malarstwo Flashcards
malarstwo starożytnej Grecji
Do naszych czasów prawie nie zachowały się przykłady malarstwa. Niemal wszystko,
co wiemy o tej dyscyplinie w historii sztuki starożytnej Grecji, zawdzięczamy źródłom
historycznym oraz kopiom rzymskim.
Pod koniec VI w. p.n.e. pojawiły się malowidła na marmurowych płytach nagrobnych.
Podobnie jak rzeźbiarze,
malarze interesowali się proporcjami postaci. Aby nadać im bardziej naturalne pozy,
malowano je w kontrapoście. Stosowano też skróty perspektywiczne. Artystów
interesowała kompozycja obrazu, a jedną z ważnych jej cech stała się symetria, czyli
zrównoważenie najważniejszych elementów po obu stronach. Postacie pierwszoplanowe
sytuowano u dołu obrazu, drugoplanowe – wyżej. Malarstwo przybierało charakter
sztuki mimetycznej, to znaczy naśladującej rzeczywistość.
Tak jak w rzeźbie, widoczna na twarzach postaci chłodna, uroczysta powaga z czasem
zaczęła ustępować tendencji do ukazywania uczuć i emocji.
Wielkie kompozycje ścienne z czasem ustępowały miejsca niewielkim obrazom. Zaczęto
nawet urządzać wystawy dzieł malarskich, np. w Olimpii przy okazji igrzysk sportowych.
Grecy tworzyli także mozaiki.
Wykorzystywano je przede wszystkim w budownictwie rezydencjonalnym. Na wysokim
poziomie było greckie malarstwo wazowe, znane z licznie zachowanych dzieł.
Apelles z Kolofonu
Wybitnym twórcą był
nadworny malarz Aleksandra III Wielkiego – Apelles z Kolofonu, którego dzieła
cechowały: bogata tematyka, charakterystyczny subtelny koloryt, delikatność i wdzięk
postaci. Artysta potrafił doskonale oddać ich cechy psychofizyczne.
tematyka w malarstwie starożytnej Grecji
Początkowo w malarstwie dominowały tematyka mitologiczna i sceny z życia codziennego.
Wraz z rozwojem tej dyscypliny sztuki pojawiły się sceny historyczne, alegoryczne
– najczęściej personifikacje pojęć – oraz malarstwo portretowe. W okresie
hellenistycznym powstały nowe gatunki malarstwa: pejzaże, martwe natury i malarstwo,
w którym pojawiła się karykatura. Zwiększyło się zainteresowanie życiem codziennym,
a zbiorowe sceny historyczne nabrały patetycznego wyrazu.
techniki sosowane w malarstwie starożytnej Grecji
Malarze greccy udoskonalili technikę temperową. Stosowali też powszechnie technikę
enkaustyczną. W technice tej spoiwem był gorący wosk pszczeli, który mieszano
z barwnikami. Taką farbę nakładano rozgrzanymi metalowymi narzędziami. Pokrywała
ona zarówno marmur, jak i drewno oraz kość.
malarstwo sceniczne w starożytnej Grecji
Na potrzeby teatru w drugiej połowie V w. p.n.e. zaczęło się rozwijać malarstwo sceniczne
(gr. skēnographía). Ze względu na swoją funkcję musiało wiernie naśladować naturę,
a w uzyskaniu efektów iluzjonistycznych pomogło mu wprowadzenie przez Agatarchosa
z Samos perspektywy linearnej. Początkowo było to malarstwo oparte na konturze
i płaskiej plamie barwnej, jednak z czasem wprowadzono modelunek światłocieniowy
(gr. skiagraphía), za którego twórcę uchodzi Apollodoros z Aten.
