Malarstwo Sieny Flashcards
Duccio di Buoninsegna Maestà
Artystą, wokół którego skupiła się szkoła sieneńska na początku XIV stulecia, był Duccio di
Buoninsegna. Urok jego mieniących się złotem dzieł przyniósł mu powszechne poważanie,
a dzień przeniesienia do katedry jego Maesty (1311) stał się świętem dla mieszkańców
miasta. Dzieło namalowane zostało temperą na desce w 1311 roku. Ze względu
na wymiary – 4,50 x 3,70 m – uchodziło za największą nastawę ołtarzową tego
czasu w Italii. Tronującą Marię z Dzieciątkiem otaczają anioły i święci. Izokefalia
zaczerpnięta została ze sztuki Bizancjum. Architektura tronu wprowadza pewną
przestrzenność. Zwraca uwagę wyjątkowa delikatność, z jaką potraktowano
rysy postaci. Niezwykłe są blask i nasycenie barw, dzięki którym dzieło
przypomina barwną emalię. Celem Duccia nie było realistyczne przedstawienie
sceny, jego wizja miała raczej pociągać wiernych ku niebu. Na odwrocie dzieła
przedstawiono liczne sceny maryjne i chrystologiczne. Nastawa ołtarzowa
znajduje się w Museo dell’Opera del Duomo w katedrze w Sienie we Włoszech.
Simone Martini Złote Zwiastowanie
Obraz o wymiarach 1,84 x 1,14 m namalowany został w 1333 roku w technice tempery na desce.
Wyrafinowane pozy i niezwykły wdzięk gestów nadają dziełu wyjątkową elegancję. Gabriel dopiero
co wylądował, jego peleryna nadal unosi się w powietrzu, przyjmując dekoracyjne, linearne formy.
Archanioł trzyma w dłoni gałązkę oliwną, która jest symbolem pokojowego charakteru jego misji.
Z kolei białe lilie stojące w wazonie odnoszą się do czystości Marii. W obrazie, którego współtwórcą
był Lippo Memmi, zastosowano wiele różnych odcieni złotej barwy – w innej tonacji Martini
odmalował tło, szaty archanioła, jego skrzydła, wazon i tron Marii. Sposób przedstawienia tronu,
posadzki, wazonu i trzymanej przez Marię księgi wskazuje na pewne próby ukazania głębi.
Dzieło znajduje się w Galerii Uffizi we Florencji.
Ambrogio Lorenzetti Alegoria dobrych rządów
Bracia Ambrogio i Pietro Lorenzetti łączyli tradycję sieneńską z wpływami malarstwa
Giotta di Bondone, dlatego w ich dziełach dostrzec można śmielsze próby ukazania
przestrzeni. Fresk namalowany w latach 1338–1340 na ścianach sali obrad w ratuszu we włoskiej Sienie to jeden
z najstarszych w sztuce europejskiej wizerunków konkretnego miasta. Pośród licznych budowli
dostrzec można charakterystyczną sylwetkę sieneńskiej katedry. W dobrze rządzonym mieście kwitnie
życie społeczne – ludzie handlują, podróżują, a dziewięć dziewcząt, które bywają interpretowane jako
Muzy, tańczy.
gotyckie malarstwo Sieny
W wiekach XIII i XIV malarstwo Sieny rozwijało się pod wpływem sztuki bizantyńskiej.
Tworzący w tym mieście artyści osiągnęli absolutne mistrzostwo w operowaniu złotem.
Płaszczyzny złotego tła nadają dziełom niezwykłą świetlistość. Malowane postacie cechuje
wdzięk, na ich twarzach często pojawia się smutek. Uwagę zwraca kaligraficzna linia, której
dukt obrysowuje krawędzie szat i przedmiotów. Karnacje postaci traktowano miękkim modelunkiem, uzyskując łagodne przejścia. Barwy są czyste oraz nasycone i tworzą
efekty niemal emalierskie. Sieneńczycy z reguły nie przywiązywali wagi do ukazywania
przestrzeni, daleki był im realizm. Malarze koncentrowali się na stworzeniu atmosfery piękna
i aury transcendencji. Podobnie jak w malarstwie ikonowym, efekty świetlne uzyskiwano
przez nakładanie na draperię równoległych złotych szrafowań. Popularnym tematem
w sztuce Sieny były Maesty. Mniejsze obrazy miały charakterystyczne trójkątne zwieńczenie.
Maestà
w malarstwie przedstawienie Madonny na tronie w otoczeniu aniołów i świętych
