Gienkologia 6 Flashcards
Anatomia położnicza. Poród prawidłowy. Poród nieprawidłowy. Poród patologiczny
Przestrzeń wchodu (wchód miednicy)
1) Jest ograniczona przez dwie równoległe płaszczyzny.
2) Górna płaszczyzna wchodu biegnie przez guzki łonowe i wzgórek kości krzyżowej.
3) Dolna płaszczyzna wchodu biegnie przez przez kresę graniczną.
4) Ma kształt poprzecznie owalny.
Przestrzenie miednicy na obrazku
Kresa graniczna
= kresa łukowata + wzgórek kości krzyżowej (promontorium) + grzebień kości łonowej.
Przestrzeń próżni
Dolne ograniczenie – płaszczyzna próżni, która biegnie przez:
wewnętrzną powierzchnię spojenia łonowego,
środek S3 i panewkę stawu biodrowego.
Przestrzeń cieśni
Poniżej przestrzeni próżni znajduje się cieśń
ograniczona od dołu przez płaszczyznę cieśni.
Płaszczyzna cieśni wyznaczona jest przez dolny brzeg spojenia łonowego,
kolce kulszowe i staw krzyżowo-guziczny.
Przestrzeń wychodu
Dwie trójkątne, prawie prostopadłe płaszczyzny.
Przedni trójkąt – guzy kulszowe, łuk łonowy oraz wierzchołek kąta podłonowego.
Tylny trójkąt – guzy kulszowe, więzadła krzyżowo-guzowe i zakończenie kości guzicznej.
Ma kształt podłużnie owalny.
Sprzężna prawdziwa
Sprzężna wejścia, coniugata vera –
najkrótsza odległość między wewnętrzną powierzchnią
spojenia łonowego ze środkiem promontorium:
~10–11 cm.
Sprzężne na obrazku
Sprzężna przekątna
Coniugata diagonalis –
między dolnym brzegiem spojenia łonowego a promontorium:
~12–13 cm.
Wyznaczana w praktyce, w badaniu ręcznym. Po odjęciu od niej 1,5–2 cm
otrzymujemy wymiar sprzężnej prawdziwej.
Sprzężna zewnętrzna
Między środkiem górnego brzegu spojenia łonowego
a zagłębieniem między L3–L4 – możliwa do zmierzenia miednicomierzem:
~20 cm.
Wymiar międzykolcowy
Między kolcami biodrowymi przednimi górnymi:
25–26 cm.
Wymiary miednicy na zdjęciu
Wymiar międzygrzebieniowy
Między najbardziej wystającymi punktami grzebieni biodrowych:
28–29 cm.
Wymiar międzykrętarzowy
Między najbardziej odległymi punktami krętarzy większych:
31–32 cm
Wymiary płaszczyzn miednicy
Jak zbieramy wymiary miednicy
na podstawie stosunku wymiarów zewnętrznych miednicy dokonujemy pewnego szacowania.
Różnica pomiędzy wymiarami międzykolcowym a międzygrzebieniowym powinna wynosić 3 cm.
Jeżeli różnica ta wynosi 1–1,5 cm, obie wartości są równe lub wymiar międzygrzebieniowy
jest mniejszy od międzykolcowego, to jest to tzw. miednica płaska.
Jeżeli wszystkie wymiary są mniejsze niż prawidłowe,
to jest to miednica ogólnie ścieśniona.
Czworobok Michaelisa:
1) Wyznaczany jest przez położników.
2) Umowny czworobok na plecach ciężarnej.
3) Okolica lędźwiowo-krzyżowa.
Symetria lub asymetria czworoboku pośrednio świadczy
o budowie miednicy kostnej i jej ewentualnych wadach.
Czworobok Michaelisa:
na zdjęciu
Typy miednic o prawidłowej budowie według Caldwella i Moloya
Miednica gynekoidalna
1) Okrągły lub lekko owalny wchód.
2) Wymiar poprzeczny > prosty.
3) Kifoza krzyżowa.
4) Szeroki łuk podłonowy.
5) Zagłębienie krzyżowo-biodrowe obszerne.
