Ustawa o ochronie zdrowia psychicznego Flashcards
Podstawowe założenia ustawy o ochronie zdrowia psychicznego
1) Zdrowie psychiczne jest fundamentalnym dobrem osobistym człowieka.
2) Ochrona praw osób z zaburzeniami psychicznymi należy do obowiązków państwa.
Ochronę zdrowia psychicznego zapewniają organy rządowe i samorządowe oraz powołane do tego instytucje.
Podstawowe założenia ustawy o ochronie zdrowia psychicznego
1) Zdrowie psychiczne jest fundamentalnym dobrem osobistym człowieka.
2) Ochrona praw osób z zaburzeniami psychicznymi należy do obowiązków państwa.
Ochronę zdrowia psychicznego zapewniają organy rządowe i samorządowe oraz powołane do tego instytucje.
Ochrona zdrowia psychicznego polega na
1) promocji zdrowia psychicznego,
2) zapobieganiu zaburzeniom psychicznym,
3) zapewnieniu osobom z zaburzeniami psychicznymi opieki zdrowotnej i pomocy w środowisku rodzinnym i społecznym,
4) kształtowaniu właściwych postaw społecznych wobec takich osób i przeciwdziałaniu ich dyskryminacji.
Narodowy Program Ochrony Zdrowia Psychicznego
1) Stanowi sposób realizacji działań z zakresu ochrony zdrowia psychicznego.
2) Określany przez Radę Ministrów, koordynowany przez Ministra Zdrowia i działającą przy nim Radę do spraw Zdrowia Psychicznego.
3) Ocena jego realizacji następuje co 2 lata.
4) Prowadzenie działań w nim określonych należy do samorządów, Ministerstwa Zdrowia i NFZ.
Dla dzieci upośledzonych umysłowo organizuje się bezpłatnie
1) naukę;
2) zajęcia rewalidacyjno-wychowawcze - w domu, szkołach i placówkach;
3) rehabilitację:
- leczniczą,
- zawodową,
- społeczną.
Według ustawy osoba z zaburzeniami psychicznymi to osoba
1) chora psychicznie (z zaburzeniami psychotycznymi);
2) upośledzona umysłowo;
3) wykazująca inne zakłócenia czynności psychicznych zaliczane do zaburzeń psychicznych, która wymaga świadczeń zdrowotnych lub innych form pomocy i opieki.
Przymus bezpośredni wobec osób z zaburzeniami psychicznymi można stosować tylko gdy
1) dopuszczają się one zamachu przeciwko zdrowiu lub życiu własnemu lub innych albo bezpieczeństwu powszechnemu,
2) gwałtownie niszczą i uszkadzają przedmioty w otoczeniu,
3) poważnie zakłócają lub uniemożliwiają funkcjonowanie zakładu leczniczego lub jednostki pomocy społecznej (niekoniecznie szpitala psychiatrycznego!).
Przymusem bezpośrednim może być
1) przytrzymanie - krótkotrwałe unieruchomienie z użyciem siły fizycznej;
2) przymusowe zastosowanie leków - doraźnie lub przewidzianych w planie leczenia;
3) unieruchomienie - obezwładnienie z użyciem pasów, prześcieradeł, uchwytów lub kaftana;
4) izolacja - umieszczenie osoby pojedynczo w zamkniętym i odpowiednio przystosowanym pomieszczeniu.
Odebranie przedmiotów na czas stosowania przymusu bezpośredniego
Osobie z zaburzeniami psychicznymi, wobec której jest stosowany przymus bezpośredni w formie unieruchomienia lub izolacji, należy odebrać przedmioty, które mogą być niebezpieczne dla życia lub zdrowia tej osoby albo innych osób, w szczególności:
przedmioty ostre, okulary, protezy zębowe, pas i szelki, sznurowadła, źródła ognia.
