólne o ostrym przebiegu
• nałogowe palenie
d. względne miejscowe: • Anomalie morfologii szczęk i nieodpowiednia jakość kości • Wady zgryzu • Znaczne zaniki kostne • Czynne ostre procesy zapalne • Zły stan higieny jamy ustnej • zaawansowana choroba przyzębia • bóle nieznanego pochodzenia w JU • nowotwory JU • stan po napromienianiu kości (do 12 msc po )
Czynniki ryzyka u kandydatów do leczenia implantami:
a. ogólnomedyczne: • ostre choroby kości powodujące zaburzenia ich gojenia • choroby immunologiczne • leczenie z zastosowaniem sterydów • napromieniowana kość • niekontrolowana cukrzyca • inne ciężkie schorzenia
b. związane z przyzębiem
• aktywna choroba przyzębia
• oporne na leczenie choroby przyzębia
• predyspozycje genetyczne
c. związane z JU
• zła higiena
• aspekty osobiste i intelektualne
d. okluzyjne:
• bruksizm
• intensywne palenie papierosów (>10 / dziennie)
Czynniki wysokiego ryzyka u kandydatów do leczenia implantami:
- schorzenia układowe o ciężkim przebiegu
- obniżona odporność organizmu
- nadużywanie narkotyków
- negatywne nastawienie i niechęć do współpracy
Etapy leczenia implantoprotetycznego:
- Kwalifikacja
- Planowanie leczenia
- Zabieg wszczepienia implantu
- Leczenie prot
- Wizyty kontrolne
Ile miejsca w łuku jest wymagane dla wszczepienia implantu?
- minimum 5 mm do przeciwstawnego łuku zębowego dla przyszłego uzupełnienia protetycznego
- minimum 1,5 mm od implantu do zęba sąsiedniego / minimum 3 mm od implantu do drugiego implantu
Analiza RTG pod implant:
- wymiary i jakość kości
* położenie struktur anato (zatoka szczękowa, nerw zębodołowy), które mogą uniemożliwiać wprowadzenie wszczepu
Schemat postępowania przedzabiegowego:
- Wywiad i badanie stanu miejscowego
- Analiza radiologiczna
- Analiza jakościowa i ilościowa kości
- Przygotowanie ogólnomedyczne pacjenta
- Przygotowanie stomatologiczno-protetyczne
- Stworzenie planu zaopatrzenia protetycznego wczesnego i docelowego
- Sporządzenie dokumentacji modelowej i fotograficznej
- Stworzenie protez czasowych
Optymalne warunki do leczenia implantoprotetycznego :
- Dobry stan ogólny zdrowia pacjenta oraz brak miejscowych zmian patologicznych w jamie ustnej
- Zakończony okres wzrostowy szczęk
- Odpowiednia ilość i dobra jakość struktur kostnych
- Dobra higiena jamy ustnej
- Gotowość pacjenta do zaakceptowania ryzyka zabiegowego i współpracy w całym procesie rehabilitacyjnym
Brak spełnienia choćby jednego z powyższych parametrów stanowi czynnik ryzyka, ograniczający szanse na pozytywne wyniki leczenia
Zasady kwalifikacji - wiek:
- Wiek pacjentów nie stanowi elementu ryzyka ograniczającego wskazania do implantacji
- Dolna granica wieku to 16 lat (nie dotyczy implantów tzw. Ortodontycznych),
- W indywidualnych przypadkach wzrost może przebiegać powyżej 16 roku życia (chłopcy)
Elementy opieki pozabiegowej:
- Analiza co do zagrożenia wystąpienia powikłań pozabiegowych
- Ciągłe monitorowanie stanu tkanek okołowszczepowych, przyzębia i twardych tkanek pozostałego uzębienia naturalnego, oraz stanu uzupełnień protetycznych
- Profesjonalne i domowe zabiegi higieniczne
- Profilaktyczne korekty okluzji
- Leczenie występujących powikłań późnych
Parametry decydujące o powodzeniu leczenia implantoprotetycznego sprawdzane na wizytach kontrolnych:
- tk okołowszczeopwe nie powinny wykazywać cech zapalenia
- wszczep nie może wykazywać ruchomości
- uzupełnienie protetyczne nie może mieć uszkodzeń mechanicznych
- dopuszczalny pionowy zanik tk kostnej wynosi maksymalnie 0,5 mm w pierwszym roku, następnie 0,1 mm rocznie
Wizyty kontrolne - jak często?
W okresie od 1 do 4 tygodnia po obciążeniu wszczepów nadbudową protetyczną przeprowadza się systematyczne badania kontrolne w trakcie których na podstawie klinicznych parametrów stanu tkanek okołoimplantacyjnych sporządza się dalszy plan opieki
Po tym okresie przeprowadza się wizyty kontrolne
Co 6-12 miesięcy w przypadku pacjenta ogólnie zdrowego
Trzymiesięczny okres wizyt kontrolnych w przypadku pacjenta z większym ryzykiem
• U osób palących tytoń wskazana jest większa ilość wizyt kontrolnych → nikotyna upośledza ukrwienie tkanek, przez co procesy reparacyjne i zaburza gojenie tkanek i procesy osteointegracyjne
Kiedy mogą wzrastać obciążenia okluzyjne zaburzające stabilność wczepów filarowych?
