Macht en onmacht 1 Flashcards

Question

Dubbeldenken en een dubbelzelf

Answer 1

Dubbeldenken: Je weet dat je de werkelijkheid geweld aan doet, maar tegelijkertijd overtuig je jezelf ervan dat je de werkelijkheid geen geweld aan doet. Je houdt er dus tegelijkertijd tegenstrijdige opvattingen op na (iets dat normaal tot cognitieve dissonantie zou leiden), maar als er sprake is van dubbel denken, dan tolereer je die tegenstrijdige gedachten. Dissociatie kan de uitweg zijn. Dubbeldenken is een concept van Orwell dat het vermogen beschrijft om twee tegenstrijdige overtuigingen tegelijkertijd te koesteren zonder dat dit tot cognitieve dissonantie leidt. - Een kind kan het niet verwerken dat ouders hun zo behandelen dus ze moeten afweermechanismen vormen om er mee om te gaan. - Dubbeldenken kan zich manifesteren op verschillende manieren: - Het ontkennen of minimaliseren van de ernst van het trauma. - Het geloven dat het trauma je eigen schuld was. - Het vergoelijken van de dader. - Het vasthouden aan tegenstrijdige overtuigingen over de dader, zoals hen tegelijkertijd liefhebben en haten. - Hoe moet je je verzorgers vertrouwen, terwijl ze onbetrouwbaar lijken? - Je moet je zelfgevoel ontwikkelen in relatie tot mensen die wreed zijn. - Je moet troost krijgen van mensen die je pijn doen. - Je moet intimiteit ontwikkelen in een omgeving waar intieme relaties besmet zijn. - Een eigen identiteit ontwikkelen in een omgeving die jou niet als individu erkent. Niet alle kinderen redden het met een vorm van dissociatie, dus wanneer het onmogelijk is de realiteit van de mishandeling te vermijden moet het kind zingevingssysteem bedenken dat de mishandeling rechtvaardigt; het kind komt dan in de onvermijdelijke conclusie dat haar aangeboren slechtheid de oorzaak is. = zo kan je een dubbelzelf ontwikkelen. Dubbelzelf: het ligt aan mij, ik ben de schuldige. Als ik slecht ben, dan zijn mijn ouders goed, als zij slecht zijn dan kan ik een poging doen om weer goed te worden en dit allemaal op te lossen. Het dubbel zelf is een verdeelmechanismen dat getraumatiseerde mensen gebruiken om de pijn van het trauma te overleven. Het verdeelt de persoonlijkheid in twee afzonderlijke delen, het geest verlamde zelf en het overlevingszelf. Het geest verlamde zelf belichaamt de pijn en terreur van het trauma, terwijl het overlevingszelf gericht is op het functioneren in de alledaagse wereld. Deze splitsing kan leiden tot problemen, zoals zelfdestructief gedrag en problemen in relaties.

Answer 2

Middelen: door dreiging met of gebruik van geweld of andere vormen van dwang, ontvoering, bedrog, misleiding, machtsmisbruik of misbruik van een kwetsbare positie of het verstrekken of in het ontvangst nemen van betalingen of voordelen. Doel: uitbuiten. Instemming van een slachtoffer van mensenhandel met de beoogde uitbuiting, is irrelevant indien een van de middelen is gebruikt. Dus bijvoorbeeld; je hebt geld van me geleend ik wil dit nu terug ik heb een baan voor je ga werken als prostituee om het geld terug te verdienen en je zegt ja is het alsnog mensenhandel. De uitbuiting hoeft niet daadwerkelijk te hebben plaatsgevonden om te kunnen spreken van mensenhandel. Wanneer het om kinderen gaat dan kan een situatie nog steeds als mensenhandel worden aangemerkt zonder dat een van de dwangmiddelen is gebruikt. Verschillende vormen mensenhandel: - Seksuele uitbuiting - Arbeidsuiting - Criminele uitbuiting en bedelarij - Gedwongen orgaanverwijdering Wie zijn de slachtoffers van mensenhandel? Slachtoffers van mensenhandel zijn veelal onzichtbaar. Migranten en jongeren lopen het meeste risico op, door hun kwetsbare doelgroep.

Answer 3

Moderne slavernij: is een systeem van ontering en vernedering van mensen door de gewelddadige dwang en hun arbeidsactiviteit in omstandigheden die hen humaniseren. - Schuldslavernij: schuld afbetalen via arbeid - Seksuele uitbuiting: gedwongen seksuele handelingen uit te voeren - Kinderarbeid: werk dat kinderen onder dwang uitvoeren - Mensenhandel: het illegaal vervoeren of verhandelen van mensen - Dwangarbeid: werk dat mensen onder dwang uitvoeren Criminele uitbuiting: Het rekruteren, vervoeren of huisvesten van een persoon met geweld, dwang, misleiding, machtsmisbruik, of misbruik van een kwetsbare positie met als doel uitbuiting (inkomen ontnemen of te weinig betalen). Denk aan explosies in Rotterdam, jongeren gooien bommen voor deuren etc. door groepsdruk (machtsmisbruik) of chantage. Als je er uit wilt kan het niet je wordt in elkaar geslagen en bedreigd met dat ze mensen om je heen gaan pakken, je zit gevangen.

