Medycyna ratunkowa Flashcards
U 75-letniej pacjentki z utrwalonym migotaniem przedsionków wystąpił nagle niedowład prawostronny z afazją. Pacjentka nie stosuje leczenia przeciwzakrzepowego. W pierwszej kolejności należy:
A)
wykonać badanie TK głowy z kontrastem
B)
wykonać badanie TK głowy bez kontrastu
C)
oznaczyć stężenie glukozy
D)
podać tkankowy aktywator plazminogenu
E)
podać heparynę
C)
oznaczyć stężenie glukozy
20%
Pięknie! U opisanej pacjentki najprawdopodobniej doszło do
udaru mózgu
. Początkowe postępowanie w przypadku podejrzenia udaru powinno wyglądać następująco:
zebranie wywiadu od rodziny pacjenta, ze szczególnym zwróceniem uwagi na czas wystąpienia objawów,
ocena funkcji życiowych pacjenta - HR, RR, BP,
założenie wkłucia dożylnego i powolny wlew soli fizjologicznej,
ocena glikemii - wykonanie paskowego testu glikemii, aby wykluczyć hipoglikemię.
Tomografię komputerową głowy wykonuje się w późniejszej kolejności. Celem badania TK jest wykluczenie krwawienia w obrębie mózgowia, dlatego powinno być to TK bez kontrastu. Podanie alteplazy jest możliwe dopiero po wykluczeniu krwawienia w OUN
W przypadku powrotu czynności układu krążenia podczas resuscytacji krążeniowo-oddechowej pacjenta z zatrzymaniem krążenia poziom końcowo-wydechowy dwutlenku węgla (ETCO2):
A)
wzrośnie
B)
obniży się
C)
nie zmieni się
D)
spadnie do zera
E)
osiągnie wartość 200 mmHg
A)
wzrośnie
80%
Dobrze! W przypadku powrotu czynności układu krążenia (ROSC) podczas RKO dojdzie do wzrostu ETCO2, czyli stężenia końcowo-wydechowego dwutlenku węgla w powietrzu wydychanym. Zaobserwujesz to w kapnometrii lub kapnografii. Standardowo za normę ETCO2 uznaje się 35–45 mm Hg, jednak w przypadku NZK i ROSC wartości te są niższe. ETCO2 pośrednio świadczy także o jakości uciśnięć klatki piersiowej, ponieważ zależy także od rzutu serca.
40-letni pacjent stracił przytomność. W chwili przybycia ZRM pacjent jest nieprzytomny, częstość oddechów 6/min, a chwilami wpada w bezdech, puls 120/min, saturacja 78%, źrenice są wąskie. W pierwszej kolejności należy:
A)
zacząć wentylować pacjenta tlenem, zaintubować pacjenta, podać nalokson
B)
podać atropinę w celu uzyskania poszerzenia źrenic
C)
wykonać płukanie żołądka
D)
podać nalokson, nie wentylować pacjenta
E)
podać 500 ml PWE dożylnie
A)
zacząć wentylować pacjenta tlenem, zaintubować pacjenta, podać nalokson
87%
Gratulacje! U opisanego pacjenta najprawdopodobniej doszło do zatrucia opioidami. Wnioskujemy to na podstawie depresji układu oddechowego, zwężenia źrenic i utraty przytomności. Ze względu na niską częstość oddechów i okresowe bezdechy przede wszystkim należy rozpocząć wentylację pacjenta tlenem, a także go zaintubować - ma to na celu także zapobieżenie NZK. Następnie należy podać nalokson i.v., by odwrócić działanie opioidów. W przypadku wystąpienia bezdechu stosuje się dawkę 0,4–0,8 mg . Jeśli nie nastąpi poprawa, dawkę można podawać powtórnie co 2–3 min, aż do czasu poprawy oddychania do >12 oddechów/min . Podczas leczenia zatrucia opiatami nie stosuje się węgla aktywnego ani płukania żołądka.
U 70-letniego mężczyzny wystąpiło kołatanie serca i ból w klatce piersiowej, ciśnienie tętnicze wynosiło 70/50 mmHg. W EKG stwierdzono migotanie przedsionków z czynnością komór 180/min. Wskaż właściwe postępowanie:
A)
wykonanie kardiowersji elektrycznej
B)
podanie amiodaronu
C)
wykonanie próby Valsalvy
D)
podanie lidokainy
E)
podanie digoksyny
A)
wykonanie kardiowersji elektrycznej
82%
Znakomicie! U pacjenta wystąpiło
migotanie przedsionków
z niestabilnością hemodynamiczną, na którą wskazuje objawowa hipotensja - kołatanie serca i BP 70/50 mm Hg. Postępowanie w tym przypadku polega na niezwłocznym wykonaniu kardiowersji elektrycznej i rozpoczęciu leczenia przeciwkrzepliwego. Kardiowersję elektryczną należy wykonać do 3 prób. Jeśli nie spowoduje to powrotu rytmu zatokowego, następnie należy podać amiodaron albo prokainamid , następnie wykonać kolejną kardiowersję i zastosować amiodaron we wlewie ciągłym . Jeśli w kardiowersji używasz defibrylatora dwufazowego , wykonaj wyładowanie zsychronizowane maksymalną energią dla defibrylatora, którego masz do dyspozycji.
Monitorowanie stanu pacjenta na miejscu zdarzenia i podczas transportu dzieli się na bezprzyrządowe i przyrządowe. Wśród przyrządowych metod duże znaczenie ma pomiar temperatury. Wskaż fałszywe stwierdzenie:
A)
po NZK i urazach OUN ryzyko powikłań neurologicznych wzrasta z każdym stopniem temperatury ciała powyżej 37,6°C
B)
hipertermia oznacza wzrost temp. bez przestawienia ośrodka termoregulacji >40°C
C)
hiperpireksja oznacza wzrost temp. >41,1°C
D)
gorączka jest to wzrost temp. >36,6°C
E)
hipotermia jest to temperatura głęboka ciała poniżej 35°C
D)
gorączka jest to wzrost temp. >36,6°C
77%
Super! To jest fałszywa odpowiedź. Gorączka to wzrost temperatury powyżej 38°C, a nie 36,6°C. Jeżeli temperatura wynosi powyżej 37°C (i poniżej 38°C), to mówimy o stanie podgorączkowym.
Do nieinwazyjnych metod monitorowania układu krążenia zalicza się nieinwazyjne oznaczanie ciśnienia krwi (NIBP). Dodatkowym parametrem nieinwazyjnym jest m.in. ciśnienie tętna (ciśnienie skurczowe – ciśnienie rozkurczowe), którego prawidłowe wartości mieszczą się w zakresie:
A)
10–30 mm Hg
B)
20–40 mm Hg
C)
30–50 mm Hg
D)
40–60 mm Hg
E)
50–70 mm Hg
C)
30–50 mm Hg
47%
Zgadza się! Ciśnienie tętna to różnica pomiędzy ciśnieniem skurczowym i rozkurczowym. W prawidłowych warunkach zakres wynosi 30–50 mm Hg. Wysokie ciśnienie tętna (zwłaszcza >60 mm Hg) będące odzwierciedleniem stopnia sztywności naczyń jest czynnikiem niekorzystnym dla układu krążenia, zwiększającym powikłania sercowo-naczyniowe. Zwiększaniu ciśnienia tętna można zapobiegać poprzez systematyczną aktywność fizyczną.
W kapnometrii wzrost końcowo-wydechowego CO2 (EtCO2) nie występuje podczas:
A)
hipowentylacji
B)
hipertermii złośliwej
C)
hipotermii
D)
aktywności mięśni szkieletowych
E)
przełomu tarczycowego
C)
hipotermii
48%
Zgadza się! Hipotermia, czyli stan obniżonej temperatury, wiąże się ze zmniejszeniem tempa przemian metabolicznym, co zmniejsza jednocześnie produkcję CO2 i jednocześnie zmniejszy stężenie CO2 w wydychanym powietrzu, więc nie będziemy obserwować wzrostu etCO2 w kapnometrii.
Standardem postępowania diagnostycznego u pacjenta z urazem wielonarządowym
powinno być:
A)
diagnostyczne nakłucie jamy opłucnej
B)
diagnostyczne nakłucie jamy osierdzia
C)
diagnostyczne nakłucie jamy otrzewnowej
D)
diagnostyczne nakłucie przestrzeni podpajęczynówkowej
E)
badanie USG metodą FAST
E)
badanie USG metodą FAST
97%
Doskonale! Badanie USG metodą FAST w sposób szybki i małoinwazyjny da nam informacje na temat obecności płynu w jamach ciała oraz wyglądu narządów wewnętrznych.
Do następstw ciężkich obrażeń ciała nie należy:
A)
hipotermia
B)
wstrząs hipowolemiczny
C)
koagulopatia
D)
ostra niewydolność oddechowa
E)
zasadowica
E)
zasadowica
55%
Dobrze! W przypadku urazu wielonarządowego mamy do czynienia z masywną utratą krwi, prowadzącą do niedotlenienia tkanek i kwasicy metabolicznej (a nie zasadowicy!), koagulopatii, a także zaburzeń termoregulacji skutkujących rozwojem hipotermii. Objawy te tworzą samonapędzającą się „triadę śmierci”. Masywnej utracie krwi towarzyszą objawy hipowolemii oraz hipotensja.
