Współpraca interdyscyplinarna Flashcards
Prawie z reguły przed regulacją zgryzu usuwa się:
zęby nadliczbowe i przetrwałe zęby mleczne
JEŚLI SĄ POD NIMI POPRAWNIE UŁOŻONE ZAWIĄZKI ZĘBÓW STAŁYCH
Wykonanie aparatu rozpoczyna się po wstępnym zagojeniu rany ………… dni od ………………
7-14 dni od zabiegu chirurgicznego
Reinkluzja to
zjawisko cofania się zęba poniżej płaszczyzny zgryzu, występujące w okresie wymiany uzębienia.
Reinkluzja dotyczy najczęściej:
dolnych mlecznych zębów trzonowych,
może niekiedy dotyczyć również pierwszych stałych zębów trzonowych
Jeżeli obserwowany ząb zaczyna zanurzać się w zębodół, wskazane jest ……. zapobiegnie to ………
jego chirurgiczne usunięcie - tzw. wydłutowanie
zapobiegnie to utworzeniu ropnia po zniszczeniu przez próchnicę korony zęba częściowo zatopionego w kości, ale połączonego kanałem ze światłem jamy ustnej.
Główne wskazanie do autotransplantacji
wczesna utrata zębów stałych
Wierzchołek korzenia zęba transplantowanego powinien być uformowany w ……..
1/2 do 2/3 długości
Korzystna regeneracja struktur miazgi przy transplantacji wynosi ……..
1-2 mm
Powinno być więcej miejsca dla zęba transplantowanego, który musi po zabiegu być …………
unieruchomiony i nieznacznie oddalony od płaszczyzny zgryzu przez okres 3 miesięcy
Czym jest germektomia?
Jest zabiegiem chirurgicznym, który polega na wczesnym usunięciu zawiązków zębów stałych. Dotyczy to zazwyczaj trzecich dolnych zębów trzonowych lub górnych zębów przedtrzonowych.
Ze wskazań ortodontycznych
Czym jest osseointegracja?
To zrastanie się implantu z kością. Jest zjawiskiem biologicznym, polegającym na pełnym wgojeniu się metalowego elementu w żywą kość.
Zastosowanie implantów w ortodoncji
Jako elementy kotwiące przy niemożności zastosowania innych rodzajów zakotwienia, zwykle podczas leczenia aparatem stałym pacjentów dorosłych z brakami zębów trzonowych.
Umieszczane bywają także w szwie podniebiennym jako alternatywa dla płyty Nance.
Do wad zgryzowo-szczękowo-twarzowych wymagających leczenia zespołowego należą:
- progenia
- laterogenia
- retrogenia
- niedorozwój szczęki, żuchwy
- zgryz otwarty całkowity
- ankylozy SSŻ
Wstępne leczenie za pomocą aparatu stałego ma na celu:
wyrównanie kształtu i szerokości łuków zębowych
Aparat stały pełni później funkcję
szyny chirurgicznej
Przed przystąpieniem do zabiegu chirurgicznego wykonuje się:
powtórnie wyciski szczęki i żuchwy przy użyciu łuku twarzowego i w indywidualnym okludatorze. Na modelach gipsowych dokonuje się fantomowej rekonstrukcji łuków. Przygotowuje się szynę akrylową (splint) przystosowaną do warunków zgryzowych uzyskanych po operacji.
Szyna akrylowa splint
Jest pomocna w czasie zabiegu gdyż:
- pozwala na prawidłowe ustawienie względem siebie szczęk,
- jest elementem kotwiącym wyrostek kłykciowy po przecięciu gałęzi żuchwy
Dystraktory stosowane są w:
wadach szczękowo-zgryzowych charakteryzujących się niedorozwojem połowiczym lub obustronnym żuchwy (zespół Treachera-Collinsa, zespół Nagera, Pierre’a Robina, mikrosomie pozapalne)
Dystraktor - działanie można porównać do techniki wydłużania kości metodą Ilizarowa, z tą różnicą, że ….
nie przecina się kości całkowicie, tylko blaszkę zbitą z pozostawieniem warstwy gąbczastej, która łatwiej poddaje się działaniu śrub (rozciąganiu)
Gojenie się kości
Pomiędzy rozdzielonymi fragmentami kości powstaje krwiak, który przekształca się w skrzep.
