10. zaburzenia konwersyjne i dysocjacyjne Flashcards
w ICD 10:
obie grupy połączono i zaklasyfikowano jako F44 - zaburzenia dysocjacyjne
w DSM-5
grupy tych zaburzeń są rozdzielone
zaburzenia konwersyjne
objawy neurologiczne przy braku schorzeń neurologicznych lub nieproporcjonalne do nasilenia choroby
- zaburzenia czucia - całkowite lub częściowe nieodczuwanie wrażeń
- zaburzenia ruchu lub dysfunkcje ruchowe
- objawy o bardzo zróżnicowanym charakterze
- stresowe czynniki wyzwalające, ale późniejszy przebieg jest różny
- często osobowość histrioniczna
- początek najczęściej w okresie dojrzewania i wczesnej młodości
- aktualne stresy, przebyte traumy - powszechne ale nie stanowią czynnika diagnostycznego
- konieczne badanie neurologiczne
astazja
niemożność utrzymania pozycji stojącej
abazja
niemożność wykonywania ruchów
afonia
utrata głosu
leczenie zaburzeń konwersyjnych:
- głównie osychoterapia
- rehabilitacja ruchowa w przypadku wtórnych zaników mięśniowych
- konieczne badanie neurologiczne
dysocjacja
blokowanie dopływu zagrażających informacji; w skrajnych przypadkach osoba przyjmuje nową tożsamość
dysocjacja (Spiegel, Cardena)
zaburzenia dysocjacyjne to obrona przed nietolerowanym lękiem i innymi trudnymi przeżyciami powstałymi w sytuacji traumatycznej
amnezja (występowanie)
7% populacji
depresonalizacja (występowanie)
1% populacji
osobowość mnoga (występowanie)
1,5% populacji
objawy dysocjacyjne:
- w zakresie poszczególnych czynności psychicznych - zaburzenia pamięci
- złożone czynności psychiczne - scena, trans, opętanie, pseudodemencja
- zaburzenia świadomości - fuga, zespół Gansera, puerylizm
zaburzenia dysocjacyjne:
- amnezja (tylko pamięć autobiograficzna)
- fuga - amnezja + nieświadome podróże
- scena - gwałtowne wybuchy słabo kontrolowanych zachowań
- trans - utrata kontroli nad rytmicznym symbolicznym zachowaniem
- opętanie - poczucie owładnięcia przez obcą istotę
amnezja dysocjacyjna
- jeden lub więcej epizodów niezdolności przypomnienia sobie ważnych informacji dotyczących własnej osoby po traumatycznej sytuacji
- zaburzenia nie trwają wyłącznie w okresie trwania dysocjacyjnych zaburzeń tożsamości, fugi, PTSD i nie są skutkiem działania fizjologicznego lub substancji
główna zasada leczenia zaburzeń dysocjacyjnych:
przywrócenie do świadomości przykrych emocji doznanych podczas traumy
dyssocjacyjne zaburzenia tożsamości (zaburzenia osobowości wielorakiej)
występowanie przynajmniej dwóch tożsamości
dyssocjacyjne zaburzenie tożsamości - etiologia:
Coons: uraz emocjonalny między 4 a 6 rokiem życia, 97% osób z zaburzeniem było maltretowanych w dzieciństwie
Bliss: zaburzenie rozwija się w trzech etapach:
1. dziecko stosuje obronę przed przykrością i lękiem związanym z urazem
2. dziecko szczególnie podatne na autohipnozy tworzy odrębną osobowość
3. dziecko niepodatne na autohipnozę używa innych strategii obronnych
terapia zaburzeń dyssocjacyjnych tożsamości:
- psychoanaliza i terapia poznawcza (u połowy pacjentów po 2 latach redukcja objawów dysocjacyjnych)
- Ross: celem terapii integracja kilku tożsamości
- pomoc w zrozumieniu, że tożsamości są wytworzone przez samego pacjenta
- nieużywanie imion tożsamości!
- traktowanie tożsamości ze zrozumieniem