Które z potencjalnie odwracalnych przyczyn zatrzymania krążenia są najbardziej
prawdopodobne u poszkodowanego potrąconego przez samochód?
hipoksja
hipotermia
hipowolemia
zaburzenia elektrolitowe i metaboliczne
odma prężna
tamponada
zaburzenia zatorowo-zakrzepowe
zatrucie
Prawidłowa odpowiedź to:
A)
1, 8
B)
2, 3
C)
2, 6
D)
3, 5
E)
4, 7
D)
3, 5
85%
Świetnie! W wyniku wypadku samochodowego często dochodzi do masywnej utraty krwi, rozwoju hipowolemii i w efekcie do NZK. Również odma prężna jest częstszą przyczyną NZK u poszkodowanych w wypadku samochodowym, zwłaszcza gdy dochodzi do urazów klatki piersiowej.
Ocena pacjenta wg schematu ABCDE ma na celu:
A)
wykrycie potencjalnych obrażeń ciała
B)
wykluczenie bezpośredniego zagrożenia życia
C)
ustalenie dokładnego rozpoznania
D)
prawdziwe są odpowiedzi A, B
E)
prawdziwe są odpowiedzi A, B, C
D)
prawdziwe są odpowiedzi A, B
60%
Dobrze! Schemat ABCDE pozwala na wstępną ocenę chorego, w tym rozpoznanie obrażeń zagrażających życiu i wstrząsu.
Kolejne litery schematu ABCDE oznaczają:
A – airway (drożność dróg oddechowych)
B – breathing and ventilation (ocena oddechu i wentylacji przy pomocy 3 zmysłów)
C – circulation and hemorrhage control (krążenie, kontrola krwawień)
D – disability/neurological status (zaburzenia ruchomości, ocena neurologiczna)
E – expose and examine (ekspozycja – rozebranie i zbadanie pacjenta ), environmental control (narażenie na czynniki środowiskowe – zatrucie CO, hipotermia itd.).
Schemat ten pozwala zatem na ocenę występowania zagrożenia życia, a także na wstępną ocenę ciężkości urazu oraz postawienie wstępnego rozpoznania choroby.
Kolejne składowe schematu:
F – Foley catheter (założenie cewnika Foleya do pęcherza moczowego, monitorowanie diurezy, ocena objętości moczu i jego barwy)
G – gastric tube (założenie sondy żołądkowej)
H – Hertz-trauma ultrasound (badanie USG wg schematu FAST, e-FAST, BLUE)
Członkowie zespołu S na miejscu wypadku znaleźli mężczyznę, który oddycha z
trudnością. Które działania będą najbardziej pomocne w celu ustalenia wstępnego
rozpoznania?
opukiwanie klatki piersiowej
ocena częstości oddychania
osłuchiwanie klatki piersiowej
badanie saturacji
Prawidłowa odpowiedź to:
A)
1, 2
B)
1, 3
C)
1, 4
D)
2, 3
E)
3, 4
B)
1, 3
35%
Doskonale! Wszystkie wymienione działania są pomocne na miejscu wypadku. Jednak poszukujemy stanów, które mogą zagrażać życiu pacjenta i wymagają podjęcia natychmiastowego działania na miejscu wypadku. Przede wszystkim powinieneś pamiętać o odmie prężnej, którą możesz rozpoznać na podstawie stwierdzenia braku szmerów oddechowych oraz odgłosu opukowego bębenkowego. Postępowanie polega na wykonaniu punkcji odbarczającej w II przestrzeni międzyżebrowej w linii środkowo-obojczykowej.
Przeprowadzasz segregację pacjentów w wypadku masowym. Posługujesz się
systemem START. Dotarłeś do poszkodowanego niechodzącego, oddychającego 15×
na minutę, z wyczuwalnym tętnem na tętnicy promieniowej, niespełniającego poleceń.
Zakwalifikujesz go do grupy:
A)
niebieskiej
B)
zielonej
C)
żółtej
D)
czerwonej
E)
czarnej
D)
czerwonej
37%
Ekstra! Pacjent ten ze względu na niespełnianie poleceń otrzymuje kolor czerwony (w przeciwnym razie przy takim stanie otrzymałby kolor żółty, gdyby spełniał polecenia).
Podczas segregacji wstępnej poszkodowanych w wypadku masowym, przy
zastosowaniu protokołu START, poszkodowany niereagujący na żadne bodźce,
nieoddychający spontanicznie i niepodejmujący oddechu po udrożnieniu dróg
oddechowych:
A)
powinien zostać oznaczony kolorem czerwonym (najwyższy priorytet ewakuacji)
B)
powinien być ewakuowany natychmiast do punktu medycznego celem podłączenia
do respiratora
C)
powinien być resuscytowany na miejscu, zgodnie z protokołem ALS
D)
powinien otrzymać adrenalinę w bezpośrednim wstrzyknięciu dosercowym
E)
powinien być uznany za zmarłego
E)
powinien być uznany za zmarłego
65%
Super! W warunkach katastrofy pacjent, który nie oddycha po udrożnieniu dróg oddechowych, uznawany jest za zmarłego, któremu niestety nie można pomóc. Otrzymuje on kolor czarny.
Wskaż prawdziwe stwierdzenie dotyczące segregacji medycznej w przypadku katastrof:
A)
w ramach segregacji medycznej ocenia się ciśnienie krwi pacjenta
B)
kolor zielony przydziela się poszkodowanym niechodzącym
C)
kolor żółty przydziela się kobietom ciężarnym z krwotokiem z dróg rodnych
D)
kolor czerwony przydziela się poszkodowanym we wstrząsie
E)
poszkodowani z zatrzymaniem krążenia mają najwyższy priorytet
D)
kolor czerwony przydziela się poszkodowanym we wstrząsie
85%
Ekstra! Kolor czerwony przypisuje się osobom, które wymagają pilnej pomocy medycznej, w pierwszej kolejności, ze względu na stan bezpośredniego zagrożenia życia. Najczęściej będą mieć upośledzenie drożności dróg oddechowych, zaburzenia oddychania, ciężki uraz głowy, masywne krwawienie lub właśnie wstrząs.
U pacjenta z urazem głowy po wypadku samochodowym stwierdza się:
anizokorię L>P
otwieranie oczu tylko na silny bodziec bólowy
pacjent wydaje niezrozumiałe dźwięki
przy zakładaniu dostępu żylnego, pacjent wycofuje rękę
Wskaż punktację w skali GCS i czy pacjent wymaga intubacji dotchawiczej:
A)
GCS 9, pacjent wymaga intubacji
B)
GCS 9, pacjent nie wymaga intubacji
C)
GCS 9, zbyt mało danych klinicznych, aby określić wskazania do intubacji
D)
GCS 8, pacjent nie wymaga intubacji
E)
GCS 8, pacjent wymaga intubacji
E)
GCS 8, pacjent wymaga intubacji
52%
Brawo! Pacjent reaguje wycofaniem ręki na zadziałanie bodźca bólowego (4 pkt), wydaje niezrozumiałe dźwięki (2pkt) oraz otwiera oczy dopiero po zadziałaniu silnego bodźca bólowego (2 pkt). W sumie daje to 8 pkt, natomiast wskazaniem do intubacji jest uzyskanie <9 pkt w skali Glasgow.
Na szpitalny oddział ratunkowy przywieziono 18-miesięczne dziecko z urazem głowy,
po upadku z łóżka. Podczas badania fizykalnego dziecko aktywnie zgina i prostuje
kończyny, gaworzy oraz ma pełną ruchomość gałek ocznych. Przy zastosowaniu skali
pediatrycznej GCS dziecko to otrzyma:
A)
15 pkt
B)
14 pkt
C)
13 pkt
D)
12 pkt
E)
11 pkt
A)
15 pkt
88%
Tak! W opisanym przypadku dziecko spontanicznie otwiera oczy (4 pkt), gaworzy (5 pkt za ocenę werbalną) oraz wykonuje aktywne ruchy nóżkami i rączkami (6 pkt za komponentę ruchową).
Dorosły mężczyzna po upadku z 3 piętra budynku mieszkalnego jest nieprzytomny: nie
otwiera oczu na bodziec bólowy, nie wydaje dźwięków, napręża mięśnie prostowniki
kończyn, odwodzi i obraca ramiona do wewnątrz – ustawia kończyny w pozycji
wyprostnej. Ile punktów otrzyma ten pacjent w skali GCS?
A)
1
B)
2
C)
3
D)
4
E)
5
D)
4
72%
Doskonale! Pacjent za nieprawidłową reakcję wyprostną dostanie od nas dwa punkty, natomiast za nieotwieranie oczu i brak odpowiedzi werbalnej dostanie po jednym punkcie. Czyli razem cztery punkty.
