Przestępca jako przedmiot rozważań kryminologicznych Flashcards
Główne nurty (paradygmaty) kryminologii
1) Kryminologia klasyczna (XVIII w.)
2) Kryminologia pozytywistyczna (II poł. XIX w.)
3) Kryminologia krytyczna i radykalna (antynaturalistyczna) (lata 50. XX w.)
4) Kryminologia neoklasyczna (lata 60. XX w. USA)
Kryminologia klasyczna (XVIII w.) - przedstawiciele
a) Cesare Beccaria (1738-1794)
b) Jeremy Bentham (1748-1832)
c) Immanuel Kant (1724-1804)
d) Georg Wilhelm Friedrich Hegel (1770-1831)
e) Paul Johann Anselm von Feuerbach (1775-1833)
Kryminologia klasyczna (XVIII w.)
myśl oświeceniowa,
koncepcja umowy społecznej (obrona przed złą naturą człowieka)
„O przestępstwach i karach” 1764
Cesare Beccaria (1738-1794)
twórca zasady nullum crimen sine lege
Cesare Beccaria (1738-1794)
twórca pojęcia gwarancji praw procesowych oskarżonego
Cesare Beccaria (1738-1794)
twórca pierwszej koncepcji sprawcy przestępstwa
Cesare Beccaria (1738-1794)
utylitaryzm
Jeremy Bentham (1748-1832)
twórca penologii jako dyscypliny nauki („Introduction to principles of Morals and legislation”)
Jeremy Bentham (1748-1832)
twórca nowożytnego pojęcia kary absolutnej
Immanuel Kant (1724-1804)
państwo, prawo, kara
Georg Wilhelm Friedrich Hegel (1770-1831)
profesor prawa karnego
podstawowe pojęcia niemieckiego prawa karnego
Paul Johann Anselm von Feuerbach (1775-1833)
Założenia dotyczące człowieka - Kryminologia klasyczna (XVIII w.)
a) indeterminizm
b) pesymistyczna wizja natury ludzkiej
c) liberalizm
d) hedonizm
indeterminizm
-człowiek jest istotą wolną wyposażoną w coś nazywane wolną wolą (swobodnie decydujący o wyborze postępowania)
pesymistyczna wizja natury ludzkiej
-człowiek jest z natury zły (jeśli może coś złego zrobić, to zrobi) - wszyscy ludzie są potencjalnymi przestępcami (neoklasycyzm)
liberalizm
- wpływ na koncepcje kary—> założenie, że człowiek jest wolny, zły i racjonalny
hedonizm
- naturalna tendencja człowieka do unikania pewnych bodźców/zdarzeń przykrych i poszukiwanie bodźców/zdarzeń miłych i sympatycznych
Konsekwencje dla prawa karnego i kryminologii - Kryminologia klasyczna (XVIII w.)
a) prawo karne czynu
b) kryminologia zorientowana na normę (efektywność działania normy)
prawo karne czynu
- koncentrowanie się na czynie przestępnym zamiast sprawcy
- kara ma być przede wszystkim reakcją na czyn, dostosowanie kary do czynu (do wyrządzonego zła)
- wielka rola strony przedmiotowej przestępstwa (część materialna)
- karę wymierza się, ponieważ popełniono przestępstwo (tylko przeszłe zdarzenia)
- brak funkcji kary dla przyszłych zdarzeń
kryminologia zorientowana na normę (efektywność działania normy)
- metoda dedukcyjna —> konstruowanie pewnych reguł odpowiedzialności karnej, które mają zagwarantować, że wymierzona kara będzie karą sprawiedliwą
- optymalizacja odpowiedzialności karnej z punktu widzenia zasady sprawiedliwości
- współczesność —> dogmatyka prawa karnego
- człowiek jest wolny i odpowiedzialny za swoje czyny (kara jest uzasadniona)
Kryminologia pozytywistyczna (II poł. XIX w.) - przedstawiciele
a) August Comte (1798-1857)
b) Herbert Spencer (1820-1903)
c) Cesare Lombroso (1836-1909)
d) Enrico Fenri (1856-1929)
e) Rafaele Garofalo (1851-1934)
f) Franz von Liszt (1851-1919)
Kryminologia pozytywistyczna (II poł. XIX w.)
a) przeciwieństwo/polemika klasycyzmu—> odrzucenie większości podstawowych tez klasycyzmu
b) brak wolności woli—> determinizm (zachowanie przestępne zawsze wynika z zaistnienia pewnych przyczyn i okoliczności)
twórca nurtu antropologiczno-biologicznego kryminologii - decydujący wpływ na XIX-wieczne myślenie kryminologiczne
Cesare Lombroso (1836-1909)
naukowe badanie sprawców przestępstw -„Człowiek zbrodniarz”
Cesare Lombroso (1836-1909
odmienność przestępczości kobiet i mężczyzn (kobieta jako zbrodniarka i prostytutka)
Cesare Lombroso (1836-1909
twórca pozytywnej szkoły prawa karnego
Enrico Fenri (1856-1929)
- wydanie książki Kryminologia
- użycie terminu kryminologia po raz pierwszy
Rafaele Garofalo (1851-1934)