prawo konstytucyjne Flashcards
Co to jest konstytucja?
- Konstytucja jest to akt określający podstawy ustrojowe państwa o charakterze: organizacyjnym (poprzez opis ustroju władz państwowych i zasad ich funkcjonowania, zakres kompetencji i wzajemne relacje), oraz gwarancyjnym, formułującym podstawowe prawa, wolności i obowiązki jednostki (poprzez wyznaczenie granic, których władze nie mogą przekraczać).
- akt prawa pisanego o najwyższej mocy prawnej w systemie prawnym danego państwa
- akt uchwalany i zmieniany w szczególnej procedurze, trudniejszej niż procedura uchwalania czy zmieniania zwykłych ustaw
Na czym polega zasada konstytucjonalizmu?
Zasada ta oznacza konieczność istnienia w każdym państwie demokratycznym konstytucji oraz mechanizmów zapewniających jej przestrzeganie i bezpośrednie stosowanie.
Wymień najważniejsze rodzaje konstytucji
− konstytucje pisane (w formie aktu/aktów normatywnych) i niepisane (oparte na prawie zwyczajowym, konwenansach konstytucyjnych i precedensach sądowych)
− konstytucje sztywne (o wyższej mocy prawnej od ustaw zwykłych) i elastyczne (takie, które zmieniają się w takim samym trybie jak zwykła ustawa)
− konstytucje jednolite (ujmują całą materię konstytucyjną w jednym akcie) i złożone (składają się z kilku aktów, z których każdy reguluje wycinek materii konstytucyjnej)
− konstytucje stabilne i zmienne
Rozróżnienie konstytucji i ustawy konstytucyjnej
Ustawą konstytucyjną zmienia się konstytucję – mamy sytuację słabszego systemu uchwalającego konstytucję.
Cechy konstytucji:
Konstytucja jest ustawą o: − szczególnej treści – reguluje całokształt kwestii ustrojowych państwa − szczególnym trybie zmiany – trudność zmiany konstytucji stanowi ochronę przed
destabilizacją − szczególnej nazwie – tylko ten akt prawny określany jest mianem „konstytucji” − szczególnej mocy prawnej – zajmuje najwyższe, nadrzędne miejsce w systemie
obowiązującego prawa
Na czym polega szczególna treść konstytucji?
Szczególna treść konstytucji polega na zakresie (szerokości) i sposobie (szczegółowości) regulowanych materii. − Zakres materii ma charakter uniwersalny - konstytucja reguluje całokształt kwestii
ustrojowych państwa:
ogólne zasady ustroju państwa, ustrój naczelnych organów państwa, zakres ich kompetencji i relacji wzajemnych, podstawowe prawa, wolności i obowiązki jednostki.
− Sposób regulacji – konstytucja winna normować tylko zagadnienia o charakterze podstawowym, ale głębokość ich uregulowania jest różna w poszczególnych państwach.
Polska konstytucja zalicza się do tych, które obejmują swoim zakresem więcej zagadnień i regulują je w sposób bardziej szczegółowy.
Na czym polega szczególna forma konstytucji?
Szczególna forma konstytucji polega przede wszystkim na jej szczególnej nazwie. Tylko ten akt jest określany mianem „konstytucja”, ponadto akt ten powstaje w szczególnym trybie i w szczególnym trybie jest zmieniany.
W RP konstytucja jest przygotowywana przez specjalne ciało polityczne, pozostające poza systemem komisji parlamentarnych. Uchwalana jest (i zmieniana) przez parlament, uchwalenie wymaga uzyskania szczególnej większości i szczególnego kworum. Konstytucja RP, po uchwaleniu przez parlament zostaje poddana pod referendum w celu ostatecznego jej zatwierdzenia.
Procedura zmiany Konstytucji RP
Konstytucja RP przewiduje – jako podstawową – procedurę swej zmiany przez parlament w formie ustawy o zmianie konstytucji (stosuje się ogólną procedurę ustawodawczą, z odstępstwami określonymi w konstytucji). Szczególny tryb utrudniający zmiany konstytucji stanowi ochronę przed destabilizacją – jest jedną z podstawowych przesłanek jej sztywności. Odrębności proceduralne:
− projekt ustawy o zmianie konstytucji może przedłożyć: prezydent, Senat lub 1/5 ustawowej liczby posłów
− zmiana konstytucji następuje w drodze ustawy uchwalonej w jednakowym brzmieniu przez Sejm i w terminie do 60 dni – Senat. Konieczna jest zgoda obu izb.