Pacjent po upadku z wysokości 5 metrów:
otwiera oczy na bodziec bólowy;
jest splątany, nie umie powiedzieć, gdzie się znajduje i co się stało;
nie spełnia poleceń ruchowych, ale potrafi zlokalizować bodziec bólowy.
W skali GCS pacjent otrzyma:
A)
15 punktów
B)
13 punktów
C)
12 punktów
D)
11 punktów
E)
10 punktów
D)
11 punktów
51%
Świetnie!
otwieranie oczu w odpowiedzi na bodziec bólowy – 2 pkt,
splątanie/zdezorientowanie – 4 pkt,
potrafi umiejscowić bodziec bólowy – 5 pkt.
W przypadku resuscytacji krążeniowo oddechowej przez osobę nie mającą stałego
doświadczenia w prowadzeniu resuscytacji krążeniowo-oddechowej bezwzględnie
konieczne jest wykonanie następujących czynności:
uciskanie klatki piersiowej
wentylacja zastępcza
badanie pulsu na tętnicy szyjnej
badanie pulsu na tętnicy promieniowej
ocena stanu świadomości i oddechu
Prawidłowa odpowiedź to:
A)
1, 3
B)
1, 5
C)
wszystkie wymienione
D)
1, 2, 3
E)
1, 2, 3, 5
B)
1, 5
81%
Świetnie! Algorytm BLS zawiera m.in. następujące elementy:
ocena stanu świadomości i oddechu w celu rozpoznania zatrzymania krążenia (ocena tętna na tętnicy szyjnej lub jakiejkolwiek innej nie jest skuteczna w potwierdzeniu lub wykluczeniu obecności krążenia przez osoby nieprzeszkolone),
prowadzenie RKO w sekwencji 30 uciśnięć klatki piersiowej : 2 oddechy ratownicze (w przypadku osób przeszkolonych); możliwe jest prowadzenie RKO z wyłącznym uciskaniem klatki piersiowej,
użycie AED w razie dostępności urządzenia rytmu defibrylacyjnego.
Dyspozytor medyczny ma obecnie do spełnienia szczególną rolę podczas resuscytacji
prowadzonej przez świadków zdarzenia. Wskaż działanie, które nie należy do jego
kompetencji:
A)
uczenie jak badać tętno u poszkodowanego
B)
zapewnienie telefonicznego instruktażu prowadzenia RKO
C)
lokalizowanie najbliższego AED
D)
dysponowanie najbliższego AED
E)
utrzymywanie stałego kontaktu z osobą ratującą
A)
uczenie jak badać tętno u poszkodowanego
72%
Świetnie! Świadkowie zdarzenia oraz dyspozytorzy medyczny powinni rozpoznawać zatrzymanie krążenia na podstawie braku prawidłowego oddechu u osoby nieprzytomnej i na tej podstawie rozpocząć procedury RKO. Ocena tętna na tętnicy szyjnej (lub jakiejkolwiek innej) jest nieskuteczna w tym przypadku.
Ocena oznak życia, w tym oddechu u osoby poszkodowanej, w przypadku podejrzenia
zatrzymania krążenia:
A)
nie powinna trwać dłużej niż 5 sekund
B)
nie powinna trwać dłużej niż 10 sekund
C)
nie powinna trwać dłużej niż 15 sekund
D)
nie powinna trwać dłużej niż 20 sekund
E)
powinna trwać tak długo, aż osoba udzielająca pomocy będzie pewna, że poszkodowany nie oddycha samodzielnie
B)
nie powinna trwać dłużej niż 10 sekund
88%
Świetnie! Wg zaleceń ERC na ocenę funkcji życiowych powinniśmy poświęcić nie więcej niż 10 s (wyjątek stanowi pacjent w hipotermii, u którego ocenę funkcji życiowych powinniśmy prowadzić nawet 1 minutę).
Z jaką częstością należy uciskać klatkę piersiową u dorosłego pacjenta podczas
resuscytacji krążeniowo-oddechowej?
A)
60–70/min
B)
80–90/min
C)
100–120/min
D)
130–140/min
E)
140–150/min
C)
100–120/min
94%
Świetnie! Klatkę piersiową należy uciskać z częstością 100–120/min, na głębokość min. 5 cm (ale nie więcej niż 6 cm), układając ręce na wysokości dolnej części mostka. Po każdym uciśnięciu należy umożliwić klatce piersiowej powrót do wyjściowego kształtu.
Wskaż prawdziwe stwierdzenie dotyczące resuscytacji otyłych pacjentów:
A)
uciskanie klatki piersiowej jest łatwiejsze niż u pacjentów z prawidłową masą ciała,
dlatego jeden ratownik może wykonywać uciskanie klatki piersiowej dłużej niż 2 minuty,
po czym powinna nastąpić zmiana ratownika
B)
uciskanie klatki piersiowej jest trudniejsze niż u pacjentów z prawidłową masą ciała,
dlatego jeden ratownik może wykonywać uciskanie klatki piersiowej krócej niż 2 minuty,
po czym powinna nastąpić zmiana ratownika
C)
masa ciała nie wpływa na trudności w prowadzeniu resuscytacji
D)
w przypadku ekstremalnej otyłości można nie podejmować resuscytacji
E)
wytyczne ERC 2015 nie podnoszą tego problemu
B)
uciskanie klatki piersiowej jest trudniejsze niż u pacjentów z prawidłową masą ciała,
dlatego jeden ratownik może wykonywać uciskanie klatki piersiowej krócej niż 2 minuty,
po czym powinna nastąpić zmiana ratownika
86%
Doskonale! Według wytycznych z 2015 roku, w przypadku pacjentów otyłych zamiana ratowników przy uciskaniu klatki piersiowej powinna następować szybciej niż po 2 minutach by zapobiec zbytniemu zmęczeniu i pogorszeniu jakości uciśnięć.
Prowadzenie resuscytacji u osoby ze znaczną otyłością może być utrudnione ze względu na:
A)
szybsze zmęczenie ratownika
B)
trudności z wentylacją
C)
trudności z wyznaczeniem miejsca ucisku mostka
D)
możliwość złamania żeber
E)
A + B
E)
A + B
75%
Doskonale. Siła z jaką należy uciskać klatkę piersiową osoby otyłej jest większa niż w przypadku osoby szczupłej, dlatego najnowsze wytyczne sugerują częstsze zmiany ratowników podczas masażu serca . Konieczne będzie również wygenerowane wyższych ciśnień wdechowych podczas wentylacji, by zrównoważyć wyższe ciśnienie śródbrzuszne u takich pacjentów.
Uciskanie mostka przy prowadzeniu masażu serca u niemowlęcia wykonuje się:
A)
opuszkami dwóch palców
B)
nadgarstkiem jednej dłoni
C)
nadgarstkami obu dłoni
D)
dwoma kciukami
E)
prawdziwe są odpowiedzi A i D
E)
prawdziwe są odpowiedzi A i D
75%
Super! W przypadku uciśnięć klatki piersiowej przeprowadzanych przez jednego ratownika zalecane jest wykonanie tej procedury opuszkami dwóch palców. W przypadku obecności dwóch lub więcej ratowników należy użyć techniki dwóch kciuków i dłoni obejmujących klatkę piersiową niemowlęcia.
Wskaż zdanie prawdziwe dotyczące zastosowania Automatycznego Defibrylatora
Zewnętrznego (AED):
A)
daje on możliwość wykonania kardiowersji
B)
nie stosuje się go u dzieci < 8. roku życia
C)
nie stosuje się go u kobiet ciężarnych
D)
po rozpoczęciu analizy rytmu nikt nie może dotykać pacjenta
E)
jeżeli uzyskuje się informację, że rytm jest niedefibrylacyjny, należy ułożyć pacjenta
w pozycji bezpiecznej
D)
po rozpoczęciu analizy rytmu nikt nie może dotykać pacjenta
81%
Doskonale! Podczas analizy rytmu nie wolno dotykać pacjenta, ponieważ może to doprowadzić do zaburzeń w odczycie rytmu i błędnego odczytania rytmu przez AED (najczęściej dotykanie, szturchanie pacjenta podczas analizy rytmu powoduje powstanie artefaktów, które mogą być błędnie interpretowane jako migotanie komór).
Defibrylacja elektryczna powinna być wykonana w czasie przerwania uciskania klatki
piersiowej na okres nie dłuższy niż:
A)
5 sekund
B)
10 sekund
C)
15 sekund
D)
20 sekund
E)
czas przerwy w uciskaniu klatki piersiowej jest bez znaczenia
A)
5 sekund
59%
Ekstra! Podczas używania defibrylatora manualnego możliwe jest zmniejszenie przerwy w uciskaniu klatki piersiowej do mniej niż 5 sekund.