Skrzep jest zastępowany przez tkankę ziarninową (ta faza trwa 1-3 dni), a następnie ziarnina jest zastępowana włóknistą kostniną pierwotną.
Osteogeneza dystrakcyjna zachodzi dzięki rozciąganiu włókien kolagenowych kostniny pierwotnej wypełniającej szczelinę po przecięciu kości. Postępujące rozciąganie powoduje formowanie włókien nowej kości równolegle do wektora dystrakcji. Włókna te następnie ulegają mineralizacji.
Proces histogenezy dystrakcyjnej
Jest to wydłużanie się i powiększanie tkanek miękkich przez wzrost napięcia w obrębie tkanek miękkich podczas procesu dystrakcji kości
Faza 0
przeddystrakcyjne leczenie ortodontyczne stosowane w wybranych przypadkach. Głównym celem tego etapu jest uszeregowanie zębów i przygotowanie przestrzeni pomiędzy zębami do osteotomii
Faza I
osteotomia (lub kortykotomia) i osadzenie aparatu dystrakcyjnego
Po osadzeniu aparatu - próbna dystrakcja (ok 2mm), aby upewnić się czy fragmenty kości odsuwają się od siebie bez przeszkód
Faza II
latencja (3-7 dni) - okres spoczynku od momentu osteotomii do rozpoczęcia aktywnego rozciągania.
W tym czasie szczelina po osteotomii wypełnia się kostniną pierwotną.
U małych dzieci można skrócić do 24-48 godzin
Faza III
aktywne rozciąganie - czyli osteodystrakcja właściwa
1 mm / dobę
(2x 0,5mm lub 4x 0,25mm)
Nowa kość układa się zgodnie z kierunkiem dystrakcji
Przeciętny zakres osteodystrakcji wynosi
20-30 mm
Faza IV
konsolidacja (trwa 4-8 tygodni) - okres mineralizacji nowo utworzonej kości
U dorosłych wydłużana do 12 tygodni.
W tej fazie dystraktor pozostaje w formie nieaktywnej; po tym okresie jest usuwany.
Faza V
remodelowanie kości
Struktura architektury beleczek kostnych ulega adaptacji w wyniku remodelowania kości
Faza VI
dalsze leczenie ortodontyczne
przesunięcia zębów w obszarze podystrakcyjnym po upływie 3-6 miesięcy konsolidacji.
Dystraktor jest aparatem ……………………………………………………………………….
mechanicznym generującym siły rozciągania w szczelinie osteotomijnej przez kontrolowane odsuwanie fragmentów kości od siebie
Dystraktory dzieli się na:
- Zewnątrzustne
- Wewnątrzustne
oraz
- Jednoogniskowe
- Dwu- i trzyogniskowe
Dystraktory zewnątrzustne
- groty mocujące aparat i mechanizm aktywujący są wyprowadzone na zewnątrz powłok twarzy
- możliwość zarówno jednokierunkowego rozciągania jak i trójwymiarowego modelowania kości
- większa siła rozciągania
- polecane u osób starszych i po kortykotomii
Wady:
- pozostawienie blizn
- wyłączenie pacjenta z życia społecznego na czas leczenia
Dystraktory wewnątrzustne:
lepiej tolerowane
niewidoczne
małe rozmiary
niepozostawianie blizn na skórze
wady:
- utrudnienia chirurgiczne - wąskie pole operacyjne
Dystraktory wewnątrzustne mogą być mocowane:
- tylko do kości
- tylko do zębów (szyny akrylowe lub pierścienie ortodontyczne)
- do kości i zębów (hybrydowe)
Wykorzystywane w dystrakcji spojenia żuchwy dystraktory hybrydowe posiadają
dwa dolne ramiona mocowane do kości żuchwy w dolnej części spojenia
oraz dwa górne mocowane do kłów dolnych
Dystraktory hybrydowe służące do wydłużania trzonu żuchwy mocowane są na:
ostatnich zębach trzonowych
oraz kości za ostatnimi zębami trzonowymi
Wskazaniem do zastosowania metody osteogenezy dystrakcyjnej są:
niedorozwoje i zniekształcenia o różnym nasileniu
Zastosowanie dystrakcji w obszarze dolnego piętra twarzy (żuchwa)
