Analiza architektury – schemat i przykłady Flashcards
SCHEMAT OPISU ARCHITEKTURY
- Informacje ogólne
- architekt (ze zwróceniem uwagi na to, czy ten sam artysta jest odpowiedzialny za plan, fasadę,
wygląd wnętrza etc.)
- nazwa i miejsce (oficjalna nazwa budowli / w przypadku kościoła – pod czyim jest wezwaniem lub
do jakiego zakonu należy)
- czas powstania i/lub styl bądź szkoła architektoniczna
- fundator - Typ i funkcja
- typ (podkreślamy to w opisie zwłaszcza, gdy budowla „odstaje od normy”): monumentalna /
niewielkich rozmiarów / tzw. mała architektura (łuk triumfalny, ołtarz architektoniczny)
- funkcja*: sakralna (świątynna)/ sepulkralna (grobowcowa) / rezydencjonalna (mieszkalna) / obronna/
reprezentacyjna / ideologiczna lub komemoratywna (np. pomnik architektoniczny) /
użytkowa (budynki użyteczności publicznej) / rozrywkowa lub kulturalna (teatr, opera) /
muzealnicza
Warto zwracać również uwagę na to, czy budowla z czasem nie zmieniła swojej funkcji. Jeśli tak
stosujemy rozróżnienie na funkcję pierwotną (zakładaną przy tworzeniu projektu) i funkcję wtórną (nadaną jej
później). - Plan i układ przestrzenny
- plan: podłużny (krzyż łaciński, prostokąt, elipsa) /centralny (krzyż grecki, kwadrat, koło, wielobok)/
- nieregularny (nie oparty na figurze geometrycznej / złożony z kilku figur o oryginalnym
kształcie)
- na podstawie planu określamy również: rodzaje sklepień, podpór (kolumna/filar), obecność obejścia,
krypty, ilość wież
- układ przestrzenny: architektura sakralna – układ bazylikowy/ halowy/ salowy – konfiguracja
przęseł, ilość chórów, umiejscowienie prezbiterium, kaplice, absydy, etc.) /
- architektura mieszkalna i użytkowa – organizacja wnętrza, układ sal/pokoi,
układ amfiladowy/ korytarzowy etc.) - Bryła i system konstrukcyjny
- bryła: masywna/strzelista, prosta /złożona, o ciężkich, surowych proporcjach / o lekkich, smukłych
proporcjach, skubizowana lub zgeometryzowana /unikająca linii prostych, o organicznej formie,
zwarta / rozczłonkowana, statyczna /dynamiczna, dużo litego muru / ażurowość
- system konstrukcyjny: system łuków przyporowych/ system filarowo-skarpowy / konstrukcja
szkieletowa - Artykulacja fasady i ścian wewnętrznych oraz dekoracje
- ilość kondygnacji (czy są jakoś wyodrębnione, podkreślone w fasadzie, np. za pomocą gzymsu lub
- sposobu opracowania lica muru?), ukształtowanie dachu, forma otworów okiennych
- artykulacja fasady (elementy architektoniczne składające się na fasadę): podziały architektoniczne,
portale, portyki, ryzality, nisze, wieże, gzymsy, loggie arkadowe etc.
- artykulacja ścian wewnętrznych (głównie w architekturze sakralnej): rząd arkad międzynawowych,
empora, fryz, blendy, okna etc.
- dekoracja: element najbardziej zmienny, uzależniony od tendencji danej epoki, np. rozety, sterczyny,
balustrady, przyczółki, kartusze / dekoracje płaskorzeźbione lub malarskie /
dekoracyjne opracowanie lica muru, np. boniowanie, rustyka, sgraffito - Stosunek budowli do otaczającej przestrzeni
- typ założenia: twierdza / palazzo in fortezza / entre cour et jardin / klasztor (w przypadku kościoła,
który stanowi jego część) etc.
