S Flashcards
Saga/حماسه اسکاندیناوی
a medieval Scandinavian or Icelandic narrative poem depicting the adventures of legendary figures.
Elaborate and intricate stories, the sagas were derived from earlier oral accounts, which were transcribed in the 13th century, at which time certain literary features of that period were incorporated into the stories.
One type of sag
involved the action of legendary figures and their families and were known as family sagas. This sense of the term wa
continued in modern literature, where it has come to mean a long narrative dealing with the fortunes of a family overnumber of generations.
Thus the term has been used to describe John Galsworthy’s The Forsyte Saga (1922).
Salon موسسه گردهمایی/نمایشگاه هنر/ مقاله راجع به هنر آن دوره
A French cultural institution consisting of a weekly social gathering at the private house of an aristocratic lady,
at which social, artistic, and scientific questions are discussed. From the early 17’ century to the early 19th
several important literary and philosophical salons provided a social base for French writers. The term can als
refer to an exhibition of paintings by living artists, so that in a second literary sense the title Salon has bee
given to an essay on contemporary art and related matters: Diderot in the 18th century and Baudelaire in the 1!
both wrote important Salons.
Samizdat چاپ مخفی و غیر مشروع
A Russian word meaning ‘self-publishing’, applied since the 1960s to a clandestine (secret)mode of publication by which
‘dissident’ writings and other banned works have been secretly circulated, usually in typed carbon copies or
photocopies.
Novels by Alexander Solzhenitsyn and articles by
Andrei Sakharov were among the important
samizdat works of the 1960s and 1970s.
Satire طنز /هجونامه
The literary art of diminishing or derogating a subject by making it ridiculous and evoking toward it attitudes of
amusement, contempt, scorn,
It differs from the comic in that comedy evokes laughter mainly as an end
in itself, while satire derides; that is, it uses laughter as a weapon, and against a butt that exists outside the work itself.
Horatian satire
طنزی که در آن صدایی دلپذیر، بردبار، سرگرم کننده و شوخ طبع است. گوینده با تمسخر ملایم پوچ ها و حماقت های انسان ها دست می کشد و هدفش این است که نه خشم جوونال، بلکه لبخندی کینه توزانه در خواننده ایجاد کند.
Pope’s moral essay and most other satires
Juvenalian satire
شخصیت گوینده، شخصیت اخلاق‌گرای جدی است که از شیوه‌ای متین و عمومی برای تقبیح شیوه‌های بد و خطا استفاده می‌کند که به دلیل مضحک بودن، خطر کمتری ندارند، و متعهد می‌شود که از خوانندگان تحقیر، خشم اخلاقی یا یک انزجار را برانگیزد. غم و اندوه بدون توهم از انحرافات بشریت. ساموئل جانسون “لندن” (1738) و “بیهودگی آرزوهای انسانی” (1749) نمونه های برجسته ای از طنز جوونالیایی هستند. در نکوهش‌کننده‌ترین حالت‌هایش، شبیه ارمیاد است که مدل آن رومی نیست، بلکه عبری است.
Satyr play
اجرای طنز در مسابقات نمایشی آتن، به دنبال سه گانه تراژدی. نمایشنامه ساتیور دارای گروهی از ساترها (مردانی با دم و گوش اسب) بود، و کنش آن نمایشنامه‌ای از برخی داستان‌های افسانه‌ای بود که مناسب تراژدی‌های پیشین بود که شامل زبان و حرکات زشت و ناپسند بود. اگرچه قطعاتی از نمایشنامه‌های ساتیری توسط آیسخلوس و سوفوکل یافت شده است، تنها نمونه کاملی که از آن باقی مانده، سیکلوپ (حدود 412 قبل از میلاد) اوریپید است. The Trackers of Oxyrhynchus اثر تونی هریسون (1988) یک نمایشنامه طنز مدرن است که از قطعه قطعه ایکنوتای سوفوکل اقتباس شده است.
.
Scantion
The analysis of poetic metre in verse lines by displaying stresses pausesand ryhme patterns with conventional visual symbols
Sience fiction and fantacy
Mary Shelley’s Frankenstein (1818), Jules Verne’s Journey to the Center of the Earth and H. G. Wells’ The War of the Worlds.
Isaac Asimov, Arthur Clarke, Ray Bradbury, J. G. Ballard, and Doris Lessing.
in television and film; a notable instance is the Star Trek series.
