Antybiotyki Flashcards
Mechanizmy działania leków przeciw drobnoustrojom:
- zaburzanie podstawowych procesów życiowych związanych z pozyskiwaniem energii (synteza ATP, oddychanie komórkowe)
- zaburzanie procesów związanych z syntezą podstawowych “cegiełek” budujących organizm (aa, cukrów, lipidów)
- zaburzanie procesów związanych z syntezą makrocząsteczek (DNA, białek)
Leki zaburzające podstawowe procesy życiowe związane z pozyskiwaniem energii
- reakcje bardzo podobne do zachodzących w organizmie gospodarza
- niska wybiórczość i wysoka toksyczność
- używane jedynie miejscowo
- oporność wtórna praktycznie nie występuje
Leki zaburzające procesy związane z syntezą podstawowych “cegiełek” budujących organizm
- reakcje podobne do zachodzących w organizmie gospodarza, ale występują różnice w strukturze enzymów i białek oraz nasileniu procesów
- względna wybiórczość
- różnica ilościowa (w zakresie stężeń terapeutycznych preparat działa preferencyjnie na drobnoustrój, ale w większych dawkach na komórki gospodarza)
- oporność wtórna może wystąpić
Leki zaburzające procesy związane z syntezą makrocząsteczek
- reakcje inne niż zachodzące w organizmie gospodarza
- najwyższa wybiórczość
- oporność wtórna występuje
Dysbakteriozy
- dolegliwości wynikające ze zniszczenia naturalnej flory bakteryjnej organizmu i z następujących zakażeń bakteriami opornymi na lek lub grzybami
- są wynikiem stosowania leków o szerokim spektrum
- ciężką i zagrażającą życiu formą dysbakteriozy jest zakażenie Clostridium difficile → rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego
- zapobieganie: probiotyki pomiędzy dawkami antybiotyku
Działanie bakterio-/grzybostatyczne:
- hamuje namnażanie się drobnoustrojów, ale ich nie zabija
* umożliwia układowi immunologicznemu nadążenie za rozwojem infekcji
Działanie bakterio-/grzybobójcze
- bezpośrednio zabijają drobnoustroje
* preferowane u osób z upośledzoną odpornością
Efekt postantybiotykowy
- działanie typu hit and run
- lek po połączeniu z punktem uchwytu wywołuje na tyle trwałe zmiany w organizmie drobnoustroju, że jego stała obecność nie jest konieczna
Działanie bakteriobójcze zależne od stężenia
- skuteczność zależy bezpośrednio od stężenia uzyskanego w okolicy zakażenia
- aktywność leku utrzymuje się długo, nawet jeśli jego stężenie się obniży (efekt postantybiotykowy)
- rzadkie dawkowanie leku (raz dziennie)
Działanie bakteriobójcze zależne od czasu
- drobnoustroje zabijane są wtedy, gdy stężenie leku przekracza MBC
- niezbędna stała obecność leku w odpowiednim stężeniu
- częste dawkowanie leku (3-4 razy dziennie)
MIC
- minimalne stężenie hamujące wzrost drobnoustroju
* minimal inhibitory concetration
MBC
- minimalne stężenie zabijające drobnoustrój
* minimal bactericidal concetration
Rodzaje oporności drobnoustrojów na działanie leków
pierwotna (naturalna) lub wtórna (nabyta)
Oporność pierwotna
- oporność naturalna
* organizy przed podjęciem leczenia są niewrażliwe na dany lek
Oporność wtórna
- oporność nabyta
- oporność pojawia się w czasie terapii na skutek mutacji lub nabycia genów oporności od innych drobnoustrojów oraz selekcji organizmów opornych
Drogi wymiany genów oporności między bakteriami
- koniugacja
- transdukcja
- transformacja
Koniugacja