- obecność zieleni: założenie pałacowo-parkowe / ogród geometryczny (francuski) lub romantyczny
(angielski) / park jako samodzielny projekt z budowlami o charakterze dekoracyjnym - „Ekspresja i cel”**
- ekspresja: harmonia, prostota, spokój, mistycyzm, tajemniczość, surowość, dynamizm, gra światła i
cienia, efekty optyczne, wrażenie falowania, wibrowania, dematerializacja przestrzeni,
deformacja, przenikanie wnętrza i zewnętrza, minimalizm itd.
- cel: reprezentacja, manifestacja władzy i dominacji, gloryfikacja Boga/władcy, funkcjonalność
funkcje architektury świeckiej
Mimo że w historii sztuki architektura sakralna zajmuje wyjątkowo ważne miejsce, choćby ze względu na to, że większość wielkich stylów ma swoje początki w rozwiązaniach architektonicznych wprowadzanych przy budowie wszelkiego rodzaju świątyń, architektura świecka to równie bogata część dziejów sztuki. Ponadto w tej sferze obserwujemy dużo większą różnorodności, ponieważ budowle świeckie mogą pełnić wiele funkcji. Oto one:
– mieszkalna / rezydencjonalna: zamki, pałace, wille, kamienice, bloki etc.
– publiczna (czasem także kulturalna): teatry i opery, cyrki, ratusze, parlamenty, muzea, biblioteki, banki
– użytkowa: dworce i lotniska, obiekty handlowe, biurowce, fabryki, mosty i akwedukty
analiza Koloseum w Rzymie
Rzymskie Koloseum, czyli amfiteatr Flawiuszów, to budowla o funkcji publicznej i rozrywkowej wzniesiona w I w. przez cesarza Wespazjana i jego syna Tytusa. Jest to budynek na planie centralnym o kształcie elipsy, składający się z pięciu kondygnacji, z czego cztery są nadziemne a jedna podziemna. Centrum konstrukcji stanowi duża arena, którą okala pojemna widownia. W architekturze Koloseum dominują formy arkadowe tworzone poprzez multiplikację łuków półkolistych nadających budowli rytm i monumentalność, godną cesarskiej fundacji (fundacja w tym kontekście oznacza budynek wzniesiony z polecenia władcy, sfinansowany przez niego). W ścianach zewnętrznych czterech widocznych kondygnacji zastosowano tzw. porządek spiętrzony polegający na zróżnicowaniu kapiteli na każdej z kondygnacji. Zaczynając od dołu są to kolejno porządki: toskański, joński i koryncki. W najwyższej kondygnacji rząd arkad został zastąpiony litym murem przeprutym niewielkimi oknami. Wnętrza budowli były zdobione stiukami oraz wolnostojącymi rzeźbami.
analiza Villa Rotonda pod Vicenzą
Villa Rotonda pod Vicenzą projektu XVI-wiecznego architekta Andrei Palladia należy do najwybitniejszych budowli o charakterze rezydencjonalnym i stanowi najpełniejszą realizację renesansu w architekturze o funkcji mieszkalnej. Ta stosunkowo niewielkich rozmiarów budowla została wzniesiona na planie krzyża greckiego (równoramiennego) wpisanego w kwadrat. Idealnie symetryczne portyki kolumnowe tworzą ramiona krzyża. Na ich przecięciu umieszczono spłaszczoną kopułę nawiązującą do architektury starożytnego Rzymu. Zarówno na poziomie planu jak i bryły widoczne jest dążenie do zachowania idealnych proporcji, harmonii i symetrii, co miało na celu uzyskanie wrażenia elegancji i spokoju form architektonicznych, czyli cech bardzo pożądanych w architekturze renesansowej. Nawiązania do antyku widoczne są nie tylko w zastosowaniu kopuły – dotychczas postrzeganej jako rodzaj sklepienia „zarezerwowany” dla budowli sakralnych –, ale także w występowaniu portyków kolumnowych w porządku jońskim zwieńczonych trójkątnym tympanonem. Bryłę budowli cechuje prostota i niemal całkowity brak dekoracji, poza kilkoma rzeźbami ustawionymi na szczytach. Ściany pozbawione ornamentów, okna proste zwieńczone trójkątnymi naczółkami, gdzieniegdzie pojawiają się charakterystyczne dla renesansu formy arkadowe. Doskonałość i elegancja rozwiązań zastosowanych w tej budowli przyczyniły się do jej sławy w całej Europie, a także stanowiły inspirację dla architektów kolejnych epok aż do końca wieku XVIII (zjawisko w architekturze europejskiej zwane palladianizmem).