Fantacy : Jonathan Swift’s Gulliver’s Travels (1726). Among the notable recent writers of fantasy are
C. S. Lewis and J. R. R. Tolkien (The Hobbit, The Lord of the Rings). Ursula Le Guin is a major author of both science fiction and works of
fantasy. Some instances of science fiction and fantasy project a future utopia (Le Guin’s The Dispossessed), or else
attack an aspect of current science or society by imagining their dystopian conclusion (George Orwell’s Nineteen
Eighty- Four and Kurt Vonnegut’s Car’s Cradle); and many writers use their imaginary settings, as Swift had in
Gulliver’s Travels, for political and social satire (Aldous Huxley’s Brave New World and much of Vonnegut’s prose
fiction).
A recent development is cyberpunk, a postmodern form of science fiction in which the events take place
partially or entirely within the “virtual reality” formed by computers or computer networks, in which the characters
may be either human or artificial intelligences. A well-known instance is William Gibson’s Neuromancer.
Scriptible
V. Scriptible
A term used by the French critic Roland Barthes in his book S/Z (1970),
معمولاً به‌عنوان «writerly» ترجمه می‌شود.
در تضاد با متن آسان‌خوان یا «خواندنی» (lexie lisible)، متن نویسنده یک «معنای نزدیک‌تر» ندارد. در عوض، هر خواننده را موظف می‌کند که معانی خود را از نکات پراکنده یا متناقض آن تولید کند. در حالت ایده‌آل - و این مفهوم بیشتر یک ایده‌آل تئوریک است تا یک توصیف - متن نویسنده به طرز چالش‌آمیزی «باز» است و به خواننده نقشی فعال به‌عنوان هم‌نویسنده می‌دهد تا مصرف‌کننده منفعل. به نظر می‌رسد که معادل‌های واقعی این ایده‌آل، آثار دشوارتر مدرنیسم و پست‌مدرنیسم باشند.
Self reflexive
اصطلاحی که به آثار ادبی اطلاق می‌شود که آشکارا فرآیندهای ترکیب هنری خود را بازتاب می‌دهند. چنین خودارجاعی اغلب در آثار داستانی مدرن یافت می شود که مکرراً به وضعیت داستانی خود اشاره می کنند.
.
The narrator in such works, and in their earlier equivalents such as Sterne’s Tristram Shandy (1759-67), is sometimes
called a ‘self-conscious narrator’. Self-refiexivity may also be found often in poetry.
Senecan style against ciceronian style
اصطلاحی برای سبک نثر انگلیسی در اواخر قرن 16 و اوایل قرن 17 ایجاد شد. این سبک که به نام سنکا فیلسوف و نمایشنامه نویس رومی نامگذاری شد، واکنشی بود در برابر سبک بسیار رسمی و پر زرق و برق سیسرونی که در قرن شانزدهم بر نثر رسمی انگلیسی تسلط داشت. سبک سنکا نسبتاً ساده و رسم‌نویسی بود و جملاتی با طول‌ها و تغییرات نامنظم ایجاد می‌کرد.
Sensibility حساسیت
در اوایل قرن 18 انگلستان، اصطلاحی برای توصیف حساسیت به غم و اندوه دیگران استفاده می شود. حساسیت در این دوره به نوعی موقعیت فرقه ای به دست آورد، به اندازه ای برجسته که منجر به این پیشنهاد شود که نیمه آخر قرن هجدهم در انگلستان را می توان به عنوان “عصر حساسیت” توصیف کرد. تأثیرات جنبش در ادبیات، کمدی حسی و رمان احساسی است. اصطلاح موازی احساسات گرایی معمولاً به عنوان شکلی تحقیرآمیز از حساسیت در نظر گرفته می شود
.
Jane Austen’ Sense and Sensibility (1811) offers a satiric portrait of extreme “sensibility.”
Sentimental comedy
نوعی کمدی که در قرن هجدهم نزد مخاطبان محترم طبقه متوسط محبوبیت پیدا کرد. برخلاف بدبینی اشرافی کمدی ترمیم انگلیسی، فضیلتی را نشان داد که با سعادت خانگی پاداش می‌گرفت؛ توطئه‌های آن، که معمولاً شامل زوج‌های خوب غیرقابل باوری از طبقه متوسط می‌شد، به جای شوخ طبعی بر ترحم تأکید داشت.
.
Pioneered by Richard Steele in The Funeral (1701) and more fully in The Conscious Lovers (1722), it flourished in mid-century with the French comedie larmoyante (‘tearful comedy’) and in such plays as Hugh Kelly’s False
Delicacy (1768).
