P5 Flashcards
Podstawy psychoterapii
Definicja
[Aleksandrowicz, 2000]
„Psychoterapia jest to taka forma oddziaływań psychospołecznych, która
ma na celu korektę zaburzeń przeżywania i zachowania,
ma usunąć objawy i przyczyny choroby, w tym cechy osobowości
powodujące zaburzenia przeżywania.”
zgodnie z nowelizacją UoOZP, psychoterapię w ramach opieki prowadzi:
OSOBA POSIADAJĄCA CERYFIKAT PSYCHOTERAPEUTY, która spełnia łącznie następujące warunki:
posiada TYTUŁ ZAWODOWY LEKARZA lub TYTUŁ ZAWODOWY MAGISTRA,
udokumentuje ukończenie podyplomowego szkolenia w wymiarze co najmniej 1200 godzin (w zakresie oddziaływań psychoterapeutycznych mających zastosowanie w leczeniu zaburzeń zdrowia, prowadzonego metodami o udowodnionej naukowo skuteczności, w szczególności metodą terapii humanistyczno-doświadczeniowej lub integracyjnej, lub poznawczo-behawioralnej, lub psychoanalitycznej, lub psychodynamicznej, lub systemowej, obejmującego psychoterapię własną lub doświadczenie własne, superwizję psychoterapii i staże),
zdała egzamin certyfikujący.
Podstawy psychoterapii
Podstawowe nurty
Podejście psychoanalityczne (nazywane często psychodynamicznym)
Podejście behawioralno-poznawcze
Podejście humanistyczno-egzystencjalne
Podejście systemowe
Podejście integracyjne
Podstawy psychoterapii
Podejście psychoanalityczne
- koncentruje się na nieświadomych procesach
wewnątrzpsychicznych jednostki (przeżyciach) - twórca - Zygmunt Freud
Podstawy psychoterapii
Podejście psychoanalityczne
Z. Freud zaprezentował następujące modele umysłu:
Topograficzny
– istnienie 3 obszarów psychicznych:
1) świadomość – treści (myśli, uczucia), z których jednostka zdaje sobie sprawę,
2) przedświadomość – treści niebędące aktualnie w polu świadomości, jednak mogące być łatwo
aktywizowane przez skupienie na nich uwagi,
3) nieświadomość – „materiał psychiczny” nieakceptowane, tłumione przez jednostkę,
mają duży ładunek energetyczny, próbują dostać się do świadomości,
np. w postaci marzeń sennych.
Podstawy psychoterapii
Podejście psychoanalityczne
Z. Freud zaprezentował następujące modele umysłu:
Strukturalny
– istnienie 3 instancji psychicznych:
1) Id – struktura pierwotna, odnosi się do przeżyć nieświadomych,
związanych z naturalnymi impulsami i popędami,
2) Ego – struktura funkcjonująca w świecie rzeczywistym, odpowiada za procesy poznawcze
i intelektualne, godzi sprzeczności między popędami id, ograniczeniami superego oraz wymogami otoczenia społecznego,
3) Superego - wewnętrzna reprezentacja moralności, obejmuje nakazy i zakazy moralne, dotyczące akceptowalnego przez wymogi socjokulturowe sposobu zaspokajania potrzeb.
Podejście psychoanalityczne
- przyczyny zaburzeń
Przyczyną zaburzeń psychicznych są nieświadome konflikty wewnętrzne,
a sposobem ego na radzenie sobie z lękiem i dyskomfortem z
nich wynikającymi (nie w pełni skutecznymi) są mechanizmy obronne, m.in.:
- racjonalizacja,
- wyparcie,
- zaprzeczenie,
- kompensacja – wyrównywanie własnych niedoskonałości przez osiągnięcia na innym polu,
- projekcja – przypisanie innej osobie własnych niepożądanych myśli lub impulsów,
- introjekcja – uwewnętrznienie czyichś stanów psychicznych,
konwersja – transformacja konfliktu nieświadomego w objaw somatyczny,
- dysocjacja – czasowa modyfikacja świadomości w celu uniknięcia stresu, np. fuga,
- reakcja upozorowana – zachowanie przeciwstawne do własnych rzeczywistych myśli lub uczuć.