Miednica antropoidalna
1) Eliptyczny wchód ze zwiększonym wymiarem prostym.
2) Wąska kość krzyżowa, nachylona ku tyłowi.
3) Zagłębienie krzyżowo-biodrowe obszerne.
4) Łuk podłonowy zwykle szeroki.
Miednica platypeloidalna
1) Eliptyczny wchód ze zwiększonym wymiarem poprzecznym
i zmniejszonym prostym oraz skośnym.
2) Kość krzyżowa nachylona ku przodowi.
3) Zagłębienie krzyżowo-biodrowe wąskie.
4) Szeroki łuk podłonowy.
Miednica androidalna
1) Trójkątny wchód z podstawą na kości krzyżowej.
2) Kość krzyżowa płaska, nachylona ku przodowi.
3) Zagłębienie wąskie.
4) Ostry łuk podłonowy.
5) Wystające kości kulszowe.
Dno miednicy
Ma kształt czworoboku o wierzchołkach:
spojenie łonowe, wierzchołek kości guzicznej, oba guzy kulszowe.
Linia międzykulszowa dzieli dno na dwie części: okolicę moczowo-płciową i odbytową.
Zamknięte jest przez dwie płyty mięśniowe:
– przeponę miednicy,
– przeponę moczowo-płciową.
Przepona miednicy
Zamyka całe wyjście miednicy z wyjątkiem małego przedniego odcinka,
przez który przechodzi cewka moczowa i pochwa.
Składa się z:
– mięśnia guzicznego,
– mięśnia dźwigacza odbytu (parzysty, trzyczęściowy mięsień dna miednicy, przedzielony przez cewkę moczową, pochwę i odbytnicę).
Przepona miednicy – Funkcje
1) Stabilizacja środka ścięgnistego krocza.
2) Wspomaganie funkcjonowania zwieraczy pochwy i odbytu.
3) Podtrzymywanie narządów leżących wewnątrzotrzewnowo.
4) Przeciwstawianie się obciążeniu spowodowanemu
przez wzrost ciśnienia śródbrzusznego.
Przepona moczowo-płciowa
Mięśnie tworzące przeponę moczowo-płciową:
– m. zwieracz cewki moczowej,
– m. poprzeczny głęboki krocza.
Od zewnątrz wzmacnia ją warstwa mięśniowa powierzchowna utworzona przez m. kulszowo-jamisty oraz środek ścięgnisty: m. poprzeczny krocza powierzchowny, m. opuszkowo-gąbczasty, m. zwieracz odbytu zewnętrzny (stanowi wzmocnienie dna miednicy, jednak ze względu na ograniczoną rozciągliwość
jest miejscem powstawania pęknięć krocza podczas porodu).
Anatomia płodu – Części
1) Części duże – główka, bark, miednica.
2) Części małe/drobne – kończyny, pępowina.
Anatomia płodu – Obwody
1) Obwód barków: 32 cm.
2) Obwód miednicy 27 cm.
3) Obwód podpotyliczno-ciemieniowy 32 cm (średnica 9,5 cm).
4) Obwód czołowo-potyliczny: 34 cm (średnica 12 cm).
5) Obwód bródkowo-potyliczny: 35 cm (średnica 13,5 cm).
Anatomia płodu – Obwody
Poród prawidłowy
Informacje ogólne
Poród prawidłowy – najczęściej drogami naturalnymi, odbywa się samoistnie lub przy niewielkim udziale położnika.
Poród nieprawidłowy – może odbyć się drogami natury i samoistnie, bez pomocy personelu medycznego,
ale przy wyższym ryzyku okołoporodowym dla matki i dziecka (np. poród w położeniu miednicowym).
Poród patologiczny – zwykle nie może odbyć się drogami natury bez pomocy personelu medycznego i stanowi poważne ryzyko okołoporodowe dla matki i dziecka (np. poród w położeniu poprzecznym).
Czynniki zwiastujące poród
1) Obniżenie dna macicy o kilka centymetrów (3–4 tygodnie przed porodem, osiąga poziom odpowiadający 31.–34. tc.).