- Niekorzystna relacja między śródkostną redługością implantu a wysokością nadbudowy
- Niekorzystna relacja między średnica implantu a powierzchnią zgryzu
- Elementy konstrukcji protetycznej poza strefą filarów
- Konstrukcje łączone z zębami naturalnymi
- Przechylenie osi wszczepów filarowych wzglądem osi antagonistów
- Urazowe kontakty okluzyjne
Czynniki decydujące o powodzeniu leczenia implantoportetycznego:
- odpowiednia kwalifikacja pacjenta
- dokładny przedchirurgiczny i protetyczny plan leczenia
- leczenie implantologiczne zdeterminowane planowaną odbudową prot
- prawidłowo przeprowadzone zabiegi chiru
- prawidłowo wykonane uzupełnienie prot
- dobra higiena
Przyczyny niepowodzeń odległych → periimplantitis:
- Błędy postępowania protetycznego
- Zaniedbania higieny jamy ustnej ze strony pacjenta
- Nieprzestrzeganie harmonogramu wizyt kontrolnych
- Zaniechanie wykonania koniecznych zabiegów korekcyjnych
Brak reakcji na nadmierne siły obciążenia zgryzowego na implant - czym jest spowodowany i do czego prowadzi?
w okołowszczepowej tkance kostnej nie ma tak rozwiniętego systemu nerwowych receptorów jak w przyzębiu naturalnym → upośledza to sprawność mechanizmu odruchowej obrony przed działaniem nadmiernych sił obciążenia zgryzowego + w związku ze sztywnym połączeniem implant-kość brak jest czynnika amortyzacji urazów zgryzowych → oba te czynniki mogą być przyczyną mechanicznych uszkodzeń konstrukcji
Powikłania śródoperacyjne:
- Krwotok
- Zranienie nerwu
- Połączenie ustno – zatokowe lub ustno – nosowe
- Złamanie
- Konsekwencje nieprawidłowej techniki wprowadzenia implantu → dehiscencja, perforacja, uszkodzenie zęba sąsiedniego, niewystarczająca stabilność pierwotna
Powikłania pooperacyjne wczesne:
- Krwotok
- Krwiak
- Obrzęk
- Zakażenie wczesne
- Rozejście się brzegów rany
- Perforacje śluzówki
- Odma tkankowa
- Ruchomość implantu
Powikłania pooperacyjne późne:
- Patologie okołowszczepowe (periimplantitis)
- Złamanie implantu
- Przewlekłe zapalenie zatok
- Ból przewlekły
- Podrażnienia śluzówki
Obciążenie natychmiastowe - kiedy?
- do 72h po implantacji
* gdy używamy wszczepów o powierzchniach modyfikowanych w nanotechnologii
Obciążenie natychmiastowe - warunki kwalifikacji:
a. Aparat Ostell – urządzenie oceniające stabilizację wszczepu w otaczających strukturach kostnych:
◦ Implant można obciążyć natychmiastowo gdy ISQ>60
Inne metody śródzabiegowej oceny jakości i gęstości tkanki kostnej – mniej wiarygodne:
b. Analiza biologiczna:
▪ ocena stopnia krwawienia z łoża kostnego i wyglądu wiórów kostnych
▪ Pomiar siły oporu – w trakcie nawiercania i wkręcania implantu (↑ oporu → ↑twardości)
▪ Jest to ocena wyłącznie subiektywna!
c. Pomiar kluczem dynamometrycznym
Ocena krwawienia kości i wiórów kostnych a jakość i gęstość tk kostnej:
- Miąższowe krwawienie, wióry nasączone krwią – kość dobrze ukrwiona, rzadka, obecność istoty gąbczastej → trudniej uzyskać stabilizację
- Brak krwawienia, suche, białe wióry – twarda, zbita warstwa kości
Pomiar kluczem dynamometrycznym jakości i gęstości kości:
▪ opiera się na końcowej wartości mierzonej w momencie osadzania wszczepu w kości (w końcowym momencie obrotowym)
▪ Daje informacje o pierwotnej, mechanicznej stabilizacji implantu bezpośrednio po zabiegu
▪ Pomiar mało dokładny, gdyż odzwierciedla stabilizację tylko orientacyjnie, w sposób przybliżony w części przyszyjkowej (Bo tkanka kostna ma różną
gęstość na całej powierzchni wszczepu)
ISQ - co to?
implant stability quotient – współczynnik stabilizacji wszczepu
Implant można obciążyć natychmiastowo gdy ISQ>60
Aparat Ostell - zasady działania i oceny pomiaru:
◦ Magnetyczny pomiar zakresu drgań implantu w kości: wkręcamy do wszczepu odpowiedni filar magnetyczny → aparat wysyła fale elektromagnetyczne, które powodują wzbudzenie drgań filaru i wszczepu → częstotliwość drgań jest przetwarzana i zeskalowana do wartości 0-100 ISQ (implant stability quotient – współczynnik stabilizacji wszczepu)
◦ Zakres mikrodrgań jest wyrazem sztywności połączenia implantu z kością
◦ Pomiar nieinwazyjny, może być wykonywany w odstępach czasowych (pomiar wtórnej stabilizacji wszczepu)
◦ Implant można obciążyć natychmiastowo gdy ISQ>60
Implanty jedno- i dwuczęściowe - sposoby osadzania konstrukcji prot do implantów:
• jednoczęściowe - cementowanie na jego części nadkostnej
• dwuczęściowe (część śródkostna i przykręcana część nadkostna)
a. bezpośrednie przykręcenie do implantu
b. cementowanie na wcześniej przykręconym filarze (łączniku)
Wady i zalety bezpośredniego przykręcenia konstrukcji prot do implantu:
ZALETY:
• możliwość okresowej kontroli i naprawy po odkręceniu
WADY:
• częstsze pękanie ceramiki koron perforowanych (otwór dostępu do śruby)
• mikroszczelina na połączeniu implant-filar (siedlisko bakterii wywołujących periimplantitis)
Bezpośrednie przykręcenie konstrukcji prot do implantu - jakie konstrukcje?