- bezpośredni kontakt bakterii w obrębie jednego gatunku lub międzygatunkowo, w czasie którego dochodzi do wymiany chromosomalnego lub pozachromosomalnego materiału genetycznego
- najważniejszy mechanizm wymiany genów oporności
- typowo zachodzi w gęsto zasiedlonych niszach ekologicznych
Transdukcja
- DNA plazmidu jest wbudowywane i przenoszone przez wirusa lub faga pomiędzy bakteriami tego samego gatunku
- bierze udział w szerzeniu się oporności w obrębie gronkowców i paciorkowców
Transformacja
- bakterie wychwytują i wbudowują DNA obecny w otoczeniu
* mechanizm wymiany genów oporności mało istotny klinicznie
Biochemiczne podłoże oporności:
- wytwarzanie enzymów inaktywujących lek
- produkowanie enzymów modyfikujących niepodatną na rozkład cząsteczkę antybiotyku
- zmiana molekularnego punktu uchwytu dla danej substancji terapeutycznej
- zaburzenie przenikania leku do drobnoustroju
- pojawienie się mechanizmów aktywnego wyrzutu leków w drobnoustroju
- zmiana metabolizmu
Oporność krzyżowa
występuje gdy drobnoustroje wykazują oporność na co najmniej dwa leki o pokrewnej budowie chemicznej i/lub wykazujące taki sam mechanizm działania
Rodzaje oporności krzyżowej
- obustronna (bakterie oporne na jeden lek z grupy tetracyklin są zawsze oporne na wszystkie inne z tej grupy)
- jednostronna (bakterie oporne na amikacynę są zawsze oporne na gentamycynę, ale nie wszystkie szczepy oporne na gentamycynę wykazują oporność na amikacynę)
Biofilm
- kolonia drobnoustrojów zróżnicowanych pod względem cech metabolizmu i funkcji, współpracujących między sobą, zawartych w macierzy wytwarzanych przez siebie zewnątrzkomórkowych polisacharydów tworzących złożoną, często zwartą oraz trudną do usunięcia trójwymiarową strukturę
- zapewnia bakteriom ochronę przed lekami i układem immunologicznym
Pochodne nitrofuranu - przedstawiciele
- furagina
- nifuroksazyd
- furazolidon
- nifurzyd
- nitrofural
- nitrofurantoina
Pochodne nitrofuranu - mechanizm działania
- bakteriostatyczne (w większych stężeniach bakteriobójcze)
- uwalnianie wolnych rodników nitrowych → uszkadzanie DNA i białek
- hamowanie enzymów przemian węglowodanów
Pochodne nitrofuranu - spektrum
- bakterie G(+) i G(-)
- grzyby
- pierwotniaki
- szerokie
- nie przejawiają aktywności wobec Pseudosomonas aeruginosa i Acinetobacter spp.
Pochodne nitrofuranu - gatunki oporne
- Pseudomonas aeruginosa
* Acinetobacter spp.
Przeciwwskazania do stosowania pochodnych nitrofuranu
- kobiety w ciąży
- niemowlęta
- niewydolność wątroby
- niewydolność nerek
Pochodne nitrofuranu - oporność wtórna
praktycznie nie występuje
Furagina
- pochodna nitrofuranu
- wchłania się z przewodu pokarmowego
- od razu jest wydalana z moczem i nie uzyskuje w tkankach stężeń umożliwiających działanie
Furagina - zastosowanie
- niepowikłane (niewystępujące na tle wady anatomicznej) zakażenia prostaty
- zakażenia dróg moczowych niewywołane przez “trudne” bakterie
Nifuroksazyd
- pochodna nitrofuranu
* nie wchłania się z przewodu pokarmowego
Nifuroksazyd - zastosowanie
- ostre biegunki
- salmonelloza
- giardiaza
Pochodne nitroimidazolu - przedstawiciele
• metronidazol
- tynidazol
- nimorazol
- ornidazol
Pochodne nitroimidazolu - charakterystyka
- dobrze wchłaniają się z przewodu pokarmowego
- penetrują do wszystkich tkanek, w tym OUN
- wydalane są głównie w postaci niezmienionej przez nerki
