grafika Flashcards
Rembrandt Trzy krzyże
Artysta ukazał ostatnie chwile
męki Chrystusa na Golgocie.
Najważniejszym środkiem
wyrazu artystycznego są tu
efekty światłocieniowe. Głęboki
modelunek został połączony ze
znakomitym oddaniem mistycznego
światła, które pada z góry na
postać Umęczonego i kontrastuje
z sylwetkami tłumu, który jest
pogrążony w cieniu. Akwaforta
o wymiarach ok. 46 x 39 cm
powstała ok. 1653 roku
Rycina „stuguldenowa” to tradycyjny tytuł akwaforty Rembrandta przedstawiającej
Chrystusa uzdrawiającego chorych.
Odnosił się do niesłychanie wysokiej ceny, którą artysta za nią uzyskał. Grafika przedstawia scenę opartą na Ewangelii według św. Mateusza,
w której Chrystus naucza, że łatwiej jest wielbłądowi przejść przez ucho igielne, niż bogatemu uzyskać zbawienie. Rembrandt skontrastował grupę biedaków garnących się do
Chrystusa z postaciami bogatych faryzeuszy, którzy intrygują przeciwko niemu. Po prawej
stronie widać wielbłąda przechodzącego przez bramę.
W Holandii w technice akwaforty szczególnie specjalizował się Rembrandt.
Tworzył
sceny rodzajowe i religijne, znakomite portrety oraz holenderskie pejzaże. Mistrzowsko
operował światłocieniem, a jego grafiki cechowało ogromne bogactwo walorowe. Światło
– podobnie jak w obrazach – miało w nich charakter mistyczny i zdawało się emanować
z przedstawianych postaci. Graficzne portrety indywidualizowały postacie, uwzględniając
ich cechy charakteru i psychikę. Najsłynniejsze grafiki Rembrandta wykonane w technice
akwaforty to: Trzy krzyże, Sprzedawca trucizny na szczury, Autoportret, Trzy drzewa, Uczony
w pracowni (Faust) oraz Chrystus uzdrawiający chorych (rycina „stuguldenowa”)
Miedziorytnictwo rozwijało się nie tylko we Flandrii,
gdzie słynęła z grafik pracownia Petera
Paula Rubensa wydająca ryciny reprodukcyjne o wyjątkowych walorach artystycznych.
Podobnie jak w wieku poprzednim, grafika pełniła funkcję
dydaktyczną, informacyjną
i propagandową. Zwłaszcza ta ostatnia była istotna zarówno dla Kościoła, jak i monarchii
absolutnych. Ugruntował się podział na grafikę autorską i użytkową
akwaforta
Podłożem w akwaforcie była płyta miedziana, którą pokrywało się kwasoodporną powłoką
złożoną z wosku, żywicy i sadzy. Na tak przygotowaną płytę nanoszono rysunek za pomocą
igły akwafortowej. Następnie zanurzano płytę w roztworze kwasu. Partie zarysowane igłą
podlegały trawieniu, co tworzyło rowki na powierzchni metalu. Czynność powtarzano, jeśli
artysta chciał głębiej wyrytować określone partie. Papier, na którym tworzono odbitki,
absorbował wypełniającą rowki farbę drukarską, a linie pogłębione w drugim i trzecim
rytowaniu były na odbitce najciemniejsze
W XVII wieku i na początku XVIII rozwijano technologie graficzne,
był to więc okres
eksperymentów w tej dyscyplinie. Techniki metalowe, które dawały dużo większą możliwość
powielania z jednej matrycy, stopniowo wypierały drzeworyty. Najpopularniejsze stały
się: miedzioryt, jego odmiana sucha igła oraz akwaforta