konstrukcje rozległe (też obejmujące cały łuk zębowy) – w razie konieczności naprawy
czy leczenia st zapalnych można zdjąć i ponownie
zamontować
Cementowanie na wcześniej przykręconym filarze - jakie konstrukcje?
korony pojedyncze, krótkie mosty
Cementowanie na wcześniej przykręconym filarze - wady i zalety:
ZALETY: • uproszczona technika wykonawstwa laboratoryjnego • estetyka • brak powikłań wynikających z możliwości uszkodzenia gwintów i śrub mocujących
WADY:
• trudność usunięcia nadmiaru cementu → stan zapalny tk okołowszczepowych
• zdjęcie = zniszczenie
Cementowanie uzupełnień prot na implantach - postępowanie:
• Przygotowanie powierzchni w celu zwiększenia retencji:
◦ Elementy metalowe lub z ceramiki tlenkowej - piaskujemy
◦ Elementy z ceramiki krzemowej wytrawiamy kwasem HF 9% i pokrywamy silanem (Monobond Plus, Porcelain Silane)
- Laboratoryjne przygotowanie filaru i koron: frezowanie filaru zgodnie z indywidualnymi warunkami klinicznymi oraz piaskowanie filaru i wew powierzchni korony (zwiększenie pow retencyjnej)
- Przepłukanie wnętrza implantu po odkręceniu „śruby gojącej”, odkażenie filaru protetycznego i jego przykręcenie kluczem dynamometrycznym (siła 20-30Ncm)
- Zamknięcie otworu dostępowego śruby (gutaperka kondensowana na gorąco/masa silikonowa)
- Odkażenie i osuszenie filaru i wew powierzchni korony, nałożenie cementu, osadzenie korony na filarze i kontrola okluzji
- chemo- / światłoutwardzalne wiązanie cementu
Rodzaj uzupełnienia prot na implant a wybór materiału cementującego:
- cement kompozytowy (Multilink Implant, UniCem, G-CEM): filar i korona z ceramiki tlenkowej/krzemowej oraz filar metalowy a korona z ceramiki tlenkowej/krzemowej
- cement GJ i kompozytowy (Glass-jonomer: KetacCem, FujiCem; pokrywamy też primerem - Monobond Plus / Alloy Primer): filar i wew powierzchnia korony metalowa
Pojedyncze braki zębowe - metody odbudowy kości przed implantacją:
Resorbowalne błony zaporowe (kolagenowe, poliglikolowe) z wiórami kostnymi (autogenne, allogenne, ksenogenne)
Metody odbudowy kości przed planowaną implantacją:
• resorbowalne błony zaporowe z wiórami
kostnymi
• nieresorbowalne błony zaporowe z wiórami
kostnymi
• metoda zachowania wyrostka zębodołowego po ekstrakcji
• śruby namiotowe z błonami kolagenowymi
• rozszczepianie wyrostka zębodołowego
• siatka tytanowa
• przeszczepy blokowe z kości autogennej lub allogennej
Resorbowalne błony zaporowe z wiórami
kostnymi - wady i zalety:
Zalety:
● Nie musimy usuwać- brak drugiego zabiegu
● Mniej podatna na infekcje
● Łatwiejsze w układaniu
Wady:
● Nie znany dokładny czas rozkładu, zmienny u każdego pacjenta
● Podatne na ucisk tkanek miękkich
Metoda zachowania wyrostka zębodołowego po ekstrakcji - charaktertystyka:
● Rekompensacja utraty blaszki przedsionkowej biomateriałem, zachowujemy objętość kości (w tym miejscu powstaje konglomerat tkankowy)
● Wypełniamy wiórami kostnymi j zębodół po ekstrakcji
● Zamykamy błoną kolagenową (specjalne typy tych błon mogą pozostać do gojenia na otwarto, gojenie przez ziarninowanie) lub przeszczepem tkankowym nabłonkowo-podnabłonkowym z podniebienia
Braki zębowe powyżej jednego zęba - metody odbudowy kości przed implantacją:
• nieresorbowalne błony zaporowe (tytanowe, gore-tex wzmacniane siatką tytanową) z wiórami kostnymi • śruby namiotowe z błonami kolagenowymi • rozszczepianie wyrostka zębodołowego • siatka tytanowa
Nieresorbowalne błony zaporowe z wiórami
kostnymi - wady i zalety:
Zalety:
● Bariera przez cały czas przebudowy kostnej
● Sztywne
● Nadają kształt wyrostkowi, szczególnie ważne przy dużych brakach
● Przeciwstawiają się naciskowi tkanek miękkich
Wady:
● Wymagany zabieg usunięcia błony, w którym musimy odwarstwić okostną i pozbawić chwilowo ukrwienia nowo utworzoną kość
● Częściej rozchodzą się brzegi rany i dochodzi do infekcji
● Bardziej podatna na infekcje, pod nimi bardzo dobre warunki do rozwoju bakterii beztlenowych
Śruby namiotowe z błonami kolagenowymi - charakterystyka:
● Alternatywa dla błon niewchłanialnych
● Wkręcamy do kości śruby, które wystają kilka minimetrów ponad kość
● Na nich rozpieramy napiętą błonę
● Utrzymanie konturu błony kolagenowej
Rozszczepianie wyrostka zębodołowego - charakterystyka:
● Minimum 2mm kości gąbczastej aby nie odłamać blaszki zbitej