2) Odczuwanie przez ciężarną poprawy w oddychaniu i zwiększonego parcia na mocz.
3) Centralizacja szyjki macicy oraz jej dojrzewanie (przemieszczanie się długiej osi szyjki w oś kanału rodnego oraz jej skracanie, rozmiękanie i rozwieranie).
4) Wzrost zastoju żylnego
(sporadycznie mogą występować dolegliwości bólowe w kończynach dolnych i obrzęki).
5) Skurcze przepowiadające
(nieregularne i bezbolesne, na 2–3 tygodnie przed porodem).
6) Odejście podbarwionego krwiście czopa śluzowego
(możliwe plamienie z dróg rodnych).
Analiza sytuacji położniczej
Położenie (situs) – stosunek osi długiej płodu do osi długiej macicy i kanału rodnego
(podłużne, poprzeczne, skośne).
Ustawienie – stosunek w położeniu podłużnym grzbietu lub główki do macicy.
Wstawianie – stosunek części przodującej do linii międzykolcowej
(określony w cm).
Ułożenie – stosunek położenia części płodu względem siebie
(przygięciowe/odgięciowe).
Główka płodu jest częścią przodującą w 96% przypadków.
„Główka ustalona” – gdy swoim największym obwodem dla danego ułożenia główka znajduje się we wchodzie miednicy lub go minęła.
Ułożenie synklityczne – szew strzałkowy płodu w równej odległości między spojeniem łonowym a promontorium.
Analiza sytuacji położniczej
- ilustacja
Punkt prowadzący - określanie wysokości
Czynność skurczowa macicy
Po 20. tygodniu ciąży:
– skurcze Alvareza
(nieskoordynowana czynność skurczowa o małej amplitudzie),
– skurcze Braxtona-Hicksa
(1–2/godz., o większej amplitudzie).
Czynność skurczowa macicy
~38. tygodnia ciąży:
– skurcze przepowiadające
(przekraczają próg bólu, 1 na 10 minut).
Czynność skurczowa macicy
Czynność skurczową macicy mierzy się w jednostkach
Montevideo.
Liczba jednostek Montevideo [j.] = suma amplitudy skurczów [kPa] w ciągu 10 min.
100–120 j. stanowi granicę między ciążą a porodem.
Czynność skurczowa macicy
Podczas porodu:
– w I okresie: 2–3×/10 min,
– w II okresie: 4–5×/10 min.
Cechy skurczu:
– start w okolicy ujścia jajowodów
(trzon macicy wcześniej niż dolny odcinek),
– rozkurcz całej macicy naraz,
– skurcz najdłuższy w obrębie dna macicy,
– amplituda zmniejsza się od dna macicy ku dołowi.
Pierścień Bandla
– granica między czynną (trzon macicy) a bierną (dolny odcinek i szyjka) częścią skurczową macicy
w czasie porodu.
Skala Bishopa
- ocena dojrząłości szyjki macicy
Skala Bishopa - tabelka
Badanie rodzącej – Ocena czynności serca płodu
Osłuchiwanie słuchawką Pinarda:
– tony dwubitne,
– norma akcji serca 110–160,
– bradykardia, gdy <110,
– tachykardia, gdy >160.
KTG:
– głowica ultradźwiękowa – czynność serca i ruchy płodu,
– głowica tokograficzna – skurcze macicy.
Parametr FHR:
– podstawowa czynność serca,
– średnia z 10 min,
– norma: 110–160/min.
Ocena czynności serca płodu – Oscylacje
Zmienność czynności serca płodu – mierzy się amplitudę (zakres od maksimum do minimum)
liczby uderzeń serca w ciągu jednej minuty. Na tej podstawie wyróżnia się:
– zmienność prawidłową – amplituda 5–25/min,
– zmienność obniżoną – amplituda <5/min. przez co najmniej 50 min,
– zmienność podwyższoną – amplituda >25/min.
