kol.1. Flashcards
Poziomy komunikacji
masowa (prasa, radio, kino, telewizja, Internet) organizacyjna lub instytucjonalna międzygrupowa i międzykulturowa grupowa (wewnątrzgrupowa; społeczna) inter-personalna (diadyczna) intra-personalna
komuniakcja etymologia
łac. communicare – robić coś, dzielić między sobą, brać udział, wspólnie naradzać się, ale też czynić coś powszechnie wiadomym; communico – coś z kimś mieć wspólnego
Komunikacja to nie (naprzemienna) wymiana, a bardziej x – ciągły i dynamiczny. Komunikacja nie tyle opiera się na inter-akcji, co na x Komunikacja to dynamicznie zmieniająca się forma skoordynowanego współdziałania w rozwijającej się relacji. (Alan Fogel)
proces
ko-regulacji
Komunikowanie interpersonalne to podejmowana w określonym kontekście wymiana xxx
werbalnych, wokalnych i niewerbalnych sygnałów
Przekazywanie komunikatów odbywa się za pomocą umownych x, takich jak: słowa, gesty, dźwięki litery, liczby, symbole. Systemy takich znaków nazywamy x.
znaków
kodami
treść to fenomen 4
mentalny
„wewnętrzny” (doświadczany pierwszo-osobowo)
„ukryty”
niemierzalny wprost
forma to fenomen 4
fizyczny
„zewnętrzny” (doświadczany trzecio-osobowo) obserwowalny
mierzalny bezpośrednio
Kompetencja komunikacyjna to
zdolność jasnego wyrażania swoich przeżyć wewnętrznych i ich treści.
stan „ja” tworzy spójny system myśli i uczuć, które manifestują się xxx
odpowiednimi zespołami zachowań
Ja minimalne, rdzenne, cielesne
bycie danym sobie jako xxxx (bycie po prostu „tutaj” i „teraz”)
doświadczenie siebie w trakcie przeżywania, unikalności tego przeżywania, „mojości”
ucieleśniona xx
przed-językowa, przed-społeczna i przed-refleksyjna jaźń x forma samoświadomości
czasowe i przestrzenne centrum świata
pierwszoosobowa perspektywa
prymitywna
Ja rozszerzone, narracyjne, autobiograficzne
bycie danym sobie w swoich projekcjach, historiach, poprzez narracje
jaźń która się zmienia, powstaje każdorazowo w tworzonej historii
Ja relacyjne, międzyosobowe
bycie danym sobie jako xxx
przed-językowa forma rozumienia siebie pośrednio –xxx
bycie przedmiotem dla siebie w sposób niebezpośredni – xxxxxx
zaakceptowanie oceny innego; przyznanie, że jest się tym, za kogo biorą mnie inni
pojęcie siebie z perspektywy innego
element świata w przestrzeni
z perspektywy innych/innego
poprzez przyjęcie wobec samego siebie nastawienia innych
Struktura osoby wg Reicha
maska. cień, jażń
Ekspresja
uzewnętrznienie, okazanie, wyrażenie; inaczej materializowanie treści w formę możliwą do odbioru dla innych; „produkcja” znaków
Główne rodzaje form ekspresji
Ucieleśnione (ruch, mikroruch…), Rozszerzające funkcje ciała (np.tatua makijaz…) Odcieleśnione (rzeżba, znak drogowy…)
Rodzaje form ekspresji ze wzgl. na zmysł
Wizualna (np. gestyczna, mimiczna, graficzna)
Audytywna (np. słowna)
Chemiczna (np. perfumy, zapachy naturalne)
Haptyczna (dotyk)
Wymiary komunikacji 6
- słowa, wypowiedzi
- parametry głosowe i dźwięki
- system znaków rozumiany przez rozmówcę poprzez system neuronów lustrzanych
- przestrzeń i czas w komunikacji
- ubiór, dodatki, otoczenie
- przekaz podprogowy
wymiar werbalny wymiar parawerbalny wymiar prewerbalny Wymiar periwerbalny Wymiar suprawerbalny Wymiar infrawerbalny
Język prewerbalny ≈ tzw. język ciała
Gesty autodotyku Pętle zwrotne Gesty w przestrzeni Gesty chwytania Mikro-reakcje Postawy
podstawowa jednostka analizy na poziomie interakcyjnym, np. pytanie, stwierdzenie, komplement, prośba
Akt mowy (czynność mowy, akt komunikacyjny) –
– mikrojednostka analizy konwersacji; to dwuelementowy odcinek strategii konwersacyjnej, w którym element drugi jest reakcją na zastosowanie jednostki poprzedzającej, a element pierwszy ma charakter bodźca, np. rozkaz -> odmowa
Para przylegająca
– sekwencja aktów mowy, np. A: Odłóż tę książkę na miejsce (polecenie) B: Zaraz odłożę (obietnica) itd.