W przypadku resuscytacji krążeniowo-oddechowej i wykonaniu defibrylacji zapis ekg
ocenia się:
A)
natychmiast po defibrylacji, ale nie może to trwać dłużej niż 5 sekund
B)
natychmiast po defibrylacji, ale nie może to trwać dłużej niż 10 sekund
C)
po 1 min resuscytacji krążeniowo-oddechowej
D)
po 2 min resuscytacji krążeniowo-oddechowej lub wcześniej, jeśli wystąpiły objawy
powrotu czynności układu krążenia
E)
po 5 min resuscytacji krążeniowo-oddechowej lub wcześniej, jeśli wystąpiły objawy
powrotu czynności układu krążenia
D)
po 2 min resuscytacji krążeniowo-oddechowej lub wcześniej, jeśli wystąpiły objawy
powrotu czynności układu krążenia
54%
Super! Klasyczna pętla RKO trwa 2 minuty. Co 2 minuty powinniśmy oceniać rytm serca i wykonywać defibrylację, jeżeli są ku temu wskazania. Również po stwierdzeniu oznak powrotu czynności życiowych należy ocenić rytm i jeżeli stwierdzimy powrót prawidłowego rytmu serca – należy ocenić funkcje życiowe pacjenta. W trakcie jednej pętli RKO powinniśmy wykonać około 4–5 cykli uciśnięć klatki piersiowej i oddechów ratunkowych w stosunku 30:2 (u dorosłych).
Pacjent z wszczepionym stymulatorem serca zasłabł na ulicy. Przybyły na miejsce
zdarzenia zespół ratownictwa medycznego stwierdził zatrzymanie krążenia, na
monitorze – zapis migotania komór. Czy w tej sytuacji ratownicy mogą przeprowadzić
defibrylację u pacjenta?
A)
nie, najpierw trzeba odłączyć stymulatorv
B)
tak, ale zaleca się aby elektrody umieścić w pozycji „przód-tył”
C)
nie, defibrylacja może zniszczyć stymulator
D)
tak, obecność stymulatora nie ma znaczenia
E)
tak, ale należy obniżyć wartość energii wyładowania
B)
tak, ale zaleca się aby elektrody umieścić w pozycji „przód-tył”
51%
Świetnie! Stymulator serca nie stanowi przeszkody dla wykonania defibrylacji. Jeżeli jest ona wskazana, należy jak najszybciej dostarczyć wyładowanie elektryczne starając się jednak zachować odpowiednią odległość od urządzenia przykładając elektrody do klatki piersiowej (co najmniej 8 cm) lub zastosować alternatywne ułożenie elektrod (przód-tył lub przód-bok).
Nie ma jednoznacznych zaleceń co do umiejscowienia elektrod, jednak uwzględnienie pozycji ich ułożenia w odpowiedzi powoduje, że jest ona najbardziej właściwa, ponieważ zwraca uwagę na konieczność dostosowania ich położenia u pacjentów ze stymulatorem serca. Elektrody należy ułożyć tak, aby oś stymulator-końcówka elektrody nie pokrywały się z osią wyładowania (najlepiej aby były prostopadłe do siebie), ponieważ może to doprowadzić do poparzenia miokardium.
Podczas resuscytacji krążeniowo-oddechowej u dorosłego prawidłowo ręce układa się:
A)
na środku klatki piersiowej
B)
na dolnej połowie mostka
C)
w linii międzysutkowej
D)
prawdziwe są odpowiedzi A, B
E)
prawdziwe są odpowiedzi A, B, C
D)
prawdziwe są odpowiedzi A, B
28%
Dobrze! Prawidłowo podczas uciskania klatki piersiowej w trakcie RKO dłonie powinny spoczywać na środku klatki piersiowej na wysokości dolnej połowy mostka. Klatkę piersiową uciska się z częstością 100–120 uciśnięć/min na głębokość ok. 5 cm (nie więcej niż 6 cm), pozwalając na powrót do pierwotnego kształtu po każdym uciśnięciu.
Jeżeli podczas wentylacji resuscytatorem AMBU z maską twarzową, klatka piersiowa
nie unosi się prawidłowo, należy najpierw sprawdzić:
A)
czy drogi oddechowe są drożne
B)
czy jest odpowiedni przepływ tlenu
C)
czy jest zachowana szczelność układu
D)
czy została zamknięta zastawka bezpieczeństwa
E)
prawdziwe są odpowiedzi A i C
E)
prawdziwe są odpowiedzi A i C
88%
Dobrze! Zarówno utrata drożności dróg oddechowych jak i rozszczelnienie układu będą uniemożliwiać prowadzenie skutecznej wentylacji przy pomocy worka AMBU. Spowoduje to brak ruchów klatki piersiowej podczas próby wentylacji
W celu najbardziej czułego i swoistego potwierdzenia prawidłowego położenia rurki
intubacyjnej u pacjenta należy monitorować:
A)
pulsoksymetrię
B)
kapnografię
C)
powrót włośniczkowy
D)
tor oddychania
E)
wysycenie krwi tlenem
B)
kapnografię
71%
Dobrze! Kapnografia to pomiar ilości CO2 w wydychanym powietrzu, co przy zastosowaniu zapisu fali daje całkowitą pewność właściwego umiejscowienia rurki dotchawiczej.
Za pomocą worka samorozprężalnego AMBU z rezerwuarem, przy przepływie tlenu ok.
10 l/min można osiągnąć maksymalne wdechowe stężenie tlenu na poziomie:
A)
45%
B)
60%
C)
70%
D)
85%
E)
100%
D)
85%
47%
Gdy pacjent oddycha powietrzem atosferycznym do płuc dostaje się stężenie tlenu wynoszące 21%. Jeżeli chciałbyś podwyższyć to stężenie możesz zastosować na przykład worek AMBU, dzięki niemu można uzyskać stężenie tlenu: 45% – przy przepływie tlenu 5–6 l/min, 85% – przy przepływie tlenu 10 l/min jeżeli stosujesz dodatkowo rezerwuar.
Według wytycznych Europejskiej Rady Resuscytacji 2015 w trakcie prowadzenia RKO przerwy na wentylację nie powinny być dłuższe niż:
A)
5 sekund
B)
10 sekund
C)
15 sekund
D)
20 sekund
E)
30 sekund
B)
10 sekund
45%
Świetnie! Pamiętaj, że wykonywanie dłuższych przerw podczas uciskania klatki piersiowej znacząco zmniejsza przepływ krwi przez mózg, a co za tym idzie znacząco pogarsza rokowanie.
Podczas prowadzenia czynności reanimacyjnych, przed powrotem spontanicznej
czynności układu krążenia, nie podaje się:
A)
siarczanu magnezu
B)
dopaminy
C)
adrenaliny
D)
lidokainy
E)
amiodaronu
B)
dopaminy
53%
Dobrze! Dopamina nie jest i nigdy nie była lekiem stosowanym podczas resuscytacji.
Wskaż obowiązujące zalecenie/a dotyczące farmakoterapii nagłego zatrzymania krążenia (NZK):
A)
w czasie resuscytacji nie wolno podawać leków domięśniowo, podskórnie
B)
niezalecane jest podawanie leków do żyły udowej
C)
nie wolno podawać leków dosercowo z powodu ryzyka uszkodzenia mięśnia sercowego, tamponady serca, odmy opłucnowej, a ponadto konieczności przerwania akcji ratunkowej na czas wykonania wkłucia
D)
niezalecana jest droga dotchawicza wg wytycznych Europejskiej Rady Resuscytacji
E)
wszystkie powyższe
E)
wszystkie powyższe
71%
Świetnie! W trakcie resuscytacji leki możesz podawać:
dożylnie,
doszpikowo, jeśli występują trudności z uzyskaniem dostępu dożylnego lub jest on niemożliwy do uzyskania.
Nie jest zalecane podawanie leków:
do żyły udowej , do żył nadgarstka i ręki ,
dotchawiczo (nieprzewidywalne stężenie w surowicy, brak znajomości optymalnych dawek dla większości leków),
domięśniowo,
podskórnie,
dosercowo .
W trakcie czynności resuscytacyjnych amiodaron podaje się w dawce:
A)
300 mg w bolusie
B)
200 mg w bolusie
C)
150 mg w bolusie
D)
150 mg w bolusie i w razie potrzeby można ją powtórzyć
E)
300 mg, w czasie 10–20 minut
A)
300 mg w bolusie
63%
Dobrze! Pierwsza dawka amiodaronu wynosi 300 mg i.v. w bolusie po 3. defibrylacji, a druga – 150 mg i.v. po 5. defibrylacji. Następnie można rozważyć zastosowanie wlewu ciągłego i.v. 900 mg/d.
Które z wymienionych znajdują zastosowanie w trakcie resuscytacji pacjenta z zatrzymaniem krążenia z migotaniem komór?
A)
atropina
B)
adrenalina
C)
adrenalina, amiodaron, magnez
D)
adrenalina, amiodaron
E)
amiodaron, lidokaina
C)
adrenalina, amiodaron, magnez
47%
Doskonale!