Answer 4

Objectificatie is een vrijwel altijd negatief geladen begrip; het behandelen als een ding maar meer; het veranderen in een ding van iets wat geen ding is maar een mens. objectificatie houdt dus in het niet willen erkennen, of zelfs, het actief ontkennen van iemands volledige menszijn. Maar wat houdt dat als een ding behandelen van een mens nu precies in? Het ontkennen van iemands volledig mens-zijn kan op veel manieren vorm krijgen. Daarom is objectificatie het best te begrijpen als een containerbegrip waar ten minste zeven verschillende concepten onder vallen, zeven manieren om een mens als een ding te behandelen: 1. Intrumentalisering: een object gebruiken als middel om zijn doel te bereiken. 2. Ontkenning van autonomie: vinden dat een object geen autonomie heeft en geen eigen keuzes kan maken. 3. Inertie: vinden dat een object niet in staat is zelfstandig te handelen of überhaupt iets te doen. 4. Inwisselbaarheid: vinden dat het object probleemloos vervangen kan worden door andere objecten of andersoortige objecten. 5. Aantastbaarheid: vinden dat het object geen respecteerbare grenzen heeft, je mag er alles mee doen, alles mag kapot. 6. Eigendom: vinden dat het object zijn eigendom is, dat het verhandelbaar is of anderszins als bezit behandeld kan worden. 7. Ontkenning van subjectiviteit: vinden dat de gevoelens en ervaringen van het object er niet toe doen. 8. Het zwijgen opleggen: vinden dat het object niet mag en kan praten. Nummer 8 is toegevoegd door Rae Langton, een feministische auteur. Iemand het zwijgen opleggen is in wezen een vorm van het ontkennen van autonomie, maar het komt zo vaak voor dat het een aparte vermelding verdiend. Er zijn dus 8 verschillende aspecten van objectificatie, maar deze zijn niet allemaal even zwaar en komen ook niet allemaal even vaak voor. Welke zijn het zwaarst en meest voorkomend? Hierbij is gericht op 3 aspecten: het ontkennen van autonomie, het ontkennen van subjectiviteit en instrumentalisering. Als men een ander slechts als middel beschouwt, impliceert dat uiteraard een ontkenning van autonomie en de subjectiviteit van die persoon. Als jij vindt dat zij er uitsluitend is om te doen wat jij wilt, om jouw doelen te helpen verwezenlijken, worden haar eigen keuzes naar verhouding ondergeschikt gemaakt aan die van jou (ontkenning van autonomie) en met haar gevoelens wordt niet of nauwelijks rekening gehouden (ontkenning van subjectiviteit.

Answer 5

Hoe effectief een uithuisplaatsing is, is een ingewikkelde vraag. Het is een complex vraagstuk waarbij meerdere factoren meespelen. De cijfers tonen aan dat de nadelen van een uithuisplaatsing over het algemeen onderschat worden en voordelen overschat. Onderzoek laat zien dat op korte termijn een uithuisplaatsing niet altijd succesvol is: ongeveer 5 tot 33% van de jongeren zou er op vooruitgaan. Het overgrote deel heeft dus geen baat bij de uithuisplaatsing. De effecten op lange termijn zijn minder onderzocht maar deze lijken nog onrustiger. Wat tot nu toe bekend is: - Een klein deel van de kinderen heeft door uithuisplaatsing minder gedragsproblemen en emotionele problemen. Maar op de meeste kinderen heeft uithuisplaatsing op de korte termijn geen of juist negatief effect. - Hoe jonger een kind uit huis wordt geplaatst, hoe effectiever het effect. Dit kan komen doordat een jonger kind minder negatieve ervaringen heeft dan iemand die ouder. - Verslechtering mogelijk wanneer het kind zelf geen problemen had maar door problemen ouders weg moest. - Crisisplaatsingen zijn traumatiserend, geen afscheid nemen van familie of er niet over gepraat hebben voor het gebeurd, en met veel politie maakt het nog traumatiserender.

Answer 6

Grofweg is geweld dat een kind kan meemaken in te delen in de volgende categorieën: 1. Lichamelijke mishandeling: bijvoorbeeld slaan, martelen, betastingen, seksuele handelingen. 2. Seksueel misbruik: bijvoorbeeld geen lijfelijk privacy hebben, betastingen, seksuele handelingen moeten ondergaan of moeten uitvoeren, verkrachtingen. 3. Psychisch, verbaal of emotioneel geweld: bijvoorbeeld vernederen, kleineren of uitschelden, allerlei vormen van chantage, claimen, bedreigen, straffen, manipulatie, pesten of voor gek zetten. 4. Lichamelijke verwaarlozing: geen of slechte lichamelijke verwaarlozing. 5. Affectieve verwaarlozing: negeren of liefdevolle aandacht onthouden. 6. Getuige zijn van geweld in het gezin. Er is onderscheid te maken tussen vrouwelijk en mannelijk geweld, ook in kindermishandeling. Fysiek, seksueel en bepaalde vormen van verbaal geweld (dreigen, straffen en uitschelden) zijn vormen van mannelijk geweld. Psychisch en emotioneel geweld en bepaalde vormen van verbaal geweld (kleineren, kilheid) en lichamelijke en affectieve verwaarlozing zijn vormen van vrouwelijk geweld.