Podejście psychoanalityczne
Fazy rozwoju psychoseksualnego jednostki:
- oralna - do ok. 18 miesiąca życia,
- analna - między 1.-3. rokiem życia,
- falliczna - 3. - 6. r.ż. - dziecko doświadcza nieświadomych pragnień kazirodczych wobec
rodzica odmiennej płci, a wobec drugiego – tej samej płci odczuwa wrogość (kompleks: Edypa, Elektry),
prawidłowo ta patologiczna relacja zostaje rozwiązana przez mechanizm identyfikacji przez
nawiązanie pozytywnej relacji z rodzicem tej samej płci, - stadium latentne - 6. - 12. r.ż.
- okres adolescencji.
Podejście psychoanalityczne
Fiksacja i regresja
Różne czynniki (uraz, okoliczności powodujące dużą przyjemność) mogą spowodować
„fiksację” - przetrwanie sposobów archaicznych lub„regresję ” - powrót do
sposobów z poprzednich faz.
Podejście psychoanalityczne
Punkt wyjścia w terapii:
konflikt intrapsychiczny – przeżycie go w sytuacji
terapeutycznej, dzięki czemu możliwe jest znalezienie nowego,
nieneurotycznego sposobu jego rozwiązania.
Podstawowy mechanizm zmiany – uzyskanie wglądu
(uświadomienie przez pacjenta własnych problemów i emocji).
Podejście psychoanalityczne
Uzyskanie wglądu poprzedza praca nad:
- przeniesieniem: przesunięcie przez pacjenta emocji, pragnień i fantazji z osoby dawnej na
osoby aktualne w życiu pacjenta (np. na terapeutę), - przeciwprzeniesieniem: emocje i przeżycia terapeuty uruchamiane w odpowiedzi
na emocje i zachowania pacjenta, - oporem: obrona pacjenta przed uświadomieniem sobie wypartych, zagrażających treści,
przejawiająca się np. spóźnianiem na spotkania z terapeutą.
Podejście psychoanalityczne
Techniki w terapii:
- konfrontacja,
- klaryfikacja,
- interpretacja,
- przepracowanie.
Podejście psychoanalityczne - terapia
Zwykle przyjmuje formę cotygodniowych ok. 50-minutowych spotkań.
Krótkoterminowa trwa około pół roku, długoterminowa wiele lat.
Skuteczna w leczeniu zaburzeń osobowości, lękowych, nawyków i popędów.
Ogranicza się do pacjentów, którzy potrafią związać się w relacji
terapeutycznej z przewagą pozytywnego przeniesienia.
Podejście behawioralno-poznawcze (kognitywno-behawioralne – CBT)
Integruje 2 nurty psychoterapii:
Behawioralny: skupia się na zachowaniu człowieka, „tu i teraz”, zakładający, że
zachowania przystosowawcze mają swoje źródło w doświadczeniach jednostki,
a do zmiany może dojść drogą uczenia się, model stymulacja-reakcja,
jeden z przedstawicieli: H. J. Eysenck.
Poznawczy: zakłada, że wspólną cechą wielu zaburzeń jest występowanie myśli automatycznych,
schematów i zaburzeń poznawczych, które wpływają na zachowanie,
model T. Ellisa:
A (wydarzenie) - B (przekonania) - C (konsekwencje –zachowania, reakcje emocjonalne)
Podejście behawioralno-poznawcze (kognitywno-behawioralne – CBT)
CBT analizuje czynniki wpływające na zachowanie pacjenta, uwzględnia
zachodzące w pacjencie procesy, związane z myśleniem.
Wykorzystuje eksperymentowanie z zachowaniem pacjenta, by tą
drogą sprowokować wystąpienie zmian w myśleniu.