- wzmacniają działanie doustnych antykoagulantów
Metronidazol - mechanizm działania
uwalnianie wolnych rodników nitrowych → uszkadzanie DNA i białek (redukcja zachodzi najłatwiej przy małej ilości tlenu)
Metronidazol - spektrum
- większość bakterii beztlenowych
* pierwotniaki beztlenowe (rzęsistek pochwowy, pełzak czerwonki)
Metronidazol - oporność wtórna
może występować w przypadku bakterii i rzadziej w przypadku pierwotniaków
Metronidazol - zastosowanie
- zakażenia beztlenowcami
- zakażenia przyzębia
- eradykacja Helicobacter pylori
- rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego
- colitis ulcerosa, choroba Leśniowskiego-Crohna
- trądzik różowaty, mieszane zapalenia skóry
- rzęsistkowica, giardiaza, amebioza
Metronidazol - działania niepożądane
- metaliczny smak w ustach, nudności i wymioty, biegunka, obłożony język, zapalenie trzustki
- zaburzenia neurologiczne
- zaburzenia hematologiczne
- reakcja disulfiramowa
- brązowe zabarwienie moczu
Metronidazol - przeciwwskazania
- noworodki
- kobiety karmiące
- I trymestr ciąży (użycie w absolutnej konieczności w II i III trymestrze)
Kwas foliowy dla bakterii
- potrzebny do syntezy tymidylanu i zasad purynowych (składników DNA)
- syntetyzują go de novo z PABA (kwasu para-aminobenzoesowego), pterydyny i kwasu glutaminowego
- nie potrafią pobierać gotowego tetrahydrofolianu z otoczenia (jak komórki człowieka)
Sulfonamidy - mechanizm działania
- podobieństwo do PABA → kompetycyjne hamowanie syntazy dihydrofolianu → hamowanie syntezy tetrahydrofolianu na 1. etapie
- bakteriostatyczne
Sulfonamidy - mechanizmy oporności
- nadprodukcja PABA
- mutacja syntazy dihydrofolianu
- zmniejszenie przepuszczalności błony bakterii dla leków
Sulfonamidy - spektrum
- bakterie G(+) i G(-)
- chlamydie
- pierwotniaki
- grzyby
• szerokie
Sulfonamidy - zastosowanie
• ogólnie: ∙ jaglica • miejscowo: ∙ jaglica ∙ bakteryjne zapalenie spojówek ∙ zakażenia skóry ∙ oczyszczanie przewodu pokarmowego przed operacją
Sulfonamidy - gatunki oporne
- bakterie beztlenowe
- rodzaje: Pseudomonas, Proteus, Serratia, Treponema
- mikoplazmy
Sulfonamidy - interakcje
• silne wiązanie się z białkami osocza: ∙ ↑ działania leków hipoglikemizujących ∙ ↑ działania doustnych koagulantów • pogłębianie toksyczności metotreksatu • ich działanie jest niwelowane przez prokainę i tetrakainę (są metabolizowane do PABA) • obecność ropy osłabia ich działanie • sulfonamidy stymulują wzrost riketsji • krzyżowa alergia z diretykami pętlowymi, tiazydowymi, pochodnymi sulfonylomocznika i diazoksydem
Sulfonamidy - działania niepożądane
- reakcje alergiczne
- zmiany skórne
- zaburzenia ze strony przewodu pokarmowego
- zaburzenia związane z układem moczowym
- zaburzenia hematologiczne
- zaburzenia psychiczne, zapalenia stawów, spojówek, wątroby
Sulfonamidy - wydalanie
w postaci niezmienionej lub jako acetylowane i glukuronidowane pochodne z moczem (w kwaśnym pH może dojść do krystalurii)
Zapobieganie uszkodzeniu szpiku przez sulfonamidy
podawanie kwasu folinowego lub kwasu lewofolinowego
Mafenid - swoiste działania niepożądane
hamowanie AW → kwasica metaboliczna
Sulfonamidy - przeciwwskazania
- III trymestr ciąży (→ żółtaczka jąder podkorowych)
* niedobór dehydrogenazy G6P (→ niedokrwistość hemolityczna)
