Semestr I, Nawazniejsze Pytania Flashcards
Korekcja astygmatyzmu w miękkiej i sztywnej soczewce
Jeśli twarda soczewka kontaktowa jest wystarczająco sztywna, by zachować swój kształt na
rogówce, wykorzystanie soczewki sferycznej praktycznie w większości przypadków eliminuje
astygmatyzm rogówkowy.
Jeśli miękka soczewka jest elastyczna i dopasowuje się do kształtu rogówki, nie jest w
stanie skorygować astygmatyzmu rogówkowego, stąd toryczna powierzchnia refrakcyjna
może okazać się niezbędna.
Moc powierzchni soczewki kontaktowej
𝐹 =
𝑛−1 /
𝑟
Wielu specjalistów traktuje moc powierzchni soczewki kontaktowej, jako wartość
wyznaczoną przez keratometr, wynikającą z promienia krzywizny. Gdy wykorzystuje się
wartość z keratometru należy ją pomnożyć przez przelicznik by uzyskać moc łamiącą,
ponieważ keratometr został skalibrowany dla współczynnika załamania innego niż
współczynnik soczewki kontaktowej.
Krzywizna filmu łzowego a soczewki
Jeśli warstwa łzowa jest sferyczna (według wskazań keratometru), a soczewka kontaktowa
jest na tyle sztywna, że zachowa swoją krzywiznę na oku krzywizna filmu łzowego nie
zmieni się, jeśli promień krzywizny tylnej powierzchni soczewki będzie taki sam jak promień
krzywizny filmu łzowego, spłaszczy się, jeśli promień krzywizny tylnej powierzchni soczewki
będzie bardziej płaski niż promień krzywizny filmu łzowego, stanie się bardziej stroma, jeśli
promień krzywizny tylnej powierzchni soczewki będzie bardziej stromy niż promień
krzywizny filmu łzowego.
Kiedy krzywizna warstwy łzowej staje się bardziej stroma oko staje się bardziej
krótkowzroczne natomiast, kiedy krzywizna ulega spłaszczeniu oko staje się bardziej
nadwzroczne.
Jeśli krzywizna podstawowa soczewki kontaktowej ustalona jest, jako bardziej stroma albo
bardziej płaska niż krzywizna rogówki (tj. krzywizna filmu łzowego), moc soczewki należy
zmienić o 0,50 D w kierunku ujemnym dla każdych 0,10 mm uwypuklenia (0,50 Dli) albo
0,50 D w kierunku dodatnim dla każdych 0,10 mm spłaszczenia soczewki.
Miękka soczewka i astygmatyzm rogówkowy
I. Gdy do rogówki dopasowuje się miękką soczewkę z tylną powierzchnią sferyczną,
zewnętrzna powierzchnia warstwy łzowej zachowa swoją toryczność i astygmatyzm
rogówkowy nie zostanie wyeliminowany.
II. Gdy miękka soczewka jest dopasowana tak, że jej tylna powierzchnia pozostaje
bardziej stroma (albo bardziej płaska) niż krzywizna rogówki zewnętrzna
powierzchnia warstwy łzowej zachowa swoją pierwotną krzywiznę, nie powodując
zmiany w wadzie refrakcji oka.
Wysiłek akomodacyjny
Pascal [1947] zasugerował, że dioptria nie jest odpowiednią jednostką mającą zastosowanie
w przypadku akomodacji u osób noszących okulary. Jest to spowodowane tym, że
dalekowidz noszący okulary musi wkładać więcej wysiłku akomodacyjnego na każdą dioptrię
bodźca akomodacji w porównaniu z osobą bez wady wzroku, podczas gdy noszący okulary
krótkowidz wkłada mniej wysiłku akomodacyjnego na każdą dioptrię bodźca akomodacji.
Przy stosowaniu soczewek kontaktowych zamiast okularów dalekowidz pozbywa się
utrudnienia, a krótkowidz traci ułatwienie.
Akomodacja i prezbiopia
Krótkowidz ze starczowzrocznością noszący okulary może zauważyć, że podczas noszenia
soczewek kontaktowych konieczny jest dodatek do czytania, co nie było konieczne w
przypadku noszenia okularów.
Z drugiej strony dalekowidz noszący okulary będący wczesnymi prezbiopem może uważać
okulary dwuogniskowe lub okulary do czytania (przynajmniej przez najbliższy rok) za
niepotrzebne, gdy nosi soczewki kontaktowe.
Efekt powiększenia w soczewkach kontaktowych
Kiedy soczewkę okularową przesunie się w kierunku oka obraz siatkówkowy powiększy się
w przypadku soczewki ujemnej i zmniejszy w przypadku soczewki dodatniej.
W jednej i drugiej sytuacji maksymalna zmiana wielkości obrazu będzie miała miejsce wtedy,
gdy zamiast szkieł okularowych przepisane zostaną soczewki kontaktowe.
Anizeikonia wywołana anizometropią
Jeśli w oku z większą ametropią wada ma postać osiową przy zastosowaniu soczewek
okularowych można się spodziewać minimalnej anizeikonii wywołanej.