Terapia polega na zidentyfikowaniu niewłaściwych wzorców myślenia i
schematów postępowania, by w ich miejsce wprowadzić schematy bardziej
adekwatne, a przez to odzyskać kontrolę nad sytuacją.
Wyraźny jest element edukacyjny.
Szukanie strategii radzenia sobie i rozwiązywania problemów.
Przykłady - ekspozycje na bodziec lękorodny, prowadzenie zapisów
napadów lęku z podawaniem ich racjonalnych interpretacji.
Podejście behawioralno-poznawcze
Terapia
ma charakter krótkoterminowy i trwa od 8 sesji (lęk paniczny)
do 25 (przewlekła depresja).
Zastosowanie w leczeniu depresji, zaburzeń lękowych uogólnionych,
napadów paniki, PTSD, fobii (tu: systematyczna desensytyzacja), zaburzeń osobowości,
bulimii, uzależnień, schizofrenii (uzupełniająco).
Podstawy psychoterapii
Podejście humanistyczno-egzystencjalne
Terapia egzystencjalna - jeden z przedstawicieli - V. Frankl
- jej istotą jest pogłębienie samoświadomości.
Podejście humanistyczno-egzystencjalne
Terapia Gestalt - F. Perls
- teoria postaci - doświadczaniu świata nadawane
jest znaczenie poprzez tworzenie figury wyłanianej z tła, zachowanie
człowieka „tu i teraz” zależy od tego, m.in. ile figur jest w polu jednocześnie,
jakie pozostają niedokończone z przeszłości, terapia polega na
usprawnianiu procesu formowania się relacji figura-tło.
Podejście humanistyczno-egzystencjalne
Psychoterapia skoncentrowana na osobie - C. Rogers
- niedyrektywna,
terapeuta nie jest autorytetem, ma za zadanie skupić się na „tu i teraz”
klienta, taka postawa czyni klienta bardziej otwartym, co prowadzi do jego
wolności i samorealizacji.
Podstawy psychoterapii
Podejście humanistyczno-egzystencjalne
Terapia i +/-
Akcentowanie podmiotowości klienta, dostrzeganie egzystencjalnego
wymiaru ludzkiego istnienia oraz wrażliwość na cechy
osobowe terapeuty - wspólne korzyści tych terapii.
Słabymi ich stronami są: niska skuteczność wobec głębokich zaburzeń
psychicznych i mało badań dowodzących skuteczność.
Podstawy psychoterapii
Podejście systemowe
Odnosi się do grup ludzkich, szczególnie rodziny.
Rodzina jest systemem.
Pewną złożoną rzeczywistością i zbiorem elementów w dynamicznej interakcji,
w której każdy element jest określany przez pozostałe.
Na jakość jej funkcjonowania mają wpływ wszyscy jej członkowie.
Ma dużą skuteczność szczególnie w odniesieniu do problemów
dotyczących dziecka.
Podejście systemowe - główne założenia
Ekwipotencjalność - podobne wydarzenia mogą wywoływać różne skutki w odbiorze przez różne osoby.
Ekwiwalentność - te same skutki mogą być wywołane przez różne przyczyny.
Całościowość - rodzina tworzy całość przy zachowaniu indywidualizmu każdego z członków.
Przyczynowość kolista - zachowania wzajemnie się wzmacniają, a zachowanie jednej osoby ma wpływ na całą rodzinę.
Dążenie do homeostazy - członkowie rodziny nieświadomie dążą do stabilizacji systemu.
Terapia elektrowstrząsowa (EW)
Informacje podstawowe
Jedna z najskuteczniejszych metod leczenia w psychiatrii.
Pierwszy zabieg EW: 1938r.
Od tego czasu sposób ich przeprowadzenia bardzo się zmienił – wprowadzono:
- znieczulenie ogólne,
- zwiotczenie mięśni,
- nowoczesne aparaty.
Polega na wywołaniu kontrolowanego napadu padaczkowego za pomocą prądu elektrycznego.