Inhibitory reduktazy dihydrofolianu - przedstawiciele
• trimetoprym
- pirymetamina
- iklaprym
Inhibitory reduktazy dihydrofolianu - mechanizm działania
niekompetycyjne hamowanie reduktazy dihydrofolianu → hamowanie syntezy tetrahydrofolianu na 2. etapie
Korzyści z połączenia sulfonamidu z inhibitorem reduktazy dihydrofolianu
- efekt synergistyczny
* połączenie to wobec niektórych drobnoustrojów ma działanie bakteriobójcze, a nie jedynie bakteriostatyczne
Trimetoprym
- inhibitor reduktazy dihydrofolianu
- podany doustnie dobrze się wchłania
- penetruje do wszystkich tkanek, w tym OUN
- kumuluje się w prostacie i wydzielinie pochwowej
- stosowany samodzielnie w ZUM
- najczęściej łączony z sulfametoksazolem (→ ko-trymoksazol)
Trimetoprym - mechanizmy oporności
- spadek przepuszczalności ściany komórkowej
- nadprodukcja DHFR
- mutacja DHFR
Trimetoprym - działania niepożądane
- nudności i wymioty
- wysypka
- niedokrwistość megaloblastyczna
- leukopenia
Połączenia sulfonamidów z inhibitorami DHFR
• sulfametoksazol + trimetoprym (Ko-trymoksazol)
- sulfadiazyna + pirymetamina
- sulfadoksyna + pirymetamina (Fansidar)
Ko-trymoksazol
- sulfametoksazol + trimetoprym (5:1)
- większa skuteczność i szersze spektrum działania niż każdy ze skłądników preparatu z osobna
- podawany doustnie lub dożylnie (w ciężkich zakażeniach)
- wiele opornych szczepów
Ko-trymoksazol - zastosowanie
∙ ZUM
∙ zakażenia Shigella i Salmonella
∙ zakażenie Pneumocystis jiroveci
Ko-trymoksazol - przeciwwskazania
- niewydolność nerek
- niewydolność wątroby
- nadwrażliwość na sulfonamidy
- kobiety w ciąży
Inhibitory gyrazy - mechanizm działania
• działanie bakteriobójcze:
∙ hamowanie podjednostki A topoizomerazy II
∙ hamowanie topoizomerazy IV
• efekt postantybiotykowy
Podział inhibitorów gyrazy
- I grupa (chinolony)
- II grupa (fluorochinolony)
- III grupa (fluorochinolony o rozszerzonym działaniu)
Drogi podania inhibitorów gyrazy
- doustnie
- dożylnie
- miejscowo
I grupa chinolonów - przedstawiciele
• kwas nalidyksowy
- kwas pipemidowy
- enoksacyna
- norfloksacyna
I grupa chinolonów - charakterystyka
• wąskie spektrum:
∙ Enterobacteriaceae
∙ Pseudomonas aeruginosa (z wyjątkiem kwasu nalidyksowego)
• szybko wydalane z moczem, nie osiągają w tkankach odpowiednich stężeń
• stosowane w niepowikłanych ZUM
Chinolon I grupy, który nie działa na Pseudomonas aeruginosa
kwas nalidyksowy
Cechy charakterystyczne fluorochinolonów
- wartościowe preparaty
- dobra biodostępność po podaniu doustnym
- szeroka dystrybucja w tkankach
- kumulacja w prostacie
- częściowa oporność krzyżowa między fluorochinolonami
Fluorochinolony - przeciwwskazania
- zakażenia MRSA, VRE, Listeria monocytegenes
- kobiety w ciąży
- <18 r.ż. (wyjątki: mukowiscydoza, zakażenie Pseudomonas aeruginosa)
- szczególna ostrożność u pacjentów z hipokaliemią, stosujących środki antyarytmiczne klasy IA i III oraz inne leki przedłużające odstęp QTc
Fluorochinolony - działania niepożądane
- dobrze tolerowane
- zaburzenia żołądkowo-jelitowe
- zaburzenia OUN
- uszkadzanie chrząstek wzrostowych
- tendinitis, pękanie ścięgien
- fototoksyczność
- wydłużenie QTc, działanie proarytmiczne
Fluorochinolony - interakcje
- antybiotyki β-laktamowe nasilają ich działanie
- leki zobojętniające upośledzają ich wchłanianie