Pamiętaj! W NZK nie mieszamy leków antyarytmicznych, atropiny nie powinno się już używać (wyjątek stanowi asystolia spowodowana silnym napięciem nerwu błędnego), a siarczan magnezu nie należy do standardowych leków stosowanych w NZK (wytyczne ERC nie zalecają rutynowego stosowania, można podać w przypadku opornego na leczenie migotania komór, jeżeli podejrzewa się hipomagnezemię).
Które z wymienionych znajdują zastosowanie w trakcie resuscytacji pacjenta z
zatrzymaniem krążenia z asystolią?
A)
lidokaina
B)
adrenalina
C)
adenozyna
D)
amiodaron
E)
amiodaron, lidokaina
B)
adrenalina
85%
Świetnie! Asystolia jest rytmem niedefibrylacyjnym. W tym przypadku powinieneś podać 1 mg adrenaliny i.v. natychmiast po uzyskaniu dostępu dożylnego lub doszpikowego, a następnie powtarzaj podawanie leku co 2 cykl RKO, czyli co około 3–5 min.
Lek stosowany w czasie ALS, podawany w dawce 300 mg w 20 ml 5% glukozy,
stosowany w leczeniu komorowych i nadkomorowych zaburzeń rytmu, a także w
migotaniu komór opornym na defibrylację to:
A)
adrenalina
B)
atropina
C)
amiodaron
D)
lidokaina
E)
siarczan magnezu
C)
amiodaron
93%
Tak jest! Podany opis idealnie opisuje zarówno zastosowanie jak i dawkowanie amiodaronu.
Wartość energii do defibrylacji zalecana u dzieci wynosi:
A)
2 J/kg dla pierwszej i kolejnych defibrylacji
B)
2 J/kg dla pierwszej i 3 J/kg dla kolejnych defibrylacji
C)
3 J/kg dla pierwszej i 4 J/kg dla kolejnych defibrylacji
D)
4 J/kg dla pierwszej i kolejnych defibrylacji
E)
4 J/kg dla pierwszej i 5 J/kg dla kolejnych defibrylacji
D)
4 J/kg dla pierwszej i kolejnych defibrylacji
70%
Super! Zgodnie z informacjami zwartymi w wytycznych ERC 2021, w resuscytacji pediatrycznej energia defibrylacji powinna wynosić 4 J/kg mc. W przypadku wystąpienia pVT/VF opornych na defibrylację, czyli w przypadku konieczności wykonania przynajmniej pięciu wyładowań, należy rozważyć stopniowe zwiększanie energii do 8 J/kg mc..
Wskaż prawdziwe zdania dotyczące resuscytacji niemowlaka:
- objętość oddechu w trakcie RKO niemowlaka powinna wynieść około 500 ml
- na sprawdzenie oddechu u niemowlaka w ramach RKO należy poświęcić około 10 sekund
- na wykonanie 5 skutecznych oddechów zastępczych u niemowlaka należy poświęcić około minuty
- w trakcie RKO u niemowlaka wskazane jest uzyskanie tempa uciśnięć na poziomie przynajmniej 100/min
- prowadząc RKO należy to robić w stosunku 15 uciśnięć i 2 oddechy
- prowadząc RKO u niemowlaka ręce do uciśnięć należy ułożyć na środku mostka
Prawidłowa odpowiedź to:
A)
1, 5, 6
B)
2, 3, 6
C)
1, 3, 6
D)
2, 4, 5
E)
2, 5, 6
D)
2, 4, 5
72%
Brawo! Zasady prowadzenia BLS u dzieci są następujące:
ocena oznak krążenia (jakikolwiek ruch, kaszel, prawidłowy oddech) nie powinna trwać dłużej niż 10 s; w przypadku ich braku rozpocznij uciskanie klatki piersiowej w sekwencji 15:2 i z częstością 100–120/min,
objętość oddechu powinna wynosić 6 ml/kg mc. (500 ml to objętość dla dorosłego),
na wdech powinno się poświęcić ok. 1 s; 1 min to czas, przez jaki należy prowadzić RKO po wykonaniu 5 oddechów ratowniczych, a przed udaniem się po pomoc,
klatkę piersiową uciska się na wysokości dolnej części mostka (na głębokość min. 1/3 wymiaru przednio tylnego, czyli 4 cm u niemowlęcia i 5 cm u starszego dziecka).
W trakcie „porodu domowego” stwierdzono dużą ilość smółki w okolicy ust noworodka.
Prawidłowe postępowanie to:
A)
usunięcie smółki z jamy ustnej
B)
wykonanie intubacji dotchawiczej
C)
wykonanie 5 wdechów
D)
wykonanie 3 uciśnięć klatki piersiowej
E)
wykonanie 15 uciśnięć klatki piersiowej
A)
usunięcie smółki z jamy ustnej
80%
Obecnie rutynowe odessanie smółki w trakcie porodu nie jest zalecane.
Wg książki Medycyna ratunkowa w pytaniach i odpowiedziach (V. Markovchick, P. Pons, K. Bakes. Medipage, wydanie V,2016, str. 511) odessanie smółki i intubacja dotchawicza są wskazane w przypadku noworodków mało żywotnych, czyli takich, które cechują się słabym wysiłkiem oddechowym, niskim napięciem mięśniowym i częstością rytmu <100/min.
Wg wytycznych ERC 2015 odessanie smółki jest wskazane do rozważenia w przypadku obecności gęstej, lepkiej smółki u noworodka urodzonego w zamartwicy.
Wg podręcznika Położnictwo praktyczne i operacje położnicze (Joachim W. Dudenhausen, PZWL, wydanie VI, 2010 przed pierwszym oddechem należy usunąć jak najwięcej smółki z górnych dróg oddechowych (dotyczy to noworodków z niewydolnością oddechową spowodowaną aspiracją smółki), a u noworodków urodzonych w ciężkiej zamartwicy (0–3 pkt w skali Apgar) należy odessać gardło i nos.
Oczyszczanie jamy ustno-gardłowej w przypadku widocznej smółki opisano tutaj: LINK, jednak jest to pracowanie oparte na poprzednich, już nieaktualnych wytycznych resuscytacji.
Wytyczne ERC 2015 dopuszczają podczas resuscytacji noworodka bezpośrednio po
urodzeniu podanie leków. Przy utrzymującej się czynności serca poniżej 60/min można
rozważyć podanie:
A)
atropiny
B)
adrenaliny
C)
adenozyny
D)
amiodaronu
E)
anatoksyny
B)
adrenaliny
70%
Doskonale! W przypadku bradykardii najlepszym leczeniem przyczynowym jest stosowanie sztucznej wentylacji oraz ucisku klatki piersiowej. Jeżeli jednak działania te nie przynoszą rezultatów można zastosować andrenalinę w dawce 10–30 μg/kg dożylnie.
Podczas resuscytacji noworodka, przy prawidłowo prowadzonej wentylacji zastępczej, wskazaniem do rozpoczęcia uciskania klatki piersiowej jest:
A)
wyłącznie asystolia lub migotanie komór
B)
wyłącznie asystolia
C)
zwolnienie czynności serca poniżej 60/min
D)
zwolnienie czynności serca poniżej 100/min
E)
przyspieszenie czynności serca powyżej 120/min
C)
zwolnienie czynności serca poniżej 60/min
83%
Dobrze! U świeżorodka po tym jak stwierdzisz, że nie oddycha lub oddycha nieprawidłowo, najważniejsze jest udrożnienie dróg oddechowych i rozpoczęcie wentylacji powietrzem (powinieneś wykonać 30 oddechów ratunkowych na minutę). Do sztucznego oddychania dołącz uciskanie klatki piersiowej dopiero gdy stwierdzisz, że częstość akcji serca jest mniejsza niż 60 uderzeń/min. Sprawdzaj co 30 s częstość akcji serca, jeżeli wzrośnie powyżej 60 uderzeń/min zaprzestań uciskania klatki piersiowej.
W przypadku resuscytacji noworodków zalecany stosunek liczby uciśnięć mostka do
liczby sztucznych oddechów wynosi:
A)
3:1
B)
5:1
C)
5:2
D)
15:2
E)
30:2
A)
3:1
41%
Brawo! Ze względu na dużą rolę zaburzeń oddychania w zatrzymaniu krążenia u noworodków, powinniśmy wykonywać RKO w stosunku 3:1. W ciągu jednej minuty powinniśmy wykonać 90 uciśnięć klatki piersiowej i 30 oddechów zastępczych.
Do potencjalnych odwracalnych przyczyn zatrzymania krążenia tzw. cztery H nie
należy:
A)
hipoksja
B)
hipowolemia
C)
hiperkalcemia
D)
hiperkaliemia
E)
hipotermia
C)
hiperkalcemia
81%
Pytanie kontrowersyjne. Zostało ułożone najprawdopodobniej o tę publikację zalecaną przez CEM do medycyny ratunkowej, co potwierdzają poniższe 2 cytaty.