Ciąg konwersacyjny
– para przylegająca
Ministrategia
– dłuższe niż ministrategia działanie werbalne
Makrostrategia
– zwykle przebiegają sprawnie ze względu na zbieżność celów komunikacyjnych.
Strategie nieantagonistyczne
Strategie antagonistyczne – cel w konwer. jak zachowują się partnerzy? co to tworzy?
cele uczestników konwersacji nie są zbieżne i dlatego partner utrzymujący dany typ strategii na mocy zasady kooperacji stara się maksymalnie przystosować swój cel do potrzeb oponenta lub usiłuje nakłonić oponenta do przystosowania jego własnego celu komunikacyjnego do swych potrzeb (tego typu działania tworzą ciągi negocjacyjne)
Antystrategie –co robi interlokutor? do czego może dojść? 2
dany interlokutor blokuje każde posunięcie oponenta lub w sposób ukryty dąży do celu sprzecznego z celem oponenta. W zależności od natężenia napięcia interakcyjnego antystrategia może przejść do konfliktu słownego lub powodować przerwanie konwersacji.
Cztery strategie interakcyjne
Strategia informacyjno-weryfikacyjna
Strategia ocenno-emotywna
Strategia behawioralna
trategie meta-dyskursywne
Strategia informacyjno-weryfikacyjna
celem perswazyjnym nadawcy jest tutaj uzyskanie informacji, którą posiada partner (partnerzy) i wspólne ustalenie prawdziwości lub stopnia pewności uzyskanej wiedzy albo przekonanie odbiorcy, że informacje, jakie sam posiada są prawdziwe.
Strategia ocenno-emotywna
celem perswazyjnym tej strategii jest skłonienie odbiorcy do przyjęcia manifestowanej w aktach mowy nadawcy orientacji aksjologicznej i skłonienie go do tego, by dał temu bezpośredni dowód w postaci deklaracji werbalnej lub wyrażenia odpowiedniej emocji.
trategie meta-dyskursywne
dotyczą wszelkich działań werbalnych, stosowanych w celu określenia i uściślenia przez interlokutorów przebiegu danej strategii podstawowej; dotyczą one sprawdzania skuteczności zastosowanych aktów mowy.
Strategia behawioralna
służy nadawcy do nakłonienia partnera (partnerów), by podjął określone czynności lub przyjął pożądane przez nadawcę stanowisko wobec zaproponowanego działania.
Oznaki (symptomy):
Nieintencjonalne
Nieświadome
Emitowane niecelowo
Nie adresowane do nikogo
Znaki (sygnały):
Intencjonalne
Świadome
Tworzone celowo
Adresowane do kogoś
Prototypem znaku jest wyraz. Wyrazy składają się na zdania, które z kolei są x. Tekst jest x.
makroznakami
superznakiem
Prototypem oznaki jest gest. Zespół gestów, tworzy x ; zespół oznak danego zjawiska nazywa się x.
zachowanie
syndromem
– reprezentuje ze względu na podobieństwo do denotowanego przedmiotu, np. ilustracja
Ikona (obraz)
– reprezentuje ze względu na relację przyczynową między nim a denotowanym przedmiotem, np. zmiana fryzury wskazuje na odwiedzenie fryzjera
Indeks (wskaźnik)
– reprezentuje ze względu na użycie lub ustalony konwencjonalnie związek, np. słowa
Symbol (znak arbitralny)