- w połączeniu z NLPZ (oprócz aspiryny) mogą wystąpić drgawki
- hamowanie metabolizmu teofiliny oraz benzodiazepin → ryzyko zatrucia
- z pochodnymi nitrofuranu i norfloksacyną wzajemnie zmniejszają swoją skuteczność
- należy zachować ostrożność w przypadku hipokaliemii, stosowania leków antyarytmicznych klasy Ia i III, leków wydłużających QTc
II grupa chinolonów - przedstawiciele
• cyprofloksacyna
- pefloksacyna
- ofloksacyna
II grupa chinolonów - spektrum
- szersze spektrum niż chinolony I grupy
- Haemophilus
- Salmonella
- Enterobacteriaceae
- gonokoki
- Pseudosomonas aeruginosa (jedynie cyprofloksacyna)
II grupa chinolonów - zastosowanie
- powikłane ZUM (drugi rzut)
- przewlekłe zapalenie prostaty
- zakażenia w przebiegu mukowiscydozy
- biegunka podróżnych, dur brzuszny, salmonellozy
- wąglik
- zakażenia kości, stawów, skóry, tkanki podskórnej
- zapalenie otrzewnej, OZT (w skojarzeniu z metronidazolem)
- niepowikłana rzeżączka i chlamydiowe zakażenia dróg moczowo-płciowych
Chinolon II grupy, który działa na Pseudomonas aeruginosa
cyprofloksacyna
Fluorochinolony - oporność wtórna
- częściowa oporność krzyżowa
- najczęściej w przypadku Pseudosomonas aeruginosa, Serratia i gronkowców
- szczepy oporne: MRSA, VRE oraz Listeria monocytogenes
Fluorochinolony - mechanizmy oporności
- mutacja i zmiana struktury gyrazy
* pompa wyrzucająca leki poza organizm bakterii
Chinolony III grupy - przedstawiciele
- lewofloksacyna
- moksyfloksacyna
- lomefloksacyna
- gemifloksacyna
- bezyfloksacyna
Chinolony III grupy - spektrum
- Haemophilus
- Enterobacteriaceae
- gonokoki
- gronkowce
- paciorkowce
- Legionella spp.
- Pseudomonas aeruginosa (słabiej niż cyprofloksacyna)
Chinolony III grupy - zastosowanie
- zaostrzenie przewlekłego zapalenia oskrzeli
- pozaszpitalne zapalenie płuc
- szpitalne zapalenie płuc (jedynie lewofloksacyna)
- ostre zapalenie zatok
- niepowikłane zakażenia skóry i tkanki podskórnej
Mechanizm działania antybiotyków β-laktamowych
- bakteriobójcze
* hamowanie syntezy peptydoglikanu na etapie transpeptydylacji dzięki wiązaniu się z PBP
PBP
- Penicillin-Binding Proteins
- białka biorące udział w syntezie peptydoglikanu ściany komórkowej bakterii
- antybiotyki β-laktamowe nieodwracalnie blokują centrum aktywne PBP
Mechanizm inaktywacji antybiotyków β-laktamowych
hydroliza czteroczłonowego pierścienia β-laktamowego przez β-laktamazy
Skutki działania antybiotyków β-laktamowych na bakterie Gram-dodatnie
- odwarstwienie grubej ściany od błony komórkowej → liza osmotyczna bakterii
- z reguły (są wyjątki) antybiotyki β-laktamowe wykazują większą aktywność wobec bakterii Gram-dodatnich
Skutki działania antybiotyków β-laktamowych na bakterie Gram-ujemne
- zahamowanie syntezy ściany komórkowej
- aktywacja autolizyn
- stymulacja powstawania holin → dziurawienie błony komórkowej
- z reguły (są wyjątki) antybiotyki β-laktamowe wykazują większą aktywność wobec bakterii Gram-dodatnich
Holiny
• peptydy dziurawiące błonę komórkową bakterii
• skutki ich działania:
∙ zaburzenie gospodarki elektrolitowej
∙ wypływ hydrolaz mureiny w okolicę ściany komórkowej
Poryny bakterii Gram-ujemnych
- kanały w błonie zewnętrznej bakterii
* antybiotyki muszą przez nie przejść
Wobec której grupy bakterii antybiotyki β-laktamowe wykazują z reguły większą aktywność?