Wytyczne Europejskiej Rady Resuscytacji 2015 kładą nacisk na rozpoznawanie
odwracalnych przyczyn zatrzymania krążenia przy pomocy:
A)
rezonansu magnetycznego
B)
ultrasonografii
C)
szybkich testów przyłóżkowych (testów z kropli krwi)
D)
tomografii komputerowej
E)
scyntygrafii
B)
ultrasonografii
56%
Dobrze! Podczas prowadzenia RKO, zwłaszcza jeśli do NZK doszło w mechanizmie asystolii lub PEA, należy
poszukiwać odwracalnych przyczyn zatrzymania krążenia. W tym celu przydatne jest USG, ponieważ pomoże w
rozpoznaniu tamponady serca , zatorowości płucnej , odmy prężnej i hipowolemii .
Do odwracalnych przyczyn zatrzymania krążenia nie należy:
A)
odma prężna
B)
odma zamknięta
C)
hipowolemia
D)
hipotermia
E)
przedawkowanie leków
B)
odma zamknięta
79%
Świetnie! Odma zamknięta nie należy do odwracalnych przyczyn NZK. Należy za to odma prężna, która stanowi bezpośrednie zagrożenie dla życia. Odma zamknięta małego stopnia może nie wpływać znacząco na stan pacjenta, jednak odma zamknięta znacznego stopnia, zwłaszcza u pacjentów ze schorzeniami układu oddechowego (np. przewlekła niewydolność oddechowa) może stanowić zagrożenie dla życia.
Zgodnie z definicją hipotermia jest obniżeniem głębokiej temperatury ciała do:
A)
36°C lub niżej
B)
35°C lub niżej
C)
34°C lub niżej
D)
33°C lub niżej
E)
30°C lub niżej
B)
35°C lub niżej
55%
Świetnie! Temperatura poniżej 35°C definiowana jest jako hipotermia. Wyróżniamy 5 stopni hipotermii:
Hipotermia jest stanem zagrożenia życia zdefiniowanym jako:
A)
wychłodzenie ciała poniżej 32°C mierzone pod pachą
B)
spadek wewnętrznej temperatury ciała poniżej 35°C
C)
wychłodzenie ciała poniżej 36°C z obecnością dreszczy
D)
spadek powierzchownej temperatury ciała poniżej 35°C
E)
miejscowe wychłodzenie ciała poniżej 35°C
B)
spadek wewnętrznej temperatury ciała poniżej 35°C
89%
Świetnie! Hipotermię możesz rozpoznać, jeżeli temperatura głęboka ciała wynosi <35⁰C. Pomiaru najlepiej dokonać w dolnej jednej trzeciej części przełyku, alternatywnie na błonie bębenkowej.
Do Szpitalnego Oddziału Ratunkowego trafił pacjent wychłodzony, ma dreszcze,
przyspieszony oddech 25/min, temperatura centralna ciała 34°C, przyspieszenie
czynności serca 95/min, pobudzony, świadomość jest w pełni zachowana. Obraz
kliniczny przemawia za:
A)
hipotermią głęboką
B)
hipotermią umiarkowaną
C)
hipotermią łagodną
D)
odmrożeniem
E)
odmroziną
C)
hipotermią łagodną
61%
Dobrze! Klasyfikacja szwajcarska wyróżnia następujące stadia hipotermii:
łagodna: 35–32⁰C, zachowana pełna przytomność i dreszcze,
umiarkowana: 32–28⁰C, zaburzenia świadomości, brak dreszczy,
ciężka: 28–24⁰C, utrata przytomności, obecne oznaki życia
temp. <24⁰C, zatrzymanie krążenia lub śladowe oznaki życia,
zgon w wyniku nieodwracalnego wychłodzenia.
Zespół ratownictwa medycznego został wezwany do nieprzytomnego chorego
znalezionego w parku w grudniowy poranek. Przez jaki okres czasu należy poszukiwać
oznak życia u tego pacjenta?
A)
do 10 sekund
B)
do 20 sekund
C)
do 30 sekund
D)
do 60 sekund
E)
do 120 sekund
D)
do 60 sekund
49%
Brawo! Czas 1 min jest czasem przez który prowadzimy ocenę funkcji życiowych u pacjentów w hipotermii.
Wskaż prawdziwe stwierdzenie dotyczące wykonywania defibrylacji u pacjenta w
hipotermii (temperatura centralna 27 ºC), u którego wystąpiło nagłe zatrzymanie
krążenia w mechanizmie migotania komór:
A)
nie zaleca się wykonywania defibrylacji do uzyskania temperatury centralnej ≥30 ºC
B)
zalecane jest jednokrotne wykonanie defibrylacji do uzyskania temperatury
centralnej ≥30 ºC
C)
nie zaleca się wykonywania defibrylacji do uzyskania temperatury centralnej ≥32 ºC
D)
zalecane jest 3-krotne wykonanie defibrylacji do uzyskania temperatury centralnej ≥
30 ºC
E)
zalecane jest wykonywanie defibrylacji do skutku, zgodnie z ogólnym algorytmem dla
migotania komór
D)
zalecane jest 3-krotne wykonanie defibrylacji do uzyskania temperatury centralnej ≥
30 ºC
26%
Bombastycznie! U pacjenta z zatrzymaniem krążenia, znajdującego się w hipotermii (temperatura głęboka ciała <35°C) należy:
jeśli obecny jest rytm do defibrylacji – wykonać maksymalnie 3 wyładowania, w sposób zgodny z wytycznymi, a jeśli okażą się nieskuteczne, odroczyć kolejne do momentu osiągnięcia temperatury głębokiej ≥30°C,
powstrzymać się od podawania leków, aż do osiągnięcia temperatury głębokiej ≥30°C, zaś w przedziale 30–35°C dwukrotnie wydłużyć odstępy między kolejnymi dawkami.
Wskaż nieprawdziwe zdanie dotyczące hipotermii:
A)
hipotermią nazywa się sytuację, kiedy głęboka temperatura ciała obniża się poniżej
35°C
B)
czynnikiem usposabiającym do powstawania hipotermii jest spadek produkcji ciepła
wskutek podeszłego wieku
C)
rozpoznanie śmierci mózgu jest możliwe dopiero po przywróceniu głębokiej
temperatury ciała do wartości prawidłowych
D)
organizm ludzki w temperaturze poniżej 20°C jest w stanie tolerować zatrzymanie
krążenia przez więcej niż 1 h bez uszkodzeń neurologicznych
E)
bradykardia hipotermiczna jest wrażliwa na leczenie atropiną
E)
bradykardia hipotermiczna jest wrażliwa na leczenie atropiną
65%
Doskonale! Wraz z obniżeniem temperatury ciała następuje fizjologiczne zwolnienie akcji serca. W związku z tym bradykardia spowodowana hipotermią jest oporna na atropinę i najskuteczniejszym sposobem postępowania jest ogrzanie pacjenta.
RKO rozpoczyna się od 5 oddechów ratowniczych w przypadku zatrzymania krążenia:
A)
spowodowanego podtopieniem
B)
u kobiety ciężarnej
C)
spowodowanego zawałem mięśnia sercowego
D)
u dzieci
E)
prawdziwe są odpowiedzi A, D
E)
prawdziwe są odpowiedzi A, D
87%
Świetnie! Od 5 oddechów powinieneś wykonać na początku resuscytacji u osób
podtopionych – do zatrzymania krążenia prowadzi przede wszystkim hipoksemia,
dzieci – jeżeli dziecko nie reaguje, a po udrożnieniu dróg oddechowych nie oddycha prawidłowo, wykonaj 5 oddechów ratowniczych. U dzieci do zatrzymania krążenia dochodzi zwykle w mechanizmie asystolii lub aktywności elektrycznej bez tętna, które są spowodowane przyczynami odwracalnymi.
Podczas RKO stosunek uciśnięć klatki piersiowej do oddechów powinien wynosić:
A)
5:1 u noworodków
B)
3:1 u noworodków
C)
2:15 u niemowląt
D)
2:15 u dzieci do 8. rż.
E)
2:30 u dorosłych
B)
3:1 u noworodków
74%
Dobrze! U noworodków uciśnięcia klatki piersiowej podczas RKO prowadzi się z częstością 3 uciśnięcia na 1 oddech zastępczy, dzięki czemu uzyskuje się w ciągu minuty 90 ucisków i 30 oddechów.
Najwłaściwszym postępowaniem w przypadku niskonapięciowego VF jest:
A)
defibrylacja 150 J
B)
defibrylacja 200 J
C)
defibrylacja 360 J
D)
uciskanie klatki piersiowej
E)
podanie 300 mg amiodaronu i.v.
A)
defibrylacja 150 J
34%
Super! Zapis niskonapięciowego migotania komór i asystolii mogą być podobne, dlatego w przypadku braku wątpliwości co do tego, z jakim rytmem masz do czynienia, powinieneś wykonać defibrylację.