● Odsłaniamy płat, piłami kostnymi lub urządzeniem piezoelektrycznym rozdzielamy blaszkę wargową od językowej i w tą szczelinę wprowadzamy implanty lub/i wióry kostne
● Dekortykacja - nawiercamy blaszkę kortykalną aby wnikały naczynia krwionośne
● W szczęce kość bardziej elastyczna lepiej się rozszczepia
● Dodatkowo można przekonturować od strony wargowej dla lepszej estetyki błoną kolagenową z wiórami kostnymi
Siatka tytanowa - charakterystyka:
● Stosowana przy rozległych brakach zębowych i w bezzębiu
● Z niej budujemy klatkę tytanową którą nakładamy na kość a do niej wkładamy biomateriał, stabilnie mocujemy śrubami
● Po czasie regeneracji musimy usunąć siatkę tytanową z odsłonięciem płata
Przeszczepy blokowe z kości autogennej lub allogennej - charakterystyka:
● Zamawiamy z banku kości
● Stosujemy gdy kość przeszczepiana będzie w bezpośrednim kontakcie z wprowadzanym implantem, implant integruje się tylko z kością żywą
● Pobieramy jako bloki kortykalno-gąbczaste z bródki lub kortykalne z okolicy zatrzonowcowej piłami kostnymi / piezoelektrycznie
● Przeszczep należy opracować i nadać kształt ubytku kostnego
● Stabilizujemy za pomocą śrub kostnych lub minipłytek, które należy najczęściej po regeneracji usunąć
● Powikłaniem obumarcie przeszczepu i jego wydzielenie w postaci martwaków
● Można do tego wykonać przekonturowanie estetyczne ksenograftem i błoną kolagenową
Kość gąbczasta a zbita - właściwości przy przeszczepach blokowych:
● Kość gąbczasta
○ Zawiera czynniki wzrostu, białka morfogenetyczne kości
○ Odpowiada za aktywność biologiczną przeszczepu, rewaskularyzacje i osteoindukcję
○ Szybko ulega resorpcji
● Kość zbita
○ Wolno ulega resorpcji
○ Zapewnia kontur miejsca regenerowanego
Właściwości materiałów służących do regeneracji kości:
A. Kość własnopochodna autografty - jedyny potencjalnie żywy materiał
• Bloki kortykalne
• Bloki kortykalno-gąbczaste
• Wióry kostne
B. Kość ludzka z banków kości - allografty
• Sterylizowana - pozbawiona elementów białkowych
• Liofilizowana
C. Ksenografty - najczęściej z tkanki wołowej ale też z koralowców, alg
• najczęściej stosowane w Europie
• do nich dodajemy endogenne (PRF) lub egzogenne skoncentrowane czynniki wzrostu ale nie jest wtedy równoważne kości autogennej
D. Materiały syntetyczne (alloplastyczne) - hydroksyapatyty, bioaktywne szkło
E. Czynniki stymulujące, wzrostowe - przyspieszają przebudowę kostną
F. Błony zaporowe
a. Nie pozwalają tkance nabłonkowej wnikać do wnętrza w czasie przebudowy kostnej
b. Utrzymują kształt wyrostka zębodołowego
Funkcje biologiczne biomateriałów:
- Osteokondukcja - spełniają funkcje matrycy (rusztowania) dla wzrastania i odkładania się własnej kości w miejscu regenerowanego ubytku; spełniają wszystkie materiały, trójwymiarowa matryca kostna, która stwarza warunki do wzrastania własnej kości z podłoża, pasywne działanie
- Osteoindukcja - zawierają proteiny stymulujące i podtrzymujące proliferacje i różnicowanie się mezenchymalnych komórek (progenitorowych) w kierunku osteoblastów; spełnia kość autogenna, allogenna (nie wszystkie typy, zależy od jej obróbki), stymulacja komórek mezenchymatycznych z kości gąbczastej podłoża kostnego do różnicowania w osteoblasty i osteooklasty)
- Osteogeneza - zawierają komórki osteogeniczne (osteoblasty oraz prekursory osteoblastów) zdolne do formowania tkanki kostnej w miejscu ich zdeponowania pod warunkiem zapewnienia właściwego środowiska; spełnia tylko kość autogenna, przeniesienie żywych komórek osteogenicznych razem z przeszczepem = produkcja kości z przeniesienia; kość autogenna może być zastąpiona przez kość w całości
Konglomerat tkankowy powstały w wyniku przeszczepu allograftyów ksenograftów, alloplastów - z czego się składa?
● kości własnej
● cząsteczek biomateriału
● tkanki łącznej
Warunki prawidłowej regeneracji w wyniku zastosowania mat biologicznych do odbudowy kości:
● dobre ukrwienie, rewaskularyzacja
● stabilizacja - nieruchomy biomateriał, piny do przytwierdzenia błon zaporowych
● utrzymywanie kształtu - opór dla tkanek miękkich, lepsze materiały wolnoresorbowalne
● pierwotne zamknięcie rany - czasem gdy za mało tkanek miękkich najpierw wykonujemy przeszczep tkankowy z podniebienia
W jakim czasie po regeneracji kości możemy wszczepić implant?
