Wykład 4

Question 1

Co to foropter

Answer 1

Foropter (refractor) to standardowe określenie wykorzystywane do opisania urządzenia
zaprojektowanego wykonywania refrakcji oraz fotometrii.

Question 2

Kiedy lepiej sprawdza się oprawka próbna niż foropter

Answer 2

1. Dzieci młodsze niż 5-6 lat rzadko są w stanie wytrzymać wystarczająco długo za
   foropterem, by jego wykorzystanie było możliwe.
2. Soczewki próbne mają większą średnicę niż soczewki foroptera, badający może
   zatem monitorować pozycję oka pacjenta podczas refrakcji i wykonać cover test
   przez soczewki korekcyjne.
3. Kiedy korzysta się z oprawy próbnej łatwo jest zweryfikować końcowy wynik refrakcji
   podmiotowej poprzez poinstruowanie pacjenta, by spojrzał na odległy przedmiot
   przez otwarte okno, podczas gdy badający dokonuje odpowiednich zmian soczewek
   nie da się tego z oczywistych względów przeprowadzić przez foropter.
4. Badanie do bliży można wykonać tak, że pacjent nachyla głowę do przodu,
   przyjmując pozycję typową do czytania.
5. W przypadku pacjenta z prezbiopią można zweryfikować moc addycji, podczas gdy
   pacjent trzyma materiał do czytania w odległości do jakiej jest przyzwyczajony lub
   kiedy siedzi przy biurku lub stole.
6. W przypadku soczewek próbnych i oprawy próbnej refrakcję można wykonać w
   domu pacjenta, w szpitalu lub sanatorium.

Question 3

Pomiar odległości źrenic do dali

Answer 3

Bardziej dokładną metodą jest zmierzenie odległości pomiędzy refleksami
rogówkowymi obu oczu. Kiedy pacjent fiksuje na źródło światła, refleks rogówkowy
wyznacza punkt, w którym oś widzenia lub linia patrzenia, przechodzi przez rogówkę.
U większości ludzi refleks rogówkowy znajduje się ok. 0,5 mm nosowo od środka źrenicy, w
wyniku czego pomiar odległości pomiędzy środkami źrenic spowoduje zawyżenie wielkości
PD 1 mm.

Question 4

W większości przypadków badanie podmiotowe obejmuje następujące elementy

Answer 4

● wstępna ocena wady sferycznej,
● określenie osi cylindra,
● ocena mocy cylindra,
● weryfikacja sfery.

Sposób „dobierania” soczewek korygujących zależy od zastosowanej metody.

Question 5

Określenie ekwiwalentu sferycznego.
Metoda Dondersa (metoda zamglenia)

Answer 5

Istota metody Dondersa polega na ustaleniu ostrości wzroku oka patrzącego w dal (5 lub 6
m), a następnie coraz mocniejszych soczewek korekcyjnych, aż do osiągnięcia najlepszej
ostrości wzroku.

W trakcie tej procedury w celu rozluźnienia akomodacji należy dokonać zamglenia, czyli
przekorygowania „w plus” (badany widzi optotypy zamazane), a następnie wycofać się z
niego do osiągnięcia przez badanego najwyższej ostrości wzroku.
Najlepsza korekcja sferyczna, to soczewka sferyczna o algebraicznej największej mocy, a
więc
● soczewką poprawnie korygującą nadwzroczność jest najmocniejsza soczewka
dodatnia, przy której nie występuje pogorszenie wzroku,
● soczewką poprawnie korygującą krótkowzroczność jest najsłabsza z soczewek
ujemnych, przy której uzyskuje się najlepszą ostrość wzroku.

Czyli kryterium punktu końcowego używane w refrakcji podmiotowej spełnia: „najmocniejsza
soczewka dodatnia lub najsłabsza soczewka ujemna, która zapewnia pacjentowi najlepszą
ostrość wzroku”.
Przekorygowanie należy przeprowadzić ostrożnie, gdyż nadmierne przekorygowanie (także
„w plus”) może zadziałać stymulująco na akomodację.

Question 6

Określenie ekwiwalentu sferycznego.
Test czerwono-zielony

Answer 6

Metoda ta wykorzystuje zależność zdolności skupiającej układu optycznego oka od
częstotliwości, czyli barwy fali świetlnej.
Różnica zdolności skupiającej układu optycznego oka dla fal z czerwonego i zielonego
przedziału widma wynosi około 1,5 D, a więc ogniskowa obrazowa dla światła czerwonego
jest odpowiednio dłuższa niż ogniskowa dla światła zielonego.

Testo czerwono-zielony składa się z dwóch pól, czerwonego i zielonego. Na obu polach
umieszczone są czarne optotypy różnej wielkości lub inne znaki testowe (np. pierścienie) o
wymiarze kątowym wynoszącym około 30’ (0,5°).

Określenie ekwiwalentu sferycznego oka za pomocą testu czerwono-zielonego polega na
przyporządkowaniu mu takiej soczewki sferycznej, przy której optotypy na czerwonym i
zielonym polu są jednocześnie widziane jednakowo.
Oczywiście oko nie powinno akomodować i dlatego najpierw należy dokonać
przekorygowania, a następnie wycofując się z niego doprowadzić do wyrównania
zaczernienia znaków testowych na obu polach.

W przypadku oka miarowego obraz pola zielonego zostanie utworzony przed siatkówką, a
pola czerwonego za siatkówką. Optotypy obu pól są postrzegane z jednakowym kontrastem,
czyli jednakowo czarne.
Oko krótkowzroczne będzie widzieć optotypy czerwonego pola wyraźniej niż zielonego, gdyż
skupienie promieni czerwonych zachodzi bliżej siatkówki. W przypadku nadwzroczności jest
odwrotnie.