Inny podział typów oscylacji (zmienności serca płodu) obejmuje:
typ 0 – oscylacja milcząca → wykres tworzy linię prawie prostą, a wychylenia nie przekraczają 5 uderzeń/min,
typ I – oscylacja zawężona → zakres wychyleń nie przekracza 5–10 uderzeń/min,
typ II – oscylacja falująca → zakres wychyleń nie przekracza 10–25 uderzeń/min i jest zmiennością fizjologiczną,
typ III – oscylacja skacząca → zakres wychyleń przekracza 25 uderzeń/min.
Obniżona zmienność czynności serca płodu może być wynikiem:
- niedotlenienia,
- urazu ośrodkowego układu nerwowego,
- zakażenia,
- podania leków, np. parasympatykolityków.
W trakcie snu płodu zmienność czynności serca zwykle jest w dolnej granicy normy, ale może być również niższa, wynosząc mniej niż 5 uderzeń/min.
Rzadko obniżona zmienność jest pierwszym objawem niedotlenienia – w takiej sytuacji zwykle poprzedza ją wystąpienie deceleracji lub tachykardii.
Przyjmuje się, że podwyższona zmienność jest wykładnikiem niestabilności i hiperaktywności układu autonomicznego.
Oscylacja sinusoidalna
– oznacza zanik kontroli ośrodkowego układu nerwowego
nad ośrodkiem regulującym czynność serca i trwa co najmniej 30 minut.
Krzywa częstości serca płodu ma wówczas kształt sinusoidy zupełnie pozbawionej mikrofluktuacji.
Odzwierciedla stan najwyższego zagrożenia życia płodu!
Zapis w postaci oscylacji sinusoidalnej często obserwuje się w takich sytuacjach położniczych jak:
- konflikt serologiczny,
- TTTS (twin-to-twin transfusion syndrome, zespół przetoczenia krwi między płodami),
- przetoczenie krwi między płodem a matką,
- pęknięcie naczyń przodujących,
- ostre niedotlenienie płodu, np. przedwczesne oddzielenie łożyska,
- zakażenie,
- wady rozwojowe serca,
- wodogłowie,
- gastroschisis.
Oscylacja pseudosinusoidalna
– podobna do oscylacji sinusoidalnej, na wykresie przypomina „zęby piły” (wysoka częstotliwość sinusoidy) i czas jej trwania zwykle nie przekracza 30 minut.
Zarówno przed, jak i po pojawieniu się tego typu oscylacji, zapis jest zwykle prawidłowy.
Może wystąpić po podaniu znieczulenia oraz w trakcie ruchów ssania płodu.
Deceleracje
Deceleracja trwa ≥15 s → następuje zwolnienie FHR o ≥15/min.
Wyróżniamy deceleracje:
wczesne, późne, zmienne oraz przedłużone.
Deceleracje wczesne
Mała amplituda i prawidłowa zmienność. Występują synchronicznie ze skurczem macicy, który je indukował. Nie są wykładnikiem zagrożenia płodu (niedotlenienia). Powstają w wyniku ucisku w trakcie wstawiania się główki do kanału rodnego i pobudzenia nerwu błędnego.
Deceleracje zmienne
Mają kształt litery V i charakteryzują się szybkim spadkiem wartości (upływa mniej niż 30 sekund od początku deceleracji do osiągnięcia najniższej wartości) oraz ich powrotem do wartości wyjściowych.
Zmienność w trakcie deceleracji jest prawidłowa, natomiast kształt, wielkość i stosunek do indukującego ją skurczu macicy są zróżnicowane. Najczęściej rozpoznawane w trakcie porodu.
Powstają w efekcie pobudzenia baroreceptorów na skutek podwyższenia ciśnienia krwi wywołanego zaburzeniem w pępowinowym przepływie krwi (najczęściej kolizja pępowiny).
Rzadko są wykładnikiem istotnego stopnia niedotlenienia płodu, jeśli nie stwierdza się w ich strukturze obniżenia zmienności i jeśli trwają krócej niż 3 minuty.
Deceleracje późne
Mają kształt litery U i charakteryzują się obniżoną zmiennością.