analiza Pałac królewski w Wersalu
Pałac królewski w Wersalu powstał w XVII wieku w wyniku rozbudowy niewielkiego zamku myśliwskiego zainicjowanej przez króla Ludwika XIV, który zapragnął reprezentacyjnej rezydencji godnej władcy absolutnego. Ogromne założenie pałacowe jest efektem współpracy królewskich architektów Louisa Le Vau i Jules’a Hardouin-Mansarta oraz dekoratora Charlesa Le Bruna. Jego istotną część stanowiły także okazałe ogrody w typie francuskim (geometrycznym) zaprojektowane przez André Le Nôtre’a. Pałac powstał poprzez dobudowanie do pierwotnej bryły zameczku dwóch rozłożystych skrzydeł zawierających m.in. apartamenty króla oraz prywatną kaplicę. Po rozbudowie zyskał on nowy kształt i typowo barokowy układ entre cour et jardin, czyli taki, w którym budowla znajduje się między dziedzińcem (honorowym) a ogrodem. Fasada od strony dziedzińca prezentuje typowo barokowe wyraziste zestawienia kolorystyczne oraz liczne dekoracje w postaci płaskorzeźb i złoceń, podczas gdy fasada od strony ogrodu zbliża się już do tzw. baroku klasycyzującego, charakterystycznego dla Francji. Jej formy są bardziej jednolite i harmonijne dzięki rytmicznym podziałom pionowym za pomocą ryzalitów oraz poziomym, głównie pasowi dużych okien w typie portes-fenêtres. Góra budowli została zwieńczona balustradą i wolnostojącymi rzeźbami z kamienia. Jednym z najbardziej dekoracyjnych pomieszczeń w pałacu jest Galeria Zwierciadlana o podłużnym kształcie, sklepiona kolebkowo i doświetlona za pomocą licznych okien. Oprócz dekoracji malarskich i rzeźbiarskich występuje w niej duża ilość złoceń i powierzchni lustrzanych oraz kryształowe kandelabry i żyrandole.
analiza Casa Milà w Barcelonie
Powstała w okresie secesji barcelońska Casa Milà to kamienica mieszkalna autorstwa Antonia Gaudíego. Jest to budowla o nieregularnym kształcie z płynną, falistą linią fasady celowo unikającą kątów prostych oraz z dwoma równie nieregularnymi wewnętrznymi dziedzińcami. Formy falujące zaczerpnięte z natury oraz dekoracje o motywach roślinnych i zwierzęcych są typowe dla secesji i charakteryzują się dużą finezją oraz dbałością o szczegóły. Bryła budowli sprawia wrażenie masywnej i dynamicznej, mimo iż konstrukcja jest wykonana z cienkich wapiennych płyt. Jednym z bardziej charakterystycznych elementów fasady są balkony zdobione żelaznymi balustradami o kształcie ekspresyjnie powyginanych dzikich roślin. Zastosowanie żelaza to także zabieg typowy dla okresu secesji, w którym architekci sięgają po nowe materiały i eksperymentują z ich użyciem w kontekście tych bardziej tradycyjnych. Budowlę wieńczą wysokie kominy formą naśladujące unoszący się dym.