− ustawę o zmianie konstytucji uchwala Sejm większością 2/3 głosów w obecności min. 50% ustawowej liczny posłów, a Sejm – bezwzględną większością głosów (przy obecności min. 50% ustawowej liczby senatorów)
− nie przewiduje się obligatoryjnego referendum, jeżeli jednak zmiany dotyczą przepisów rozdziału I, II lub XII, podmioty posiadające inicjatywę do zmiany konstytucji mogą zażądać (w ciągu 45 dni) przeprowadzenia w tej sprawie referendum ogólnokrajowego. Zmiana konstytucji jest przyjęta, jeśli opowiedziała się za nią większość, bez względu na frekwencję
− prezydent ma obowiązek podpisać ustawę zmieniającą konstytucję – nie ma w tym zakresie prawa weta
− konstytucja nie może być zmieniana w czasie trwania stanu nadzwyczajnego, ewentualne trwające prace należy zawiesic
Na czym polega szczególna moc prawna konstytucji?
Na przyznaniu jej najwyższego miejsca w hierarchicznym systemie prawa stanowionego.
− Konstytucja jest najwyższym prawem RP – co oznacza, że wszystkie akty niższego rzędu winny stanowić realizację konstytucji
− przepisy konstytucji stosuje się bezpośrednio, chyba, że przepisy stanowią inaczej − konstytucja może normować każdą materię, niezależnie od tego, czy była ona już
przedmiotem regulacji w aktach niższego rzędu oraz niezależnie od treści tych regulacji
− wszystkie inne akty normatywne muszą być z nią zgodne: co do treści (materialnie), procedur (negatywny aspekt obowiązku realizacji konstytucji – zakaz wydawania przepisów sprzecznych z konstytucją), a także kompetencji (tylko kompetentne organy mogą stanowić prawo)
− wszystkie inne akty normatywne muszą być spójne z konstytucją – w możliwie najpełniejszy sposób muszą przyjmować treści pozwalające na urzeczywistnienie postanowień konstytucyjnych – wszystkie akty niższego rzędu winny stanowić realizację konstytucji (pozytywny aspekt obowiązku realizacji konstytucji)
− konstytucja wyznacza rodzaje innych aktów normatywnych, ale też ich zakres przedmiotowy oraz samoistny bądź wykonawczy charakter
Na czym polega negatywny aspekt obowiązku realizacji konstytucji?
Na zakazie wydawania przepisów sprzecznych z konstytucją – zakaz ten odnosi się głównie do działalności ustawodawczej parlamentu.
Na czym polega pozytywny aspekt obowiązku realizacji konstytucji?
Jest to nakaz spójności aktów normatywnych z konstytucją – wszystkie inne akty prawne muszą być spójne z konstytucją, czyli powinny w sposób możliwie najpełniejszy przyjmować treści pozwalające na realizację konstytucji.
Na czym polega normatywny charakter konstytucji?
Konstytucja jest ustawą, więc ma charakter aktu normatywnego, a co za tym idzie – jest
aktem powszechnie obowiązującym
− wiąże wszystkie organy władzy publicznej i wszystkich obywateli – podmioty te mają obowiązek powstrzymywania się od działań sprzecznych z konstytucją i podejmowania działać służących realizacji konstytucji
− konstytucja składa się z przepisów, które stanowią tworzywo do budowy norm prawnych – nie może ustanawiać regulacji indywidualnych, jej postanowienia muszą mieć charakter generalny
Sądowe stosowanie konstytucji
− jako samoistnej podstawy rozstrzygnięcia – gdy norma konstytucyjna jest sformułowana w sposób pozwalający na jej samoistne stosowanie, a ustawodawstwo zwykłe nie reguluje danej kwestii lub reguluje ją tylko częściowo.
− współstosowanie normy konstytucyjnej i postanowień ustawowych regulujących daną kwestię w sposób szczegółowy – norma konstytucyjna odgrywa tu zasadniczą rolę w procesie interpretacji szczegółowych uregulowań ustawy – sąd musi przyjąć taką wykładnię, która najpełniej koresponduje z treściami normy konstytucyjnej. Organ powołuje się na normę aktu niższego rzędu i dla wzmocnienia argumentacji – na normę konstytucyjną
− stwierdzenie konfliktu między normą konstytucyjną a szczegółowymi postanowieniami ustawowymi. Konflikt ten należy w miarę możliwości usunąć w drodze wykładni – przez odnalezienie takiego rozumienia przepisów ustawy, które pozwoli na uznanie jej zgodności z konstytucją (domniemanie zgodności z konstytucją). Gdy to nie jest możliwe – sąd ma obowiązek podjęcia działań zmierzających do usunięcia niekonstytucyjnego przepisu ustawy z systemu prawa.