Powrót do wartości wyjściowych następuje stopniowo (upływa co najmniej 30 sekund od początku deceleracji do osiągnięcia najniższej wartości).
Początek deceleracji obserwuje się po co najmniej 20 sekundach od wystąpienia indukującego ją skurczu, a powrót do wartości wyjściowych – po zakończeniu skurczu.
Etiologia powstawania deceleracji późnych jest związana z pobudzeniem chemoreceptorów w wyniku hipoksemii.
Deceleracje przedłużone
Trwają ponad 3 minuty.
Powstają na skutek pobudzenia chemoreceptorów i są wykładnikiem niedotlenienia.
Spadek częstości serca płodu poniżej 80 uderzeń/minutę trwający ponad 5 minut, któremu towarzyszy obniżenie zmienności częstości serca, jest często objawem ciężkiego przewlekłego niedotlenienia płodu i świadczy o zagrożeniu życia płodu.
Akceleracje
Akceleracje ≥15 s → wzrost FHR ≥15/min.
Wyróżniamy akceleracje:
okresowe lub sporadyczne.
Akceleracje okresowe (zależne od skurczów macicy):
– podczas każdego skurczu,
– izolowane lub połączone z deceleracjami,
– akceleracja + deceleracja = konflikt pępowinowy.
Akceleracje sporadyczne (niezależne od skurczów macicy):
– indukowane m.in. aktywnością ruchową płodu,
– potwierdzają dobrostan płodu.
Bradykardia:
– czynność serca płodu <110/min w 10-minutowym zapisie,
– <100/min stanowi zagrożenie dla płodu.
Bradykardia – przyczyny:
– beta-blokery,
– anestezja,
– matczyna hipotensja, hipotermia,
– przewlekła hipoglikemia, bloki serca,
– ostra niewydolność maciczno-łożyskowa,
– kompresja pępowiny, przewlekły ucisk główki.
Tachykardia:
– czynność serca płodu >160/min w 10-minutowym zapisie,
– >180/min to ciężka tachykardia.
Tachykardia – przyczyny:
– niedotlenienie płodu,
– chorioamnionitis,
– anemia płodu,
– gorączka u matki,
– niepokój prowadzący do uwolnienia katecholamin,
– leki (np. beta-mimetyki, cholinolityki),
– nadczynność tarczycy.
KTG
Monitorowanie od momentu osiągnięcia przez płód dojrzałości
pozwalającej na samodzielne przeżycie
(w ośrodkach najwyższego stopnia opieki perinatalnej
jest to 23.–24. tydzień ciąży).
KTG
Test niestresowy:
– „akceleracyjno-ruchowy”,
– 30 min na lewym boku,
– ocena: reaktywny/niereaktywny/wątpliwy
Wynik testu niestresowego „reaktywny”:
– minimum 2 akceleracje ≥15/min, trwające ≥15 s w związku z ruchami płodu =
= dobrostan.
Wynik testu niestresowego „niereaktywny”:
– brak akceleracji i długoterminowej zmienności w 60-minutowym zapisie,
– wskazanie do testu skurczowego
+
– bradykardia / tachykardia / deceleracje → pilne CC!
Wynik testu niestresowego „wątpliwy”:
– powtórzyć w ciągu 24 godz.
Test skurczowy/stresowy:
– obserwacja FHR po indukcji skurczów macicy.
Wynik testu skurczowego/stresowego „negatywny”:
– brak deceleracji w skurczu = dobrostan.
Wynik testu skurczowego/stresowego „pozytywny”:
– po większości (>50%) skurczów macicy obserwuje się
≥5 następujących po sobie późnych, głębokich deceleracji,
– wskazanie do cięcia cesarskiego.
Wynik testu skurczowego/stresowego „wątpliwy”:
– późne deceleracje występują po <50% skurczów macicy,
– należy zlecić ponowne wykonanie testu.
Wynik testu skurczowego/stresowego „hiperstymulacja”:
– skurcze występują co <2 min i/lub trwają <90 s,
– należy podać tokolityki, odstawić oksytocynę i kontynuować KTG.