Answer 7

Cirkel van geweld; een terugkerend patroon Escalatie – Spijt, schuldgevoel – Terug verdienen – Ontspannen – Wrijving – Spanning – Snel boos worden. En dit dan als een cirkel. Machtsmiddelen van de dader: 1. Intimidatie; het slachtoffer bang maken en gehoorzaamheid afdwingen. Door fysiek of seksueel geweld te plegen of dreigen dit te doen, dreigen mensen om wie je geeft wat aan te doen, eigendommen te vernietigen of door met wapens te dreigen. 2. Vernederen of uitschelden; door de ander steeds meer aan zichzelf te gaan laten twijfelen. Jij bent degene die gek is, jij bent ziek of je reageert overdreven. 3. Door het slachtoffer belachelijk te maken tegenover vrienden/familie. 4. Door het slachtoffer te isoleren va familie, vrienden en buren door bijvoorbeeld leugens te vertellen over het slachtoffer; ja ze is ziek en kan niet naar buiten, verslaafd is, psychische aandoening heeft of heel boos is op de ander. Andersom zegt de dader tegen het slachtoffer zie je wel ze willen je niet eens zien. 5. Door iemand letterlijk te isoleren; degene verbieden om te werken of naar school te gaan. Of het kan door de ander op te sluiten in huis en nooit meer alleen naar buiten laten gaan. 6. Door de ander financieel te isoleren door bijvoorbeeld er voor te zorgen dat het slachtoffer geen geld heeft of eigen bankpas. 7. Emotionele chantage; laat me niet alleen, je mag niet bij me weg, ik pleeg zelfmoord als je me nu alleen laat.

Answer 8

Mensen reageren op een dreigende beschadiging (geweld) door snel een intern verdedigingssysteem te activeren; het adrenalinegehalte in het bloed stijgt, de concentratie neemt toe, men krijgt een geconcentreerd bewustzijn en daarmee ook en bewustzijnsvernauwing waardoor men allerlei prikkels, zoals pijn, honger of vermoeidheid niet voelt. Je komt in een staat van verhoogde paraatheid, in staat om zo adequaat te reageren, met als doel om in leven te blijven, om letterlijk het gevaar te overleven. Je bent je bewust van de werkelijkheid van dat moment, waardoor je een keuze kan maken tussen fight or flight, afhankelijk van wat er op dat moment het meest zinvol is. Dit gebeurd in enkele seconden. Zodra het gevaar geweken is laat je deze toestand van verhoogde waakzaamheid weer los en voel je je emoties en lichamelijke pijnen. Lang niet altijd kan je letterlijk vluchten. Dan lijkt het enige alternatief te zijn om op ene figuurlijke manier te vluchten. Dit kan door lichamelijk te verstijven en verlamd te raken, freeze, of door flauw te vallen/uit je lichaam te treden, faint. Door dit te doen lijkt het alsof het gevaar geweken is, want men heeft zich er innerlijk voor afgesloten. Mensen doen dit bijvoorbeeld in situaties waarin ze onverwachts overrompeld worden door iets of iemand, of als ze verkracht of in elkaar geslagen worden, je kan op zulke momenten het gevoel hebben dat vluchten of vechten geen zin meer heeft. Dit gebeurd het meest in situaties met terugkerend geweld, zoals huiselijk geweld, oorlogssituaties of geweld in gevangenissen.

Answer 9

In 1980 isde diagnose PTSS ontstaan, hiermee werd erkend dat er langdurige klachten kunnen ontstaan door geweld. Hier de punten waarvan iemand de diagnose PTSS krijgt. In grote lijnen komt het neer op: Er moet sprake zijn van een trauma: A. Betrokkene is blootgesteld aan een feitelijke of dreigende dood, ernstige verwondingen en/of seksueel geweld. Er moet sprake zijn van de onderstaande symptomen: B. De traumatische ervaring wordt voortdurend herbeleefd. C. Aanhoudend vermijden van prikkels die gerelateerd zijn aan het trauma. D. Negatieve veranderingen in gedachten en stemming gerelateerd aan de traumatische gebeurtenis. E. Aanhoudende symptomen van verhoogde prikkelbaarheid. Van alle bovenstaande symptomen geldt: deze zijn begonnen of verslechterd na de traumatische gebeurtenis: F. De duur van de stoornis is langer dan één maand. G. De stoornis veroorzaakt klinisch significante lijdensdruk of beperkingen in het sociale of beroepsmatige functioneren, of het functioneren op andere belangrijke terreinen. H. De stoornis kan niet worden toegeschreven aan de fysiologische effecten van een middel (zoals medicatie of alcohol) of aan een lichamelijke aandoening.