Procedury gwarantujące przestrzeganie konstytucji
− procedura odpowiedzialności konstytucyjnej – quasi-karna odpowiedzialność osób indywidualnych (piastunów najwyższych urzędów państwowych), za naruszenie konstytucji przy sprawowaniu urzędu. W Polsce w takich sprawach orzeka Trybunał Stanu.
− sądownictwo administracyjne – jego istotą jest badanie indywidualnych decyzji administracyjnych pod kątem ich zgodności z ustawami
− sądowa kontrola konstytucyjności ustaw:
1.kontrola rozproszona – kompetencja orzekania o zgodności ustaw z konstytucją przysługuje wszystkim sądom. Każdy sąd, w ramach swej właściwości, może orzekać o konstytucyjności ustaw. Orzekanie takie ma charakter incydentalny – dokonywane jest tylko w ramach konkretnej sprawy (karnej, cywilnej, administracyjnej), a orzeczenie o niekonstytucyjności ustawy ma wpływ tylko na rozstrzygnięcie sprawy zawisłej przed tym sądem. Sąd nie ma prawa do generalnego uchylenia ustawy
2. kontrola skoncentrowana – jej cechą jest istnienie szczególnego sądowego organu – trybunału konstytucyjnego, który posiada wyłączną właściwość do orzekania w kwestii zgodności ustaw z konstytucją. Kontrola ustaw dokonywana jest tu nie tylko w sprawach indywidualnych (kontrola konkretna), ale i z inicjatywy niektórych organów, nawet jeśli problem konstytucyjności ustawy nie pojawił się w konkretnej sprawie (kontrola abstrakcyjna). Orzeczenie trybunału konstytucyjnego o niekonstytucyjności ustawy powoduje jej uchylenie i ostateczne usunięcie z systemu prawa.
Kontrola może przybrać charakter na wniosek, w związku ze sprawą, skutek erga omnes - usunięcie normy
Pojęcie prawa konstytucyjnego
Prawo konstytucyjne to zbiór norm, który określa funkcjonowanie całego prawa. Jest
podstawą wszystkich ustaw.
Pojęcie prawa konstytucyjnego można rozpatrywać w znaczeniu:
− wąskim – kryterium jest tu moc prawna (normatywna) aktu – pod pojęciem prawa konstytucyjnego rozumiemy te normy, które są zawarte w konstytucji i ustawie konstytucyjnej.
− szerokim – kryterium jest treść normy, a nie jej moc prawna – treść konstytucji zawarta jest, oprócz konstytucji, również w ustawach, uchwałach i rozporządzeniach. Podstawą wyodrębnienia materii prawa jest konstytucja, która jest uzupełniana przez ustawy i inne akty prawne. W ramach szerokiego rozumienia wyodrębniamy normy różnego typu, w zależności od materii, którą regulują.
Wymień źródła prawa konstytucyjnego
− Konstytucja – podstawowe źródło prawa konstytucyjnego, o uniwersalnym przedmiocie regulacji
− ustawy konstytucyjne – pod względem mocy prawnej są równe z konstytucją, mogą ingerować w jej treść i zmieniać, uzupełniać, czy zawieszać postanowienia konstytucji
− ustawy − uchwały normatywne − rozporządzenia
O charakterze danego aktu jako źródła prawa konstytucyjnego decyduje jego treść.
Prawo zwyczajowe + przykład
Prawo zwyczajowe – to normy prawne powstałe w drodze długotrwałego stosowania
zwyczajowo przyjętych rozwiązań i mające moc obowiązującą taką, jak prawo stanowione.
Prawo zwyczajowe kształtuje się tylko w systemach o ustabilizowanym charakterze.
Przykład prawa zwyczajowego: zasada dyskontynuacji prac parlamentu, przyjmująca, że koniec kadencji kładzie kres wszystkim sprawom nie załatwionym przez parlament. W Polsce ta zasada jest uznawana za obowiązującą od czasów II RP.
Zwyczaj konstytucyjny + przykład
Zwyczaj konstytucyjny to ustabilizowana (długotrwała i powtarzalna) praktyka postępowania w jakiejś sytuacji, rodząca domniemanie, że gdy sytuacja zaistnieje w przyszłości – także postąpi się w ten sposób. Istotą zwyczaju konstytucyjnego jest to, że powstaje on tam, gdzie regulacja prawa nie jest wyczerpująca.
