T.4: KONGRES WIEDEŃSKI I ŚWIĘTE PRZYMIERZE Flashcards
1648 r. – kongres westfalski, pokoje w Osnabruck i Munster
, początek ery suwerennych państw. Proklamowano suwerenność 300 państw niemieckich, uznano niepodległości Szwajcarii, Holandii (miały stworzyć luźną konfederację pod władzą papieża ), sprawy wolności żeglugi,
uznanie kalwinizmu trzecim, obok katolicyzmu i luteranizmu, legalnym wyznaniem w Rzeszy Niemieckiej
1555 – Kongres augsburski
– narodziny międzynarodowej ochrony praw człowieka, wolność religii, quius regio, eius religio; kształtuje się reguła, że państwa powinny mieć równy status.
1713 r. – traktat z Utrechtu
proklamował zasadę równowagi politycznej; uczestnikami kongresu były: Wielka Brytania wraz z Księstwem Hanoweru, Holandia, Francja, Hiszpania, Bawaria, Prusy i Sabaudia oraz inni.
Wystąpienia przedstawicieli nauki:
- ) Hugo Grocjusz „Wolność mórz”, „O prawie wojny i pokoju” 1625 r.; zwolennik koncepcji prawa naturalnego, ale uważał, że istnieje prawo pozytywne (prawo cywilne)
- ) naturaliści: Samuel Puffendorf, Jan Christian Wolf, Emelin de Watte (studium dotyczące prawa międzynarodowego)
- ) pozytywiści: Fryderyk Martens (zbiór traktatów), Korneliusz Burkenscheck
umowy kapitulacyjne
- zawierano je pomiędzy państwami chrześcijańskimi i pogańskimi, np.
1535 r. umowa między Franciszkiem I a Sulejmanem Wspaniałym
KONGRES WIEDEŃSKI
(zwany również, ze względu na ogromną liczbę bali Tańczącym Kongresem) – konferencja międzynarodowa przedstawicieli 16 największych państw europejskich, trwająca od września 1814 r. do 9 czerwca 1815 r. w Wiedniu, zwołana w celu rewizji zmian terytorialnych i ustrojowych spowodowanych wybuchem rewolucji francuskiej i wojnami napoleońskimi oraz wypracowania nowych zasad ładu kontynentalnego –> SPRZĄTANIE PO REWOLUCJI FRANCUSKIEJ I NAPOLEONIE
Reprezentanci na Kongresie Wiedeńskim
Anglia - książę Artur Wellington, Karol Stewart i Robert Stewart, wicehrabia Castlereagh
Austria - książę Klemens Lothar von Metternich będący ministrem spraw zagranicznych, cesarz Franciszek I i baron Wassenberg
Francja - książę-minister Karol de Talleyrand
Prusy - kanclerz książę Karol August von Hardenberg, Wilhelm von Humboldt oraz król Fryderyk Wilhelm III
Rosja - Karol Nesselrode, Gustaw von Stackelberg, książę Andrzej Razumowski, książę Adam Czartoryski i car Aleksander I
Na traktacie:
Na traktacie: 4 złote herby byłych mocarstw!
Komitet Ośmiu, do którego dokooptowano pozostałych sygnatariuszy I pokoju paryskiego, czyli Francję, Hiszpanię, Portugalię i Szwecję. Komitet ten powołał dziesięć komisji roboczych: prawną, statystyczną, ds. Polski, Saksonii, Niemiec, Włoch, Szwajcarii, rang i stopni dyplomatycznych, handlu niewolnikami i żeglugi śródlądowej.
Dyplomacja salonowa
– cały XIX wiek, niewielkie grupy decyzyjne w odosobnieniu – rozmowy nieformalne w małych grupach. W odniesieniu do Kongresu, dyplomacja salonowa miała duże zastosowanie.
Powstanie nazwy „protokół dyplomatyczny” wiąże się z kongresem wiedeńskim
Kongres wiedeński wprowadził także język francuski jako jedyny język stosunków dyplomatycznych, odpowiedni do prowadzenia negocjacji i zawierania umów i traktatów międzynarodowych – zasady zwyczajowe, obyczajowe – nie spisane.
