Analiza paralelometryczna Flashcards
Cel analizy paralelometrycznej:
- ocena kształtu pola protetycznego
- znalezienie korzystnego toru wprowadzania protezy na podłoże (za optymalny/ korzystny uważa się taki tor, przy którym pomimo istnienia podcieni i zachyłków proteza będzie mogła być wprowadzona na podłoże, a na wybranych zębach filarowych będą istniały przestrzenie retencyjne umożliwiające dobre umocowanie klamer)
- wytyczenie przebiegu klamer zgodnie z wybranym torem
- zdecydowanie o konieczności wykonania zabiegów korygujących w JU
Etap analizy paralelometrycznej:
1) poszukiwanie powierzchni retencyjnych i prowadzących
2) ustalenie położenia powierzchni pośrednich oraz stwierdzenie istnienia lub braku powierzchni wprowadzających
3) badanie jakości wykrytych powierzchni
4) badanie nachylenia bocznych powierzchni wyrostka zębodołowego
Ile razy przeprowadza się analizę paralelo?
- lekarz na modelu diagno → badanie uzupełniające
2. technik na modelu roboczym → szczegółowe zaplanowanie i wykonanie poszczególnych elementów konstrukcyjnych protezy
Po co wykonujemy zabiegi korygujące?
- likwidacja węzłów urazowych
- wyrównanie powierzchni okluzyjnej
- ustalenie zwarcia konstrukcujnego
- wytworzenie lepszych warunków retencji do planowanych uzupełnień
Czym jest analiza paralelo?
czynności związane z badaniem pola protetycznego na modelach za pomocą paralelometru w celu ustalenia toru wprowadzania protezy, przy którym wystąpią optymalne warunki dla zaplanowania konstrukcji o najwyższych parametrach użytkowych
Co definiuje największą wypukłość własną zęba?
kształt anatomiczny
Co definiuje największą wypukłość względną zęba?
ustawienie zęba w stosunku do pionowego ramienia paralelometru
Podcień - co to?
przestrzeń poniżej największej wypukłości zęba lub wyrostka zębodołowego zawartą między analizatorem a powierzchnią modelu
Czym jest równik zęba?
linia pomocnicza na największej wypukłości zęba
Czym jest zasięg podcienia?
odległość między boczną pow zęba lub wyrostka zębodołowego a miejscem na powierzchni modelu, którego dotyka analizator
Tor wprowadzania protezy - co to?
kierunek ruchu protezy podczas jej wprowadzania na podłoże (od momentu pierwszego kontaktu z modelem do jej położenia docelowego)
Cechy wzorcowego toru wprowadzenia protezy:
- Powierzchnie klamrowe na wszystkich zębach oporowych umożliwiają zaprojektowanie samodzielnych klamer - na wszystkich zębach oporowych występują powierzchnie retencyjne i prowadzące klasycznie.
- Dostatecznie długa droga wprowadzenia protezy.
- Dostateczne wymiary powierzchni pośrednich lub możliwość przeprowadzenia części pośrednich ramion naddziąsłowych.
- Dobrej jakości powierzchnie wprowadzające.
- Mniej widoczne powierzchnie klamrowe w odcinku przednio-bocznym uzębienia.
- Powierzchnie retencyjne o kierunkowym działaniu umocowującym.
- Powierzchnie prowadzące aktywnie na tych samych zębach oporowych co powierzchnie retencyjne - umożliwia to zaprojektowanie klamer samodzielnych.
- Możliwość kontaktowego usytuowania łuku językowego.
- Możliwość zaprojektowania klamry ciągłej będącej w kontakcie z powierzchniami zębów oporowych na całym jej przebiegu
brak niektórych z wymienionych cech nie wyklucza możliwości zastosowania protezy podpartej → wskazuje do czego należy dążyć podczas poszukiwania najwłaściwszego dla danego przypadku toru wprowadzania protezy
Położenie wstępne modelu w paralelometrze:
powierzchnia żująca zębów przebiega w płaszczyźnie poziomej
Jakie klamry najlepiej utrzymują protezę na podłożu?
samodzielne z prowadzeniem klasycznym lub zależne z prowadzeniem aktywnym
W jakiej kolejności poszukujemy powierzchni prowadzących po znalezieniu powierzchni retencyjnych?
- prowadzące klasyczne na tych samych zębach
gdy ich nie ma → 2. prowadzące aktywnie na zębach przeciwległej strony łuku