Chwyty Leopolda:
1) Pierwszy:
Cel: ocena położenia płodu w dnie macicy.
Chwyty Leopolda:
Drugi
ocena położenia grzbietu płodu (określenie ustawienia płodu).
Chwyty Leopolda:
Trzeci
inaczej Pawlika
ocena obecności główki nad wchodem (pośladki nie balotują).
Stosując ten chwyt, główka w czasie badania będzie się poruszać góra–dół (tak jakby dotykać balona nie do końca napompowanego albo miękkiej piłki); a pośladki nie będą tego robić.
Chwyty Leopolda:
czwarty
= profesorski
ocena zstępowania główki do miednicy.
Chwyty Leopolda:
piąty
cena przypartej części przodującej i możliwości niestosunku porodowego.
Niestosunek porodowy jest to dysproporcja pomiędzy wielkością dziecka a wielkością miednicy kobiety rodzącej. Miednica ciężarnej kobiety jest zbyt mała w stosunku do główki dziecka, co zazwyczaj uniemożliwia poród drogami naturalnymi. Właśnie to badamy V chwytem Leopolda.
Chwyt V wprowadził niemiecki położnik Wilhelm Zangemeister.
Chwyty Leopolda
Memotechnika
I – Położenie (litera P ma w sobie 1 pionową linię, tak samo jak rzymska jedynka).
II – Ustawienie (litera U ma w sobie 2 pionowe linie, tak samo jak rzymska dwójka).
III – Trzy – „Czy balotuje?” („trzy” brzmi podobnie do „czy”).
IV – Zstąpienie (czwórka rzymska wygląda jak obrócona litera Z).
V – w tym chwycie dłonie ustawiają się względem siebie trochę tak jak w rzymskiej piątce.
Badanie rodzącej – Chwyty Leopolda
Chwyty Leopolda:
co oceniają?
– położenie – wysokość dna macicy i części płodu w dnie,
– ustawienie – dłonie płasko po bokach pępka,
– ocena części przodującej i stosunek do wchodu – balotowanie nieustalonej główki we wchodzie,
– ocena zstępowania części przodującej do miednicy,
– ułożenie – ocena stopnia przygięcia główki.
Badanie rodzącej – Wziernikowanie
– ocena długości i szerokości pochwy, długości i stopnia rozwarcia
części pochwowej szyjki macicy,
– ocena odpływania płynu owodniowego i krwawienia.
Badanie rodzącej – Amnioskopia
Amnioskopia:
– ocena zabarwienia i ilości płynu owodniowego,
– ocena stanu błon płodowych.
Amnioskopia – ocena płynu:
– jasny, mleczny – dobry stan płodu (wyjątki: cukrzyca, zarośnięcie odbytu, niedrożność jelit),
– zielony – smółka – obecne/przebyte niedotlenienie,
– żółtopomarańczowy – konflikt serologiczny,
– brunatny – wewnątrzmaciczne obumarcie płodu.
Przebieg porodu fizjologicznego
I (okres rozwierania): pierworódka 12–18 godz. / wieloródka 6–12 godz.
II (okres wydalania): pierworódka 1–2 godz. / wieloródka ok. 0,5 godz. (do 3 godz. w przypadku znieczulenia zewnątrzoponowego).
III (okres łożyskowy): nie powinien przekroczyć 1 godz.
IV (wczesny okres poporodowy): 2 godz.
Przebieg porodu fizjologicznego – I okres porodu
Od początku porodu do całkowitego rozwarcia szyjki (10 cm):
1) Faza utajona / wolnego rozwierania (od początku porodu do rozwarcia ok. 3–4 cm).
2) Faza aktywna / przyspieszonego rozwierania (od 3–4 cm do całkowitego rozwarcia).
3) Czynność skurczowa macicy słaba i miernie bolesna.
4) Silny napór części przodującej na szyjkę macicy doprowadza do jej skracania i rozwierania.
5) Dopiero po całkowitym zgładzeniu następuje rozwieranie ujścia zewnętrznego.
6) U wieloródek często przed rozpoczęciem porodu można obserwować rozwarcie na 1–2 cm.