شریدان و گلداسمیت در دهه 1770 با اخلاقی شدن این سنت که تا ملودرام قرن 19 باقی ماند، مخالفت کرد، آنها تلاش کردند تا نسبی به کمدی آداب و رسوم بازگردند.
sentimental novel
Also called novel of sentiment or novel of sensibility
. یک رمان عاطفی عجیب و غریب از نوعی که در اواخر قرن 18 در اروپا محبوب شد. رمان‌های احساسی دهه‌های 1760 و 1770 که تا حدی از قدرت عاطفی پاملا، یا پاداش فضیلت ساموئل ریچاردسون الهام گرفته شده‌اند، در صحنه‌های مکرر اشک‌آور، پیوندهای نزدیک بین فضیلت و حساسیت را نشان می‌دهند. احساس یک شخصیت نسبت به زیبایی های طبیعت و غم و اندوه دیگران نشانه یک قلب پاک است.
An excessively sentimental example is Henry Mackenzie’s The Man of
Feeling (1771), but Oliver Goldsmith’s The Vicar of Watefield (1766) and Laurence Sterne’s A Sentimental Journey
(1768) are more ironic. In Europe, the most important sentimental novels were J.-J. Rousseau’s La Nouvelle
Helolse (1761) and J. W. von Goethe’s The Sorrows of Young Werther (1774). The fashion lingered on in the early
gothic novels of Ann Radcliffe in the 1790s.
Sestet
گروهی متشکل از شش بیت شعر که قسمت دوم غزل (به شکل ایتالیایی یا پترارکانی آن) را به دنبال اکتاو آغازین تشکیل می دهد.
More rarely, the term may refer to a stanza of six lines such as those used by Robert Burns.
Setting/opsis/mise en scene
محیط کلی یک اثر روایی یا نمایشی، مکان کلی، زمان تاریخی و شرایط اجتماعی است که کنش آن در آن رخ می دهد. موقعیت یک اپیزود یا صحنه واحد در چنین اثری مکان فیزیکی خاصی است که در آن اتفاق می افتد.
The overall setting of Macbeth, for example, is medieval Scotland, and the setting for the
particular scene in which Macbeth comes upon the witches is a blasted heath.
The overall setting of James Joyce’s
Ulysses is Dublin on June 16, 1904, and its opening episode is set in the Martello Tower overlooking Dublin Bay.
Seven deadly sins
در الهیات مسیحی قرون وسطی و متاخر، این گناهان معمولاً به عنوان غرور، طمع، شهوت، حسادت، شکم پرستی، خشم و تنبلی شناخته می شدند. آنها را «مرگبار» می نامیدند، زیرا در نظر گرفته می شدند که روح هر کسی را که آنها را تجلی می دهد در خطر هلاکت ابدی قرار می دهند. این گونه گناهان فقط با توبه مطلق قابل جبران است. در میان آنها، غرور غالباً اصلی در نظر گرفته می شد، زیرا اعتقاد بر این بود که انگیزه سقوط اولیه بهشت شیطان است. تنبلی گناهی مهلک به حساب می‌آمد، زیرا نه صرفاً تنبلی، بلکه یک وضعیت روحی ناامیدکننده و ناامیدکننده را نشان می‌داد که فرد را از هرگونه شانسی برای دستیابی به فیض الهی ناامید می‌کرد. نام‌های جایگزین تنبلی عبارت بودند از: اسیدی، «افسردگی» و «خشکی معنوی». این وضعیتی نزدیک به آن چیزی بود که روانپزشکان امروزی آن را افسردگی حاد تشخیص می دهند
Alternative
names for sloth were accidie, “dejection,” and “spiritual dryness”; it was a condition close to that which present-day
psychiatrists diagnose as acute depression.
The seven deadly sins (or in an alternative term, cardinal sins) were
defined and discussed at length by such major theologians as Gregory the Great and Thomas Aquinas, and served as the topic of countless sermons.
They also played an important role in many works of medieval and Renaissance
literature- sometimes in elaborately developed personifications-_including William Langland’s Piers Plowman (B.
Passus 5), Geoffrey Chaucer’s “Parson’s Tale,” William Dunbar’s “The Dance of the Sevin Deidly Synnis,” and
Edmund Spenser’s Faerie Queene (Book I, Canto 4). Refer to Morton W Bloomfield, The Seven Deadly Sins (1952).
هفت گناه کبیره با هفت فضیلت اصلی متعادل شدند. سه مورد از اینها که به دلیل تأکید بر آنها در عهد جدید «فضیلت الهیاتی» نامیده می شوند عبارتند از: ایمان، امید، و نیکوکاری (یعنی عشق) به کتاب مقدس پلوس ژکورینتیان 13:13 مراجعه کنید: «و اکنون ایمان، امید، و خیریه، این سه.” چهار مورد دیگر، «فضیلت طبیعی» از فلسفه اخلاقی یونانیان باستان مشتق شده‌اند: عدالت، احتیاط، اعتدال، و بردباری. رجوع به رابرت دبلیو آکرمن، پیشینه ادبیات انگلیسی قرون وسطی (1966).