Answer 10

Overlevingsstrategieen zijn onbewuste manieren van omgaan, met min of meer bedreigende ervaringen. Bijvoorbeeld vluchten wanneer iemand heel dicht bij komt. Dit werkt als een bescherming van jezelf. Om deze strategie af te leren wanneer het gevaar geweken is wordt gezien als heel moeilijk. Je raakt erin gevangen en deze strategie gaat je belemmeren. Je komt daardoor vaak ook niet verder, “het is niet wat je hebt meegemaakt maar hoe je er mee bent om gegaan waar je nu last van hebt”. Overlevingsstrategieen ontstaan meestal in onze jeugdjaren (of wanneer er iets traumatische gebeurd en je moet onverwachts een reactie geven op) als we onze persoonlijkheid vormen. - Onze persoonlijkheid: het geheel van ons gedrag, vaardigheden, gewoonten, karakter met alle daarbij horende normen, waarden, oordelen, denkbeelden over het leven, onszelf en anderen. - Persoonlijkheid vormen we in contact en op basis van ervaringen met de wereld om ons heen. Door om te gaan met minder leuke dingen vormen we op een gegeven moment bepaalde gedragspatronen in het leven. Deze gedragspatronen komen vanzelf op wanneer we met bepaalde ervaringen in aanraking komen. Deze gedragspatronen noemen we ook wel overlevingsstrategieen. Overlevingsstrategieen kunnen variëren van gezond en ongezond, afhankelijk van waar een kind mee in aanraking komt en wat het daarmee kan. Het is gezond als een kind zich tot een volwassene kan ontwikkelen die in staat is voor zichzelf te zorgen en kan functioneren in relaties met andere mensen. Ongezond is het als een volwassen geworden mens kind blijft, geen basisgevoel van een volwassen ego in zich heeft en niet in staat is om betekenisvolle relaties aan te gaan met anderen. Een overlevingsstrategie wat oorspronkelijk als bescherming bedoeld was, wordt uiteindelijk een heel strak jasje, dat wanneer men ouder wordt niet meer past. Overlevingsstrategie geeft geen ruimte voor innerlijke ontwikkeling. Op een bepaalde manier blijft men innerlijk steken in de eigen ontwikkeling op het niveau van toen de overlevingsstrategie ontstaan is. men blijft het kind van toen, bekijkt de wereld en zichzelf door die ogen en reageert op dezelfde manieren als vroeger. Hoe volwassen men ook is en hoe goed men zich verder weet te gedragen, zodra iets herinnert aan die oude wond treedt automatisch de overlevingsstrategie in werking. Verschillende vormen van overlevingsstrategieen zijn: - Medicijnen - Hard werken - Sporten of uitgaan - Vermijden - Vluchten van plekken - Ontkennen - Fobieën

Answer 11

Het loslaten van jezelf en omgeving. Wanneer een situatie te heftig is om erin te blijven, dan kan je uit je lijf treden. Het is op dat moment te pijnlijk om te beseffen dat dit echt gebeurt en je ontwikkelt daardoor de overlevingsstrategie dissociëren. Voorbeeld: wanneer je als kind ernstig getraumatiseerd bent van aanhoudende emotionele verwaarlozing, kindermishandeling of seksueel misbruik, kan je een dissociatieve stoornis ontwikkelen. Dissociatie kan dan een overlevingsstrategie geweest zijn. Door deze overlevingsstrategie heb je traumatische momenten weten te ontsnappen. Wanneer je op traumatische momenten hebt gedissocieerd, kan het zijn dat je later in je leven (wanneer er geen gevaar meer is) nog steeds dissocieert. Meestal gebeurt dit door een trigger. In het ergste geval kan dissociatie lijden tot persoonlijkheidsstoornis.

Answer 12

Volgens de Vries heeft ieder mens een duistere grot van onze onbewuste verborgen aspecten van onszelf die we liever niet willen zien en die we afkeuren. Grofweg kun je zeggen dat we allemaal te maken hebben met drie soorten schaduwen: - De persoonlijke schaduw - De gezinsschaduw - De culturele schaduw De gezinsschaduw versterkt de vorming van de persoonlijke schaduw en de culturele schaduw is het grote kader waarbinnen de gezin schaduw en de persoonlijke schaduw zich ontwikkelen. Persoonlijke schaduw: Alles wat niet past, niet goedgekeurd wordt of verboden is gaat in de persoonlijke schaduw. Kanten van onszelf die niet passen bij de normen en waarden die we meekrijgen. Als onderdeel van het overleven kan het ook iets zijn waar we niet mee om kunnen gaan, iets wat te pijnlijk of overweldigend is. In onze schaduw zitten dus ook onze geheimen, onze woede, onze haat. Er verdwijnen ook kwaliteiten in die schaduw rugzak, eigenschappen waardoor we gewond zijn geraakt zoals: directheid, openheid, eerlijkheid, betrokkenheid en empathie. We geven die eigenschappen de schuld dat we gewond zijn geraakt. Gezinsschaduw: Alle vuile was die we niet buiten mochten hangen. Alle kanten van het gezin die niet passen bij het beeld dat we willen schetsen. Hierin zit veel verborgen leed. Zoals (seksueel) misbruik binnen de familie of geheime verslavingen of agressieproblemen. Iedereen weet het maar niemand doet er iets aan, het wordt doodgezwegen. In het gezinsschaduw zit dus veel verborgen huiselijk geweld en familiegeheimen. Culturele schaduw: Dingen die taboe zijn binnen culturen verschijnt in de culturele schaduw. Bijvoorbeeld: binnen geloven; alle menselijke zonden die mensen maken worden verzwegen of gaan in de doofpot. - Het is vaak makkelijker de schaduw van andere te zien, maar het gaat om je eigen schaduw te kennen en om er verantwoordelijkheid voor te nemen. - Als iemand je op je schaduw aanspreekt is je eerste reactie vaak ontkennen, omdat je zelf je schaduw niet kent. - Over schaduwen praat je bewust/onbewust niet.