Efekty działania elektrowstrząsów:
1) wyrównanie poziomu neuroprzekaźników w OUN,
2) zwiększenie aktywności receptorów i ich powinowactwa do przekaźników,
3) tworzenie się nowych połączeń neuronalnych (neuro- i synapsogeneza),
4) metabolizm i przepływ krwi w mózgu,
5) układ immunologiczny (regulacja poziomu cytokin),
6) układ hormonalny (działanie na oś podwzgórze-przysadka-nadnercza).
Terapia elektrowstrząsowa (EW)
Przebieg
Szacunkowa skuteczność elektrowstrząsów wynosi 70–90%.
Efekt terapeutyczny widoczny zwykle po 4–5 zabiegach
(najczęściej przeprowadza się 8–12 zabiegów, 2–3 razy w tygodniu).
Nieuzyskanie poprawy po 12 zabiegach jest wskazaniem do zakończenia tej formy terapii
Terapia elektrowstrząsowa (EW)
Kwalifikacja
EW stosuje się, gdy istnieją przeciwwskazania do farmakoterapii
oraz gdy konieczne jest szybkie uzyskanie efektu terapeutycznego.
Przed zaleceniem zabiegów EW należy zlecić konsultację:
- okulistyczną,
- neurologiczną,
- internistyczną,
- anestezjologiczną.
Terapia elektrowstrząsowa (EW)
Wskazania główne
- Depresja:
- ciężkie epizody depresyjne w przebiegu chorób afektywnych, zwłaszcza gdy towarzyszą im
objawy psychotyczne lub nasilone myśli i tendencje samobójcze,
osłupienie lub zahamowanie psychoruchowe
(gdy grozi odwodnienie i wyniszczenie z powodu nieprzyjmowania posiłków), - ciężka depresja w przebiegu chorób schizoafektywnych lub schizofrenii.
- Ostra katatonia.
- Ciężkie epizody manii w przebiegu ChAD.
Terapia elektrowstrząsowa (EW)
Wskazania
Grupy pacjentów, u których szczególnie zaleca się EW, to:
- kobiety w ciąży – ciężkie depresje, schizofrenia i zaburzenia schizoafektywne
(zabiegi elektrowstrząsowe są BEZPIECZNIEJSZE niż farmakoterapia), - osoby w podeszłym wieku, zwłaszcza przy współistniejących chorobach somatycznych,
a także w celu uniknięcia polipragmazji.
W piśmiennictwie wymienia się także zastosowanie EW u pacjentów:
- po przebytym złośliwym zespole neuroleptycznym,
- z ciężkimi zaburzeniami afektywnymi w przebiegu otępienia.
Terapia elektrowstrząsowa (EW)
Przeciwwskazania
Nie ma bezwzględnych przeciwwskazań!
Przeciwwskazania względne:
1) niestabilne zaburzenia sercowo-naczyniowe (np. świeży zawał serca, niestabilna ChNS, zaostrzenie NS, tętniaki),
2) wzmożone ciśnienie wewnątrzczaszkowe (guz, udar krwotoczny),
3) świeży udar mózgu,
4) niektóre choroby okulistyczne (ostry napad jaskry, odwarstwienie siatkówki),
5) ciężkie choroby płuc (astma, POChP, zapalenie płuc),
6) zdekompensowana cukrzyca, poważne zaburzenia metaboliczne,
7) stany będące przeciwwskazaniem do znieczulenia ogólnego.
Terapia elektrowstrząsowa (EW)
Działania niepożądane
Najczęściej łagodne i krótkotrwałe:
- pozabiegowe bóle głowy i mięśni,
- nudności,
- trudności w koncentracji, dezorientacja, niepokój,
- zaburzenia pamięci w okresie okołozabiegowym,
- przejściowe podwyższenie ciśnienia.
Rzadko występują poważne powikłania:
- zaburzenia rytmu serca,
- ostry epizod wieńcowy,
- pęknięcie tętniaka,
- zgon.
Zwykle są one wynikiem błędnej kwalifikacji do zabiegu.
