22 Nationalism and Political Reform, 1850-1880 Flashcards
Beschrijf de ceremoniële gebeurtenis die wordt afgebeeld in de schilderij aan de linkerkant en geef de symbolische betekenis ervan.
De ceremoniële gebeurtenis in het schilderij betreft de proclamatie van de Duitse eenheid, waarbij gekroonde hoofden van verschillende Duitse staten, onder leiding van keizer Wilhelm I, de eenwording van alle Duitse staten uitroepen tot één natie. Symbolisch vindt deze proclamatie plaats in de Spiegelzaal van het paleis van Versailles, vier maanden na de vernederende nederlaag van Frankrijk. Dit symboliseert de triomf van Duitsland en de val van de voormalige Franse koninklijke macht.
Leg uit hoe de politieke hervormingen na 1848 hebben bijgedragen aan de legitimiteit van de bestaande orde.
Na de revoluties van 1848 voerden de meeste Europese staten parlementaire hervormingen door om tegemoet te komen aan de eis van populariteit in de regering. Deze omvatten de oprichting van parlementen en het toestaan van meer participatie van de bevolking in de politiek. Deze hervormingen gaven de bestaande orde een legitimiteit die ze niet hadden genoten sinds vóór de Franse Revolutie, omdat ze de schijn van populariteit en representatie gaven aan de regeringen.
Hoe leidde de opkomst van nationaal belang tot veranderingen in internationale betrekkingen in de tweede helft van de negentiende eeuw?
De opkomst van nationale belangen leidde tot het einde van het congresstelsel en de opkomst van een meer conflictueuze benadering van internationale betrekkingen. In plaats van onderhandelingen en compromissen, gebruikten politieke leiders brute militaire kracht of de dreiging daarvan om internationale conflicten op te lossen. Dit wordt geïllustreerd door de toepassing van Realpolitik, waarbij Bismarck bekend staat als de belangrijkste beoefenaar, waarbij oorlog een regelmatig instrument van staatsmanschap werd.
Bespreek de oorzaken en gevolgen van de Krimoorlog en hoe deze heeft bijgedragen aan veranderingen in de internationale orde.
De Krimoorlog ontstond als gevolg van conflicten tussen Rusland en het Ottomaanse Rijk over de bescherming van Orthodoxe christenen. Het leidde tot een oorlog waarin Rusland aanvankelijk de overhand had, maar uiteindelijk werd verslagen. De oorlog resulteerde in politieke veranderingen, waaronder de opkomst van nieuwe nationale staten ten koste van traditionele rijken. Bovendien veroorzaakte het een verandering in internationale betrekkingen, waarbij de focus verschoof van onderhandelingen naar militaire macht als middel om conflicten op te lossen.
Wat waren de belangrijkste gevolgen van het Congres van Parijs in 1856 voor de betrokken partijen?
Het Congres van Parijs in 1856 resulteerde in een vredesverdrag dat geen van de voormalige strijdende partijen tevredenstelde. Rusland werd bijvoorbeeld verboden om een vloot in de Zwarte Zee te hebben, wat leidde tot ontevredenheid onder Russische staten. Frankrijk voelde zich ook niet bevoordeeld, behalve het prestige van het houden van het congres in Parijs. Pruisen werd pas als een bijgedachte uitgenodigd voor het congres en voelde zich daardoor ook tekortgedaan. De vrede verzwakte indirect het Ottomaanse Rijk door hervormingen op te leggen in de behandeling van christelijke bevolkingsgroepen, waardoor de nationalistische bewegingen op de Balkan werden aangewakkerd.
Hoe slaagden Italië en Duitsland erin om in de periode 1850-1871 als natie-staten verenigd te worden?
In de nasleep van de Krimoorlog slaagden zowel Italië als Duitsland erin om verenigd te worden als natie-staten, gedeeltelijk als gevolg van onopgeloste kwesties uit de Revoluties van 1848 en de instorting van het congresstelsel dat in 1815 was opgericht. Beide naties werden verenigd door een reeks oorlogen. Italië werd bijvoorbeeld verenigd door de relatief liberale constitutionele monarchie van Piëmont-Sardinië, terwijl Pruisen, met een lange traditie van militarisme en autoritarisme, Duitse eenheid smeedde.
Beschrijf de rol van Camillo di Cavour bij de Italiaanse eenwording en leg uit hoe zijn acties hebben bijgedragen aan het bereiken van dit doel.