● po 4 msc- przeszczep z kości autogennej
● po 6-9 msc- przeszczep ksenogenny, bliżej 9 miesięcy jeśli większy odtwarzany ubytek kości
Stabilizacja pierwotna wszczepu:
= mechaniczna
mechaniczne zakotwiczenie wszczepu w tkance kostnej bezpośrednio po wprowadzeniu do tkanki kostnej; zwana jest również natychmiastową stabilizacją wszczepu
• zjawiska fizykomechaniczne zachodzące pomiędzy implantem, a strukturami tkanki kostnej
• jest zależna od gęstości, ilości tkanki kostnej, rodzaju implantu i techniki użytej do wprowadzenia wszczepu oraz jego lokalizacji w strukturach kostnych
• jest uzyskana, kiedy wszczep jest oparty o warstwy zbite kości lub zlokalizowany w odpowiednio gęsto ubeleczkowanej tkance kości gąbczastej
• stabilizacja pierwotna ma charakter czysto mechaniczny, wynikający z wklinowania się wszczepu dentystycznego w tkankę kostną szczęki, osiąga najwyższy poziom tuż po zabiegu implantacji i obniża się z czasem na rzecz stabilizacji wtórnej
• o utrzymaniu wszczepu w kości bezpośrednio po zabiegu decyduje działanie sił oporowych, które występują pomiędzy wszczepem i warstwami tkanki kostnej
Stabilizacja wtórna wszczepu:
= biologiczna
odtwórcze procesy osteointegracyjne struktur kostnych wokół powierzchni wszczepu
• jest efektem osteointegracji, która zależy od jakości struktur kostnych, rodzaju materiału z którego jest wykonany wszczep, kształtu wszczepu, rodzaju gwintu, makro- i mikrostruktury powierzchni, sposobu wykonania łoża kostnego oraz obciążenia siłami okluzyjnymi przenoszonymi przez konstrukcje protetyczne
Jaki czas po wszczepieniu implantu jest najbardziej niebezpieczny i dlaczego?
Najbardziej niebezpieczny dla pacjenta jest okres, w którym stabilizacja pierwotna powoli maleje, natomiast wtórna nie jest w stanie zapewnić optymalnego utrzymania implantu → z reguły okres ten następuje w 3-4 tygodniu po przeprowadzeniu zabiegu i może się skończyć rozchwianiem implantu, niedostateczna stabilizacja pierwotna utrudnia zrost wszczepu z
kością, a w dłuższej perspektywie czasu może się przyczynić nawet do jego utraty.
Co jeśli stwierdzimy brak stabilności wszczepu podczas zabiegu jego osadzania?
przerwanie zabiegu w zaplanowanym
miejscu → pozostawienie implantu o znikomej stabilności wiąże się z ryzykiem jego utraty.
Przedwczesne obciążenie wszczepu odbudową protetyczną - do czego prowadzi?
Przedwczesne obciążenie wszczepu nadbudową protetyczną skutkuje jego ruchomością, zaburza procesy osteointegracyjne i może prowadzić do wytworzenia się tkanki łącznej pomiędzy powierzchnią wszczepu, a łożem kostnym.
Dopuszczalna granica mikroruchów
implantu w fazie osteointegracji:
100-200 μm może być tolerowana, jednak zależy to od rodzaju powierzchni.
Powierzchnie osteoindykcyjne - jakie to i czemu służą?
powierzchnie porowate → zwiększają pole przylegania i stymulują osteointegrację
Sposoby pomiaru stabilizacji pierwotnej implantu:
- ręcznie: wyczucie oporu tkanki kostnej podczas wprowadzania wszczepu za pomocą ręcznego klucza dynamometrycznego
- maszynowe: pomiar oporu tkanki kostnej podczas wprowadzania wszczepu do kościarzy użyciu fizjodyspensera lub klucza elektronicznego - siła dynamometryczna (torque)
- rejestracja drgań wszczepu osadzonego w strukturach kostnych za pomocą pomiaru częstotliwości fal elektromagnetycznych odbitych od wszczepu
W jakim czasie po implantacji wszczep jest najsłabiej osadzony?
między 1-4 tygodniem po implantacji
Wzrost temperatury podczas nawiercania >50°C, brak chłodzenia, tępe wiertła - skutki:
Obumarcie części kości i brak osteointegracji wszczepu
Brak dobrego utrzymania (stabilizacji pierwotnej) - skutki:
Ruchomość i brak osteointegracji
Niewłaściwa ocena warunków topograficznych - skutki:
- Perforacja zatoki szczękowej
- Perforacja jamy nosowej
- Uszkodzenie nerwu żuchwowego
Perforacja kanału żuchwowego i uszkodzenie tętnicy zębodołowej dolnej - skutki:
Obfite krwawienie
Wszczep zbyt blisko ozębnej zęba naturalnego - skutki:
Brak tkanki kostnej do integracji z podłożem
Wszczep zbyt przedsionkowo / językowo - skutki:
- Trudność w odbudowie protetycznej
- Zła estetyka
- Zła fonetyka
Niedostateczne zanurzenie wszczepu - skutki:
- Perforacja błony śluzowej przez śrubę i możliwe zakażenie rany
- Zaburzenie osteointegracji
Implanty - powikłania wczesne:
· uszkodzenie struktur anatomicznych (np. nerw zębodołowy dolny w żuchwie)
· krwawienie śródzabiegowe
· perforacja, zniszczenie płata
· uszkodzenie sąsiednich zębów
· przegranie kości podczas wiercenia i jej martwica
· perforacja dna zatoki szczękowej i jamy nosowej
· aspiracja, połknięcie instrumentów
· złamanie kości żuchwy
· złamanie implantu śródzabiegowe
· niewłaściwa stabilizacja pierwotna
· ból pozabiegowy
Implanty - powikłania późne:
· uformowanie się ropnia
· martwica płata (w technice płatowej)
· odsłonięcie śruby zamykającej
· przerost kości nad śrubą zamykającą
· przerost tkanek miękkich między śrubą zamykającą a platformą implantu
· odsłonięcie błony zaporowej, biomateriałów (gdy były stosowane)
· ruchomość biomateriałów (brak osteointegracji)