W przypadku asystolii występującej bezpośrednio po defibrylacji, najbardziej
skutecznym postępowaniem, które może prowadzić do pojawienia się migotania komór
lub powrotu prawidłowego rytmu serca jest:
A)
uciskanie klatki piersiowej
B)
uderzenie przedsercowe
C)
podanie i.v. 300 mg amiodaronu
D)
zewnętrzna stymulacja serca
E)
wykonanie dwóch oddechów ratowniczych
A)
uciskanie klatki piersiowej
85%
Świetnie! W przypadku asystolii powinieneś kontynuować procedury RKO jak dla rytmów niedefibrylacyjnych, czyli uciskać klatkę piersiową, a po 2 min ponownie ocenić rytm. W przypadku niskonapięciowego migotania komór możesz mieć trudności z odróżnieniem takiego zapisu EKG od asystolii, w takim przypadku kontynuacja uciśnięć może spowodować, że zwiększy się częstotliwość i amplituda migotania komór oraz wzrosną szanse na przywrócenie perfuzji po kolejnej defibrylacji.
Resuscytację krążeniowo-oddechową należy kontynuować do momentu:
A)
przybycia zespołu ratownictwa medycznego
B)
kiedy AED zaleci przerwanie resuscytacji
C)
pojawienia się prawidłowego oddechu u poszkodowanego
D)
wyczerpania sił ratownika
E)
A + C + D
E)
A + C + D
95%
Zgadza się! BLS masz prawo przerwać, gdy:
przybędzie profesjonalna pomoc,
pojawią się oznaki życia poszkodowanego (prawidłowy oddech, otwieranie oczu, poruszanie się),
wyczerpią się twoje siły.
U kobiety w 38. tyg. ciąży doszło do nagłego zatrzymania krążenia. Co będzie
działaniem priorytetowym?
A)
rozpoczęcie ucisków mostka
B)
wykonanie 5 oddechów
C)
przeprowadzenie defibrylacji
D)
zmiana pozycji ciała na lewy bok
E)
wczesna intubacja
A)
rozpoczęcie ucisków mostka
32%
Pytanie kontrowersyjne. Brak możliwości wskazania jednej poprawnej odpowiedzi.
lub
D)
zmiana pozycji ciała na lewy bok
42%
Powiększona macica uciska na żyłę główną dolną i aortę, co zmniejsza się powrót żylny i rzut serca oraz ograniczają skuteczność uciśnięć. Bardziej skuteczne niż zmiana pozycji ciała na lewy bok może być ręczne przesunięcie macicy na lewą stronę. Jeżeli jest to możliwe, należy dodatkowo przechylić pacjentkę na lewy bok (kąt nachylenia pomiędzy 15 a 30 stopni).
Ułożenie pacjentki na lewym boku lub ręczne przesunięcie macicy to element postępowania w stanie zagrożenia życia (czyli jeszcze przed zatrzymaniem krążenia). Taki manewr poprawia ciśnienie krwi, rzut serca, objętość wyrzutową.
W przypadku pacjenta z nagłym zatrzymaniem krążenia, który ma wszczepiony
prawidłowo działający stymulator jednojamowy serca, w EKG może wystąpić:
asystolia bez artefaktów stymulacji
migotanie komór bez artefaktów stymulacji
migotanie komór i artefakty stymulacji
asystolia i artefakty stymulacji
migotanie komór i okresowo występujące artefakty stymulacji
Prawidłowa odpowiedź to:
A)
wszystkie wymienione
B)
2, 3, 4, 5
C)
2, 3
D)
2, 4
E)
1, 2
B)
2, 3, 4, 5
33%
Super! W sytuacji prawidłowo działającego stymulatora i migotania komór możemy wyróżnić kilka sytuacji: gdy stymulator odbiera migotanie jako własną czynność elektryczną serca, odbiera je tylko czasowo oraz zupełnie nie interpretuje fali migotania jako własnej czynności elektrycznej. Wówczas widzimy odpowiednio: falę migotania bez artefaktów ze stymulatora, artefakty obecne tylko czasowo lub falę migotania z nieustannie obecnymi artefaktami ze stymulatora. Z kolei w sytuacji prawidłowo działającego stymulatora i asystolii powinniśmy obserwować linię izoelektryczną z wyładowaniami stymulatora.
Wskaż prawdziwe stwierdzenie dotyczące kapnometrii (ETCO2) podczas uciskania
klatki piersiowej w trakcie RKO:
A)
wartości ETCO2 <10 mm Hg po 20 minutach RKO sugerują dobre wyniki leczenia
B)
wartości ETCO2 nie mają znaczenia rokowniczego podczas RKO
C)
wartości ETCO2 są niezależne od głębokości uciśnięć klatki piersiowej
D)
pomaga monitorować częstość uciśnięć klatki piersiowej
E)
może służyć do rozpoznania ROSC (powrót samoistnego krążenia) podczas RKO
E)
może służyć do rozpoznania ROSC (powrót samoistnego krążenia) podczas RKO
56%
Znakomicie! Monitorowanie kapnometrii pozwala na:
potwierdzenie umieszczenia rurki intubacyjnej w tchawicy – pojawienie się wyraźnej krzywej etCO2 na kapnografii lub wystarczającej ilości etCO2 na kapnometrii, po wykonaniu kilku oddechów świadczy o umiejscowieniu rurki intubacyjnej w drogach oddechowych,
monitorowanie jakości uciśnięć klatki piersiowej – im lepsze uciśnięcia, tym wyższe etCO2,
rozpoznawanie ROSC bez przerywania RKO ,
prognozowanie w czasie RKO – niskie wartości etCO2 wiążą się z mniejszą częstością ROSC i większą częstością zgonów; szczególnie źle rokuje etCO2 <10 mm Hg po 20 min resuscytacji.
Poza NZK kapnometria może się przydać również do:
monitorowania efektywności wentylacji (w celu uniknięcia hiper- albo hipowentylacji ).
Ciało obce zalegające w oskrzelu może powodować poniższe, z wyjątkiem:
A)
nawrotów zapalenia płuc w tej samej lokalizacji
B)
zapalenia płuc niereagującego na rutynowe leczenie
C)
niedodmy
D)
bólu narastającego przy ruchach szyją
E)
asymetrii szmeru pęcherzykowego
D)
bólu narastającego przy ruchach szyją
58%
Dobrze! Ból i dyskomfort w obrębie szyi, nasilający się przy poruszaniu, może wynikać z:
odmy śródpiersiowej z towarzyszącą odmą podskórną okolicy szyi, wówczas będzie mu towarzyszył ból za mostkiem nasilający się przy oddychaniu oraz chrzęszczący dźwięk w okolicy przedsercowej, synchroniczny z pracą serca (objaw Hammana),
obecności ciała obcego w krtani, wtedy na pierwszy plan będzie wysuwać się duszność, kaszel oraz stridor.
Nie będzie on jednak charakterystyczny dla ciała obcego znajdującego się w drzewie oskrzelowym.
Ciało obce w wyniku przypadkowego dostania się do układu oddechowego najczęściej
wpada do:
A)
oskrzela lewego – szerszego, stanowiącego jakby przedłużenie tchawicy
B)
oskrzela lewego – węższego, stanowiącego jakby przedłużenie tchawicy
C)
oskrzela prawego – szerszego, stanowiącego jakby przedłużenie tchawicy
D)
oskrzela prawego – węższego, stanowiącego jakby przedłużenie tchawicy
E)
oskrzela lewe i prawe są jednakowej szerokości i to kwestia przypadku, gdzie trafi
ciało obce
C)
oskrzela prawego – szerszego, stanowiącego jakby przedłużenie tchawicy
63%
Dokładnie! Anatomia dróg oddechowych powoduje, że prawe oskrzele jest szersze od lewego i ponadto odchodzi pod mniejszym kątem, co sprawia, że stanowi niejako przedłużenie tchawicy. Stąd ciała obce klinują się najczęściej właśnie po prawej stronie (70% przypadków obecności ciała obcego w dolnych drogach oddechowych).
Najczęstszym miejscem zatrzymania się ciała obcego jest szpara głośni lub przestrzeń podgłośniowa.
Jeżeli ofiara tonąca w wodzie przeżyje 24 godziny od zdarzenia, wówczas mamy do
czynienia z:
A)
zespołem nagłego zanurzenia
B)
asfiksją
C)
podtopieniem
D)
utonięciem „suchym”
E)
utonięciem niedokonanym
C)
podtopieniem
29%
Przedstawimy definicje związane z zanurzeniem w wodzie na podstawie różnych źródeł zalecanych w przeszłości i obecnie przez CEM do medycyny ratunkowej, ale też innych dziedzin.
Według wytycznych Europejskiej Rady Resuscytacji 2015 czas zanurzenia u chorego
po epizodzie tonięcia, który wiąże się ze złym rokowaniem to czas dłuższy niż:
A)
3 minuty
B)
5 minut
C)
7 minut
D)
10 min
E)
15 min
D)
10 min
41%
To jest dobra odpowiedź. ERC w wytycznych dotyczących resuscytacji podaje, że bardzo wysokie
prawdopodobieństwo dobrego wyniku leczenia jest u osób, u których czas zanurzenia był mniejszy niż 10 min.
Dłuższe zanurzenie wpływa na złe rokowanie pacjentów.