Answer 13

De oorsprong van de slachtoffer-daderpolariteit lijkt te liggen in het gewond-zijn en vooral de ervaring van de pijn van het gewond-zijn. Deze ervaring, die men ten tijde van het gebeurde als ondraaglijk ervaart, wordt weggehaald doordat deze pijnervaring gesplitst wordt in een innerlijke ervaring slachtoffer te zijn en een innerlijke ervaring dader te zijn. De ervaring van slachtoffer zijn wordt primair gekenmerkt door de ervaring van hulpeloosheid en eenzaamheid. De ervaring van dader zijn wordt primair gekenmerkt door woede over het gewond raken. Hierdoor ervaart men de pijn van het gewond-zijn niet langer en begint het proces van overleven. Deze splitsing gebeurd zonder dat men zich daarvan bewust is. De pijn verdwijnt in de onbewuste schaduw. Afhankelijk van de overlevingsstrategie die men vervolgens ontwikkelt, identificeert men zich in het dagelijks leven primair met het slachtoffer zijn dan wel met het dader zijn, waarbij de andere kant van de polariteit in de schaduw belandt. Dat betekend dat men vanuit een bepaalde houding omgaat met wat men tegenkomt. Degene die zich identificeert met de slachtofferpool zal primair een overlevingsstrategie hebben, die gekenmerkt wordt door gedrag van angst of paniek, machteloosheid en afhankelijkheid van anderen. Deze persoon zou vaak een beroep doen op hulp van anderen. Wanneer men gewelddadig is/wordt, zal dit vooral bestaan uit vrouwelijk geweld. Degene die zich primair met de daderpool identificeert, zal eerder een overlevingsstrategie hebben, die gekenmerkt wordt door gedrag van actief bestrijden of onder controle houden, waarbij deze persoon juist het gevoel heeft macht te hebben over de situatie en niemand nodig te hebben. Wanneer men gewelddadig is/wordt zal dit vooral bestaan uit mannelijk geweld. Op onbewust niveau vindt dus bij ieder mens die te maken heeft gehad met geweld, een splitsing van de ervaring van pijn plaats in een slachtofferpool en een daderpool. Heling is alleen mogelijk wanneer iemand beide kanten, en de gevolgen daarvan, in zichzelf wil leren kennen. Dat betekent een proces doormaken van zich bewust worden van de slachtoffer-daderpolariteit in zichzelf, het toelaten van de ervaringen van het slachtoffer en van de dader in zichzelf en voor beiden kanten verantwoordelijkheid nemen, in plaats van ze uit te leven op een gewelddadige manier op zichzelf of op anderen. Zolang men een van beide kanten niet onder ogen wil zien, blijft de polariteit gesplitst. Gewond zijn – Pijn – Slachtoffer-daderpolariteit: Splitsing 1: Slachtoffer, hulpeloosheid (innerlijke ervaringswereld) – slachtoffergedrag (persoonlijkheid) – woede, innerlijke dader (schaduw): vorm van geweld: Vrouwelijk geweld. Splitsing 2: Dader, woede (innerlijke ervaringswereld) – bestrijdersgedrag (persoonlijkheid) – hulpeloosheid, innerlijk slachtoffer (schaduw): vorm van geweld: Mannelijk geweld.

Answer 14

Er is een verschil tussen overleven en leven, dat is duidelijk. Maar wat? Innerlijk blijft men, als die overleeft, dezelfde als wie men was toen deze men overlevingsstrategieen vormde. Dit is vaak niet zichtbaar voor anderen. Voor de buitenwereld kan zo iemand een geweldig mens zijn. Toch als je wat verder kijkt, kun je zien dat zo iemand op een simpelere manier in het leven staat. Simpel in de manier van dat men bepaalde denkbeelden heeft over hoe het leven moet zijn. een afgesloten systeem, dat zo goed als het kan invloeden buitensluit. Men leeft via verschillende patronen, die niet verstoord mogen worden. Verschillende ervaringen tegelijkertijd kunnen er niet zijn; je kan niet blij zijn en verdrietig. Het is het een of het ander. Dit leven noem je enkelvoudige werkelijkheid; er is maar een manier die goed is, en er is maar een waarheid. Daar tegenover staat de ervaring van mensen die hun overlevingsstrategieen loslaten in de loop van het helingsproces. Zij ervaren juist dat er meerdere ervaringen tegelijkertijd kunnen zijn en dat dat goed is. Dit noem je leven binnen een meervoudige werkelijkheid. (Blijven) overleven Afgesloten van: * De buitenwereld * Innerlijke ervaringen Gericht op: * Veiligheid/zekerheid Rust/evenwicht * Het “paradijs” Vasthouden aan: * Ideaalbeelden * Denkbeelden * Verwachtingen Geen last willen hebben, controle willen en bestrijden, defensief of offensief De gevolgen zijn: * Geen ontwikkeling * Geen keuzemogelijkheden * Geen zin en betekenis voelen * Geen vitaliteit * Enkelvoudige werkelijkheid (Opnieuw) leren leven Leven in het heden In relatie met: * De buitenwereld * Innerlijke ervaringen Gericht op * Groei, risico’s nemen * Flexibiliteit en beweging * Leven met wat het is Loslaten van: * Ideaalbeelden * Denkbeelden * Verwachtingen Onderzoeken wat er is Ja-zeggen tegen de werkelijkheid Deelnemen aan Gevolgen zijn: * Ontwikkelingen en veranderingen * Keuzemogelijkheden * Zin en betekenis van het leven zien * Vitaliteit * Meervoudige werkelijkheid

