Bipolair part 1 Flashcards

Question

Wat waren de resultaten uit het artikel van lam?

Answer 1

Over het algemeen ervaarde 53% van de patiënten een terugval gedurende de 12 maanden. De ratio voor terugval in de CT groep, relatief aan de controle groep was 0.40:1. Dit betekent dat mensen in de CT-groep minder last hadden van terugvallen. - Proportie patiënten die een episode/opname ervaarde: minder patiënten in de CT-groep ervaarden depressieve, manische en gemengde episoden nadat er voor het aantal eerdere episoden werd gecontroleerd. Ook werden minder patiënten in de CT-groep opgenomen voor bipolaire episoden. - Aantal dagen van episoden: de CT-groep had minder dagen in bipolaire episoden als geheel, in depressie of manie, na controle over het aantal eerdere episoden. Nadat medicatie compliance en het aantal eerdere episoden waren gecontroleerd, hadden patiënten in de CT-groep nog steeds aanzienlijk minder dagen in bipolaire episoden. - Aantal dagen in het ziekenhuis: de CT-groep had minder dagen in het ziekenhuis voor bipolaire episoden als geheel en aanzienlijk minder ziekenhuisdagen voor depressie.

Answer 2

volgens de vragenlijsten was er een significante interactie tussen groep en tijd op de BDI (depressie test) tijdens de eerste 6 maanden waarin de CT-groep BDI kreeg. De BDI scores namen af voor mensen in de CT groep, terwijl deze in de controle groep juist toenam. De BDI score van de CT-groep bleek dan ook significant lager te zijn op 4 maanden en op 6 maanden. Ook scoorde de CT-groep significant lager op de BHS (meting naar hopeloosheid) na 4 maanden.

Answer 3

tijdens de 12 maanden had de CT-groep een lagere ISS activatie score (bestaat uit activatie, welzijn, ervaren conflict en depressie), een lagere BDI score en een lagere BHS score. Dit laat een grotere mate van stemmingsfluctuatie zien bij de controle groep dan bij de CT-groep.

Answer 4

93.1% van de patiënten in de CT-groep had de juiste serumlevels, vergeleken met 78.3% van de patiënten in de controlegroep. Echter, dit verschil bleek niet significant. Na 6 maanden gaven wel meer mensen in de CT-groep aan de medicatie goed te nemen dan mensen in de controlegroep.

Answer 5

Dit onderzoek keek naar patiënten met bipolaire stoornis, die risico lopen op terugval. Wanneer patiënten CT kregen, hadden ze minder bipolaire episodes en werden minder vaak opgenomen. De proportie mensen in de controle groep die een terugval ervaarde was 75%, vergeleken met 44% in de CT-groep. Echter, bipolaire episodes kunnen variëren in lengte. De mensen in de controle groep hadden ook langere episodes (88 dagen) dan mensen in de CT-groep (27 dagen). Verder zorgde de CT voor een halvering van het aantal ziekenhuisopnames. In de controle groep werd 33% opgenomen, terwijl dit maar 15% was in de CT-groep. Dit onderzoek geeft bewijs dat CT beschermend kan werken bij bipolaire depressie en manie wanneer patiënten CT-vaardigheden krijgen aangeleerd. Al met al blijkt uit de resultaten dat CT nuttig bij het voorkomen van relapses, verlichten van symptomen en het stimuleren van sociaal functioneren bij patiënten met bipolaire stoornis die frequente terugvallen ervaren ondanks het gebruik van stemmingsstabilisatoren. De hypothese werd getest dat CT voordelige effecten heeft wanneer het wordt gebruikt in combinatie met medicatie, wat terug gevonden werd in de resultaten. Cognitieve therapie is een goede toevoeging aan medicatie in de behandeling van bipolaire stoornis.

Answer 6

In deze review worden lange termijn observationele studies vergeleken, met oog op 2 doelen; 1. De effectiviteit van lithium monotherapie vergelijken met andere stemming stabilisatoren met behoud van monotherapie voor bipolaire stoornis. 2. De effectiviteit van lithium beoordelen in combinatie met andere stemming stabilisatoren in vergelijking met lithium in monotherapie.