Hipertermia jest charakterystycznym objawem:
A)
ostrego zatrucia alkoholem etylowym
B)
ostrego zatrucia klonazepamem
C)
toksydromu opioidowego
D)
złośliwego zespołu neuroleptycznego
E)
toksydromu uspokajająco-nasennego
D)
złośliwego zespołu neuroleptycznego
85%
Ekstra! Przyjmuje się, że ZZN występuje u 0,02–3% pacjentów leczonych neuroleptykami. Za czynniki ryzyka uważa się młody wiek, płeć męską, stosowanie „silnych” neuroleptyków (np. haloperidolu), szybkie zwiększanie dawki, przyjmowanie leku w postaci dożylnej lub domięśniowej.
Patogeneza zespołu polega na zablokowaniu transmisji dopaminergicznej w prążkowiu i podwzgórzu. Obraz kliniczny stanowią:
wzmocnienie napięcia mięśniowego – zwykle znaczne, obejmujące wszystkie grupy mięśni,
zaburzenia świadomości,
hipertermia – wynikająca z zaburzenia czynności podwzgórza,
niestabilność autonomiczna – tachykardia, tachypnoë, wahania ciśnienia tętniczego, potliwość.
„Oparzenie to obejmuje pełną grubość naskórka, częściowo skóry właściwej, nie
przekracza jednak jej granic. Skóra w miejscu oparzenia jest blada, czasem różowa lub
żywoczerwona. Po zagojeniu pozostają przykurczone blizny”. Powyższy opis dotyczy
oparzenia:
A)
stopnia I
B)
stopnia II A
C)
stopnia II B
D)
stopnia III
E)
stopnia IV
C)
stopnia II B
55%
Świetnie! Oparzeniue stopnia IIB obejmuje naskórek i część skóry właściwej. Rana przyjmuje kolor czerwony, bladoróżowy, mogą występować pęcherze surowicze. Gojenie trwa kilka tygodni i pozostają po nim blizny.
Zgodnie z regułą „dziewiątek” oparzenie obu kończyn dolnych i krocza u dorosłego to
oparzenie:
A)
19%
B)
36%
C)
37%
D)
45%
E)
reguła „dziewiątek” nie odnosi się do powierzchni oparzeń ciała
C)
37%
60%
Brawo! Każda z kończyn dolnych wolnych to 18% pow. ciała. Krocze stanowi z kolei 1% całkowitej powierzchni ciała, co w sumie daje 37%.
Które stwierdzenie dotyczące schładzania osoby poparzonej zimną wodą jest
prawdziwe?
A)
ochładzanie ma większe znaczenie natychmiast po oparzeniu
B)
schładzanie powinno trwać do 15 minut lub wystąpienia dreszczy
C)
należy schładzać nie więcej niż 10% powierzchni ciała naraz
D)
prawdziwe są odpowiedzi A, B
E)
prawdziwe są odpowiedzi A, B, C
E)
prawdziwe są odpowiedzi A, B, C
58%
Świetnie! Chłodzenie rany oparzeniowej zapobiega powiększaniu się obszaru urazu, ale tylko jeśli zastosujesz je po oparzeniu. Schładzaj ranę oparzeniową za pomocą chłodnej wody do 15 min lub do momentu wystąpienia dreszczy. Maksymalny obszar jaki możesz schładzać jednocześnie to 10% powierzchni ciała, ponieważ istnieje ryzyko wywołania hipotermii.
Leczeniu szpitalnemu powinien podlegać poszkodowany z:
A)
oparzeniem I° obejmującym cały tułów i dwie kończyny dolne
B)
oparzeniem II° obejmującym dwie kończyny dolne
C)
oparzeniem III° wielkości dłoni, znajdującym się na przedramieniu
D)
prawdziwe są odpowiedzi A, B, C
E)
prawdziwe są odpowiedzi B, C
E)
prawdziwe są odpowiedzi B, C
42%
Doskonale! Hospitalizacja jest wskazana w następujących oparzeniach:
oparzenie II⁰ powierzchni >20% u dorosłych (podpunkt B jest prawidłowy, ponieważ powierzchnia oparzenia wynosi 36%),
oparzenia twarzy, oczu, krocza, obu rąk lub stóp,
oparzeniami głębokie niezależnie od powierzchni (podpunkt C jest prawidłowy),
pacjenci oparzeni prądem elektrycznym,
pacjenci z oparzeniami dróg oddechowych.
Wskazaniem do leczenia osób dorosłych w Centrach Oparzeniowych lub Oddziałach Leczenia Oparzeń jest między innymi obszar oparzeń drugiego stopnia przekraczający:
A)
5% powierzchni ciała
B)
10% powierzchni ciała
C)
15% powierzchni ciała
D)
20% powierzchni ciała
E)
40% powierzchni ciała
D)
20% powierzchni ciała
51%
Wskazaniem do leczenia w centrach oparzeniowych lub oddziałach leczenia oparzeń wg wytycznych Europejskiego Towarzystwa Oparzeniowego jest oparzenie przekraczające 20% powierzchni ciała u dorosłych (>10% u osób >65 lat). Wskazania znajdziesz na str. 493 w podręczniku zalecanym przez CEM Ostre stany zagrożenia życia w chorobach wewnętrznych, red. K. Sosada, wydawnictwo PZWL, wydanie I 2016, str. 493).
Inne kryterium zostało przyjęte przez American Burn Association (>10 %). Znajdziesz je w publikacji Medycyna ratunkowa w pytaniach i odpowiedziach (str. 699).
W innej publikacji zalecanej przez CEM (Ostre stany zagrożenia życia w obrażeniach ciała, red. K. Sosada, W. Żurawiński, PZWL, wydanie I, 2018, str. 709) znajdziesz wskazania do hospitalizacji chorego oparzonego. Są to m.in. powierzchnia oparzenia >15% niezależnie od wieku oraz powierzchnia oparzenia >10% u dzieci i osób starszych.
30-letnia kobieta o masie ciała 60 kg została przywieziona do SOR z oparzeniami III
stopnia lewej kończyny górnej, lewej kończyny dolnej i krocza. Jaką objętość płynów
należy przetoczyć chorej w ciągu 24 godzin?
A)
około 7 litrów płynów
B)
około 2 litrów płynów
C)
około 15 litrów płynów
D)
chora wymaga jedynie nawadniania doustnego
E)
opisany stopień i rozległość oparzeń nie wymagają stosowania intensywnej
płynoterapii
A)
około 7 litrów płynów
80%
Bardzo dobrze! Pacjentka powinna otrzymać ok. 7 litrów płynów w ciągu 24 godzin. Zgodnie z regułą Wallace’a powierzchnia oparzenia u tej pacjentki stanowi 28% powierzchni ciała (kończyna górna 9%, kończyna dolna 18%, krocze 1%).
Reguła Parkland zakłada, że objętość płynów, jaką należy przetoczyć, wynosi 4 ml × mc. × % oparzonej powierzchni ciała, co da nam: 4 × 60 × 28 = 6720 ml.
40-letni mężczyzna o masie ciała 80 kg został przywieziony do SOR z oparzeniami III
stopnia lewej kończyny górnej, lewej kończyny dolnej i krocza. Jaką objętość płynów
należy przetoczyć choremu w ciągu 24 godzin?
A)
około 2 litrów płynów
B)
około 9 litrów płynów
C)
około 15 litrów płynów
D)
chory wymaga jedynie nawadniania doustnego
E)
opisany stopień i rozległość oparzeń nie wymagają stosowania intensywnej
płynoterapii
B)
około 9 litrów płynów
71%
Wyśmienicie. Temu pacjentowi należy przetoczyć ok 9 litrów płynu w ciągu pierwszych 24 godzin.
Żeby obliczyć potrzebną nam ilość płynu potrzebujemy znać masę pacjenta oraz powierzchnię poparzenia. Powierzchnię najłatwiej obliczyć używając reguły dziewiątek , gdzie każdej części ciała przypisany jest procent powierzchni.
Pacjent lat 36 o wadze 80 kg został przywieziony przez Zespół Ratownictwa
Medycznego do Szpitalnego Oddziału Ratunkowego w wyniku oparzenia wrzątkiem. Po
dokładnym zbadaniu pacjenta lekarz stwierdził oparzenie obu kończyn dolnych oraz
prawej kończyny górnej. Jaką ilość płynów należy przetoczyć temu pacjentowi w
pierwszych 8 godzinach od urazu?
A)
14 400 ml
B)
8640 ml
C)
7200 ml
D)
4800 ml
E)
4320 ml
C)
7200 ml
47%
Super! Oparzenie u tego pacjenta obejmuje 45% (18% + 18% + 9%) powierzchni ciała.
Czyli u tego pacjenta powinieneś przetoczyć 4 × 80 kg × 45% = 14 400 ml krystaloidów w ciągu pierwszych 24 h, przy czym 50% płynów podaj w ciągu 8 h (czyli 7200 ml), a kolejne 50% w ciągu kolejnych 16 h.