· złamanie implantu pozabiegowe (zbyt duże siły)
· utrata implantu
· blizny miękkotkankowe (przez gojenie przez ziarninowanie)
· tatuaż dziąsłowy (drobinki metalu)
· zapalenie, które przejawia się najczęściej jako periimplantitis
Długi czas trwania zabiegu - skutki:
obrzęk
Nieprzestrzeganie zaleceń pozabiegowych - skutki:
obrzęk
Pozostawienie części nici - skutki:
ropień
Infekcja - skutki:
ropień
Brak integracji wszczepu - skutki:
Ruchomość wszczepu, jego usunięcie
Niecałkowite dokręcenie śruby pokrywającej - skutki:
Wrastanie w powstałe szczeliny tkanki łącznej, która musi być potem usunięta chirurgicznie lub laserowo
Niecałkowite dokręcenie łącznika - skutki:
Wrastanie w powstałe szczeliny tkanki łącznej, która musi być potem usunięta chirurgicznie lub laserowo
Niewłaściwe umieszczenie transferów w wycisku - skutki:
Utrudnione/ uniemożliwione przyleganie konstrukcji protetycznej do powierzchni wszczepów
Skurcz odlewniczy - skutki:
Niedokładne przyleganie armatury metalowej uzupełnień protetycznych do powierzchni łączników (ponownie trzeba zrobić odlew / rozciąć konstrukcję i po korekcji zlutować)
Zła higiena jamy ustnej - skutki:
Zapalenia przerostowe i stany zapalne dziąsła brzeżnego
Obluzowanie / odłamanie śrub łączących - skutki:
Ruchomość części protetycznej
Priimplantitis - skutki:
gdy brak leczenia → utrata wszczepu
Utrata integracji kostnej - skutki:
Utrata wszczepu
Dlaczego implanty są narażone na działanie nadmiernych sił zgryzowych?
W okołowszczepowej tkance kostnej nie ma tak rozwiniętego systemu receptorów nerwowych jak w przyzębiu zębów naturalnych → zaburza to mechanizm odruchowej obrony przed działaniem nadmiernych sił zgryzowych
Do czego prowadzi sztywne połączenie implant - kość?
Brak czynnika amortyzacji urazów zgryzowych (ozębnej)
Jakie są skutki sztywnego połączenia implant-kość oraz braku receptorów w tk kostnej wokół implantu?
powyższe czynniki mogą być przyczyną:
· Mechanicznego uszkodzenia konstrukcji (szczególnie stałych) wspartych na implantach
· Skutków biologicznych: Nadmiernego napięcia mięśni i przeciążeń – te z kolei mogą doprowadzić do:
→ Dysfunkcji mięśniowo-stawowych
→ Stanów zapalnych i procesów zanikowych tkankowych struktur okołoimplantacyjnych, czyli w konsekwencji dezintegracji wszczepów filarowych
Różnica w budowie morfologicznej tkanek okołowszczepowych a przyzębiem:
• Układ włókien tkanki łącznej:
a. przy zębach przebiegają prostopadle do długiej osi korzenia i zakotwiczają się w cemencie;
b. przy implantach mają układ okrężny, równoległy do powierzchni wszczepów, nie są tak szczelne jak powyższe, więc łatwiej dochodzi do powstawania kieszonek wokół implantów, szczególnie przy złej higienie
• Okołowszczepowa tkanka łączna ma więcej włókien kolagenowych i fibroblastów a mniej naczyń krwionośnych w porównaniu do zębów
• Ukrwienie okolicy implantów ma 2 źródła: okostna i kość (w zębach to okostna, kość, ozębna) → słabsze ukrwienie → mniejsza odpowiedź humoralna (czyli antybakteryjna)
Skutek powyższych: tkanki okołowszczepowe są mniej odporne mechanicznie i biologicznie na wszelkie bodźce pochodzące z jamy ustnej → przy słabej higienie dochodzi szybko do periimplantitis
Jaki jest cel modyfikacji powierzchni implantu?
Celem modyfikacji powierzchni wszczepów jest uzyskanie w jak najkrótszym czasie stabilizacji wtórnej, biologicznej, wyrażającej się nawarstwianiem nowej tkanki kostnej na powierzchni wszczepów, które dzięki temu mogą utrzymać odpowiednią stabilność po obciążeniu konstrukcją protetyczną w trybie natychmiastowym lub wczesnym.
Przeszczep autogenny - co to?
pozyskany od osoby, której wykonuje się przeszczep (kość własna)
z punktu widzenia transplantologii czyni go najkorzystniejszym materiałem bioaktywnym (brak ograniczeń z niezgodnością tkankową, barierą immunologiczną, metodami konserwacji i przechowywania)
Unaczynione przeszczepy autogenne - zalety:
W przypadkach unaczynionych autoprzeszczepów w materiale zachowują się żywe komórki, a zatem poza właściwościami osteoindukcyjnymi zyskują one charakter osteogenny.
Wady przeszczepów autogennych:
· Potencjał osteogenny gorszy u starszych
· Dwa pola zabiegowe
· Ryzyko powikłania w obu polach
· Ograniczona objętość przeszczepu
· Pozabiegowa resorpcja przeszczepu
· Pozabiegowa resorpcja w obszarze biorczym
· Długotrwały i ciągły proces aktywnej przebudowy przeszczepu
Miejsce poboru przeszczepu kości własnej:
a. Kości szczęk o Okolice trójkąta zatrzonowcowego o Kresy skośnej zewnętrznej o Bródki (obszar międzyotworowy żuchwy) o Bezzębnych odcinków szczęk (okolic pod przęsłem mostu) o Guza szczęki o Okolica zabiegowa o Gałąź żuchwy o Kolec nosowy przedni
b. Okolica poza jamą ustną – konieczność hospitalizacji i znieczulenia ogólnego (większe zabiegi rekonstrukcyjne) o Grzebień talerza biodrowego o Żebra o Kość piszczelowa – rzadziej o Kość sklepienia czaszki – obecnie nie
Rodzaje technik zabiegowych stosowanych podczas wszczepiania implantów:
- Postępowanie jednoczasowe z zastosowaniem wszczepów jednoczęściowych.