Ochrona zdrowia psychicznego polega na
1) promocji zdrowia psychicznego,
2) zapobieganiu zaburzeniom psychicznym,
3) zapewnieniu osobom z zaburzeniami psychicznymi opieki zdrowotnej i pomocy w środowisku rodzinnym i społecznym,
4) kształtowaniu właściwych postaw społecznych wobec takich osób i przeciwdziałaniu ich dyskryminacji.
Narodowy Program Ochrony Zdrowia Psychicznego
1) Stanowi sposób realizacji działań z zakresu ochrony zdrowia psychicznego.
2) Określany przez Radę Ministrów, koordynowany przez Ministra Zdrowia i działającą przy nim Radę do spraw Zdrowia Psychicznego.
3) Ocena jego realizacji następuje co 2 lata.
4) Prowadzenie działań w nim określonych należy do samorządów, Ministerstwa Zdrowia i NFZ.
Dla dzieci upośledzonych umysłowo organizuje się bezpłatnie
1) naukę;
2) zajęcia rewalidacyjno-wychowawcze - w domu, szkołach i placówkach;
3) rehabilitację:
- leczniczą,
- zawodową,
- społeczną.
Rzecznik Praw Pacjenta Szpitala Psychiatrycznego
1) Realizuje zadania Rzecznika Praw Pacjenta poprzez pomoc pacjentowi, jego przedstawicielowi bądź opiekunowi w ochronie praw pacjenta.
2) Ma prawo do wstępu do pomieszczeń szpitala psychiatrycznego i do dostępu do dokumentacji medycznej pacjenta.
3) Może porozumiewać się z pacjentem lub opiekunem bez udziału innych osób.
4) Może wnioskować do personelu szpitala o podjęcie działań zmierzających do usunięcia przyczyny skargi lub naruszenia.
Przymus bezpośredni wobec osób z zaburzeniami psychicznymi można stosować tylko gdy
1) dopuszczają się one zamachu przeciwko zdrowiu lub życiu własnemu lub innych albo bezpieczeństwu powszechnemu,
2) gwałtownie niszczą i uszkadzają przedmioty w otoczeniu,
3) poważnie zakłócają lub uniemożliwiają funkcjonowanie zakładu leczniczego lub jednostki pomocy społecznej (niekoniecznie szpitala psychiatrycznego!).
Przymusem bezpośrednim może być
1) przytrzymanie - krótkotrwałe unieruchomienie z użyciem siły fizycznej;
2) przymusowe zastosowanie leków - doraźnie lub przewidzianych w planie leczenia;
3) unieruchomienie - obezwładnienie z użyciem pasów, prześcieradeł, uchwytów lub kaftana;
4) izolacja - umieszczenie osoby pojedynczo w zamkniętym i odpowiednio przystosowanym pomieszczeniu.
Odebranie przedmiotów na czas stosowania przymusu bezpośredniego
Osobie z zaburzeniami psychicznymi, wobec której jest stosowany przymus bezpośredni w formie unieruchomienia lub izolacji, należy odebrać przedmioty, które mogą być niebezpieczne dla życia lub zdrowia tej osoby albo innych osób, w szczególności:
przedmioty ostre, okulary, protezy zębowe, pas i szelki, sznurowadła, źródła ognia.
Jakie środki przymusu bezpośredniego można zastosować wobec osoby zakłócającej lub uniemożliwiającej funkcjonowanie zakładu leczniczego lub jednostki pomocy społecznej?
W stosunku do osoby zakłócającej lub uniemożliwiającej funkcjonowanie zakładu leczniczego lub jednostki pomocy społecznej,
można zastosować wyłącznie:
- przytrzymanie,
- przymusowe podanie leków.
Nie można zastosować unieruchomienia ani izolacji.
Przymus bezpośredni
1) O zastosowaniu przymusu bezpośredniego decyduje lekarz (niekoniecznie psychiatra), który określa jego rodzaj i nadzoruje wykonanie.
2) Jeżeli nie jest możliwe uzyskanie decyzji lekarza, decyzja i nadzór należy do pielęgniarki, która musi niezwłocznie powiadomić lekarza.
