Baldassare Longhena i Guarino Guarini Flashcards
Najistotniejszym architektem weneckim był Baldassare Longhena
– uczeń Vincenza
Scamozziego. Longhena projektował pałace weneckie, takie jak Ca’ Pesaro i Ca’ Rezzonico,
które dowodzą wyraźnej inspiracji architekturą Jacopa Sansovina.
Baldassare Longhena, kościół Santa Maria della Salute w Wenecji
Usytuowany na cyplu tuż obok wejścia do Canale Grande jest widocznym z placu św. Marka, charakterystycznym obiektem panoramy miasta. Budowla nawiązuje
do renesansowych planów centralnych, a także architektury wczesnochrześcijańskiej
i bizantyńskiej, gdyż została zbudowana jako oktagon z ambitem (obejściem). Zestawienie poszczególnych elementów jest bardzo przemyślane i rygorystycznie uproszczone,
zgodnie z tendencją właściwą dla renesansowej architektury Andrei Palladia. Barokowy
charakter nadaje budowli dominująca nad całością kopuła, którą opinają ogromne
woluty. Świątynia została zbudowana na planie oktagonu z kopułą na potężnym, również ośmiobocznym
bębnie. Kopułę z korpusem budowli łączy szesnaście spływów wolutowych, które dynamizują
strukturę. Fasada kościoła nawiązuje do wzorów palladiańskich. Dekorują ją kolumny dźwigające
belkowanie, nad którym umieszczony jest trójkątny fronton.
Baldassare Longhena, Ca’ Pesaro
Trójkondygnacyjny
pałac rodziny Pesaro to jeden z największych budynków okresu baroku w Wenecji. Dolną
kondygnację wyróżnia rustyka od frontu i boniowanie z boku budynku. W dwóch górnych piętrach okna zostały umieszczone głęboko i zakończone półkoliście, a w pionowym
rozczłonkowaniu bryły widać alternację kolumn pojedynczych i zdwojonych. Bogactwo
ozdób i głębokość ich modelowania wpływają na zróżnicowanie światłocieniowe fasady.
Guarino Guarini, kaplica Świętego Całunu w Turynie
Wychodząc z formy tradycyjnej kopuły na bębnie,
Guarini tworzył innowacyjne konstrukcje sklepień
z wykorzystaniem żeber i podpór. Pierwszą taką
kopułę wykonał w kaplicy Świętego Całunu
(Cappella della Sacra Sindone) w Turynie. Tworzą ją nałożone na siebie sześcioboki, których granice są łukami konstrukcyjnymi, a całość wieńczy
oryginalna latarnia. Kopuła kaplicy kształtem przypomina owoc
ananasa. Podzielona jest z zewnątrz żebrami,
na których umieszczono liczne formy wyglądające
jak urny
W północnych Włoszech działał Guarino Guarini
– architekt zakonnik należący do
teatynów, profesor filozofii i matematyki, autor traktatu architektonicznego Architettura
civile. Ze względu na to, że mieszkał on w różnych klasztorach, działał w wielu miejscach:
na Sycylii, w Lizbonie, w Paryżu, ale jego najbardziej znane dzieła są w Turynie, gdzie
spędził ostatnie lata życia. Guarini nawiązywał przede wszystkim do twórczości Francesca
Borrominiego, którego prace poznał w Rzymie, i dążył do zaskoczenia widza. Guarini był przede wszystkim zainteresowany
konstrukcją i logiką nieraz bardzo skomplikowanych układów. Czerpał inspiracje nie tylko
z architektury nowożytnej, ale także ze sztuki
gotyku, w której – dzięki zastosowaniu systemu
przyporowego – można było odciążyć ściany. W jego
twórczości widoczne są też inspiracje architekturą
mauretańską, czyli powstającymi w Hiszpanii budowlami z obszaru krzyżowania się wpływów islamu
i kultury zachodniej Europy.
Guarino Guarini, kościoł San Lorenzo w Turynie
Punktem
wyjścia w planie budynku był kwadrat
z zaplanowanym wewnątrz układem
absyd. W projekcie kopuły zaś architekt
zastosował krzyżujące się żebra pełnią-
ce funkcję konstrukcyjną i dekoracyjną. System żeber kopuły tworzy kwiat o ośmiu płatkach. Na jej pendentywach namalowano czterech
ewangelistów. Istotną rolę odgrywa światło, które ma transcendentne znaczenie. Kościół
w dolnej partii jest pogrążony w cieniu i stopniowo rozświetla się ku górze. Symbolizuje to drogę
duchowego rozwoju człowieka
Najsłynniejszym budynkiem świeckim
Guariniego jest Palazzo Carignano
w Turynie.
Dzięki zastosowaniu wygię-
tego środkowego ryzalitu, fasada
pałacu wydaje się falować