analiza Pałac królewski w Wersalu
Pałac królewski w Wersalu powstał w XVII wieku w wyniku rozbudowy niewielkiego zamku myśliwskiego zainicjowanej przez króla Ludwika XIV, który zapragnął reprezentacyjnej rezydencji godnej władcy absolutnego. Ogromne założenie pałacowe jest efektem współpracy królewskich architektów Louisa Le Vau i Jules’a Hardouin-Mansarta oraz dekoratora Charlesa Le Bruna. Jego istotną część stanowiły także okazałe ogrody w typie francuskim (geometrycznym) zaprojektowane przez André Le Nôtre’a. Pałac powstał poprzez dobudowanie do pierwotnej bryły zameczku dwóch rozłożystych skrzydeł zawierających m.in. apartamenty króla oraz prywatną kaplicę. Po rozbudowie zyskał on nowy kształt i typowo barokowy układ entre cour et jardin, czyli taki, w którym budowla znajduje się między dziedzińcem (honorowym) a ogrodem. Fasada od strony dziedzińca prezentuje typowo barokowe wyraziste zestawienia kolorystyczne oraz liczne dekoracje w postaci płaskorzeźb i złoceń, podczas gdy fasada od strony ogrodu zbliża się już do tzw. baroku klasycyzującego, charakterystycznego dla Francji. Jej formy są bardziej jednolite i harmonijne dzięki rytmicznym podziałom pionowym za pomocą ryzalitów oraz poziomym, głównie pasowi dużych okien w typie portes-fenêtres. Góra budowli została zwieńczona balustradą i wolnostojącymi rzeźbami z kamienia. Jednym z najbardziej dekoracyjnych pomieszczeń w pałacu jest Galeria Zwierciadlana o podłużnym kształcie, sklepiona kolebkowo i doświetlona za pomocą licznych okien. Oprócz dekoracji malarskich i rzeźbiarskich występuje w niej duża ilość złoceń i powierzchni lustrzanych oraz kryształowe kandelabry i żyrandole.
analiza Muzeum Guggenheima w Nowym Jorku
Muzeum Guggenheima w Nowym Jorku projektu Franka Lloyda Wrighta należy do kluczowych osiągnięć architektury publicznej XX wieku. Ze względu na klarowność bryły oraz minimalistyczną, pozbawioną ornamentów formę budowla jest zaliczana do kręgu modernizmu a liczne nawiązania do kształtów występujących w naturze, obłych i płynnych, przypisują ją także do nurtu organicznego, którego prekursorem był Wright. Muzeum jest na planie podłużnym, ale jego kluczowa część przyjmuje formę centralną kilkupiętrowej spirali z przestrzenią wystawienniczą skonstruowaną na kształt delikatnego spadu. Dzięki temu widz porusza się swobodnie wzdłuż ścian, śledząc w sposób naturalny kierunek spirali. Ta część budowli jest przykryta centralnym szklanym dachem o modernistycznych kształtach. Całość przywołuje skojarzenia z naturą, nie tracąc przy tym ducha i nowatorstwa formalnego charakterystycznego dla modernizmu.
analiza Panteon w Rzymie
Rzymski Panteon to świątynia wzniesiona ku chwale wielu bogów w I w. p.n.e. W obecnym kształcie istnieje od II w., kiedy to została odbudowana, pod patronatem cesarza Hadriana, po wielkim pożarze Rzymu. Za jej prawdopodobnego autora uznaje się Apollodorosa z Damaszku. Jest to budowla centralna na planie tolosu, poprzedzona prostokątnym przedsionkiem. Przedsionek przyjmuje formę obszernego portyku kolumnowego z kapitelami w porządku korynckim, zwieńczonego trójkątnym tympanonem i przykrytego dwuspadowym dachem. W partii belkowania znajduje się inskrypcja po łacinie. Część główna świątyni – cella – ma kształt rotundy przekrytej spłaszczoną betonową kopułą z okulusem w centrum. Kopuła od środka dekorowana kasetonami o formie kwadratów. Ściany celli są przerywane regularnie rozłożonymi niszami przeznaczonymi na ołtarze i posągi bogów, jako dekorację ścian zastosowano okładzinę marmurową. Smukłe, symetrycznie rozstawione kolumny wprowadzają harmonijne pionowe podziały wnętrza, czyniąc je zarazem bardziej monumentalnym. Całość, zarówno w środku jak i w widoku ogólnym bryły, składa się na wrażenie budowli reprezentacyjnej o wyważonych proporcjach, spójnej oraz czytelnej strukturze i nieprzesadzonej dekoracyjności.
