prolonged grief -> artikel Eisma: uitdagingen voor dsm en icd

Question 1

introductie en support

Answer 1

-> Er zijn voor en tegenstanders van dat PGD nu in de DSM 5 staat. Dit artikel geeft een overzicht van de challenges en controversies van deze ontwikkeling.
Support voor PGD in DSM
- Bewijs voor validiteit dat PGD onderscheidende symptomen heeft aangetoond met onderzoek (construct, convergente en criteriumvaliditeit).
- RCT studies hebben aangetoond dat grief-specific therapy meer effectief is bij PGD dan depression focused therapie.
- PGD in de DSM kan leiden tot meer aandacht voor deze stoornis, meer onderzoek en effectievere behandelingen.

Question 2

uitdagingen en controversies -> non-linear history of PGD

Answer 2

Uitdagingen en controversies
* Non-linear history of PGD: de historische ontwikkeling van PGD is niet consistent. Criteria en meetinstrumenten zijn door de jaren heen significant veranderd, zonder een duidelijke opbouw naar de huidige definitie.
o Veel gebruikten meetinstrumenten, zoals de inventory of complicated grief (ICG) of prolonged grief scale 13, zijn niet volledig afgestemd op de huidige ICD-11 en DSM-5 criteria, wat onzekerheid creëert over de generaliseerbaarheid van eerder onderzoek.
o De meeste onderzoeken naar PGD zijn uitgevoerd in westerse populaties. Er is onvoldoende bewijs dat de criteria universeel toepasbaar zijn in niet-westerse culturen. -> Er is ook significant verschil in culturen in levels van grief (Azie hoger dan Europa en Amerika)
o De interpretatie van kernsymptomen zoals ‘schuld’ of ‘boosheid’ in PGD-criteria is vaak ambigu en kan verschillen tussen onderzoekers en culturen.
o Gebrek aan gevalideerde diagnostische algoritmes en interviews voor PGD volgens de nieuwste criteria.

Question 3

uitdagingen en controversies -> unclear distinction of pgd from normal grief

Answer 3

• Unclear distinction of PGD from normal grief:
  o Er is geen universeel geaccepteerde definitie van “normale” rouw, wat het moeilijk maakt om pathologische rouw (PGD) duidelijk af te bakenen. Dit gebrek aan duidelijkheid roept twijfels op over de validiteit van PGD als aparte stoornis.
  o Onderzoek toont aan dat pathologische rouw vaak meer een intensivering van normale rouw is dan een kwalitatief ander fenomeen.
  o De tijdsgrenzen (bijvoorbeeld 6 of 12 maanden na het verlies) en ernstcriteria voor PGD zijn arbitrair. Grief is een continuüm, en het vaststellen van een “ziek” niveau van rouw kan leiden tot overdiagnose.
  o Hoewel functionele beperkingen vaak worden gebruikt om PGD te onderscheiden van normale rouw, is de beoordeling van “klinisch significante” beperkingen subjectief en afhankelijk van culturele normen

Question 4

uitdagingen en controversies -> potential negative societal consequences

Answer 4

• Potential negative societal consequences:
• Medicalisatie van normale rouw (zie vorige artikel): kan leiden tot overdiagnose en onnodige behandelingen.
   Normale reacties op grief worden onterecht bestempeld als mentale stoornis. Dit risico is groter bij traumatische verliezen.
• Farmacotherapie: zorgen over gebruik van medicijnen bij PGD, omdat effectiviteit niet overtuigend is en mogelijke bijeffecten zijn. Citalopram bleek niet effectief te zijn.
• Stigmatisering: PGD kan leiden tot negatieve maatschappelijke percepties en stigma. Dit kan leiden tot emotionele afstand en discriminatie, wat hulp zoeken belemmert en psychologische schade kan vergroten.
   Onderzoek toont aan dat mensen met PGD meer negatieve reacties ontvangen dan mensen met normale rouw.

Question 5

aanbevelingen

Answer 5

Aanbevelingen:
- Meer onderzoek naar culturele diversiteit in rouw en validatie van meetinstrumenten.
- Meer onderzoek nodig naar verschil tussen normale rouw en PGD
- Meer strategieën om negatieve maatschappelijke effecten van PGD-diagnoses te verminderen.