Odrzucenie czy zmiana zwyczaju nie wymaga zmiany przepisu prawnego – gdyż może on istnieć tylko tam, gdzie regulacje prawne pozostawiają praktyce pewne wolne obszary.
Przykładem zwyczaju jest sposób zajmowania miejsc w sali obrad Sejmu przez poszczególne ugrupowania (tradycyjny podział na lewicę i prawicę); kompetencje Marszałka Sejmu poprawiania technicznych błędów (np. numeracji przepisów) w ustawach uchwalonych już przez Sejm. Zwyczaje konstytucyjne nie tworzą norm prawnych i nie można ich zaliczać do źródeł prawa konstytucyjnego.
Precedens konstytucyjny
Jednorazowe, świadome rozstrzygnięcie jakiejś sytuacji w praktyce, z nadzieją, że w przyszłości w podobnych sytuacjach będzie się postępować podobnie. Taki precedens może dawać początek nowemu zwyczajowi konstytucyjnemu. Nowy zwyczaj może zastępować dawny sposób postępowania w danej sytuacji – staje się narzędziem zmiany dawnego zwyczaju konstytucyjnego.
Precedens nie tworzy norm prawnych i nie można go zaliczać do źródeł prawa konstytucyjnego.
Podział norm konstytucyjnych
− normy-zasady – odwołują się do pozaprawnego zakresu wartości, np. „dobro wspólne wszystkich obywateli. Żeby ustalić zakres artykułu-zasady trzeba odwołać się do aksjologii pozaprawnej. Treść zasady jest niedookreślona i może być zmienna w czasie. Odwołuje nas do aksjologii pozakonstytucyjnej. Z zasady można wyprowadzić takie treści, których nie znajdujemy bezpośrednio w konstytucji.
− normy-reguły – są jednoznaczne, w jednoznaczny sposób określają treść. Nie ma tu miejsca na interpretację. Są zbudowane w sposób na tyle precyzyjny, że bez trudu można określić, które działania są z taką normą zgodne, a które sprzeczne. Takie normy reguły nadają się do samoistnego stosowania i nie wymagają konkretyzacji. Np. „Sejm składa się z 460 posłów.”
− norma programowa – służy do uregulowania programu działania pewnej polityki podejmowanej przez państwo. Charakter prawny takich norm jest wątpliwy – są nieprecyzyjne, niedookreślone i egzekwowanie takich norm w zasadzie nie jest możliwe na drodze prawnej.
Co oznacza stwierdzenie, że Konstytucja jest konstytucją pełną?
Konstytucja RP jest konstytucją pełną (dużą), bowiem reguluje całokształt życia prawnego w RP, które konstytucja regulować powinna. Do tych treści zalicza się działy:
− sytuacja prawna jednostki − struktura władzy i kompetencje − struktura władzy lokalnej − podstawy ustroju gospodarczego i społecznego − zasady prawa wyborczego − przepisy dotyczące zmiany konstytucji
Co oznacza stwierdzenie, że Konstytucja jest mała?
Konstytucja mała to konstytucja, która nie zawiera wszystkich materii konstytucyjnych, tylko niektóre elementy, w szczególności podstawy ustroju, strukturę władzy oraz zasadę zmiany konstytucji. Polska w XX w. miała trzy małe konstytucje – w 1919, 1947 i 1992 r.
Ich cechą jest to, że nie regulują praw i wolności człowieka. Wydawane są wówczas, gdy brak jest porozumienia politycznego co do kompleksowego uregulowania państwa.
Co to jest tożsamość konstytucyjna?
Jest to suma zasad podstawowych, które rozstrzygają o charakterze ustrojowym danego państwa i określają panujący w nim system władzy. Zasady te:
• wskazują, do kogo należy władza (określają suwerena)
• ustanawiają podstawowe formy wykonywania tej władzy
• ustanawiają rodzaje organów do tego powołanych
• określają podstawowe sposoby (płaszczyzna formalna) i treści (płaszczyzna materialna) wykonywania władzy
W jakim celu ustawodawca posługuje się zasadą konstytucyjną?
Zasada konstytucyjna, ze względu na swoją specyfikę jest niedookreślona. Odwołuje nas do aksjologii pozakonstytucyjnej. Określa, że treści konstytucyjne są kształtowane przez pewne wartości znajdujące się poza konstytucją.
Ustawodawca, za pomocą zasad, wskazuje aksjologiczne podstawy porządku prawnego. Dzięki niedookreśloności zasad – można je stosować elastycznie (ale nie dowolnie), co oznacza, że treści konstytucyjne mogą być uzależnione od zmiennych warunków.