analiza Katedra w Amiens
Pochodząca z XIII wieku katedra w Amiens stanowi typowy przykład architektury sakralnej okresu gotyku we Francji. Jest to budowla na planie krzyża łacińskiego, wzniesiona w układzie bazylikowym, ze smukłym trójnawowym korpusem poprzedzonym niewielkim narteksem, na którego obrzeżach znalazły się dwie wieże. Część nawową od prezbiterium oddziela transept również podzielony na trzy nawy. Półkolisty chór kościoła został okolony ambitem, który zamyka wieniec kaplic promienistych z centralnie umieszczoną, nieco wydłużoną kaplicą mariacką. Budowla sklepiona krzyżowo-żebrowo, poza punktem skrzyżowania nawy głównej z transeptem, gdzie występuje sklepienie gwiaździste. W konstrukcji zastosowano system łuków przyporowych mający na celu wsparcie wysokich ścian chóru oraz ścian bocznych. Ściany przeprute dużymi oknami witrażowymi zakończonymi łukiem ostrym z dekoracją maswerkową. Bryła i dwuwieżowa fasada strzeliste, o lekkich proporcjach oraz sporej ilości detali architektonicznych. W fasadzie występują trzy głęboko profilowane portale uskokowe. Każdy z nich jest dekorowany płaskorzeźbą oraz zwieńczony okazałą wimpergą. Powyżej galeria maswerków, galeria królów oraz, w części centralnej, rozeta. Dodatkowo liczne pinakle i laskowania przyczyniające się do wrażenia ażurowości i dekoracyjności fasady.
analiza Kościół Mariacki w Krakowie
Kościół Mariacki w Krakowie to przykład polskiej architektury gotyckiej, która nawiązuje do sztuki zachodniej, ale wprowadza także własne rozwiązania przestrzenne, dostosowane do skali budowli i lokalnych potrzeb. Jest to konstrukcja ceglana w układzie bazylikowym, wzniesiona na planie podłużnym, w której korpus składa się z trzech naw i czterech przęseł sklepionych krzyżowo-żebrowo. W kaplicach przy nawach bocznych zauważalna jest duża różnorodność sklepień, m. in. gwiaździste, sieciowe i kryształowe. Prezbiterium znacznie wydłużone i zamknięte wielobocznie, pozbawione ambitu, przesklepione sklepieniem gwiaździstym. Kościół poprzedza narteks z dwoma strzelistymi wieżami widocznymi w fasadzie. Chełmy wież oraz kamienna kruchta są późniejsze, zostały dodane w baroku i odstają stylistycznie od pozostałych elementów architektonicznych. Bryła budowli jest smukła i dość lekka w proporcjach. Regularne rozłożenie ostrołukowych maswerkowych okien na fasadzie oraz na ścianach bocznych i w partii chóru otwiera budowlę wizualnie i harmonizuje ją. Chór wzmocniony poprzez zastosowanie systemu filarowo-skarpowego, ceglane skarpy zwieńczone dekoracyjnymi kamiennymi pinaklami. W oknach barwne witraże. Jako dekoracja wnętrze pojawiają się także barwne polichromie.