wobec bakterii Gram-dodatnich
Antybiotyki β-laktamowe: bakteriobójcze czy bakteriostatyczne?
- bakteriobójcze
* wyjątek: bakteriostatyczne działanie benzylopenicyliny na Enterococcus faecalis
Antybiotyki β-laktamowe w obecności antybiotyków bakteriostatycznych
antybiotyki β-laktamowe działają tylko na bakterie w fazie wzrostu i rozmnażanie (gdy budują ścianę), zatem w obecności antybiotyków bakteriostatycznych nie będą działać
Antybiotyki β-laktamowe mają działanie zależne od czasu czy od stężenia?
efekt bakteriobójczy zależny od czasu (podawane 2-4 razy na dobę)
Antybiotyki β-laktamowe - mechanizmy oporności
- wytwarzanie β-laktamaz
- mutacja PBP
- zaburzenie przedostawania się leku do PBP
- aktywne wypompowywanie leku z drobnoustroju
- inne mechanizmy
Które bakterie wytwarzają β-laktamazy?
- Gram-ujemne
* spośród Gram-dodatnich jedynie gronkowce
Antybiotyki β-laktamowe - bezpieczeństwo stosowania
- leki mało toksyczne
- najbezpieczniejsze: penicyliny naturalne, aminopenicyliny i większość cefalosporyn
- penicyliny i cefalosporyny mogą wywoływać alergię
Podział antybiotyków β-laktamowych
- penicyliny
- cefalosporyny
- karbapenemy
- monobaktamy
Podział penicylin
- penicyliny naturalne
- penicyliny półsyntetyczne przeciwgronkowcowe
- aminopenicyliny
- karboksypenicyliny
- ureidopenicyliny
- połączenia penicylin z inhibitorami β-laktamaz
Penicyliny - alergia
w całej grupie penicylin występuje alergia krzyżowa
Penicyliny naturalne - przedstawiciele
- benzylopenicylina
- benzylopenicylina prokainowa
- benzylopenicylina benzatynowa
- fenoksymetylopenicylina
Benzylopenicylina
- penicylina G
- penicylina naturalna
- podawana domięśniowo lub dożylnie
- dobrze penetruje do większości tkanek, z wyjątkiem: OUN (przenika w czasie zapalenia), cieczy wodnistej oka,płodu i pokarmu kobiecego
- wydalana przez nerki
- duże dawki mogą prowadzić do przeciążenia sodem lub potasem
- duże dawki podaje się dożylnie w zatruciu muchomorem sromotnikowym
Inna nazwa benzylopenicyliny
Penicylina G
Benzylopenicylina - interakcje
- z aminoglikozydami (in vitro inaktywacja, in vivo działanie synergistycznie)
- probenecyd zmniejsza wydalanie z moczem
- NLPZ działają jak probenceyd, ale słabiej
- silnie wiąże się z białkami osocza
Benzylopenicylina - dawkowanie
4-6 razy na dobę domięśniowo lub dożylnie
Do jakich tkanek NIE penetruje penicylina G?
