Wykład 7 Flashcards
Ekwiwalenty kliniczne i zmiana dopasowania
Przykłady: 8,10:13,50 = 8,40:14,00
8,70:14,50=9,00:15,00
Ekwiwalenty kliniczne mają w przybliżeniu ten sam stosunek głębokości strzałkowej do
średnicy całkowitej. Nie mają tej samej głębokości strzałkowej.
Praktyczna reguła: Zmiana promienia o 0,30 mm = zmiana średnicy o 0,50 mm
Aby poprawić luźne dopasowanie, należy
● Wybrać bardziej stromy promień
● Wybrać większa średnice całkowitą
● Zastosować materiał sztywniejszy lub o niższej zawartości wody
● Zastosować soczewkę o inne grubości
Aby poprawić ciasne dopasowanie, należy
● Wybrać bardziej płaski promień
● Wybrać mniejsza średnice całkowita
● Zastosować materiał mniej sztywny lub o wyższej zawartości wody
● Zastosować soczewkę o innej grubości
Soczewki miękka sferyczna o zwiększonej grubości
Soczewki miękka sferyczna o zwiększonej grubości lub materiale o wyższym module
sprężystości. Tylko w przypadku niewielkiego astygmatyzmu (do 0,75 D). Podstawę
tej teorii stanowi fakt, że grubsza lub sztywniejsza soczewka będzie w mniejszym
stopniu dopasowywała się do kształtu rogówki, a zatem będzie bardziej maskowała
astygmatyzm.
Wyniki kilku badań klinicznych nie potwierdziły znaczącego wpływu grubości modułu
sprężystości na korekcję astygmatyzmu większości pacjentów
Asferyczne soczewki miękkie
Istnieją dowody, że zastosowanie asferyczne powierzchni przedniej w soczewce
redukuje wielkość aberracji sferycznych w układzie soczewka/oko, co może
korzystnie wpłynąć na widzenie w przypadku niewielkiego astygmatyzmu w
porównaniu z korekcją miękkimi soczewkami sferycznymi, chociaż astygmatyzm
nadal pozostaje nieskorygowany.
Należy jednak pamiętać, że wielkość i jakość aberracji różni się pomiędzy
pacjentami, co może częściowo tłumaczyć, dlaczego ten typ soczewek spełnia
oczekiwania niektórych użytkowników a innych nie.
Sferyczne sztywne soczewki gazoprzepuszczalne (RGP)
korygują astygmatyzm
rogówkowy. Dobrze sprawdzają się w niezborności rogówkowej do 3,0 D. Zaletą
sferycznych soczewek RGP do korekcji astygmatyzmu jest względna łatwość ich dopasowania, choć nie są one wolne od wad. Do wad tych soczewek należą
zmniejszony komfort typowy dla soczewka sztywnych, pojawiające się niekiedy
trudności w osiągnięciu prawidłowej centracji soczewki oraz częsty problem
barwienia na godzinie trzeciej i dziewiątej.
Toryczne sztywne soczewki gazoprzepuszczalne
pozwalają na korekcję większej
niezborności -3,0 D, również astygmatyzmu soczewkowego
Stabilizacja soczewek torycznych
Główny wpływ na orientację soczewki wywierają metoda stabilizacji oraz powieki. Powieki są
istotne pod względem
● Pozycji powieki dolnej
● Kątów nachylenia szpary powiekowej, czy są opadające czy wznoszące
● Rozmiaru pionowej szpary międzypowiekowej
● Napięcia powiek
● Siły mrugania
● Kierunku ruchu podczas mrugania
W przypadku astygmatyzmu zgodnego z regułą, najgrubsze części korygującej soczewki
torycznej znajdują się na górze i na dole. Normalne oddziaływanie powiek powoduje rotację
soczewki o 90° od osi, sprowadzając najgrubszą część do przekroju poziomego.
inne czynniki, które wpływają na zachowanie soczewki
● Grawitacja
● Zawartość wody
● Elastyczność materiału
● Grubość soczewki
● Ciśnienie hydrostatyczne
Metody stabilizacji
a) Balast pryzmatyczny
Balast pryzmatyczny
wynosi zwykle 1Δ lub 1,5Δ bazą do dołu (górna granica wynosi średnio 3Δ), co powoduje
coraz grubszy profilem w kierunku podstawy.