Camillo di Cavour, een belangrijke staatsman in Piëmont-Sardinië, speelde een cruciale rol bij de Italiaanse eenwording. Als minister-president van Piëmont-Sardinië deelde hij de visie van de middenklasse op een Italiaanse natie, maar zijn visie omvatte alleen Noord- en Midden-Italië, die dan de rest van het schiereiland in een losse federatie zou domineren. Hij begreep dat het verdrijven van Oostenrijk uit de noordelijke provincies hulp van buitenaf zou vereisen, vooral van Frankrijk. Cavour smeedde een alliantie met Frankrijk en voerde oorlog tegen Oostenrijk, wat leidde tot de annexatie van Lombardije door Piëmont-Sardinië.
Hoe werd de eenwording van Italië voltooid en welke uitdagingen bleven bestaan na de totstandkoming van een verenigd Italië?
De eenwording van Italië werd voltooid met de annexatie van Venetië in 1866 en Rome in 1870. Echter, de eenheid was fragiel en werd geconfronteerd met vele uitdagingen. De opstanden in het zuiden, geleid door Garibaldi, werden voornamelijk gemotiveerd door haat jegens de Bourbon-heersers en niet door een sterke drang naar nationale eenheid. Na de eenwording gedroeg het noorden zich als een veroveraar ten opzichte van het zuiden, wat leidde tot een burgeroorlog en diepe verdeeldheid tussen de regio’s. De economische en taalkundige verschillen tussen het noorden en het zuiden bleven bestaan, en de katholieke kerk bleef vijandig staan tegenover de nieuwe Italiaanse staat.
Welke rol speelde Pruisen in het proces van Duitse eenwording tussen 1850 en 1871?
Net als Italië was Duitsland lange tijd een verzameling van staten, waarbij Pruisen, als een van de Duitse staten, de leidende rol speelde in de eenwordingsbeweging. Pruisen, onder leiding van Otto von Bismarck, voerde een meedogenloze en sluwe campagne om de Duitse eenwording te bewerkstelligen.
Hoe verschilde de aanpak van Otto von Bismarck van die van Cavour in Italië in termen van politiek en doelen?
Terwijl Cavour van Piëmont-Sardinië streefde naar de oprichting van een liberale staat, was Bismarck van Pruisen toegewijd aan autocratische heerschappij. Bismarck gebruikte militair geweld en Pruisische absolutisme om Duitsland te verenigen, terwijl Cavour voornamelijk diplomatieke en politieke middelen gebruikte.
Welke rol speelde de Pruisische militaire superioriteit in het proces van Duitse eenwording?
De Pruisische militaire superioriteit was cruciaal in het proces van Duitse eenwording. Het stelde Pruisen in staat om oorlogen te voeren tegen Denemarken, Oostenrijk en Frankrijk, waardoor het Pruisische rijk werd uitgebreid en Pruisen zijn dominantie over Duitsland kon vestigen.
Hoe slaagde Bismarck erin om Duitse eenwording te bereiken ondanks weerstand van binnenlandse en externe krachten?
Bismarck wist de zwakte van de liberalen en de groeiende wens voor Duitse eenwording handig uit te buiten. Hij gebruikte militaire successen en internationale omstandigheden om steun te krijgen voor de Pruisische agenda. Bovendien manipuleerde hij de politiek en gebruikte hij tactieken zoals de manipulatie van verkiezingen en het bewust uitlokken van oorlogen om zijn doelen te bereiken.
Waarom werd het Ottomaanse Rijk vaak aangeduid als “de zieke man van Europa”?
Het Ottomaanse Rijk werd vaak aangeduid als “de zieke man van Europa” omdat het in een staat van verval verkeerde. Het werd geconfronteerd met interne onrust en bedreigingen van buitenaf, terwijl het zijn territorium begon te verliezen aan nationalistische opstanden in de Balkan.
Welke hervormingen werden door het Ottomaanse Rijk ingevoerd in de jaren 1840 en daarna?
Het Ottomaanse Rijk begon in de jaren 1840 met verschillende hervormingsbewegingen om meer veiligheid te bieden aan zijn onderdanen. Deze hervormingen omvatten maatregelen zoals eigendomsbeveiliging, belastinggelijkheid en gelijkheid voor de wet ongeacht religie. Overheidsfunctionarissen kregen vaste salarissen en werden onderworpen aan regelmatige inspecties.
Wie waren de “Jonge Turken” en wat was hun rol in het Ottomaanse Rijk?
De “Jonge Turken” waren een groep jonge intellectuelen die ongeduldig waren met het tempo van de veranderingen in het Ottomaanse Rijk en kritisch waren tegenover de sultan. Sommigen van hen gingen in ballingschap naar steden als Parijs en Londen en werden synoniem met activisten voor verandering en verbetering.
