Giotto di Bondone Flashcards
Kazanie do ptaków, fresk z górnego
kościoła Franciszkanów w Asyżu
we Włoszech
Dzieło powstało w latach dziewięćdziesiątych
XIII wieku. Jest częścią cyklu ukazującego
sceny z życia św. Franciszka. Fresk
przypisywany jest Giottowi di Bondone.
Wyraźnie widoczna jest różnica między
kolorem tła w górnej i dolnej części
malowidła. Artysta każdego dnia
przygotowywał farby i malował nimi
fragment świeżo nałożonego tynku, w ten
sposób powstawała tzw. dniówka. Kolejnego
dnia często mieszano farby w nieco innych
niż poprzednio proporcjach, dlatego
na dużych płaszczyznach tła widoczne są
nieznaczne różnice tonacji
Giotto di Bondone Maestà
Obraz o wymiarach 2,04 x 3,25 m malowany
temperą na desce powstał ok. 1309 roku.
Malarz nadał scenie podniosły, uroczysty
charakter. W porównaniu z Maestami
malowanymi przez Duccia, dzieło jest
znacznie bardziej przestrzenne. Światło
wyraźnie modeluje postacie, nadając im
niemal rzeźbiarską bryłowatość. W sposobie
przedstawienia tronu artysta uzyskał
wrażenie trójwymiarowości, stosując
elementy perspektywy intuicyjnej. Dzieło
znajduje się w Galerii Uffizi we Florencji.
Giotto di Bondone Pocałunek Judasza
Ten fresk to jedna ze scen najmocniej
nasyconych dramatyzmem w całym
cyklu padewskim. Giotto ukazał Judasza
w tradycyjnej żółtej szacie, której barwa
symbolizuje zdradę i fałsz. Postać tę,
mocno modelowaną światłem i cieniem,
cechuje wyjątkowa przestrzenność. Po
lewej stronie dostrzec można św. Piotra,
który – broniąc Chrystusa – odcina
ucho słudze arcykapłana. Napięcie
emocjonalne sceny, najmocniej
ujawniające się na linii spojrzeń Jezusa
i Judasza, dodatkowo spotęgowane
zostało licznymi kierunkami
diagonalnymi wyznaczanymi przez
pochodnie, a także lance, włócznie
i inne rodzaje broni. Fresk znajduje się
w padewskiej kaplicy Scrovegnich
we Włoszech
Giotto di Bondone Opłakiwanie
Malując ten fresk, Giotto udowodnił
swój niezwykły talent do ukazywania
emocji. Wszystkie linie pejzażu,
spojrzenia i gesty postaci prowadzą
ku obliczom Marii i martwego
Chrystusa. W dramatycznym
wydarzeniu uczestniczą nie tylko
śmiertelnicy, lecz także aniołowie,
którzy lamentują porażeni rozpaczą.
Z żałobnym nastrojem sceny zdaje
się również korespondować natura
– Giotto przedstawił w tle surową
skałę i bezlistne drzewo.
Na pierwszym planie widoczne
są ukazane tyłem postacie dwóch
kobiet. Giotto zerwał tu zatem
z bizantyńskim frontalizmem. Fresk
znajduje się w padewskiej kaplicy
Scrovegnich we Włoszech
Giotto di Bondone Sen Joachima
Scena należy do cyklu fresków namalowanych w latach
1303–1305 w padewskiej kaplicy Scrovegnich we Włoszech.
Temat przedstawienia wywodzi się z apokryficznych
opowieści o rodzicach Marii. Wypędzony ze świątyni
z powodu bezpłodności Joachim poświęcił się modlitwie,
żyjąc wśród pasterzy. Podczas snu ukazał mu się anioł,
żeby obwieścić, że modlitwy zostały wysłuchane i jego
małżonka Anna spodziewa się dziecka. Scena rozgrywa
się w skalistym pejzażu. Giotto poświęcił też sporo uwagi
malowaniu zwierząt. Niezwykłe jest przedstawienie
niebiańskiego posłańca. Anioł będący bezcielesnym
duchem, przekraczając granice świata transcendentnego
i ziemskiego, materializuje się i przyjmuje ludzką postać.
Giotto di Bondone
Giotto uważany jest za prekursora malarstwa
nowożytnego. Mimo że w obrazach tablicowych – takich
jak Maestà – stosował jeszcze złote tło, udawało mu się
uzyskać wrażenie przestrzenności dzięki modelowaniu
bryły wyraźnym światłocieniem. Najbardziej nowatorskie
okazały się freski tego artysty, które są w Padwie i we
Florencji. W padewskiej kaplicy Scrovegnich, zwanej
też Cappella dell’Arena, w trzech poziomych pasach
ukazał cykl maryjny, w tym apokryficzne sceny
z życia rodziców Marii – Świętych Anny i Joachima
– i cykl chrystologiczny. W tłach scen widnieją elementy
scenerii pejzażowej, niektóre wydarzenia rozgrywają
się na tle architektury. Postacie potraktowane zostały
indywidualnie, zarówno pod względem zobrazowania ich
fizjonomii, jak i ukazanych przeżyć oraz stanów ducha.
Proporcje ciał zdradzają znajomość rzeźb Niccolò Pisana,
a za jego pośrednictwem antyku. Artysta odszedł od
frontalizmu, ukazując postacie stojące bokiem, a nawet
tyłem do widza. Giotto wiele uwagi poświęcił stworzeniu
iluzji głębi. Modelunek postaci jest plastyczny, wręcz rzeźbiarski. Linie budujące elementy architektury zdają
się biec w kierunku centrum obrazu, nie zbiegają się jednak w jednym punkcie. To perspektywa
intuicyjna, która rozwinięta zostanie dopiero przez mistrzów renesansu i przekształcona
w perspektywę linearną opartą na matematycznych podstawach.