Jeśli z dwojga oczu to z większą wadą ma ametropię refrakcyjną wywołana anizeikonia
będzie najmniej przy zastosowaniu soczewek kontaktowych.
Przybliżoną zmianę powiększenia przy zamianie korekcji okularowej na soczewkę
kontaktową można obliczyć ze wzoru:
∆M = 1 - hF
Gdzie: h – odległość wierzchołka +3,0 mm (odległość źrenicy wejściowej)
F – moc optyczna soczewki okularowej
Przykład:
Refrakcja do dali w okularach +15,00 D, odległość wierzchołka 15 mm.
∆M = 1 – hF = 1 – (15mm + 3 mm) * 15,00 = 1 – 18 mm * 15,00 = 1 – 0,018 m * 15,00 = 1-
0,27 = 0,73
Czyli różnica wynosi 27%
Pole widzenia w sk
I. Większym peryferyjnym polem widzenia (Zaskakująco peryferyjne pole widzenia jest mniejsze w soczewkach kontaktowych niż w
okularach.)
II. Większym plamkowym polem widzenia (jedynym ograniczeniem plamkowego pola
widzenia podczas noszenia soczewek kontaktowych jest zakres, w którym pacjent jest w
stanie obrócić oko: plamkowe pole widzenia przez soczewkę kontaktową pokrywa się z
polem fiksacji oka)
III. Zmniejszona aberracją soczewki
Jaka musi być sk dla oka
● Kompatybilność (zgodność) z tkankami gałki ocznej
● Nietoksyczność
● Odporność na gromadzenie osadów
● Możliwość dopasowania prostej i bezpiecznej metody dezynfekcji
Dk a Moduł Younga
W soczewkach silikonowo-hydrożelowych wzrost Dk, generalnie wiąże się ze wzrostem
modułu. Na przykład, materiał o najwyższym Dk (lotrafilcon A) jest najsztywniejszy, a o
najniższym Dk (galyfilcon A) jest najbardziej miękki. Najnowsze materiały mogą nie
podlegać tej zasadzie.
Twardość
Twardość, czyli zdolność materiału do przeciwstawiania się odkształceniom plastycznym
przy wzajemnym nacisku dwóch ciał stykających się bardzo małym częściami swych
powierzchni, nie stanowi stałej fizycznej, lecz jest właściwością złożoną, zależną zarówno od
wytrzymałości i plastyczności materiału, jak i od metody pomiaru.
Do pomiaru stosuje się najczęściej metodę wciskania.
Twardość jest równa stosunkowi obciążenia do powierzchni odcisku lub jest odwrotnie
proporcjonalna do głębokości odcisku przy pewnym ustalonym obciążeniu. Odcisk wykonuje
się zazwyczaj za pomocą kulki z hartowanej stali metodą Brinella lub stożka diamentowego
(metoda Brinella i Rockwella), albo ostrosłupa diamentowego (metoda Vickersa).
Zwilżalność
Zwilżalność określa zdolność do
rozpływania się cieczy na powierzchni ciała stałego w wyniku wzajemnego oddziaływania
cząsteczek granicy sąsiadujących z sobą trzech faz: stałej, ciekłej i gazowej lub stałej i
dwóch ciekłych. Zwilżalność może być równowagowa, gdy granica zwilżalności nie zmienia
się lub – nierównowagowa, gdy granica zwilżalności przesuwa się po powierzchni ciała
stałego.
Jako miarę zwilżalności równowagowej stosuje się wielkość W,
𝑊 = 𝑐𝑜𝑠 * ∅
∅ – kąt graniczny
Im mniejszy jest kąt graniczny (∅) tym lepsza jest zwilżalność.
Dla materiałów, które mogą być odpowiednie na soczewki kontaktowe, kąt graniczny
mierzony w równowadze polimer-woda-powietrze nie może być większy niż 65°C.
Współczynnik tarcia (CoF)
Określa właściwości poślizgowe powierzchni soczewek kontaktowych. Cecha ta jest
czasami nazywana smarownością i niski współczynnik tarcia powoduje że soczewka że
soczewka jest jedwabistą, gładką w dotyku.
Równowagowa zawartość wody
Materiały, które absorbują poniżej 4% wody są uważane za hydrofobowe, a te które
absorbują powyżej 4% wody za hydrofilne.
W soczewkach hydrożelowych, im większa zawartość wody, tym większe Dk, ale nawet przytorycznej soczewek wykonanej całkowicie z wody Dk nie przekroczy 80 – tyle ile wynosi dla
wody
Wielkością używaną do charakteryzowania hydrożeli jest ich uwodnienie lub bardziej
poprawnie, równowagowa wartość wody definiowana jako
𝑚𝑎𝑠𝑎 𝑤𝑜𝑑𝑦 /
𝑚𝑎𝑠𝑎 𝑢𝑤𝑜𝑑𝑛𝑖𝑜𝑛𝑒𝑔𝑜 ż𝑒𝑙𝑢
* 100%