Answer 7

Er voldeden 11 studies aan de inclusiecriteria. Over het algemeen werd naar 4 verschillende uitkomstmaten gekeken: (her) opname in ziekenhuis, falen van behandeling (door stoppen met behandeling of toevoegen van andere mediatie), terugval of een samengestelde meting gedefinieerd als een farmacologische interventie en/of opname. - Lithium in monotherapie vs. andere stemmingsstabilisatoren in monotherapie: werd onderzocht door 9 onderzoeken. In 8 van deze onderzoeken gaf lithium monotherapie betere uitkomsten vergeleken met andere stemmingsstabilisatoren. In 1 studie zijn er geen verschillen tussen lithium en andere medicatie gevonden, maar dit kan komen door inclusie van alleen bipolair-I patiënten (en geen andere vormen van bipolaire stoornis). - Lithium in combinatie met andere stemmingsstabilisatoren vs. lithium in monotherapie: een paar combinatie therapieën werden superieur gevonden aan monotherapie, maar velen waren dat niet. In 2 studies werd gevonden dat een combinatie therapie zorgde voor minder risico op hospitalisatie en het terugkeren van episodes, maar de overige 2 vonden geen verschil.

Answer 8

het nadeel van RCT’s zijn de strengere inclusiecriteria en exclusiecriteria. Hierdoor blijft er slechts een heel klein groepje patiënten over die worden opgenomen in de studie. Hiertegenover hanteren register studies amper tot geen exclusiecriteria, waardoor de sample zo groot en representatief mogelijk wordt. Hierdoor is de externe validiteit van registerstudies ook een stuk hoger

Answer 9

Uit deze review blijkt lithium goed te werken als stemmingsstabilisator in de behandeling van bipolaire stoornis. Een paar combinatie therapieën blijken superieur aan lithium als monotherapie, maar bij veel behandelingen waren dit niet het geval. Ook verlaagt lithium het risico op zelfmoord en kan het dementie voorkomen. Echter, blijkt het gebruik van lithium in de praktijk nog steeds niet erg veel voor te komen. Het gebruik van lithium zou meer benadrukt moeten worden in de voorschriften voor behandeling van bipolaire stoornis

Answer 10

dit is de aanwezigheid van zowel depressie als manie. Volgens de DSM-5 komen mixed moods alleen voor in bipolar disorder type I. Er is enig bewijs dat manisch gemengde episodes vaker voorkomen bij patiënten met een omgekeerd, depressief en angstig temperament. Een mixed episode kan worden vastgesteld als een op zichzelf staande episode of als een onderdeel van een bipolaire stoornis na een eerdere hypomanische, manische, depressieve of gemengde episode. Veel verschillende definities van mixed episodes worden gebruikt.

Answer 11

Olanzapine, paliperidon en ariprazol hebben de beste bewijs voor de behandeling van acute mixed manic states. Voor de preventie van een nieuwe episode na een mixed index episode , blijken quetiapine, lithium en olanzapine de beste behandel keuzes, hetzij in mono-of combinatiebehandeling. Er is minder bekend over hoe je het beste een mixed episode na een manische, gemengde of depressieve episode kan voorkomen, maar valproaat, olanzapine en lithium hebben enige werkzaamheid aangetoond. Samenvattend suggereert bewijs dat olanzapine (in mono-of combinatiebehandeling) verschijnt als de medicatie die de meeste behandelingsscenario’s dekt en subgroepen in gemengde patiënten, zij het tegen een hoge tolerantie op lange termijn en hoge veiligheidskosten. Over het algemeen kan het zijn dat combinatie therapie effectiever zou zijn dan monotherapie voor de behandeling van mixed states, en kan in ieder geval in ernstige gevallen de voorkeur hebben. Finally, en vergelijkbaar met manie en depressie, zijn olozapine en vooral ECT opties om te overwegen als andere behandelingen zijn mislukt.