Leki przeciwpsychotyczne (neuroleptyczne, neuroleptyki)
Klasyczne, typowe (LPP IG)
- pochodne fenotiazyny
Chlorpromazyna (pierwszy powszechnie stosowany neuroleptyk, obecnie – rzadko)
Flufenazyna
Lewomepromazyna
Perazyna (często stosowany w PL)
Perfenazyna
Prochloroperazyna
Promazyna
Prometazyna
Leki przeciwpsychotyczne (neuroleptyczne, neuroleptyki)
Klasyczne, typowe (LPP IG)
- pochodne tioksantenu
Chlorprotiksen
Flupentiksol
Zuklopentiksol
Leki przeciwpsychotyczne (neuroleptyczne, neuroleptyki)
Klasyczne, typowe (LPP IG) inne
- pochodne butyrofenonu
Haloperidol
- benzamidy
Sulpiryd (działa jak lek atypowy)
Leki przeciwpsychotyczne (neuroleptyczne, neuroleptyki)
Atypowe (LPP IIG)
Amisulpryd, Aripiprazol
Klozapina, Kwetiapina
Olanzapina, Risperidon
Sertindol, Ziprasidon.
Leki przeciwpsychotyczne (neuroleptyczne, neuroleptyki) działanie
Siła działania przeciwpsychotycznego (typowych i atypowych) jest porównywalna.
Efekt przeciwpsychotyczny jest związany z blokowaniem receptorów D2.
LPP IG - mechanizm działania
LPP IG są mało selektywne - blokują receptory dopaminergiczne zarówno w
układzie mezolimbicznym (zmniejszenie objawów pozytywnych), jak i
guzkowo-lejkowym (wzrost wydzielania prolaktyny - mlekotok, brak miesiączki) oraz
nigrostriatalnym (zaburzenia pozapiramidowe).
Część leków klasycznych ma działanie
cholinolityczne, antyhistaminowe,
noradrenolityczne i antagonistyczne wobec rec. 5HT2.
LPP IIG - mechanizm działania
Ich wpływ przeciwdopaminowy jest w znacznym stopniu ograniczony do
układu mezolimbicznego (zmniejszenie objawów pozytywnych).
Wywierają antagonistyczny wpływ na rec. 5HT2A (w korze przedczołowej),
a przez to leczniczy na objawy negatywne.
Część z nich wykazuje działanie cholinolityczne (klozapina), noradrenolityczne.
Terapia LPPIIG nie jest zupełnie pozbawiona powikłań
pozapiramidowych i hormonalnych.
Leki przeciwpsychotyczne - wskazania
Mają wpływ leczniczy na omamy, urojenia, podniecenie ruchowe,
objawy negatywne schizofrenii, a niektóre wykazują
wpływ przeciwmaniakalny (arypiprazol).
Leki przeciwpsychotyczne
Zastosowanie:
- schizofrenia,
- zaburzenia schizoafektywne,
- inne psychozy urojeniowe,
- depresje psychotyczne,
- zespoły maniakalne,
- zaburzenia psychotyczne w schorzeniach OUN, uzależnieniach,
- zaburzenia zachowania, stany dysforyczne, agresji,
- lęk, niepokój, zaburzenia snu,
- zespoły abstynencyjne w niektórych uzależnieniach.
Leki przeciwpsychotyczne - dawkowanie
Dawki tych leków bywają niższe (o ok. 20-30%) u chorych:
- dotychczas nieleczonych,
- młodszych (do ok. 30. rż.),
- starszych (po 65. rż.),
- w złym stanie somatycznym, przyjmujących inne leki,
- z upośledzoną funkcją wątroby lub nerek.
Przykłady dawkowania: LPP
haloperidol (2-15mg),
olanzapina (10-20mg),
klozapina (300-600mg).
Leki przeciwpsychotyczne - w formie DEPOT
Jest to forma o przedłużonym działaniu.
Leki są podawanie w postaci iniekcji domięśniowej co 2-3 tygodnie.
Przykłady:
Haloperidol (Decaldol), zuklopentiksol, flupentiksol,
perfenazyna, olanzapina, risperidon.