Ergonomia - pozycje pracy Flashcards
pozycja siedząca jest najbardziej korzystna, ponieważ charakteryzuje się:
- najlepszą koordynacją ruchowo-dynamiczną kończyn, szczególnie górnych,
- odciążeniem układu krwionośnego,
- wysoką stabilnością tułowia,
- odciążeniem kończyn dolnych.
Wysokość siedzenia lekarza
względem podłogi powinna być taka, aby kąt zawarty między linią tułowia i udami wynosił mniej więcej 105. Takie ułożenie ud względem tułowia zachowuje lordozę lędźwiową.
Płaszczyzna Frankfurcka
jest to linia łącząca pkt. będący najwyższym punktem otworu słuchowego zewnętrznego z najniższym punktem krawędzi oczodołu.
W pozycji kontrolującej palce płaszczyzna ta jest nachylona o około 30 natomiast linia wzroku o około 80, a głowa będzie pochylona do przodu o ten sam kąt, co płaszczyzna.
Barki operatora
Mięśnie naramienne powinny być zrelaksowane. Linia łącząca prawy i lewy staw ramieniowy jest prostopadła do linii pośrodkowej ciała
Ramiona operatora
Luźno opuszczone wzdłuż osi pionowej tułowia i przywiedzione.
Przedramiona operatora
Uniesione od 30-60 od linii poziomej tak, aby palce znajdowały się w odległości najbardziej ostrego widzenia.
Tulow operatora
Oś długa tułowia jest pionowa, w dopuszczalnej tolerancji pochylenia 10 do przodu.
Uda operatora
Rozchylone, każde mniej więcej około 30 od linii pośrodkowej ciała
Golenie operatora
Ułożone pionowo, prostopadle do podłogi. Goleń nie powinna przesuwać się więcej niż o 30 do przodu w stosunku do pionu podczas operowania przez stopę sterownikiem nożnym.
Stopy operatora
Ułożone całą powierzchnią na podłodze.
Pozycja asysty
Asysta siedzi na krzesełku w pozycji godziny 3.00, najbliżej pacjenta tak, że jej uda są równoległe do linii uszno- ramiennej pacjenta.
Uda asysty powinny być mniej więcej w jednej płaszczyźnie z twarzą pacjenta, jak najbliżej jego lewego ramienia.
Wysokosc asysty
Wysokość siedzenia asysty w stosunku do wysokości siedzenia lekarza powinna być taka, że linia jej wzroku jest o 15-20 cm powyżej linii wzroku lekarza. Taka wysokość pozwala asyście na pełną kontrolę wizualną pola zabiegowego.
Pozycja leżąca spoczynkowa - generalny opis:
Pozycja leżąca spoczynkowa to taka, gdzie nos pacjenta jest w jednej linii z jego kolanami.
Pozycja ta z punktu widzenia fizjologii jest najbardziej korzystna, gdyż występuje jednakowa wartość ciśnienia krwi we wszystkich częściach organizmu oraz odciążenie mięśni tułowia i kończyn dzięki wielopunktowemu, pełnemu podparciu ciała.
W pozycji leżącej spoczynkowej u pacjenta następuje naturalne zamknięcie gardła przez podniebienie miękkie i nasadę języka, czego nie stwierdza się w pozycji siedzącej.
Przeciwwskazania do przeprowadzenia zabiegów stomatologicznych w pozycji leżącej z uwagi na stan pacjenta:(9)
• Ciąża (szczególnie zaawansowana), • znaczna otyłość, • lękliwość, • niedrożność nosa, • zaawansowany wiek, • wysokie ciśnienie, - choroby kręgosłupa (szczególnie odcinka szyjnego), • małe dzieci, • niechęć pacjenta, wyraźny brak jego zgody na przyjęcie pozycji leżącej.
Wady pracy przy siedzacym pacjencie:(7)
- Skręcenie kręgosłupa w prawo
- Napięcie mięśni rąk
- Zastój krwi w miednicy i kończynach dolnych
- Praca w torze oddechowym pacjenta
- Przeciążenie prawego stawu biodrowego
- Przeciążenie prawej stopy i stawu skokowego
- Pochylenie i skręcenie kręgosłupa w prawo