- Szkieletowe wady klasy II
- Retrogenia o charakterze nabytym w wyniku pozapalnej lub pourazowej obustronnej ankylozy SSŻ
- Laterogenia z niedoboru wzrostu na skutek jednostronnej ankylozy SSŻ
- Hipoplazja wyrostka kłykciowego żuchwy po przebytym złamaniu lub zapaleniu SSŻ
- Asymetrie twarzy w zespołach wad wrodzonych I i II łuku skrzelowego z połowiczym niedorozwojem czaszkowo-twarzowym
- Retro- lub mikrogenia w symetrycznych wadach wrodzonych I i II łuku skrzelowego
- Osteogeneza dystrakcyjna spojenia żuchwy (MSDO) Pozwala na korektę niedoboru wzrostu żuchwy w kierunku poprzecznym (np. korekta zgryzu przewieszonego, rozładowanie stłoczeń)
- Zespół obturacyjnego bezdechu sennego
Zastosowanie dystrakcji w obszarze środkowego piętra twarzy (szczęka i oczodoły)
- Retrognacja jako wada samodzielna lub związana z niedorozwojem szczęki w wadach rozszczepowych
- Zamknięcie szczelin rozszczepu wyrostka w wadach rozszczepowych jedno- lub obustronnych z ewentualnym jednoczesnym wysunięciem szczęki
- Poprzeczna rozbudowa podstawy szczęki w zwężeniach szczęki
- Niedorozwój przedniego odcinka szczęki związany z hipodoncją zębów siecznych lub w rzadkich przypadkach kłów stałych może być leczony z zastosowaniem osteotomii kości przysoiecznej i osteodystrakcji w celu jej wysunięcia
- Wady wrodzone związane z przedwczesnym zarastaniem szwów czaszkowych (kraniosynostozy - zespół Aperta, Crouzona, Pfeiffera) są wskazaniem do wysunięcia środkowego piętra twarzy po osteotomii LeFort III
- Zespół obturacyjnego bezdechu sennego
- U pacjentów z powypadkową retruzją
Dystrakcja w obszarze wyrostka zębodołowego
- Infraokluzja zęba powstała na skutek ankylozy może być leczona metodą osteodystrakcji
- Szybka dystalizacja kłów może być przeprowadzona na drodze osteogenezy dystrakcyjnej po segmentowej osteotomii kości wyrostka związanej z kłem
- Zwiększenie wysokości wyrostka po utracie zębów na skutek urazu lub choroby przyzębia lub odbudowa wysokości wyrostka u pacjentów z ubytkami tkanek po resekcji
- Podłużna lub poprzeczna dystrakcja kości wyrostka jest również wykorzystywana w celu przygotowania łoża kostnego dla implantu zębowego
Zalety dystrakcji
- Jest alternatywą dla zabiegów chirurgii klasycznej przeprowadzonych dopiero po zakończeniu wzrostu pacjenta
- Wczesne zastosowanie metody dystrakcji w wadach wrodzonych lub nabytych we wczesnym dzieciństwie nie dopuszcza do rozwoju ciężkich deformacji twarzy (tzw. stygmatu wady)
- Pozwala uniknąć wad tradycyjnych metod chirurgicznych związanych ze stosowaniem przeszczepów (m.in. okaleczenie miejsca dawczego)
- Duża skuteczność metody oraz przewidywalność efektu leczenia
- Stabilność uzyskanych wyników
- Mała inwazyjność
- Mało obciąża pacjenta
- Nie wymaga hospitalizacji
- Możliwość zmiany kształtu kości w odniesieniu do wszystkich trzech płaszczyzn przestrzennych
- Indukcja przyrostu tkanek miękkich
- Znaczna i szybka poprawa estetyki twarzy
- Można powtarzać u jednego pacjenta wielokrotnie
Wady dystrakcji
- wysoki koszt leczenia
- konieczność ścisłej współpracy ze strony pacjenta, rodziców
- tylko w wysokospecjalistycznych ośrodkach
- powikłania (m.in. staw rzekomy)
- blizny (dystraktory zewnątrzustne)
Przyzębie jest przystosowane głównie do odbierania sił skierowanych ….
