Parazytozy Flashcards
Schistosomatoza - etiologia, żywiciel, jaka rola człowieka?
Bilharcjoza ( Schistosoma mansoni i haematobium) wywołana przez przywry; Afryka, Ameryka Południowa, Azja Południowo-Wschodnia, Bliski Wschód, aktywne zakażenie cerkariami, żywiciel pośredni ślimak, lokalizuje się w wątrobie.
Schistosomatoza - gatunki patogenne:
Schistosoma mansoni i haematobium
Schistosomatoza - obraz kliniczny:
Objawy (gorączka Katayama): gorączka, kaszel, ból brzucha, biegunka, hepatosplenomegalia, eozynofilia, zajęcie OUN, choroba ziarniniakowa, nadciśnienie wrotne, splenomegalia, zapalenie pęcherza i cewki moczowej, KZN.
Schistosomatoza - rozpoznanie:
Rozpoznanie: badanie moczu, kału i zeskrobin błony śluzowej odbytnicy w kierunku obecności jaj, mniej serologia (w krajach endemicznych), eozynofilia, niedokrwistość, hipoalbuminemia.
Schistosomatoza - leczenie:
Leczenie: prazykwantel 20 mg/kg mc. 2x1 p.o., w S. mansoni – oksamnichina.
Pełzakowica - etiologia, patomechanizm, rezerwuar:
Pełzakowica - zapalenie jelita grubego z krwistą biegunką i krwiopochodnymi ropniami poza przewodem pokarmowym, pierwotniak Entamoeba histolytica, rezerwuarem jest człowiek, zakażenie przez skażony pokarm i wodę, postacią zakaźną są cysty, które uwalniają trofozoity, te produkują enzymy proteolityczyne i penetrują błonę śluzową jelita grubego (najczęściej kątnica i wstępnica) powodując charakterystyczne kraterowate ropnie.
Pełzakowica - wylęganie i zakaźność:
Wylęganie: 1 tydz. – 4 msc., zakaźność: pacjent wydalający cysty jest zakaźny (cysty żyją kilka tyg. w wilgotnym środowisku.
Pełzakowica - obraz kliniczny:
Obraz kliniczny:
1.) 90% bezobjawowo, zarażenie ustępuje samoistnie
2.) Zapalenie pełzakowe jelita grubego - biegunka z
dużą ilością śluzu, o różnym nasileniu – od lekkiej
(bez krwi) do krwistej (czerwonka, dyzenteria).
a. czerwonka pełzakowa – ostra biegunka ze śluzem
i krwią; w stolcu i tkankach (np. błonie śluzowej) -
trofozoity zawierające erytrocyty.
b. nieczerwonkowe pełzakowe zapalenie jelita
grubego – nawracające epizody biegunki bez krwi
(może być śluz) z bólem brzucha i utratą masy
ciała – w stolcu cysty i trofozoity bez erytrocytów.
c. guz pełzakowy (ameboma) – ograniczone,
przewlekłe zakażenie kątnicy lub wstępnicy;
d. zapalenie wyrostka robaczkowego – rzadko;
niekiedy pierwszy objaw pełzakowicy w rejonach
dużego ryzyka zarażenia
e. owrzodzenie okołoodbytowe
f. przetoka odbytniczo-pochwowa.
- ) Pełzakowica pozajelitowa:
a. Pełzakowy ropień wątroby.
b. Pełzakowica płucna.
c. Pełzakowy ropień mózgu.
d. Pełzakowica UMP
e. Pełzakowica skóry.
Pełzakowica - rozpoznanie:
90% wykrytych cyst to E.dispar niechorobotwórczy gatunek.
Złoty standard diagnostyki endoskopia z pobraniem wycinków – wykrycie trofozoitów w brzegach owrzodzeń, inne: mikroskopia – rozmaz kału, antygeny w kale ELISA, genom PCR.
E.dispar jest gatunkiem niechorobotwórczym i nie wymaga leczenia.
Pełzakowica - leczenie:
Leczenie:
a. objawowe,
b. metronidazol, alternatywnie tynidazol, ewakuacja cyst: diloksanid, jodochinol lub paromomycyna (u ciężarnych) przez 2-3 tyg.
c. jeśli ropień to metronidazol/tynidazol jeśli >3 cm (nakłucie i drenaż)
Świerzb - etiologia:
Sarcoptes scabiei
Świerzb - obraz kliniczny:
Infekcja objawia się świądem, zmianami skórnymi w postaci przeczosów, grudek i plam – miejsca wniknięcia świerzbowca. Świąd nasila się w nocy, po kąpieli zwykle na pośladkach i w okolicy nadgarstków, bocznych powierzchni palców, w naturalnych fałdach, okolicach pępka. Świerzb u dorosłych nie występuje na twarzy i w okolicy międzyłopatkowej.
Świerzb - rozpoznanie:
Rozpoznanie: barwienie nalewką jodową, świąd w nocy, przeczosy w miejscach typowych, podobne objawy u osób w otoczeniu, okolice pępka, nadgarstki, pośladki i okolice nosa. Uwidocznienie świerzbowca w zeskrobinach skórnych (badanie mikroskopowe).
Świerzb - leczenie:
Leczenie wszystkich osób z otoczenia: wypranie bielizny, pościeli i ręczników i niestosowanie na 2 tygodnie, permetyna (podstawa), krotamiton, lindan, iwermektyna.