- OUN (przenika w czasie zapalenia)
- cieczy wodnistej oka
- płodu
- pokarmu kobiecego
Benzylopenicylina prokainowa
- penicylina naturalna
- połączenie benzylopenicyliny i prokainy
- omyłkowe podanie dożylne → zespół Hoigné
- przed zastosowaniem wskazana jest próba uczuleniowa
Benzylopenicylina prokainowa - dawkowanie
podawana domięśniowo 2x dziennie
Benzylopenicylina benzatynowa
- penicylina naturalna
* wykazuje powolne uwalnianie
Benzylopenicylina prokainowa - zastosowanie
- rzadko stosowana
- profilaktyka choroby reumatycznej u dzieci
- zakaz podawania ambulatoryjnego
Benzylopenicylina benzatynowa - zastosowanie
- rzadko stosowana
* profilaktyka choroby reumatycznej u dzieci
Benzylopenicylina benzatynowa - dawkowanie
podawana domięśniowo raz na 2-4 tygodnie
Fenoksymetylopenicylina
- penicylina naturalna
- nie wchłania się całkowicie - działa dość słabo
- zastosowanie: płonica, zakażenia górnych dróg oddechowych
Fenoksymetylopenicylina - dawkowanie
podawana doustnie 2-4x dziennie
Inna nazwa fenoksymetylopenicyliny
Penicylina V
Penicyliny naturalne - spektrum
- wąskie
- paciorkowce
- Actinomyces sp.
- Neisseria meningitidis
- Treponema pallidum
- Bacillus anthracis
- Listeria monocytogenes
- bakterie beztlenowe
Penicyliny naturalne - szczepy oporne
- Neisseria gonorrhoeae
- gronkowce
- bakterie Gram-ujemne
Penicyliny naturalne - zastosowanie
- infekcje paciorkowcowe (angina, róża, ropnie, płonica)
- promienica
- infekcje meningokokowe (penicyliny naturalne przenikają do OUN tylko w przypadku stanu zapalnego opon mózgowo-rdzeniowych)
- infekcje bakteriami beztlenowymi
- wąglik
Penicyliny naturalne - działania niepożądane
- reakcje uczuleniowe
- niedokrwistość hemolityczna, małopłytkowość
- drgawki (pobudzenie NMDA, hamowanie GABA A)
- reakcja Jarischa-Herxheimera
- zespół Nicolau
- zespół Hoigné
- przeciążenie sodem, potasem
Zalety penicylin naturalnych
- niska toksyczność
- możliwość stosowania u kobiet w ciąży
- działanie bakteriobójcze
- dobra penetracja do tkanek (zwłaszcza w czasie zapalenia)
Wady penicylin naturalnych
- wrażliwość na rozkład przez β-laktamazy → wiele szczepów opornych
- działanie zależne od czasu → konieczność częstego podawania
- częste reakcje uczuleniowe
Próba uczuleniowa na β-laktamy
u każdego chorego, u którego planuje się pozajelitowe użycie penicylin naturalnych, półsyntetycznych lub karbapenemów, powinno się wykonać próbę uczuleniową
Przeciwwskazanie do próby uczuleniowej na β-laktamy
- wywiad wskazujący na przebycie polekowego zespołu Stevensa-Johnsona czy zespołu Lyella
- 4 tygodnie po stosowaniu przeciwhistaminików
- silny dermografizm
Penicyliny półsyntetyczne przeciwgronkowcowe - przedstawiciele
• kloksacylina
- metycylina
- oksacylina
- flukloksacylina
- dikloksacylina
Penicyliny półsyntetyczne przeciwgronkowcowe - zastosowanie
- infekcje gronkowcami wytwarzającymi β-laktamazy (jeśli szczep jest wrażliwy na benzylopenicyline, to należy ją preferować w leczeniu)
- infekcje wrażliwymi paciorkowcami
Penicyliny półsyntetyczne przeciwgronkowcowe - szczepy oporne
- MRSA
- enterokoki
- Listeria sp.