3) Uprzedza się pacjenta o zamiarze zastosowania przymusu, chyba że jest niezdolny do zrozumienia informacji. Powinno się zastosować środek najmniej uciążliwy dla pacjenta.
4) Każdy przypadek przymusu bezpośredniego odnotowuje się w indywidualnej i zbiorczej dokumentacji medycznej.
5) Pielęgniarka kontroluje stan fizyczny pacjenta unieruchomionego lub izolowanego co 15 minut.
6) Przymus bezpośredni trwa tylko do czasu ustania przyczyn jego zastosowania.
7) Lekarz zleca przymus w formie unieruchomienia lub izolacji na czas do 4 godzin.
8) Lekarz po osobistym badaniu może przedłużyć ten przymus o dwa 6-godzinne okresy po uzyskaniu opinii psychiatry.
9) Po dwukrotnym przedłużeniu przymusu wymagane jest ponowne uzyskanie opinii psychiatry z osobistym zbadaniem pacjenta przez psychiatrę.
Przymus bezpośredni w jednostce pomocy społecznej
1) Jeżeli jednostka nie zatrudnia lekarza, pielęgniarka przekazuje informacje kierownikowi jednostki, a on informuje upoważnionego przez marszałka lekarza psychiatrę.
2) Gdy nie można uzyskać zlecenia lekarza, pielęgniarka może przedłużyć unieruchomienie lub izolację do 4 godzin.
3) W jednostce pomocy społecznej unieruchomienie lub izolacja może trwać maksymalnie 8 godzin.
Dalsze przedłużenie jest możliwe tylko w warunkach szpitalnych.
Decyzję o zastosowaniu przymusu może podjąć też
kierujący zespołem ratownictwa medycznego.
1) Musi powiadomić o tym dyspozytora medycznego.
2) Może zastosować wyłącznie przytrzymanie lub unieruchomienie.
3) Przymus stosuje się przez czas niezbędny do uzyskania pomocy lekarskiej lub przewiezienia pacjenta do podmiotu leczniczego.
Rzecznik Praw Pacjenta Szpitala Psychiatrycznego
1) Realizuje zadania Rzecznika Praw Pacjenta poprzez pomoc pacjentowi, jego przedstawicielowi bądź opiekunowi w ochronie praw pacjenta.
2) Ma prawo do wstępu do pomieszczeń szpitala psychiatrycznego i do dostępu do dokumentacji medycznej pacjenta.
3) Może porozumiewać się z pacjentem lub opiekunem bez udziału innych osób.
4) Może wnioskować do personelu szpitala o podjęcie działań zmierzających do usunięcia przyczyny skargi lub naruszenia.
Prawa pacjenta szpitala psychiatrycznego
1) Prawo do leczenia w sposób jak najmniej uciążliwy dla pacjenta.
2) Prawo do porozumiewania bez ograniczeń z innymi osobami, bez kontroli korespondencji.
3) Prawo do przepustki po uzyskaniu zgody ordynatora,
jeżeli nie zagraża to pacjentowi i innym osobom.
Skierowanie do szpitala psychiatrycznego
Skierowanie do szpitala psychiatrycznego jest ważne 14 dni.
Okres ważności skierowania ulega przedłużeniu o czas oczekiwania na przyjęcie, pod warunkiem, że pacjent jest wpisany na listę oczekujących do 14 dni od wystawienia skierowania.
We wszystkich sprawach, w których orzeka sąd, rozprawa powinna się odbyć do 14 dni od wpływu wniosku.
Kierownik podmiotu leczniczego
1) Zawiadamia sąd opiekuńczy, jeżeli przedstawiciel ustawowy osoby chorej psychicznie lub upośledzonej nie wykonuje należycie swoich obowiązków.
2) Zawiadamia prokuratora, jeżeli dobro osoby chorej psychicznie lub upośledzonej wymaga jej ubezwłasnowolnienia.