Pęknięcie błon płodowych:
– na granicy I i II okresu porodu,
– przy całkowitym rozwarciu.
Przebieg porodu fizjologicznego – I okres porodu – Postępowanie
1) Regularna ocena stanu ogólnego.
2) Monitorowanie czynności serca płodu i czynności skurczowej macicy (KTG).
3) Przeprowadzenie badania wewnętrznego tylko wtedy, kiedy jest to konieczne.
I okres porodu
1) Główka nieustalona:
– podczas III i IV chwytu Leopolda palce schodzą się poniżej główki,
– tyłogłowie i bródkę wyczuwa się na równej wysokości nad spojeniem łonowym,
– w badaniu wewnętrznym główka balotuje (ma dużą ruchomość) lub jest przyparta,
– promontorium i górny brzeg spojenia są badalne.
Przebieg porodu fizjologicznego – I okres porodu
2) Główka ustalona:
– w badaniu zewnętrznym palce nie stykają się, a potylicę bada się niżej niż czoło,
– w badaniu wewnętrznym punkt prowadzący znajduje się co najmniej w linii międzykolcowej,
– promontorium i kresa graniczna są niebadalne.
Przebieg porodu fizjologicznego – II okres porodu
Od całkowitego rozwarcia szyjki macicy do urodzenia noworodka.
Czynność skurczowa macicy wspomagana działaniem tłoczni brzusznej (skurcze parte).
Zwroty, których dokonuje płód, dostosowując się do warunków przestrzennych
kanału rodnego.
Aby uniknąć zbyt wczesnego parcia należy pamiętać o warunkach wstępnych przed przyzwoleniem rodzącej na parcie:
pełne rozwarcie,
pęknięty pęcherz płodowy,
główka płodu nisko, najlepiej w dnie miednicy,
szew strzałkowy w wymiarze prostym miednicy lub zbliżonym do prostego.
Zbyt wczesne parcie stwarza następujące niebezpieczeństwa:
przedłużanie się drugiego okresu porodu,
niepotrzebne wyczerpanie sił rodzącej,
przedwczesne pęknięcie pęcherza płodowego,
utrudniony zwrot główki,
pęknięcie szyjki macicy,
niedotlenienie płodu spowodowane zbyt wczesnym intensywnym parciem,
ograniczającym dopływ krwi do macicy i łożyska.
Przebieg porodu fizjologicznego – II okres porodu
1) Główka w próżni:
– niewielki odcinek główki wystaje ponad spojenie łonowe,
– wysokość główki +2 lub +3 cm (poniżej linii międzykolcowej),
– kolce kulszowe są niebadalne.
Przebieg porodu fizjologicznego – II okres porodu
2) Główka w cieśni lub na wychodzie:
– główka niewyczuwalna nad spojeniem łonowym,
– w cieśni – jeśli nie dochodzi się do kolców kulszowych,
– na wychodzie – jeśli nie dochodzi się do guzów kulszowych,
– w badaniu wewnętrznym szew strzałkowy znajduje się w wymiarze prostym,
a ciemiączko tylne pod spojeniem łonowym.
Mechanizm porodowy główki i barków:
– przygięcie,
– zwrot wewnętrzny,
– odgięcie,
– zwrot zewnętrzny.
Przebieg porodu fizjologicznego – III okres porodu
Typy oddzielenia się łożyska
Pomoc ręczna sposobem Brachta
Uwolnienie rączek sposobem klasycznym
Rodzenei główni sposobem Mauriceau- Veita-Smelliego
Wskazania co CC w ciązy wielopłodowej
Wskazania do elektywnego CC
Poród patologiczny
Cięcie cesarskie – Wskazania
- elektywnye
- pilne
- nagłe
Najczęstsze wskazania do CC - tabelka
Dystocja barkowa
Czynniki ryzyka - tabelka
Okołoporodowe wycięcie macicy – Wskazania
Krwotoki poporodowe – Przyczyny
4T
Przyczyny i czynniki ryzyka krwotoków poporodowych
Krwotoki poporodowe – Podział