Penicyliny półsyntetyczne przeciwgronkowcowe - działania niepożądane
- reakcje alergiczne (rzadziej niż w przypadku benzylopenicyliny)
- zaburzenia żołądkowo-jelitowe
- po podaniu dożylnym: zapalenie żyły, eozynofilia, gorączka
Aminopenicyliny - przedstawiciele
- amoksycylina
* ampicylina
Amoksycylina
- aminopenicylina
- podawana doustnie, domięśniowo, dożylnie
- dobrze się wchłania, posiłek nie ma wpływu
Amoksycylina - zastosowanie
- ostre zapalenie zatok (pierwszy rzut)
- zapalenie ucha środkowego (pierwszy rzut)
- paciorkowcowe zapalenie gardła
- pozaszpitalne zapalenie płuc
- zaostrzenie POChP
- enterokokowe ZUM
- eradykacja Helicobacter pylori (w skojarzeniu z metronidazolem lub klarytromycyną)
Ampicylina
- aminopenicylina
- podawana doustnie, dożylnie
- wchłania się gorzej od amoksycyliny, posiłek hamuje
Ampicylina - zastosowanie
- dożylnie w zakażeniu Listeria monocytogenes, enterokokami (w skojarzeniu z aminoglikozydem)
- niekiedy w durze brzusznym, salmonellozie (choć może spowodować bezobjawowe nosicielstwo)
Aminopenicyliny - spektrum
- szerokie
- bakterie G(+)
- bakterie G(-) niewytwarzające β-laktamaz
Aminopenicyliny - działania niepożądane
- mało toksyczne
- typowe dla penicylin naturalnych
- reakcje uczuleniowe
- dysbakteriozy
- osutka plamisto-grudkowa
- rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego
Ampicylina - szczepy oporne
- Pseudosomonas
- Actinobacter
- Serratia
- Proteus
- Enterobacter
- Klebsiella
Ureidopenicyliny - przedstawiciele
• azlocylina
- mezlocylina
- piperacylina
Ureidopenicyliny - spektrum
- bardzo szerokie
- bakterie G(+)
- bakterie G(-) - zwłaszcza Pseudosomonas aeruginosa i enterokoki
Ureidopenicyliny - szczepy oporne
- chlamydie
- mikoplazmy
- Enterococcus faecium
Ureidopenicyliny
- leki o bardzo szerokim spektrum
- działają na Pseudosomonas aeruginosa i enterokoki
- często stosowane łącznie z aminoglikozydami lub fluorochinolonami
Ureidopenicyliny - zastosowanie
ciężkie zakażenia szpitalne wywołane przez Pseudosomonas aeruginosa lub Klebsiella pneumoniae
Ureidopenicyliny - działania niepożądane
- większa toksyczność
- reakcje alergiczne
- reakcje w miejscu podania
- hipokaliemia
- zaburzenia żołądkowo-jelitowe
- zaburzenia pracy nerek
- zaburzenia OUN
- zaburzenia hematologiczne
- zespół Stevensa-Johnsona
Karboksypenicyliny - przedstawiciele
- tykarcylina
* karbenicylina
Karboksypenicyliny - zastosowanie
ciężkie zakażenia szpitalne
Karboksypenicyliny - działania niepożądane
- reakcje alergiczne
- gorączka, eozynofilia, małopłytkowość, neutropenia
- hipokaliemia, hipomagnezemia
- zaburzenia żołądkowo-jelitowe
- drgawki
Tykarcylina
- karboksypenicylina
- wrażliwa na rozkład przez β-laktamazy (dlatego podaje się ją w skojarzeniu z kwasem klawulonowym)
- aktywniejsza wobec Pseudosomonas i Proteus niż karbenicylina
Inhibitory β-laktamaz - przedstawiciele
• kwas klawulanowy
- sulbaktam
- tazobaktam
- awibaktam
- relebaktam
Inhibitory β-laktamaz - działanie
- hamują β-laktamazy, rozszerzając spektrum działania penicylin
- β-laktamazy klasy A są najsilniej blokowane
- β-laktamazy klasy C są słabo hamowane
- same nie mają znaczących właściwości p-bakteryjnych