Answer 15

Secundaire traumatisering is het zelf getraumatiseerd raken door het werken met mensen die getraumatiseerd zijn. Dit kan voorkomen bij alle hulpverleners, maar toch wel veel bij de mensen die erg betrokken zijn en veel empathie hebben. Over secundaire traumatisering: Trauma’s zijn besmettelijk. In haar rol als getuige van rampen of wreedheid wordt de therapeut bij tijd en wijle overweldigd door emoties. Ze ervaart in mindere mate dezelfde angst, woede en wanhoop als de client. Er vind een verandering plaats in de innerlijke ervaringswereld bij de therapeut. En hij treedt op door het luisteren naar de pijnlijke verhalen van geweld die cliënten hebben ondergaan, waarvan zij getuige zijn geweest of die zij anderen hebben aangedaan. Secundaire traumatisering is een proces dat langzaam begint en, indien niet herkend, rustig verder gaat. Zo kan je veranderen van stabiel en sterk persoon naar een persoon dat veel twijfelt aan zichzelf en veel emotionele reacties gaat vertonen (bang, huilen, boos, afzonderen, in iedereen een dader zien). Ook problemen met slapen kunnen voorkomen. Je kunt op twee manieren reageren op een overlevingsstrategie: 1. Overidentificatie; het schuldig voelen over dat je de persoon niet goed kan helpen, je zorgen blijven maken of blijven piekeren over wat beter had gekund, ervan overtuigd zijn dat jij de enige bent die de ander begrijpt of kan helpen. 2. Afsluiten; afstandelijk opstellen, geen contact maken. Je wijst de hulpvrager af, veroordeelt hem en gaat deze steeds meer zien als de vijand. Gevolgen van secundaire traumatisering zijn: 8. Arbeid ongeschikt raken. 9. Gewelddadig reageren tegen hulpvragers.

Answer 16

Perry benadrukt het belang van bieden van liefdevolle, geduldige en begripvolle zorg aan mensen die trauma hebben meegemaakt. Het tonen van empathie en het opbouwen van een vertrouwensband zijn essentieel voor herstel. Ook benadrukt Perry het belang van het creëren van een veilig en ondersteunende omgeving en hoe dit cruciaal is voor het herstel van trauma. Mensen moeten zich veilig voelen om hun trauma te kunnen verwerken en genezen. Perry pleit voor traumagerichte therapie, wat inhoudt dat de therapie gericht is op het verwerken en genezen van specifieke trauma’s. Dit kan verschillende vormen aannemen, afhankelijk van de behoefte van het individu zoals EDMR, cognitieve therapie of lichaamsgerichte therapie. Perry benadrukt het belang van opvoedingsondersteuning voor ouders en verzorgers van getraumatiseerde kinderen. Het verstrekken van educatieve middelen, begeleiding en ondersteuning kan ouders helpen effectief om te gaan met de gevolgen van trauma bij hun kinderen. Ook zegt Perry dat het verstrekken van educatie (psycho-educatie) over trauma aan zowel getroffen individuen als aan hun families en gemeenschappen heel goed werkt. Door een beter begrip van trauma kunnen mensen effectiever reageren en ondersteuning bieden aan degenen die het nodig hebben.

Answer 17

Onder overdracht wordt verstaan de onbewuste reacties van hulpvragers pp de hulpverlener. Voorbeeld: In gesprek met een client die heel veel last heeft van een slechte relatie met moeder. De therapie is zo intensief dat hij zich weer het kind gaat voelen en reacties geeft aan de hulpverlener alsof het zijn moeder is. De client is dan in overdracht. Voorbeeld de vries: “ik kreeg wel is een moederfiguur op mij geprojecteerd. Afhankelijk van iemands eigen relatie met zijn of haar moeder kan men mij als afwijzende of strenge veroordelende moeder zien. Zo heeft het tijden geduurd voordat een client mij recht in de ogen durfde aan te kijken. Ze was namelijk als kind doodsbang voor de hatende blik van haar moeder”. Onder tegenoverdracht wordt precies hetzelfde verstaan maar dan de overdracht van de therapeut. Reacties van tegenoverdracht worden in de hulpverlener opgeroepen doordat bepaalde onbewuste en onverwerkte problemen in hem of haar opgeroepen worden in contact met bepaalde hulpvragers. Bijvoorbeeld: zelf meegemaakte en weggestopte ervaringen met geweld, die weer aan de oppervlakte komen in contact met een hulpvrager die ook geweld heeft meegemaakt.