Answer 12

wordt de structurele en functionele magnetische resonantiebeeldvorming (MRI-studies) besproken die UD- en BD-depressie vergelijken op basis van neuro imaging-modaliteiten. In termen van de gedeelde neurobiologische ethologiën in UD en BD, spelen de amygdala en ACC beide een cruciale rol bij het disfunctioneren van emotie-verwerkende neurale circuits bij stemmingsstoornissen

Answer 13

Eerdere fMRI-onderzoeken waarin individuen rechtstreeks werden vergeleken met UD en BD hebben gesuggereerd dat er verschillen zijn in neurale activiteit in limbische, PFC, subcorticale en visuospatiale gebieden tijdens positieve of negatieve affectieve gezichtstaken. In het bijzonder is er een hogere amygdala-activering bij UD vergeleken met BD tijdens negatieve emotionele stimuli, en het tegenovergestelde patroon verschijnt tijdens positieve emotionele stimuli. Ze vonden ook dat personen met UD hogere amygdala-reacties vertoonden op droevige gezichten vergeleken met neutrale gezichten dan depressieve personen met BD, terwijl het tegenovergestelde patroon werd waargenomen als reactie op blije gezichten versus neutrale gezichten, met hogere amygdala-activering in BD vergeleken met UD. Naast de regio’s betrokken bij cortico-limbische circuits, vertoonden BD-patiënten ook een afname van activiteit in de insula, midden temporaal, precentraal, midden occipitaal en linguale gyri vergeleken met UD-patiënten tijdens emotionele taken. BD patiënten hebben een sterkere FC in netwerken van DM of FP. DM: groot netwerk, actief als iemand niet gefocust is op buitenwereld. Frontopariëtaal (FP): aandacht behouden, problemen oplossen, werkgeheugen. Een derde netwerk zorgt voor switchen tussen de twee Als je een sterkere FC hebt tussen de twee gebieden, dan is het voor je makkelijk om te switchen tussen aandacht voor de buitenwereld en voor je innerlijke gedachten.

Answer 14

Een studie wees uit dat depressie BD type II-patiënten een sterkere connectiviteit toonden tussen de PCC en rechter pariëtale/insula-regio’s vergeleken met UD-patiënten, en dat de connectiviteit van de PCC gecorreleerd was met de ernst van de depressie en zelfmoordgedachten bij UD, maar niet bij BD. BD had een lagere rusttoestand FC tussen de insula en mid-DLPFC en tussen de insula en frontopolaire PFC, maar hoger connectiviteit tussen de amygdala en hippocampus in vergelijking met UD.

Answer 15

BD-patiënten vertoonden een verminderd volume grijze stof in de hippocampus en amygdala, terwijl UD-patiënten een verminderd volume vertoonden in de ACC vergeleken aan BD-patiënten. Personen met UD vertoonden significant verminderd grijze stof in de rechter DLPFC, linker hippocampus en parahippocampale gyrus, rechts inferieur temporale gyrus, spoelvormige gyrus en linker inferieure wandbeenkwab in vergelijking met die met BD. Een eerdere studie onderzocht volumeverschillen in de subcorticale structuren tussen BD en UD en identificeerde dat UD aanzienlijk kleinere volumes had in de bilaterale hippocampus, amygdala en nucleus accumbens. Deze studie had echter geen gedetailleerde informatie over de vraag of proefpersonen met UD of BD momenteel in een depressieve episode waren, dus de bevinding kon niet worden gegeneraliseerd naar depressieve patiënten met UD of BD.

Answer 16

BD-patiënten vertoonden verminderde fractionele anisotropie (FA) in de linker superieure longitudinale fasciculus (SLF) in de inferieure temporale cortex vergeleken met UD-patiënten. Een verminderde FA in de anterior part van de corpus collosum wordt gevonden in patiënten met BD vergeleken met die met UD.