- Postępowanie dwuczasowe z zastosowaniem wszczepów dwuczęściowych (część śródkostna i nakostny filar protetyczny).
Postępowanie jednoczasowe z zastosowaniem wszczepów jednoczęściowych:
- Wiąże się z grupą implantów o budowie jednoczęściowych śrub tytanowych.
- NIE wymagają drugiego zabiegu chirurgicznego (odsłony i śruby gojącej), ponieważ nadkostna część wszczepu (filaru) wystaje ponad pow. błony śluzowej.
Postępowanie dwuczasowe z zastosowaniem wszczepów dwuczęściowych:
Etap 1:
● odwarstwienie płata śluzówkowo-okostnowego
● wydrążenie łoża kostnego
● wprowadzenie (wkręcenie) śródkostnej części implantu
● zaszycie rany operacyjnej
Zlokalizowany w kości wszczep - “sztuczny korzeń”
Zastosowanie na jego bazie uzupełnienia protetycznego wg procedury klasycznej powinno być odroczone od 2 do 6 msc w zależności od:
- rodzaju wszczepu
- warunków kostnych
Po tym okresie, w których następują procesy osteointegracyjne, przystępuje się do drugiego zabiegu chirurgicznego.
Etap 2:
● odsłonięcie powierzchni podśluzowej implantu
● na okres 2-3 tyg zakładamy pośredni pierścień zabliźniający (śruba gojąca)
● następnie wkręca się filar naddziąsłowy (łącznik) służący do umocowania korony protetycznej, a przypadku wielu filarów protezy lub mostu
● Zabieg implantacji wykonuje się w znieczuleniu miejscowym
● W przypadkach szczególnych wskazań zabieg implantacji może być wykonywany w trybie natychmiastowym (bezpośrednio po ekstrakcji korzenia zęba) i może mu towarzyszyć zabieg uzupełniający regeneracji kości.
● W zależności od rodzaju systemu różne techniki implantacji wymagają specjalistycznego oprzyrządowania, instrumentarium chirurgicznego i
implantologicznego
● Z reguły są to zabiegi ambulatoryjne, wykonywane z zachowaniem wymogów sterylności, a pacjenci nie wymagają hospitalizacji przed i po zabiegu.
● Gdy brak warunków anatomicznych do bezpośredniej implantacji, pomocne są przedimplantacyjne metody rekonstrukcji i regeneracji kości poprzez stosowanie autogennych przeszczepów kości i takich technik augmentacyjnych jak:
- sinus lift
- rozszczepienie wyrostka zębodołowego (najlepiej w technice piezosurgery)
- GBR wspomagana czynnikami wzrostu
Wszczepy śródkostne dzielimy na:
● żyletkowe - stosowane, gdy wyrostek jest bardzo wąski
● cylindryczne - może mieć powierzchnię gładką lub pokrytą warstwą hydroksyapatytu; są cylindry zawierające zewnętrzne ożebrowanie wykonane z czystego tytanu; bywają również wszczepy cylindryczne z nacięciami stanowiące połączenie cylindra i śruby
● śrubowe
○ śruby wprowadzane do kości po uprzedni nawierceniu kalibrowanym wiertłem
○ śruby samotnące, które wkręca się do kości za pomocą odpowiedniego klucza
● ramowe - trzon wszczepu jest podparty na ćwiekach stabilizacyjnych umieszczonych na wyrostku zębodołowym, zaś ramiona zakotwiczone dystalnie w części korowej gałęzi
Etapy osseointegracji:
hemostaza, zapalenie, proliferacja oraz przebudowa
Osteopercepcja - jakie ma znaczenie?
dzięki niej możliwe jest zachowanie odruchowych mechanizmów nerwowo-mięśniowej regulacji czynności US, mimo braku proprioreceptorów przyzębia -jak w uzębieniu naturalnym
Jakie wyróżniamy etapy leczenia implantoprotetycznego?
I zabiegowy (tj. do obciążenia wszczepów suprastrukturą protetyczną)
II opieka pozabiegowa, która jest ciągła i zazwyczaj nie może mieć terminu finalnego
KLASYFIKACJA WG MOMBELLIEGO:
Stopień 0: brak płytki nazębnej
Stopień 1: stwierdzenie obecności płytki nazębnej w wyniku badania sondą
Stopień 2: płytka nazębna widoczna gołym okiem
Stopień 3: znaczne ilości złogów kamienia nazębnego i osadu
Kliniczny wskaźnik krwawienia:
Badanie kliniczne przeprowadza się za pomocą sondy wprowadzonej do kieszonki dziąsłowej (do 1,0 mm)
Wywołane w ten sposób krwawienie ocenia się według następującej skali:
Stopień 0: brak krwawienia
Stopień 1: oddzielne krwawe punkty
Stopień 2: krew tworzy zlewające się krople przy krawędzi brzeżnej dziąsła
Stopień 3: obfite krwawienie
Należy pamiętać, że przyczyną krwawienia sprowokowanego podczas sondowania nie muszą być koniecznie zmiany zapalne → może to być reakcja na uraz mechaniczny, gdyż wystąpienie krwawienia zależy od siły, z jaką przeprowadza się sondowanie oraz od rodzaju sondy.