pionowo
Zmiany w przyzębiu mogą być podyktowane przeciążeniami zgryzowymi, których działanie obserwuje się zwłaszcza w ………
zgryzach krzyżowych przednich
Zmiany w przyzębiu w związku z przeciążeniami zgryzowymi dotyczą tkanek ……, i są bardziej nasilone w okolicy ……
Niekorzystny wpływ tego rodzaju sił w największym stopniu dotyczy ………
- tkanek przyzębia brzeżnego i tkanki kostnej
- bardziej nasilone w okolicy zębów siecznych dolnych
- wargowej blaszki części zębodołowej żuchwy
Zmiany radiologiczne w przyzębiu mogą dotyczyć …..
- zatarcia szpary ozębnej ze zmianami o typie “łuszczenia się” cementu korzeniowego
- rozrzedzenia struktury kostnej przegród międzyzębodołowych
- resorpcji blaszki zbitej zębodołu i szczytów przegród międzyzębodołowych
Po regulacji zgryzu krzyżowego u dzieci i młodzieży dochodzi do ………..
- poprawy utkania tkanki kostnej - beleczkowanie staje się bardziej regularne
- zarys korzeni i tkanki zbitej zębodołu znowu staje się ciągły
- odbudowie ulegają szczyty przegród kostnych
- uzyskuje się prawidłowy zarys szpary ozębnej
- redukcja głębokości kieszonek dziąsłowych
Po regulacji zgryzu krzyżowego u pacjentów dorosłych …….
Poprawie ulega stan tkanek przyzębia brzeżnego
oraz struktura utkania tkanki kostnej, lecz bez pełnej odbudowy kości.
Niekorzystny wpływ na przyzębie wad zgryzu z pogłebionym nagryzem zębów siecznych (zwłaszcza nadzgryz)
- Znacznemu wydłużeniu ulega wówczas droga prowadzenia siecznego
- Należy się liczyć z bezpośrednią mechaniczną traumatyzacją na skutek nagryzania brzegami siecznymi zębów siecznych górnych na dziąsło w przedsionku jamy ustnej
- Zęby sieczne dolne mogą nagryzać na błonę śluzową podniebienia
Uraz zgryzowy w przypadku zgryzów otwartych …..
może uszkadzać tkanki przyzębia na skutek braku właściwej stymulacji i mechanicznego oczyszczania przez pokarmy
Istotny wpływ na powstawanie i progresję brzeżnych i głębokich zapaleń przyzębia obserwuje się w …………. zwłaszcza w rejonie …………
- stłoczeniach
- w rejonie zębów siecznych dolnych
Na zmiany chorobowe przyzębia brzeżnego w postaci włóknistego młodzieńczego rozrostu dziąseł narażeni są pacjenci w okresie ……….., zwłaszcza ………. (płeć).
Czynnikiem sprawczym jest ………….
w okresie dojrzewania,
zwłaszcza dziewczęta,
zwiększone stężenie estrogenów indukujące rozplem komórek nabłonka
Tyłozgryzy a tkanki przyzębia
Brak właściwych relacji pomiędzy zębami siecznymi górnymi i dolnymi prowadzi z wiekiem do:
- zmian zanikowych w przyzębiu,
- wydłużaniu się zębów siecznych górnych i dolnych,
- pogłębiania krzywej Spee