Answer 18

Erkenning: iemand zien staan. Een mens het gevoel geven dat je diegene ziet en hoort, het mens het gevoel geven dat die wordt opgemerkt en zo mag zijn als die is. Voorbeeld: vroeger als kindje liet je je tekening zien aan je ouders, kijk dit heb ik gemaakt! Ze geven je een knuffel, hangen de tekening op en zeggen hoe trots ze zijn en hoe mooi ze het vinden, dit is het erkennen van een persoon. 3 vormen van erkenning: 1. Liefde: Erkend worden als iemand waarvan gehouden wordt, waardoor je in staat bent op eigen benen te staan en in staat bent ook een ander lief te hebben. 2. Respect: Erkend worden als mens met rechten en erkend worden als mens dat de rechten van anderen erkent. 3. Sociale waardering: Erkend worden als persoon met individuele kwaliteiten, die in staat is respect, compassie en waardering te hebben voor de ander. Deze drie vormen van erkenning samen, maken de mens tot een volwaardig persoon. Voorbeeld: Alicia heeft een gesprek met de hulpverlener of het overplaatsen naar een nieuw huis, dit duurt lang. De hulpverlener aait over haar hoofd, streelt haar wang en troost haar (liefde), de hulpverlener vertelt dat ze heel hard haar best aan het doen is voor een goed passend huis, die past bij haar, waar ze lang kan blijven en niet weer weg hoeft na een tijdje (respect), de hulpverlener zegt dat Alicia een speciaal meisje is die een speciaal huis verdiend, Alicia zegt meermaals huilend nee ik ben een gewoon meisje, de hulpverlener blijft zeggen ja een gewoon meisje maar ook heel speciaal maar Alicia wil gewoon gevonden worden in deze ingewikkelde situatie (sociale waardering mist).

Answer 19

Waardigheidscirkel: de waardigheidscirkel dient als hulpmiddel bij het bewust stilstaan bij ons professioneel handelen in zorgrelaties. Met dit hulpmiddel kan je in gesprek gaan en antwoorden vinden met betrekking tot de schending van de persoonlijke waardigheid in betreffende zorgrelaties. Iets waar je soms als hulpverlener niet bij stilstaat. Vier vormen van vernedering: 1. Leegte 2. Voorwerp 3. Kind 4. Monster Bij deze vier vormen is er schending van de persoonlijke waardigheid van de client.