W przypadkach, w których konieczna jest soczewka toryczna tylko na jedno oko, w teorii,
aby zachować balans obuoczny, sferyczna soczewka dla drugiego oka również powinna
zawierać pryzmat baza dół.
W praktyce nie zawsze jest to konieczne
Wzrost grubości soczewki oznacza naturalnie, że materiał przepuszcza mniej tlenu, co może
prowadzić do zmniejszenia komfortu, zwłaszcza dla dolnej powieki. Producenci zmniejszają
rozmiary pryzmatu do minimum, tworząc dookoła całego obwodu soczewki ścieńczenia
poprawiające komfort i stosując ekscentryczną lentikulację, których zadaniem jest
zmniejszenie grubości soczewki.
Dodatkowo nowsze konstrukcje mają część optyczną pozbawioną pryzmatu, a część
obszaru pryzmatycznego ograniczona jest tylko do części obwodowej (peri-ballast).
Zalety i wady balastu pryzmatycznego
Zalety
● Dobry komfort
● Dobre pod względem kosmetycznym
● Sprowadza się w przypadku skośnych cylindrów !!!
● Można zastosować w soczewkach jednorazowych
Wady
● Wymagana uważna obserwacja w lampie szczelinowej w celu oceny orientacji
soczewki
● Nie zawsze udaje się osiągnąć stabilizację
● Soczewki mogą być grubsze
● Wyższe ryzyko wystąpienia obrzęku w przypadku materiałów o niskim Dk
● Wpływ grawitacji na ustawienie soczewki
Metody stabilizacji
b) Stabilizacja dynamiczna
Pojęcie stabilizacji dynamicznej odnosi się do tych technik, które zależą przede wszystkim
od interakcji pomiędzy powiekami, zarówno górną jak i dolną, a przednią powierzchnią
soczewki. W niewielkim stopniu zależy od grawitacji.
W pierwszych konstrukcjach tego typu stabilizację osiągano dzięki cienkim strefom
zaprojektowanym nad i pod strefą optyczną, bez dodatkowego zwiększenia grubości
soczewki. Powieki ściskają miejsce różniące się grubością, utrzymując w ten sposób
stabilizację soczewki.
Wady i zalety stabilizacji dynamicznej
Wady
● Wymagane uważne badanie w lampie szczelinowej w celu oceny orientacji soczewki
● Ograniczenia w wartości cylindra (średnio 4,00 D)
● Stabilizacja zależy od mocy soczewki (mniej z niezależną strefą optyczną)
Zalety
● Soczewka pozostaje ogólnie cienka
● Dobry komfort ze względu na cienkie krawędzie
● Kosmetycznie dobry efekt
Metody stabilizacji
c) Cienkie strefy + strefy grube
Niedawno stworzono konstrukcję maksymalizujące skuteczność stabilizacji poprzez
ulokowanie grubszych „aktywnych stref” w obszarze szpary powiekowej, minimalizując
jednocześnie zmiany grubości tej części soczewki, która znajduje się pod powieką.
Taka konstrukcja powoduje, że soczewka szybko rotuje do pożądanej pozycji, a
jednocześnie maleje prawdopodobieństwo rotacji od zamierzonego położenia pomiędzy
mrugnięciami lub podczas ruchów bocznych dolnej powieki przy mruganiu (konstrukcje z
przyspieszoną stabilizacją ASD).
Metody stabilizacji
d) Ścięcie
Ścięcie jest obecnie rzadko wykorzystywane w przypadku soczewek miękkich, ponieważ nie
nadaje się ono do masowej produkcji metodą odlewania stosowaną w przypadku soczewek
jednorazowych. Ścięcie jest zwykle jednostronne, polegające na usunięciu 1,00-1,50 mm
nieczynnej z dolnej krawędzi soczewki.