Kościół San Carlo alle Quattro Fontane w Rzymie
Wzniesiony w XVII wieku kościół San Carlo alle Quattro Fontane w Rzymie projektu Francesca Borrominiego należy do najwybitniejszych przykładów baroku w architekturze sakralnej. Budowla wzniesiona na planie centralnym o owalnej acz nieregularnej formie. Widoczne jest dążenie do unikania kątów prostych oraz wizualnego odmaterializowania płaszczyzny ścian. Dynamiczne ukształtowanie wnętrza osiągnięto poprzez wprowadzenie grubych, mocno wystających kolumn, licznych nisz oraz szerokiego gzymsu oddzielającego przestrzeń nawową od sklepienia. Sklepienie eliptyczne dekorowane kasetonami o nieregularnych kształtach, niektóre wypełnione dodatkowo rozetami. Budowla została wpisana w zabudowę miejską poprzez umieszczenie jej na rogu ulicy, co wywarło znaczny wpływ na specyficzne ukształtowanie fasady umieszczonej na dłuższej ścianie. W fasadzie dominuje linia falista, wklęsło-wypukła, wrażenie falowania i dynamizmu podkreśla masywny gierowany gzyms dzielący ją na dwie części, zwieńczony balustradą w partii centralnej oraz liczne głębokie nisze, częściowo uzupełnione posągami świętych. Na szczycie przewidziano miejsce na medalion podtrzymywany przez postaci dwóch aniołów w bardzo dynamicznych, typowych dla baroku, pozach. Dolna kondygnacja flankowana masywnymi kolumnami wspartymi na szerokim cokole. Budowla ta, zarówno w fasadzie jak i we wnętrzu skupia się na maksymalnym wykorzystaniu światła i cienia oraz ruchu w celu zwiększenia ekspresji architektury i wywołania wrażeń estetycznych oraz religijnych u odbiorcy-wiernego zgodnie z założeniami barokowej sztuki sakralnej powstającej w kręgu katolickiej Europy.
analiza Kaplica w Ronchamp
Zaprojektowana przez czołowego przedstawiciela XX-wiecznego modernizmu Le Corbusiera kaplica w Ranchamp jest przykładem współczesnej interpretacji architektury sakralnej. Budowla o nieregularnym planie i prostej bryle o formach organicznych – unikanie kątów prostych, obłe kształty, duże płaszczyzny, całość przekryta nieregularnym łupinowym, mocno wystającym dachem. Kameralne wnętrze kaplicy pozostaje zaciemnione z powodu bardzo małych, nierównomiernie rozmieszczonych okien witrażowych – element zarazem bardzo nowoczesny i nawiązujący do tradycji francuskiej architektury sakralnej, budujący atmosferę uduchowienia i mistycyzmu. Bryła budowli jest pomyślana tak, żeby można było sprawować obrzędy liturgiczne również na zewnątrz, w kontakcie z otoczeniem, zgodnie z nurtem promującym integrowanie budowli z przestrzenią i naturą. Kaplica sprawia wrażenie niemal minimalistycznej w swoich uproszczonych, klarownych kształtach i ostentacyjnym braku dekoracji a jednocześnie doskonale współgra z otoczeniem dzięki organicznej formie ścian i dachu.
elementy analizy dzieła sztuki – architektura
ogólne informacje na temat dzieła
funkcja obiektu
rodzaje rysunków architektonicznych
plan, układ przestrzenny
system konstrukcyjny, sklepienia
bryła i dekoracja oraz wnętrze
analiza kościół Świętych Piotra i Pawła w Krakowie
Informacje na temat dzieła
Kto jest autorem?
Giovanni (Jan) Trevano – w przypadku architektury warto wyszczególnić co zaprojektował, tutaj jest to autor fasady, kopuły oraz wnętrza.
Jaka jest PEŁNA nazwa obiektu?
W tym przypadku akurat nie musimy nic dodawać, w tym pytaniu musimy jedynie pamiętać o wezwaniu, pod którym jest dana świątynia. U nas to kościół Świętych Piotra i Pawła w Krakowie.
Kiedy budynek powstał? Epoka? Okres w sztuce? Czy jest charakterystyczny dla okresu i miejsca, w którym poznał -> wniosek
Nowożytność, polski barok kontrreformacyjny, obiekt jest typowy dla okresu i miejsca, w którym powstał (ten fakt wpiszemy we wniosek).
Gdzie znajduje się obiekt?
Kraków, Polska
Jaka jest/była funkcja obiektu?
Sakralna
Na czyje zlecenie powstała budowla?
Mecenat Zygmunta III Wazy dla zakonu jezuitów
Analiza planu
Plan podłużny/centralny/nieregularny?
Podłużny – zbliżony do prostokąta
Czy rzut wpisuje się w jakąś figurę geometryczną?