Wskaźnik dziąsłowy:
Umożliwia wizualną ocenę stopnia zaawansowania zapalenia tkanek jak:
· Niewielkie zapalenie (nieznaczne zmiany koloru i powierzchni)
· Znaczne zapalenie (zaczerwienienie i przerost, krwawienie pod wpływem ucisku)
· Ciężkie zapalenie (silne zaczerwienie , przerost, samoistne krwawienie, owrzodzenie)
Wskaźnik ten nadaje się wyłącznie do ogólnej oceny klinicznego stanu tkanek.
Wskaźnik wysięku z kieszonki dziąsłowej:
W klinicznej ocenie stopnia zapalenia tkanek okołowszczepowych pomocne jest określenie ilości płynów gromadzących się w kieszonce dziąsłowej → wysoka wartość wskaźnika wysięku świadczy o intensywniejszym stanie zapalnym.
Gromadzenie cieczy w kieszonce jest w początkowej fazie wynikiem procesów zakłóconej równowagi osmotycznej, których skutkiem jest wzrost przepuszczalności naczyń krwionośnych.
Można przeprowadzić zarówno proste testy do diagnostyki enzymatycznej (przy fotelu) jak i
kosztowne molekularno-biologiczne i immunologiczne analizy laboratoryjne.
Natomiast obecnie stwierdza się, że możliwości diagnozowania i wykonywania jakościowych analiz płynu z kieszonki dziąsłowej nie pozwalają na niezawodne stwierdzenie konieczności interwencji terapeutycznej tylko na podstawie określenia tego wskaźnika.
Pomiar głębokości kieszonki i poziomu przyczepu nabłonkowego:
Wszczep nie posiada odpowiednika ozębnej, dlatego sonda natrafia na opór jedynie w strefie słabo unaczynionej tk. łącznej znajdującej się między końcem przyczepu nabłonkowego a początkiem kości wyrostka zębodołowego. Ze względu na to, że ta słabo unaczyniona i uboga w komórki tkanka posiada ukierunkowane struktury włókien, które splatają się zarówno pionowo, jak i poziomo, tworzy się pewnego rodzaju „uszczelka”, co określane jest pojęciem poziomu nabłonkowego.
Wartości oznaczające głębokość sondowania określone podczas badania klinicznych wynoszą od 1,5-3,5 mm. W zależności od indywidualnej grubości błony śluzowej mogą też być wartości większe.
- Pomiar kieszonki dziąsłowej wokół wszczepu wykonuje się za pomocą różnorodnych sond ręcznych oraz kalibrowanych ciśnieniowo sond elektronicznych.
- Nie wolno wywierać zbyt dużej siły, a używane instrumenty nie powinny być zbyt ostre, gdyż w przeciwnym razie dojdzie do przebicia przyczepu nabłonka a sonda dotrze do kości wyrostka zębodołowego.
O ile w przypadku normalnych lub zmienionych warunków nie stwierdzano przebicia nabłonka w dnie szczeliny dziąsłowej wokół wszczepu, o tyle w przypadku periimplantitis końce sond wnikały w tkankę łączną na znaczna głębokość.
Sondowanie pozwala orientacyjnie ocenić stabilność tkanek miękkich wokół wszczepów.
Obszar nieruchomej błony śluzowej jako parametr badania klinicznego:
Podobnie jak w przypadku zębów naturalnych, również w przypadku implantów można wyróżnić dwie strefy błony śluzowej.
· Biorąca udział w czynnościach żucia błona śluzowa składa się z gęstej tkanki łącznej bogatej we włókna kolagenowe, pokrytej zrogowaciałym nabłonkiem i jest przyczepiona do kości wyrostka zębodołowego poprzez lamina propria
· Inny rodzaj stanowi bogata w kolageny, ruchoma błona śluzowa, pokryta niezrogowaciałym nabłonkiem, której warstwa dolna łączy się z włóknami mięśniowymi.
Różnice w układzie tkanek między implantem a naturalnym zębem polegają m. In. Na sposobie ułożenia włókien. Włókna przylegające bezpośrednio do powierzchni implantu mogą być przesuwane (odrywane) przez oddziaływanie mięśni.
Jako dolną granicę szerokości strefy nieruchomej błony śluzowej w obszarze wokół implantu przyjmuje się wartość 2,0mm.
Warunkiem uzyskania pozytywnych wyników leczenia implantoprotetycznego, zwłaszcza w obszarze ważnym pod względem estetycznym, są wymiary nieruchomej błony śluzowej (pokryte zrogowaciałym nabłonkiem) odpowiednie pod względem przebiegu i rozpiętości
stref sąsiednich. Nieruchoma błona śluzowa ma znaczenie estetyczne i ma wpływ na zdolność do utrzymania higieny; jeżeli implant znajduje się w obszarze ruchomej błony śluzowej, należy się liczyć z większym ryzykiem urazu i zapalenia.
Badania mikrobiologiczne:
Ma znaczenie przede wszystkim w periimplantitis → stwierdza się obecność mikroorganizmów z grupy tzw. Odontopatogennych.
Analiza flory bakteryjnej w periimplantitis może dostarczać wskazówek dotyczących:
- przyczyn (zakażenie bakteryjne, grzybicze czy przeciążenie)
- sposób leczenia (dobór i dawkowanie leków)
- wyników leczenia (zmniejszenie lub eliminacja patogennych mikroorganizmów, czy korekta zgryzu)
W przypadku pacjentów częściowo bezzębnych z periodontologicznie uszkodzonym pozostałym uzębieniem, analiza taka pozwoli ocenić ryzyko związane z leczeniem implantoprotetycznym