Answer 17

Talrijke studies hebben duidelijke functionele en structurele verandering in neurale verwerking van emoties of beloningen gerapporteerd tussen BD-depressie en UD. Verschillende activeringspatronen in neurale netwerken, waaronder de amygdala, anterior cingulate cortex (ACC), prefrontale cortex (PFC) en striatum tijdens emotie-, belonings- of cognitie gerelateerde taken zijn gerapporteerd tussen BD en UD. Een sterker functioneel connectiviteitspatroon bij BD was uitgesproken in de standaardmodus en in frontopariëtale netwerken en hersenregio’s inclusief de PFC, ACC, pariëtale en tijdelijke regio’s, en thalamus vergeleken met UD. Verschillen in het volume van grijze stof in de ACC, hippocampus, amygdala en dorsolaterale prefrontale cortex (DLPFC) zijn gerapporteerd tussen BD en UD, samen met een dunnere DLPFC in BD vergeleken met UD. BD vertoonde verminderde witte massa in het voorste deel van het corpus callosum (dus minder connectie tussen 2 delen) en posterieus cingulum vergeleken met UD.

Answer 18

variabiliteit in methodologie en kleine steekproefomvang in de onderzoeken leidde tot inconsistente resultaten

Answer 19

Dit artikel bespreekt de recente literatuur over disfunctie van beloningsverwerking bij ernstige depressie (MDD), bipolaire stoornis en schizofrenie, met een focus op benaderingsmotivatie, beloningsleren en op beloning gebaseerde besluitvorming.

Answer 20

Kritisch, op prototypische tests van consumerend plezier, melden personen met MDD normatieve beoordelingen van hedonische reacties. MDD, vooral in aanwezigheid van anhedonie, wordt gekenmerkt door een verminderd vermogen om gedrag te moduleren als functie van beloningen. Deze vermindering van het reactievermogen van beloningen lijkt aan te houden na remissie en blijkt chronische MDD te voorspellen ondanks de behandeling met antidepressiva. Naast het leren van bekrachtiging, is dopamine sterk betrokken bij eetlustgedrag en op inspanning gebaseerde beloning gerelateerde besluitvorming. Op basis van bewijs van dopamine afwijkingen bij MDD, zou je kunnen verwachten dat depressieve individuen een afgestompte beloning tonen, anticipatie en bereidheid om moeite te doen om beloningen te verkrijgen. Dit werd bevestigd.  MDD waren minder bereid om fysiek inspanning te leveren om potentieel grotere beloningen te verkrijgen.

Answer 21

Recente bevindingen suggereren dat beloningsproces afwijkingen bij bipolaire stoornis kan ontstaan als gevolg van verhoogde activiteit in het dopamine-rijk ventrale striatum en linker vlPFC tijdens beloningsverwerking. Hoewel er sterk bewijs is voor de rol van een overmatige biologische beschikbaarheid van dopamine bij bipolaire stoornis, kunnen deze afwijkingen dit wel doen afhankelijk van zijn staat en daarom mogelijk niet de primaire pathofysiologie van de aandoening vertegenwoordigen. In plaats daarvan zijn er afwijkingen in niveaus van neurotransmitters (GLU) die bijdragen aan het belonen van afwijkingen in de verwerking tussen gemoedstoestanden. De neurotransmitters zijn een mediator.  Verhoogde activiteit in dopamine (en receptoren voor dopamine zijn gevoeliger) bij een manie (is state dependent)  veel activatie in beloningssystemen, hierdoor vertonen ze ook eerder risicovol gedrag.

Answer 22

De ‘dopamine-hypothese’ van schizofrenie stelt dat positieve en negatieve symptomen het gevolg zijn van onregelmatige (in tegenstelling tot verhoogde of verminderde) dopamine-afgifte die ‘afwijkende saillantie’ kan toeschrijven aan irrelevante stimuli (resulterend in positieve symptomen) terwijl dit niet lukt bij het passend reageren op zinvolle reward cures (resulterend in negatieve symptomen).  Overmatige striatale dopamine-afgifte in reactie op zinloze of irrelevante stimuli kan leiden tot positieve symptomen van psychose. In tegenstelling tot, afgestompte dopamine-afvuurpatronen die essentieel zijn voor gemotiveerd reageren op prikkels, kunnen de negatieve symptomen van de aandoening ondersteunen.

Answer 23

Afwijkingen in de beloningsverwerking staan centraal in de pathofysiologie van MDD, bipolaire stoornis en schizofrenie, en toenemend bewijs wijst op disfunctie bij bekrachtigingleren, op inspanning gebaseerde beloning gerelateerde besluitvorming en aandacht besteden aan beloning voorspellende signalen.