Tak, jest to plan w kształcie krzyża łacińskiego, czyli krzyża z długą pionową belką i krótszą poprzeczną
Jakie elementy planu potrafisz wyróżnić? Jak wyglądają główne ciągi komunikacyjne?
nawa główna, kapliczki zamiast naw bocznych (zabieg typowy dla baroku), transept oraz prezbiterium zamknięte półkolistą absydą
Ile naw ma korpus budowli?
Jest jednonawowy
wskazówka – korpus = część budowli przed transeptem
Ile naw ma transept? Ramiona krótkie/długie?
Jest jednonawowy, jego ramiona są krótkie, prawie zlicowane z linią bocznych kapliczek.
Ile przęseł ma korpus?
3
Jak wygląda obszar prezbiterium? Co możesz o nim powiedzieć? Jakich określeń użyć?
Jest jednoprzęsłowe, zakończone półkolistą absydą.
Jakie występują sklepienia? Jeśli są zaznaczone na rzucie (nie muszą być!).
W nawie głównej mamy sklepienie kolebkowe z lunetami, na skrzyżowaniu naw kopułę na pendentywach, a w bocznych kapliczkach sklepienia krzyżowe.
Analiza bryły i dekoracji
bryła zwarta/rozczłonkowana?
Bryła obiektu jest zwarta, choć masywy transeptu mocno wyodrębniają się z bryły.
bryła symetryczna/asymetryczna?
Symetryczna
proporcje harmonijne, masywne, …?
harmonijne – piony i poziomy równoważą się
kompozycja fasady statyczna/dynamiczna?
statyczna – podobnie, mamy tutaj równowagę pionów i poziomów
jak wyglądają zadaszenia?
Dachy dwuspadowe kryją nawę główną i transept, kopuła zwieńczona latarnią na skrzyżowaniu nawy i transeptu, dachy jednospadowe (pulpitowe) kryją kapliczki boczne.
dekoracyjność/surowa fasada?
dekoracyjność
fasada bezwieżowa/iluwieżowa?
bezwieżowa
ile kondygnacji/osi ma fasada?
2 kondygnacje rozdzielone belkowaniem, zwieńczone frontonem. Dolna kondygnacja ma 5 osi symetrii, a górna 3 (wyznaczamy je najczęściej po otworach okiennych, drzwiowych lub niszach).
Jakie elementy dekoracji potrafisz nazwać? Wymień je.
Mamy tutaj pilastry, gierowane gzymsy, nisze z rzeźbami, fronton, tympanon wypełniony płaskorzeźbą, sterczyny.
Analiza wnętrza
dekoracyjność/dekoracja surowa?
dekoracyjność: mnogość elementów, pilastry, gierowane belkowania, złocenia, stiuki, kasetony w zwieńczeniu absydy
jakie elementy dekoracji potrafisz wymienić? Wypisz je.
do elementów z punktu powyżej możemy dodać jeszcze kapitele korynckie, gzymsy cokołowe, płaskorzeźbione dekoracje w półkopule nad absydą i kartusze
czy i jak oddzielone są od siebie poszczególne kondygnacje dekoracji?
tą funkcję pełni tu silnie uwydatniony, łamany gzyms, a wręcz całe belkowanie
czy wnętrze jest jednorodne stylowo?
tak, całe jest typowo barokowe
jak wygląda kwestia światła we wnętrzu?
jest dużo światła, które w barokowym wnętrzu często pełniło ważną, symboliczną rolę, mamy dużo otworów okiennych (w nawie głównej, w absydzie, w kopule…)
jakie elementy konstrukcyjne i dekoracyjne kopuły potrafisz wymienić?
Mamy tutaj kopułę na pendentywach, bęben z otworami okiennymi, natomiast czaszę kopuły zdobią kasetony o różnych kształtach.
Wniosek!
jaka jest klasyfikacja stylowa obiektu?
Obiekt jest barokowy.
Jakimi dwiema cechami potrafisz udowodnić klasyfikację stylową dzieła?
Wskazuje na to duża rzeźbiarskość form, silne efekty światłocieniowe oraz liczne dekoracje charakterystyczne dla baroku (stiuki, złocenia, gierowane gzymsy itd.).
