Poremećaji ANS Flashcards
ANS
ANS kojeg jos nazivamo visceralni ili nevoljni, je od velikog znacaja za zivot. ANS prikuplja informacije iz krvnih sudova i unutrasnjih organa (srce, pluca, GIT) u CNS (medula, pons, hipotalamus). Ovi impulsi ne dospijevaju do nase svijesti ali izazivaju automatske refleksne odgovore KVS i drugih organa na promjene u spoljasnjoj temperaturi, polozaj itd. preko eferentih autonomnih nerava.
Najvažnije autonomne funkcije su: regulacija disanja, srčanog rada, vazomotorna aktivnost i određene refleksne aktivnosti (kašalj, povraćanje, kihanje).
Integrator svih autonomnih funkcija je hipotalamus koji pak prima projekcije iz limbičkog sistema.
Dvije glavne komponente ANS su: parasimpatikus i simpatikus.
Najvažnije eferentne parasimpatičke projekcije se nalaze u sklopu III, VII, IX i X kranijalnog nerva i snabdjevaju oko, pluća, GIT do nivoa kolona te pljuvačne i suzne žlijezde. Drugi dio parasimpatikusa čine sakralne parasimpatičke projekcije koje napuštaju kičmenu moždinu u visini S2-S4 te inervišu mokraćnu bešiku, kolon i reproduktivne organe. Parasimpatičke ganglije se nalaze u blizini ciljnih organa.
Simpatičke projekcije povezuju hipotalamus, mezencefalon, i moždanostablo sa tijelima preganglijskih simpatičkih neurona u intermediolateralnim rogovima kičmene moždine. Iz grudnih i gornjih lumbalnih spinalnih segemenata se rađaju preganglijska vlakna koja završavaju na paravertebralnim ganglijama trunkus simpatikusa iz kojih opet nastaju postganglijska vlakna koja odlaze do ciljnih organa, koji su na izvjesnoj udaljenosti.
Ach je preganglijski neurotransmiter oba dijela ANS, kao i postganglijski neurotransmiter parasimpatikusa, dok najvažniji ulogu u simpatičkom postganglijskom prenosu signala ima noradrenalin, izuzev u slučaju znojnih žlijezda gdje je postganglijski transmiter Ach.
Klasifikacija poremećaja ANS
Autonomni poremećaji se dijele u dvije grupe: primarni, kada je etiologija nepoznata (u koje spadaju akutne disatunomije i hronični poremećaji ANS (PB, multipla sistemska atrofija, čisti autnomni poremećaji) i sekundarni, kada postoji jasna veza