Answer 20

Om een client weer te gaan behandelen als waardig mens, heb je deze 4 manieren om deze waardige zorg opnieuw te laten ontstaan: 1. Deelname 2. Uniek; behandeld worden als uniek persoon in een unieke situatie 3. Als volwassene 4. Als vriend Combinaties: 1. De vernedering leegte kan weer ontstaan door deelname 2. De vernedering voorwerp kan weer ontstaan door uniek; behandeld worden als uniek persoon in een unieke situatie 3. De vernedering kind kan weer ontstaan door als volwassene 4. De vernedering monster kan weer ontstaan door als vriend. De eerste waardigheidsschending: de ervaring van leegte: Mensen die hulp zoeken voor hun problematiek kunnen “leegte” ervaren in het contact met de hulpverlener. Dat betekend eigenlijk dat het persoon zich niet gehoord en gezien voelt. Dit kan je voelen doordat je hulp vraagt maar deze ontvang je uiteindelijk niet. Voorbeeld: Ik wil graag een behadeling voor een eetstoornis, maar volgens de ggz kom ik hier niet voor in aanmerking omdat ik hier geen indicatie voor heb dat ik hier mee struggle. Een ander persoon, heeft de laatste plek gekregen in de behandeling omdat hij wel past binnen de indicatie. Ik heb zwaar behoefte aan een deelname in deze behandeling maar kan het niet krijgen door bepaalde regels. Ik voel leegte omdat ik het gevoel heb dat ik niet mee doe of mee tel in de samenleving. Ik wordt niet gehoord. Zorginstanties krijgen regelmatig te maken met dit soort dillema’s; wie geven we als eerste zorg? Person a of b?. Dit kan mensen het gevoel geven dat hun problematiek niet ernstig genoeg is. Wanneer ze niet direct hulp krijgen kan het zijn dat mensen hun problemen gaan vergelijken met die van anderen. Het kan zijn dat de drempel tot hulp vragen steeds groter wordt en dat mensen het hierdoor niet meer gaan doen. Waardigheid herstellen: het vergroten van deelname: Om deze waardigheid te herstellen wil je in je zorgrelatie met je client zo veel mogelijk de waardigheidsschending leegte voorkomen en opheffen. Hiervoor is het nodig dat de client weer deelneemt aan het lopende zorgproces. Je gaat samen kijken naar de hulpvraag en deze herdefiniëren. Ook laat je merken dat je de hulpvraag serieus neemt en dat je er mee aan de slag gaat. Toon oprechte interesse en laat de client zien dat je diegene hoort en ziet. De tweede waardigheidsschending: de ervaring van voorwerp: Als client kan je je ook behandeld voelen als voorwerp in je zorgrelatie met je hulpverlener. Je kan je voelen als nummer of diagnose in plaats van een uniek persoon. Deze waardigheidsschending kan op twee manieren plaatsvinden: 1. Wanneer een zorgorganisatie niet weet wat zij met de client aan moet, omdat de diagnose of verloop van de behandeling te ingewikkeld zijn. 2. Het krijgen van een label (diagnose) die de client nodig heeft, heeft negatieve gevolgen voor de client. Voorbeeld: ik heb de diagnose burn-out gekregen, en iedereen zegt altijd maar tegen me oh ben je moe? Ga even zitten of rust lekker uit. Na een aantal maanden na herstel wil ik dit niet meer horen, ik wil als mens gezien worden die gewoon kan doen wat anderen ook doen. Hierdoor wou ik geen diagnose omdat ik al bang was voor de gevolgen op de langere termijn. Hoe ontstaat de ervaring van voorwerp? In het systeem van regels van het huidige zorgsysteem krijgen mensen vaak pas hulp wanneer zij een diagnose hebben, denk bijvoorbeeld aan een angststoornis. Het krijgen van een label kan soms helpend zijn voor mensen als zij dit label als erkenning van hun problematiek zien, dit kan rust geven. Maar als iemand zich niet erkent voelt in het toegeschreven label en daardoor juist meer lijdt kan het label als vernederend ervaren worden. Ook worden cliënten wel is benaderd als hun diagnose en niet als uniek persoon. Waardigheid herstellen: het vergroten van de uniciteit van de mens: Om de client weer als uniek persoon te zien is het belangrijk dat je aan de client aantoont dat je diegene ziet als persoon. Je bouwt een basisvertrouwende relatie op en toont hierin oprechte interesse en betrokkenheid; je ziet de client en hoort de client. Naast de diagnose heb je ook interesse in de kwaliteiten en eigenschappen van de client. Zoals vaker gezegd: “Ik ben niet alleen mijn diagnose, maar mijn diagnose is een deel van mij. De derde waardigheidsschending: behandeld worden als kind: In de zorgrelatie kan het voorkomen dat een client zich voelt behandeld als kind. Het als kind behandeld worden kan voelen als dat je niet serieus wordt genomen, doordat bijvoorbeeld de hulpverlener steeds woorden in je mond legt of doordat de hulpverlener niet met de client praat. Hierdoor kan de client zich dom voelen, de client merkt dat er geen gelijkwaardige relatie is. Ze voelen dat de hulpverlener zich boven hun plaatst. Hoe ontstaat de ervaring van het kind voelen in een zorgrelatie? In het zorgproces is er altijd een client en hulpverlener, zij gaan een relatie aan en in deze relatie is er sprake van verschillen in kennis, de hulpverlener weet veel over haar vak en de client is vaker kwetsbaar door haar problematiek maar ook doordat de hulpverlener vaak meer informatie heeft over de client dan de client zelf. De zorgrelatie is eigenlijk altijd een beetje ongelijkwaardig. Maar dit hoeft niet negatief te zijn. Dit kan alleen wel. Wanneer deze ongelijkwaardigheid op een negatieve manier gevoeld wordt dan voelt de client zich ongelijkwaardig behandeld omdat hij bijvoorbeeld niet mag mee beslissen over zijn te ontvangen hulp. Ook kan het zich uiten wanneer hulpverleners adviezen geven aan de client alsof zij het beter weten en hoe de client zijn leven moet invullen. Voorbeeld: ik heb een gesprek met een hulpverlener. Ik vertel over mijn problematiek en de hulpverlener reageert met oh dat kan je zo oplossen door dit en dit te doen, er is niks aan de hand het gaat wel weer voorbij. Let op! Je waardigheid wordt niet geschonden bij een gedwongen opname of tijdens bewindvoering. Dit moet dan wegens een gokverslaving of ernstige schulden of wanneer je gevaar bent voor jezelf of andere. Wel is het het beste om dit zo goed mogelijk te doen in samenspraak met de client. Waardigheid herstellen: het stimuleren van de benadering als volwassene: Ongelijkheid in een zorgrelatie ga je niet voorkomen, maar je kan dit beter gedeelde verantwoordelijkheid noemen. Je bent namelijk allebei volwassen. Als hulpverlener heb je een onderzoekende houding nodig, zo kunnen jullie elkaar vragen stellen. Ook humor kan bijdragen aan een gezonde evenredige relatie. Ook jezelf kwetsbaar opstellen als hulpverlener werkt goed. Vertel wat over jezelf, laat zien dat jij ook een uniek mens bent, dit maakt de zorgrelatie gelijkwaardiger. De vierde waardigheidsschending: gezien worden als monster: Deze waardigheidsschending kan je vergelijken met de ervaring van een stigma hebben: er wordt oordeel gegeven door een groep mensen over een persoon, maar dit blijkt niet de waarheid te zijn. Het oordeel wordt door meerdere mensen gedragen, maar in de praktijk blijkt dit oordeel ver van de waarheid af te liggen. Een client kan dit ervaren in alle soort relaties. Voorbeeld: Ik ben een half jaar clean van de alcohol en ik ben erg trots op mezelf. Wanneer ik naar huis ga van de therapie kom ik mijn oude vriendengroep tegen, de vriendengroep waar ik altijd mee dronk. Ik deel dat ik ben gestopt voor een halfjaar. Ze zeggen; pff hou op, je bent en blijft een verslaafde en je bent niet te vertrouwen. Stigma: sterk negatief label dat mensen opgeplakt krijgen. Hoe ontstaat de ervaring van gezien worden als een monster? In de maatschappij worde sommige groepen/mensen bewust en onbewust, negatief benaderd of worden geconfronteerd met een label of bepaald vooroordeel. Denk maar is aan de vooroordelen over mensen die in de bijstand zitten; ze zijn lui, laat ze na al die jaren is werk zoeken, ze maken er gebruik van! Er is dan sprake van stigmatisering van een individu door een ander individu of groep mensen. Mensen die met stigmatisering te maken krijgen voelen zich gezien als een monster. Waardigheid herstellen: het bevorderen van het gezien worden als vriend: Hoe zie je iemand als vriend? Dat gaat niet zomaar. Hier is energie, geduld en tijd voor nodig. In een zorgrelatie ben je continu bezig met het opbouwen en versterken van je relatie. Het ontwikkelen van basisvertrouwen en een relatie vraagt van de hulpverlener een open houding waardoor er ruimte is voor de client om zijn emoties te uiten.