REGULAMIN RANG
Rangi dyplomatyczne – ujednolicenie tytułów i rang przedstawicieli dyplomatycznych wprowadzone przez kongres 19.03. 1815.
W myśl postanowień Aneksu XVII aktu końcowego ustanowiono trzy rangi dyplomatyczne:
I. ambasador nadzwyczajny i pełnomocny, legat lub nuncjusz apostolski
II. poseł nadzwyczajny, minister pełnomocny lub inny pełnomocnik akredytowany przy suwerenach.
III. chargé d’affaires, akredytowany przy ministrze spraw zagranicznych.
Rangi dyplomatyczne ustalone na Kongresie Wiedeńskim zostały potwierdzone przez konwencję wiedeńską o stosunkach dyplomatycznych w 1961
Precedencja
łać. precedente (poprzedzać) występuje w dwóch znaczeniach: jest to zarówno porządek pierwszeństwa stanowisk kierowniczych w państwie, jak i kolejność przedstawicieli państw w stosunkach międzynarodowych.
• Zasada ta opiera się na kilku kryteriach, spośród których na czoło wysuwają się klasy, rangi, okres pełnienia funkcji oraz takie normy postępowania jak : gość przed gospodarzem, gość z zagranicy przed gościem z kraju, kobieta przed mężczyzną , straszy przed młodszym.
• Rozróżniamy pierwszeństwo osobiste, pierwszeństwo misji i pierwszeństwo wewnątrz misji.
…
W XIX wieku przedstawicieli dyplomatycznych miały tylko mocarstwa (ambasadorowie); pozostałe państwa – II i III ranga.
Ambasadorów państw akredytowanych w danym państwie obowiązywała określona precedencja i etykieta, jednak dzieliły ich widoczne różnice. Dopiero Karta Narodów Zjednoczonych wprowadziła suwerenną równość państw jako naczelną zasadę stosunków międzynarodowych. Istnieją dwa wyjątki od tej zasady - zachowanie przez dyplomację watykańską tytułu nuncjusza apostolskiego i tytuł wysokiego komisarza, przysługujący przedstawicielom wymienianym między państwami członkowskimi Wspólnoty Narodów.
PROTOKÓŁ AKWIZYGRAŃSKI
Kongres akwizgrański wprowadził w 1818 rangę ministra rezydenta, stojącą w hierarchii pomiędzy rangą II. i III. Jego odpowiednikiem w dyplomacji Watykanu był internuncjusz (tak nazywano też posłów austriackich w Stambule do 1856). Ministrowie-rezydenci ustanawiani byli głównie w protektoratach i państwach zależnych. Obecnie taka ranga nie istnieje.
ŚWIĘTE PRZYMIERZE
Podpisano w 1815 sojusz, tzw. Święte Przymierze. Przystąpiło do niego kilkanaście większych państw (w tym najważniejsze Rosja, Prusy, Austria) i znaczna liczba państewek niemieckich. Inicjatorem przymierza był car Aleksander I. [zawierał: Rosja – car Aleksander I, Austria – Franciszek I, Prusy – Fryderyk Wilhelm II]
Przymierze było próbą stworzenia stałej federacji państw europejskich i oparcia jej na trwałych, chrześcijańskich podstawach. W latach 1816-1817 do Świętego Przymierza zaproszono wszystkie kraje europejskie z wyjątkiem Turcji, jako państwa niechrześcijańskiego. W 1818 do Świętego Przymierza przystąpiła Francja.
8 lutego 1815 uchwalono deklarację o zniesieniu handlu niewolnikami. Opracowano regulamin dyplomatyczny, który po zmianach dokonanych w 1818 obowiązywał do XX wieku.
20 listopada 1815 ogłoszono akt wieczystej neutralności Szwajcarii (zabroniono jej też wystawiania najemników, dopuszczając jedynie służbę w Gwardii Papieskiej).